"Με μια πιρογα φευγεις και γυριζεις..."
παιζει ξανα και ξανα σημερα κι ολα γυρναν στο μυαλο μου ξανα και ξανα...
ξημερωνουν 2 χρονια διχως σου...
2 χρονια...
ποιος θα μου το λεγε...
πως ακομα θα ημουν εδω...
πως θα ζουσα 2 χρονια χωρις εσενα...
ποτε δεν το πιστεψα...
ακομα δεν εχω καταλαβει...ακομα δεν εχω συγχωρεσει...ακομα δεν εχω καταννοησει...
ναι η ζωη συνεχιζεται...
ολα γινονται και προχωρουν αλλα το θεμα ειναι πως...
τιποτα απο εκεινη την μερα δεν ειναι ιδιο και τιποτα δεν θα ξαναγινει ιδιο...
δεν θα μιλησω ουτε για προδοσιες,ουτε για αποχωρησεις...
ειμαι σιγουρη πως αν τα εβλεπες ή τα ακουγες αυτα θα επεφτες απο τα συννεφα που βρισκεσαι...
αλλα μαλλον αυτα ειναι δικα μου μαθηματα κι οχι δικα σου...
θυμασαι που σου λεγα για μαθηματα...;γελουσες...
σε σηκωνα απο τον καναπε να κανουμε ασκησεις θαρρους και αισιοδοξιας και μου εκανες την χαρη και χοροπηδουσες μαζι μου στο σαλονι...
θυμασαι κι εκεινο το βιβλιο με την αφιερωση στην πρωτη σελιδα...;θα τα καταφερουμε σου ελεγα...αλλο ενα κουραγιο κανε...
ποσες φορες στο ειπα αυτο...;μεχρι που σε αγανακτησα και μου ειπες "Βουλα παρατα με δεν εχω αλλο κουραγιο..."
και ειχες δικιο...ειχες πολυ δικιο απλα εγω δεν ηθελα να το δω...
ειναι εγωιστικο πως ακομα και σημερα αναπολω τις μερες στο νοσοκομειο...
τις τελευταιες μερες στο σπιτι...
ειναι εγωιστικο γιατι εσυ υπεφερες ομως εγω...εμεις...σε ειχαμε ακομα κοντα μας...
απλωνα το χερι και σε αγγιζα...εκανα λιγο χωρο στο κρεββατι και κουρνιαζα διπλα σου...
σε χαιδευα...σε μυριζα...σου μιλουσα...σε φροντιζα...και δεν με ενοιαζε τιποτα...
δεν με ενοιαζε που ειχα να κοιμηθω κοντα ενα μηνα...δεν με ενοιαζε η κουραση,ουτε η αγωνια,ουτε η ευθυνη...
θα μπορουσα να ζησω ετσι...για παντα αρκει να ησουν κοντα...
αλλα δεν ηταν...δεν θα ηταν δικαιο για σενα...
βλεπεις ποσο εγωιστρια ειμαι...;ακομα και σημερα...
"θα εχετε η μια την αλλη και θα προσεχετε η μια την αλλη και ολα θα τα κανετε και θα ζησετε...δεν φοβαμαι να πεθανω,μονο για εσας ανησυχω..."
αυτα ηταν τα λογια σου...αυτα ηταν που με ξυπνησαν απο τον εγωισμο μου...
το οτι εσυ υπεφερες και σκεφτοσουν εμας...για αλλη μια φορα εμας...μια ολοκληρη ζωη εμας...
κι εγω με εκβιασμους δεν σε αφηνα να φυγεις...
9 Μαρτιου...2010...3 η ωρα το μεσημερι...
στα χερια μου και στα χερια της μικρης...
οι 3 μας οπως παντα...
αποχαιρετιστηκαμε για παντα...
ποναει αυτο το για παντα μαμα...
ασυναισθητα πηρα πολλες φορες τον δρομο για το νοσοκομειο και αλλαζα κατευθυνση μολις συνειδητοποιουσα που πηγαινα...
σηκωσα το τηλεφωνο παμπολλες φορες για να σου πω κατι και το κατεβαζα με δακρυα μολις καταλαβαινα τι εκανα...
σου εγραψα γραμματα πολλα λεγοντας σου την καθημερινοτητα και ολα τα γεγονοτα της ζωης μετα...
σου μιλησα παρα πολλες φορες...σε φωτογραφιες,σε προσευχες...
εκλαψα,καταραστηκα,θυμωσα,εσβησα,πικραθηκα,απογοητευτηκα...περασα απο ολα τα σταδια αλλα ακομα δεν εχω αποδεχτει πως καλως εφυγες...πως ηταν η ωρα σου που λεμε...
δεν ηταν γιατι σε ειχα ακομα αναγκη...
σε εχω ακομα αναγκη...
μου λειπουν οι καυγαδες μας...
μου λειπουν ολες εκεινες οι φορες που δεν με καταλαβαινες γιατι...γιατι απλα ησουν η μαμα και ημουν η κορη και ετσι ειναι...
μου λειπουν οι πατατες τηγανητες με αυγα της τελευταιας στιγμης γιατι δεν προλαβε κανεις να μαγειρεψει...
μου λειπει που μας επαιρνε ο υπνος στους καναπεδες βλεποντας ταινια...
μου λειπει να σε βλεπω να φυτευεις στον κηπο...
μου λειπει εκεινο το μπανιο στη θαλασσα που εβγαλες την περουκα και ενιωσες ελευθερη κι εγω χαμογελουσα ολο ευτυχια γιατι ημασταν μαζι στην θαλασσα...
μου λειπει το μαλωμα σου γιατι παταω ξυπολυτη,γιατι κανω διαιτες και τρεφομαι μονο με γιαουρτια,γιατι εβαλα κιλα,γιατι εβαλα δυνατα την μουσικη...
μου λειπει να κατσουμε στο μπαλκονι και να κοροιδεψουμε τον απεναντι που κανει ηλιοθεραπεια στο μπαλκονι του...
μου λειπει να πιουμε εναν καφε μαζι και να κανουμε και κανα δυο τσιγαρα...
μου λειπει η τρυφεροτητα που ειχες για τα παντα και τους παντες...
μου λειπει η αγαπη που ειχες και δεν περιμενες ποτε πισω να στη δωσουν...
μου λειπει που σε ειδα να σηκωνεσαι απο το κρεββατι του νοσοκομειου με πονους για να φροντισεις την γιαγια απεναντι...απλα για να το κανεις...
μου λειπει αυτη η απιστευτη μανια σου για την κοκα κολα...
μου λειπει πολυ που πεφταμε πανω σου με την μικρη και σε γαργαλουσαμε...
μου λειπει η μυρωδια απο τα μπαχαρικα παντου...στο σπιτι,στο αμαξι...παντου...
μου λειπει να με αγαπησει καποιος οπως εσυ...τοσο ανιοδετελως...τοσο διχως κανενα ανταλλαγμα...να με δεχτει οπως ειμαι...αλλα γι αυτο ειναι μονο οι μαμαδες ξερω...
μου λειπουν ολα...
ολα ομως...
αν μπορουσα να ανταλλαξω οσα εχω με ενα λεπτο ξανα στην αγκαλια σου...μονο αν μπορουσα...
σ'αγαπαω μαμα...
απο τοτε που εφυγες φοβαμαι...τρεμω μην χασω ξανα καποιον που αγαπω τοσο...και δεν ειναι πολλα τα ατομα μαμα...
μετρημενα στα δαχτυλα του ενος χεριου ειναι...
μια μερα θα σου πω ενα παραμυθι για καποιον που σου μοιαζει...αν και ισως ηδη το ξερεις...
πρωτη φορα μετα απο σενα μαμα...πρωτη φορα φοβηθηκα τοσο...ακομα φοβαμαι...
αλλη φορα θα σου πω ομως...
και ξερεις τι...;
κοιταζω εκεινο το cd που σου γραψα και δεν προλαβαμε να ακουσουμε...
γιατι δεν προλαβαμε μαμα...;
γιατι το ακουω μονη μου τωρα...;
και διαβαζω το παραμυθι που σου ειχα γραψει για τα γεννεθλια σου και στο ειχα εκτυπωσει και ολο περηφανια το ειχες μαζι σου και το διαβαζες...
και διαβαζω κι εκεινο το ποιηματακι που ειχες γραψει για μενα οταν ημουν μωρο και με εβλεπες να κοιμαμαι...
και βλεπω τις ανεμωνες που σε στολισαν να κοσμουν μια φωτογραφια σου...
και ολα γυρναν ξανα και ξανα στο μυαλο μου...
ηθελα να ησουν εδω...
για τοσους πολλους λογους μα δεν εισαι...
ποτε ξανα δεν θα εισαι...
κι αυτο το ποτε μαμα σκοτωνει...
το οτι δεν παιρνω απαντηση πια...δεν αντεχεται ωρες ωρες...
θελω να μπω στην αγκαλια σου και ως δια μαγειας να μαλακωσει καθε πονος...
ετσι δεν γινοταν παντα...;
μαγικη η αγκαλια σου μαμα...παντα τα εκανε ολα καλυτερα...
και εγω πολυ αναγκη την ειχα τωρα...
πολυ ομως...
δεν θελω να ποναω αλλο μαμα...
δεν θελω αλλα μαθηματα...
δεν θελω αλλες σφαλιαρες...
δεν θελω αλλες δυσκολες διαδικασιες...
παντα ελεγα πως αντεχω...πως ολα γινονται για καποιον λογο...πως βλεπω το θετικο μεσα στο αρνητικο...πως θα βγει το ουρανιο τοξο μετα την μπορα και ολα αυτα τα αισιοδοξα...
απλα δεν θελω αλλο μαμα...
θελω να ερθουν ολα για μια φορα στη ζωη μου ευκολα,μαλακα,ιδανικα...
για μια φορα...εστω μια...
και θελω να νιωσω την απολυτη ευτυχια και γαληνη διχως να σκεφτομαι σωστο και λαθος...
διχως να σκεφτομαι μηπως το ενα και μηπως το αλλο...
μαμα αν ησουν εδω ολα θα ηταν πιο ευκολα γιατι απλα θα ησουν εδω...
κι απο τοτε που δεν εισαι ενιωσα πολλες φορες μονη...
νιωθω σαν να σε ακουω...
"Βουλα αυτα σου εμαθα εγω...;τι στο καλο εχεις παθει...;για συνελθε σε παρακαλω..."
κι υστερα εκεινο το μοναδικο...
"κι εγω σ'αγαπαω μωρο μου..."
α ρε μαμα...
μια ακομα φορα θα θελα να το ακουσω...
μπα ψεματα λεω...
θα θελα να το ακουω καθε μερα για ολο το υπολοιπο της ζωης μου...
τιποτα δεν ειναι και δεν θα ειναι ποτε ξανα ιδιο μαμα...
ουτε καν το βλεμμα μου...
Υ.Γ ποτε δεν πιστευα οτι θα ερχοταν στη ζωη μου αυτο που ερχεται και δεν θα ησουν εκει...
να ξερες ποσο φοβαμαι πως δεν ξερω τιποτα...πως θα τα κανω ολα λαθος...πως δεν θα γινω αξια οπως εσυ...
σοβαρα τωρα...ποτε δεν πιστεψα πως δεν θα σουν εδω...
Υ.Γ2 η Σ φτιαχνει καφε κι ερχεται εκει να τον πιει μαζι σου...
Υ.Γ3 την αλλη βδομαδα ειπαν τα κοριτσια,οι φιλες σου πως θα ερθουν να πιουμε ενα ουζο...
ετσι θα το θελες το ξερω...ετσι διχως τυπικουρες...
Υ.Γ4 ελπιζω να καταφερνω να σε κανω περηφανη...(ξερω πως αυτη την περιοδο καθολου)...αλλα γενικα...;
δεν ειναι παρηγορο κανενα γραμμα που δεν πηρα απαντηση...
και κανενα βραδυ που ξενυχτησα περιμενωντας...ουτε κι εγω ξερω πως μια επικοινωνια...
κι ουτε ο χρονος γιατρευει καμια πληγη...
απλα μαθαινεις να ζεις με την πληγη...
και τιποτα ξανα δεν ειναι το ιδιο...
για σενα μανουλακι...
το τραγουδι σου...
κι υστερα το τραγουδι μας...
θυμασαι...;
πως κοιταζομασταν στα ματια καθε που επαιζε...
δεν χρειαζοταν να πουμε τιποτα...απλα ξεραμε...
Με πήρες κάποτε απ΄το χέρι και δε σε ρώτησα πού πάμε
σου είπα με σένα δε φοβάμαι μάνα καλή μάνα μου έρμη
εσύ τον άντρα σου είχες χάσει κι εγώ είχα χάσει το γονιό μου
και τότε μάνα καλέ μάνα τότε σε βάφτισα αρχηγό μου
Κλείδωσες δυό φορές το σπίτι μας πήρες κι ήρθαμε στην πόλη
σαν τα κοράκια πέσαν όλοι έτσι όπως σε είδαν φοβισμένη
κι ακόνιζα παιδάκι πράμα τα νύχια μου και το μυαλό μου
με μιά τρεμούλα μ΄ένα φόβο μη γκρεμιστεί ο αρχηγός μου
Κι άρχισαν να κυλούν τα χρόνια όπως το χρώμα στη βατίστα
στην οικοκυρική μοδίστρα κι ο αδερφός μου στα καράβια
η Ελλάδα πήγαινε κι ερχόταν κι έγινε ο τρόμος καθεστώς σου
φοβήθηκα μη σε τσακίσουν και τότε έγινα αρχηγός σου
Και πάνω που άρχιζα να ορίζω ήρθε η αγάπη να με ορίσει
και μπλέχτηκα στο αλισβερίσι οι αγάπες μ΄έβαλαν στη μέση
εσύ νοιαζόσουν μη πονέσω μα αυτές δε΄βλέπαν τον καημό σου
κι όλες στο μάτι είχαν βάλει να ρίξουνε τον αρχηγό σου
Κι όταν με πήρε το τραγούδι ήμουν το στόμα των απόρων
έγινα στόχος των εμπόρων και θύμα της πολυγνωσίας
πήγαν να τρίξουν τα θεμέλια δεν ήταν τ΄αύριο πια δικό μου
τότε ξανάπλωσες το χέρι και σε ξανάκανα αρχηγό μου
Τώρα χαμένη εγώ στους ήχους και λυτρωμένη εσύ χορεύεις
η μόνη εσύ που με πιστεύεις σαν σου μιλώ μεσ΄στα τραγούδια
τώρα αγαπώ μα δεν ορίζω τώρα δεν ψάχνω να΄βρω δίκια
τώρα το δρόμο μου τον βρήκα γκρεμίστηκαν τ΄αρχηγηλίκια
και ξημερωνει 9 του Μαρτη...
μονο στην ψυχη μου δεν ξερω ποτε και αν θα ξημερωσει ξανα...
