Πέμπτη 8 Μαρτίου 2012

ΜΕ ΜΙΑ ΠΙΡΟΓΑ ΦΕΥΓΕΙΣ ΚΑΙ ΓΥΡΙΖΕΙΣ...


"Με μια πιρογα φευγεις και γυριζεις..."
παιζει ξανα και ξανα σημερα κι ολα γυρναν στο μυαλο μου ξανα και ξανα...
ξημερωνουν 2 χρονια διχως σου...
2 χρονια...
ποιος θα μου το λεγε...
πως ακομα θα ημουν εδω...
πως θα ζουσα 2 χρονια χωρις εσενα...
ποτε δεν το πιστεψα...
ακομα δεν εχω καταλαβει...ακομα δεν εχω συγχωρεσει...ακομα δεν εχω καταννοησει...

ναι η ζωη συνεχιζεται...
ολα γινονται και προχωρουν αλλα το θεμα ειναι πως...
τιποτα απο εκεινη την μερα δεν ειναι ιδιο και τιποτα δεν θα ξαναγινει ιδιο...
δεν θα μιλησω ουτε για προδοσιες,ουτε για αποχωρησεις...
ειμαι σιγουρη πως αν τα εβλεπες ή τα ακουγες αυτα θα επεφτες απο τα συννεφα που βρισκεσαι...
αλλα μαλλον αυτα ειναι δικα μου μαθηματα κι οχι δικα σου...
θυμασαι που σου λεγα για μαθηματα...;γελουσες...
σε σηκωνα απο τον καναπε να κανουμε ασκησεις θαρρους και αισιοδοξιας και μου εκανες την χαρη και χοροπηδουσες μαζι μου στο σαλονι...
θυμασαι κι εκεινο το βιβλιο με την αφιερωση στην πρωτη σελιδα...;θα τα καταφερουμε σου ελεγα...αλλο ενα κουραγιο κανε...
ποσες φορες στο ειπα αυτο...;μεχρι που σε αγανακτησα και μου ειπες "Βουλα παρατα με δεν εχω αλλο κουραγιο..."
και ειχες δικιο...ειχες πολυ δικιο απλα εγω δεν ηθελα να το δω...

ειναι εγωιστικο πως ακομα και σημερα αναπολω τις μερες στο νοσοκομειο...
τις τελευταιες μερες στο σπιτι...
ειναι εγωιστικο γιατι εσυ υπεφερες ομως εγω...εμεις...σε ειχαμε ακομα κοντα μας...
απλωνα το χερι και σε αγγιζα...εκανα λιγο χωρο στο κρεββατι και κουρνιαζα διπλα σου...
σε χαιδευα...σε μυριζα...σου μιλουσα...σε φροντιζα...και δεν με ενοιαζε τιποτα...
δεν με ενοιαζε που ειχα να κοιμηθω κοντα ενα μηνα...δεν με ενοιαζε η κουραση,ουτε η αγωνια,ουτε η ευθυνη...
θα μπορουσα να ζησω ετσι...για παντα αρκει να ησουν κοντα...
αλλα δεν ηταν...δεν θα ηταν δικαιο για σενα...
βλεπεις ποσο εγωιστρια ειμαι...;ακομα και σημερα...

"θα εχετε η μια την αλλη και θα προσεχετε η μια την αλλη και ολα θα τα κανετε και θα ζησετε...δεν φοβαμαι να πεθανω,μονο για εσας ανησυχω..."
αυτα ηταν τα λογια σου...αυτα ηταν που με ξυπνησαν απο τον εγωισμο μου...
το οτι εσυ υπεφερες και σκεφτοσουν εμας...για αλλη μια φορα εμας...μια ολοκληρη ζωη εμας...
κι εγω με εκβιασμους δεν σε αφηνα να φυγεις...

9 Μαρτιου...2010...3 η ωρα το μεσημερι...
στα χερια μου και στα χερια της μικρης...
οι 3 μας οπως παντα...
αποχαιρετιστηκαμε για παντα...

ποναει αυτο το για παντα μαμα...
ασυναισθητα πηρα πολλες φορες τον δρομο για το νοσοκομειο και αλλαζα κατευθυνση μολις συνειδητοποιουσα που πηγαινα...
σηκωσα το τηλεφωνο παμπολλες φορες για να σου πω κατι και το κατεβαζα με δακρυα μολις καταλαβαινα τι εκανα...
σου εγραψα γραμματα πολλα λεγοντας σου την καθημερινοτητα και ολα τα γεγονοτα της ζωης μετα...
σου μιλησα παρα πολλες φορες...σε φωτογραφιες,σε προσευχες...
εκλαψα,καταραστηκα,θυμωσα,εσβησα,πικραθηκα,απογοητευτηκα...περασα απο ολα τα σταδια αλλα ακομα δεν εχω αποδεχτει πως καλως εφυγες...πως ηταν η ωρα σου που λεμε...
δεν ηταν γιατι σε ειχα ακομα αναγκη...
σε εχω ακομα αναγκη...

μου λειπουν οι καυγαδες μας...
μου λειπουν ολες εκεινες οι φορες που δεν με καταλαβαινες γιατι...γιατι απλα ησουν η μαμα και ημουν η κορη και ετσι ειναι...
μου λειπουν οι πατατες τηγανητες με αυγα της τελευταιας στιγμης γιατι δεν προλαβε κανεις να μαγειρεψει...
μου λειπει που μας επαιρνε ο υπνος στους καναπεδες βλεποντας ταινια...
μου λειπει να σε βλεπω να φυτευεις στον κηπο...
μου λειπει εκεινο το μπανιο στη θαλασσα που εβγαλες την περουκα και ενιωσες ελευθερη κι εγω χαμογελουσα ολο ευτυχια γιατι ημασταν μαζι στην θαλασσα...
μου λειπει το μαλωμα σου γιατι παταω ξυπολυτη,γιατι κανω διαιτες και τρεφομαι μονο με γιαουρτια,γιατι εβαλα κιλα,γιατι εβαλα δυνατα την μουσικη...
μου λειπει να κατσουμε στο μπαλκονι και να κοροιδεψουμε τον απεναντι που κανει ηλιοθεραπεια στο μπαλκονι του...
μου λειπει να πιουμε εναν καφε μαζι και να κανουμε και κανα δυο τσιγαρα...
μου λειπει η τρυφεροτητα που ειχες για τα παντα και τους παντες...
μου λειπει η αγαπη που ειχες και δεν περιμενες ποτε πισω να στη δωσουν...
μου λειπει που σε ειδα να σηκωνεσαι απο το κρεββατι του νοσοκομειου με πονους για να φροντισεις την γιαγια απεναντι...απλα για να το κανεις...
μου λειπει αυτη η απιστευτη μανια σου για την κοκα κολα...
μου λειπει πολυ που πεφταμε πανω σου με την μικρη και σε γαργαλουσαμε...
μου λειπει η μυρωδια απο τα μπαχαρικα παντου...στο σπιτι,στο αμαξι...παντου...
μου λειπει να με αγαπησει καποιος οπως εσυ...τοσο ανιοδετελως...τοσο διχως κανενα ανταλλαγμα...να με δεχτει οπως ειμαι...αλλα γι αυτο ειναι μονο οι μαμαδες ξερω...
μου λειπουν ολα...
ολα ομως...
αν μπορουσα να ανταλλαξω οσα εχω με ενα λεπτο ξανα στην αγκαλια σου...μονο αν μπορουσα...

σ'αγαπαω μαμα...
απο τοτε που εφυγες φοβαμαι...τρεμω μην χασω ξανα καποιον που αγαπω τοσο...και δεν ειναι πολλα τα ατομα μαμα...
μετρημενα στα δαχτυλα του ενος χεριου ειναι...
μια μερα θα σου πω ενα παραμυθι για καποιον που σου μοιαζει...αν και ισως ηδη το ξερεις...
πρωτη φορα μετα απο σενα μαμα...πρωτη φορα φοβηθηκα τοσο...ακομα φοβαμαι...
αλλη φορα θα σου πω ομως...

και ξερεις τι...;
κοιταζω εκεινο το cd που σου γραψα και δεν προλαβαμε να ακουσουμε...
γιατι δεν προλαβαμε μαμα...;
γιατι το ακουω μονη μου τωρα...;
και διαβαζω το παραμυθι που σου ειχα γραψει για τα γεννεθλια σου και στο ειχα εκτυπωσει και ολο περηφανια το ειχες μαζι σου και το διαβαζες...
και διαβαζω κι εκεινο το ποιηματακι που ειχες γραψει για μενα οταν ημουν μωρο και με εβλεπες να κοιμαμαι...
και βλεπω τις ανεμωνες που σε στολισαν να κοσμουν μια φωτογραφια σου...
και ολα γυρναν ξανα και ξανα στο μυαλο μου...

ηθελα να ησουν εδω...
για τοσους πολλους λογους μα δεν εισαι...
ποτε ξανα δεν θα εισαι...
κι αυτο το ποτε μαμα σκοτωνει...
το οτι δεν παιρνω απαντηση πια...δεν αντεχεται ωρες ωρες...
θελω να μπω στην αγκαλια σου και ως δια μαγειας να μαλακωσει καθε πονος...
ετσι δεν γινοταν παντα...;
μαγικη η αγκαλια σου μαμα...παντα τα εκανε ολα καλυτερα...
και εγω πολυ αναγκη την ειχα τωρα...
πολυ ομως...

δεν θελω να ποναω αλλο μαμα...
δεν θελω αλλα μαθηματα...
δεν θελω αλλες σφαλιαρες...
δεν θελω αλλες δυσκολες διαδικασιες...
παντα ελεγα πως αντεχω...πως ολα γινονται για καποιον λογο...πως βλεπω το θετικο μεσα στο αρνητικο...πως θα βγει το ουρανιο τοξο μετα την μπορα και ολα αυτα τα αισιοδοξα...
απλα δεν θελω αλλο μαμα...
θελω να ερθουν ολα για μια φορα στη ζωη μου ευκολα,μαλακα,ιδανικα...
για μια φορα...εστω μια...
και θελω να νιωσω την απολυτη ευτυχια και γαληνη διχως να σκεφτομαι σωστο και λαθος...
διχως να σκεφτομαι μηπως το ενα και μηπως το αλλο...
μαμα αν ησουν εδω ολα θα ηταν πιο ευκολα γιατι απλα θα ησουν εδω...
κι απο τοτε που δεν εισαι ενιωσα πολλες φορες μονη...

νιωθω σαν να σε ακουω...
"Βουλα αυτα σου εμαθα εγω...;τι στο καλο εχεις παθει...;για συνελθε σε παρακαλω..."
κι υστερα εκεινο το μοναδικο...
"κι εγω σ'αγαπαω μωρο μου..."

α ρε μαμα...
μια ακομα φορα θα θελα να το ακουσω...
μπα ψεματα λεω...
θα θελα να το ακουω καθε μερα για ολο το υπολοιπο της ζωης μου...

τιποτα δεν ειναι και δεν θα ειναι ποτε ξανα ιδιο μαμα...
ουτε καν το βλεμμα μου...

Υ.Γ ποτε δεν πιστευα οτι θα ερχοταν στη ζωη μου αυτο που ερχεται και δεν θα ησουν εκει...
να ξερες ποσο φοβαμαι πως δεν ξερω τιποτα...πως θα τα κανω ολα λαθος...πως δεν θα γινω αξια οπως εσυ...
σοβαρα τωρα...ποτε δεν πιστεψα πως δεν θα σουν εδω...

Υ.Γ2 η Σ φτιαχνει καφε κι ερχεται εκει να τον πιει μαζι σου...

Υ.Γ3 την αλλη βδομαδα ειπαν τα κοριτσια,οι φιλες σου πως θα ερθουν να πιουμε ενα ουζο...
ετσι θα το θελες το ξερω...ετσι διχως τυπικουρες...

Υ.Γ4 ελπιζω να καταφερνω να σε κανω περηφανη...(ξερω πως αυτη την περιοδο καθολου)...αλλα γενικα...;

δεν ειναι παρηγορο κανενα γραμμα που δεν πηρα απαντηση...
και κανενα βραδυ που ξενυχτησα περιμενωντας...ουτε κι εγω ξερω πως μια επικοινωνια...
κι ουτε ο χρονος γιατρευει καμια πληγη...
απλα μαθαινεις να ζεις με την πληγη...
και τιποτα ξανα δεν ειναι το ιδιο...


για σενα μανουλακι...
το τραγουδι σου...
κι υστερα το τραγουδι μας...
θυμασαι...;
πως κοιταζομασταν στα ματια καθε που επαιζε...
δεν χρειαζοταν να πουμε τιποτα...απλα ξεραμε...



Με πήρες κάποτε απ΄το χέρι και δε σε ρώτησα πού πάμε
σου είπα με σένα δε φοβάμαι μάνα καλή μάνα μου έρμη
εσύ τον άντρα σου είχες χάσει κι εγώ είχα χάσει το γονιό μου
και τότε μάνα καλέ μάνα τότε σε βάφτισα αρχηγό μου

Κλείδωσες δυό φορές το σπίτι μας πήρες κι ήρθαμε στην πόλη
σαν τα κοράκια πέσαν όλοι έτσι όπως σε είδαν φοβισμένη
κι ακόνιζα παιδάκι πράμα τα νύχια μου και το μυαλό μου
με μιά τρεμούλα μ΄ένα φόβο μη γκρεμιστεί ο αρχηγός μου

Κι άρχισαν να κυλούν τα χρόνια όπως το χρώμα στη βατίστα
στην οικοκυρική μοδίστρα κι ο αδερφός μου στα καράβια
η Ελλάδα πήγαινε κι ερχόταν κι έγινε ο τρόμος καθεστώς σου
φοβήθηκα μη σε τσακίσουν και τότε έγινα αρχηγός σου

Και πάνω που άρχιζα να ορίζω ήρθε η αγάπη να με ορίσει
και μπλέχτηκα στο αλισβερίσι οι αγάπες μ΄έβαλαν στη μέση
εσύ νοιαζόσουν μη πονέσω μα αυτές δε΄βλέπαν τον καημό σου
κι όλες στο μάτι είχαν βάλει να ρίξουνε τον αρχηγό σου

Κι όταν με πήρε το τραγούδι ήμουν το στόμα των απόρων
έγινα στόχος των εμπόρων και θύμα της πολυγνωσίας
πήγαν να τρίξουν τα θεμέλια δεν ήταν τ΄αύριο πια δικό μου
τότε ξανάπλωσες το χέρι και σε ξανάκανα αρχηγό μου

Τώρα χαμένη εγώ στους ήχους και λυτρωμένη εσύ χορεύεις
η μόνη εσύ που με πιστεύεις σαν σου μιλώ μεσ΄στα τραγούδια
τώρα αγαπώ μα δεν ορίζω τώρα δεν ψάχνω να΄βρω δίκια
τώρα το δρόμο μου τον βρήκα γκρεμίστηκαν τ΄αρχηγηλίκια

και ξημερωνει 9 του Μαρτη...
μονο στην ψυχη μου δεν ξερω ποτε και αν θα ξημερωσει ξανα...

23 σχόλια:

Bουλα. είπε...

............

Rosy! είπε...

Δάκρυσα....Αν έχω καταλάβει καλά για αυτό που έρχεται,μην φοβάσαι τίποτα...Θα τα κάνεις όλα όπως πρέπει γιατί θα τα κάνεις με αγάπη...Η μαμά σου έκανε πολύ καλή δουλειά.Μπράβο της...Και σίγουρα απο κει ψηλά καμαρώνει!!

Ανώνυμος είπε...

Να ζήσεις να την θυμάσαι...
Και να θυμάσαι... Πως όταν γίνεις μανουλα... θα την έχεις μέσα σου... θα είσαι αυτή με άλλο όνομα...

324

Roadartist είπε...

Ο μεγαλύτερος φόβος. Να είσαι δυνατή, να είσαι χαρούμενη που την είχες κοντά και έζησες αυτή τη σχέση.

b|a|s|n\i/a είπε...

μωρέ ξέρεις κάτι; που ίσως το ξέρεις ήδη. πάντα μαζί μας είναι. πάντα. με τον τρόπο τους. με τον τρόπο μας. έτσι απλά. έτσι δύσκολα. έτσι εύκολα.
φιλιά σου πολλά και περισσότερα!

eApenanti είπε...

Οι αγαπημένοι μας,
πάντα βρίσκουν έναν τρόπο
και είναι πλάϊ μας.

Καλό σου βράδυ

Ναύτης είπε...

σ'ευχαριστω που μ έκανες να κλάψω
τό 'χα τόσο ανάγκη...

να είσαι καλα!

tovenito είπε...

το ήξερα ότι πάντα θα γυρνάς.
είναι εθισμός. ακόμα κι αν το μόνο που θες είναι να ξεφορτώσεις. όπως τώρα.
"να ζήσεις να τους θυμάσαι". λες και υπήρχε περίπτωση ποτέ να ξεχάσεις! τι ηλίθια ευχή!
κατά τα άλλα είναι κλισέ, αλλά δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο παρά να συνεχίσεις. φαντάζομαι το ξέρεις ήδη καλύτερα.
υγ. κοιτάς φωτογραφίες παλιές; εγώ το αποφεύγω. πιστεύω δεν μου κανει καλό. επίσης είσαι έγγυος; χαχα!έτσι κατάλαβα από ένα υστερόγραφο!

ολγα είπε...

...και ουτε ο χρονος γιατρευει καμια πληγη, απλα μαθαινεις να ζεις με την πληγη, και τιποτα πια δεν ειναι το ιδιο...

Βουλιτσα μου, κοριτσακι μου,
ο πονος και η νοσταλγια,
η πικρια και το κενο της απωλειας,
το καψιμο στο στομαχι και τον λαιμο,
ο γρηγορος χτυπος της καρδιας,
το βαρος και τα δακρια της θλιψης,
ειναι ολοιδια, απλα αλλαζει η ενταση που το βιωνει ο καθενας
ιδιεταιρα αν εχεις χασει γονιο
και ακομα πιο δυσκολα μανουλα.
ΑΧ...αυτη η λεξη,
μανουλακι μου της ελεγα...
Μας λειπουν τοσα πολλα απο εκεινες...
μας λειπουν εκεινες...
Εδω και δυο εβδομαδες κανω οτι εκανε εκεινη αυτη την εποχη.
Κλαδεψα,φυτεψα μαρουλακια κρεμμυδακια ροκα σπανακικλπ
εφτιαξα γλυκο πορτοκαλι
λικερ λεμονι,που για ολαυτα της ελεγα,"τι παιδευεσαι,κατσε να ξεκουραστεις" και αυτα που πιστευα οτι δεν θα κανω ποτε, τωρα τα κανω για να βλεπει και να ευχαριστιεται,
οτι δεν ρημαξε ο κηπος της οτι δεν θα πανε χαμενα τοσα πορτοκαλια και τοσα λεμονια...
ΑΠΛΑ ΝΟΙΩΘΩ...οπως ενοιωθε εκεινη...
ειμαι τυχερη γιατι, εχοντας σχεδον τα διπλα σου χρονια (44) χαρηκε το γαμο μου τα εγγονια της(δυο αγορια 16και14 ετων)αλλα εχω μια τεραστια πικρια...
Επειδη δεν γνωριζε καναμε (προληπτικα της ελεγα)58 ΧΜΘ και με ρωτουσε παντα ποτε θα τελειωσω?
για να παω διακοπες χωρις αγχος, ποτε θα βγαλω το σακουλακι?(παχυ εντερο,κολοστομια με υπατικες μεταστασεις και περιτοναιο)
και της ελεγα "κανε ενα κουραγιο ακομα τελειωνουμε "και τον Μαρτη του 11 (μετασταση στην ουροδοχο)αρχισαν τα πανιγυρια,πονοι αιματοουριες,βουλωματα καθετηρες...
πως καταντησα ετσι παιδακι μου? ποτε θα περασουν εχω γεμισει σακουλακια...
ιατρεια πονου καθημερινα...
μεχρι τις 27 Απριλιου αρχισε να προσβαλλεται απο ηπατικη εγκεφαλοπαθεια,και 2-3 Μαιου χαθηκαμε τελειως ...
ενα βλεμμα αδειο και τροφη με το σταγονομετρο κυριολεκτικα.
και εγω διπλα της να της λεω πως ολα θα περασουν και να μην τολμω να κλαψω για να μην καταλαβει ...
τα παιδια μου ο πατερας μου ο αντρας μου ο αδελφος μου η αδελφη της,ολοι της διναμε ελπιδα...
Και οπως καταλαβαινεις εφυγε ενω ακουγε πως ολα θα περασουν και επισης δεν μπορεσαμε να πουμε λογια αποχαιρετισμου,μονο στο τελος στην πρωτη δευτερη τριτη ανασουλα της ειπα μανουλα στο καλο ...καλο σου ταξιδι μην παιδευεσαι αλλο,φυγε θα τους προσεχω ολους...
Και εσυ μου λες οτι στα δυο χρονια,
νοιωθεις ακομα τοσο πονο τοση νοσταλγια...
Γλυκια μου Βουλιτσα,
ασε τον εαυτο σου ελευθερο,κλεισε τα ματια,βαλε διπλα σου το αρωμα της και αφεσου,φαντασου οτι νοιωθεις ,νοιωσε την ανα σα της τη ζεστασια της αναπνοης της το απαλο αγγιγμα της το φιλι της...
Στις χαρες σου στις αγαπες σου σε ολα προσπαθησε να νοιωθεις σαν να την εχεις...γιατι διαφορετικα θα λυπαται...
ΥΠΟΜΟΝΗ και ολα θα ειναι καλυτερα

ΥΓ ΣΥΓΝΩΜΗ ΣΥΓΝΩΜΗ για την πολυλογια αλλα σε νοιωθω και καταλαβαινω οτι με καταλαβαινεις ...
σου στελνω μια ζεστη αγκαλια...

Maria Nefeli D είπε...

AX RE PSYXOULA MOU.. AKOMA PONAW KAI KLAIW... AKOMA...
H MANA MONO MIA... EGW DEN MPORW NA GIATREPSW TIS PLHGES MOU ME TO PERASMA TOU XRONOU...

SAGAPAW

Pink είπε...

ΑΧ ΘΕΕ ΜΟΥ!!!!ΤΙ ΝΑ ΠΩ ΚΑΙ ΤΙ ΝΑ ΓΡΑΨΩ, Η ΣΙΩΠΗ ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ ΛΕΕΙ ΤΟΣΑ ΠΟΛΛΑ....ΠΟΣΟ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΔΩΣΩ ΣΕ ΕΝΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟ ΝΑ ΣΕ ΔΙΒΑΣΕΙ ΓΙΑΤΙ ΣΙΓΟΥΡΑ ΣΕ ΝΙΩΘΕΙ....ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΙΩΠΗ ΤΗΣ ΕΔΩ ΚΑΙ ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΝΙΩΘΕΙ ΟΤΙ ΝΙΩΘΕΙΣ ΚΑΙ ΕΣΥ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΝΑ ΤΗΣ ΠΑΡΕΙΣ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΤΗΣ, ΑΠΛΑ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΝΩ ΝΑ ΝΙΩΣΕΙ ΠΙΟ ΕΛΑΦΡΙΑ, ΑΛΛΑ ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΩ, ΜΑ ΟΥΤΕ ΝΑ ΤΗΣ ΠΩ ΝΑ ΣΕ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΓΙΑΤΙ ΜΑΛΛΟΝ ΔΕΝ ΘΑ ΑΝΤΕΞΕΙ, ΝΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΩΣ ΝΙΩΘΕΙ.....ΤΙ ΝΑ ΠΩ....ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΖΩΗ, ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΣΑΣ ΑΓΑΠΑΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΑΜΕ ΔΙΠΛΑ ΣΑΣ....ΕΛΠΙΖΩ ΚΑΙ ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΚΑΙ ΕΣΥ ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ ΑΤΟΜΑ ΠΟΥ Σ'ΑΓΑΠΟΥΝ ΚΑΙ ΣΕ ΠΡΟΣΕΧΟΥΝ!!! ΑΧ ΘΕΕ ΜΟΥ ( ΓΙΑΤΙ?)!!!!!

Pink είπε...

ΑΧ ΘΕΕ ΜΟΥ!!!!ΤΙ ΝΑ ΠΩ ΚΑΙ ΤΙ ΝΑ ΓΡΑΨΩ, Η ΣΙΩΠΗ ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ ΛΕΕΙ ΤΟΣΑ ΠΟΛΛΑ....ΠΟΣΟ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΔΩΣΩ ΣΕ ΕΝΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟ ΝΑ ΣΕ ΔΙΒΑΣΕΙ ΓΙΑΤΙ ΣΙΓΟΥΡΑ ΣΕ ΝΙΩΘΕΙ....ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΙΩΠΗ ΤΗΣ ΕΔΩ ΚΑΙ ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΝΙΩΘΕΙ ΟΤΙ ΝΙΩΘΕΙΣ ΚΑΙ ΕΣΥ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΝΑ ΤΗΣ ΠΑΡΕΙΣ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΤΗΣ, ΑΠΛΑ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΝΩ ΝΑ ΝΙΩΣΕΙ ΠΙΟ ΕΛΑΦΡΙΑ, ΑΛΛΑ ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΩ, ΜΑ ΟΥΤΕ ΝΑ ΤΗΣ ΠΩ ΝΑ ΣΕ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΓΙΑΤΙ ΜΑΛΛΟΝ ΔΕΝ ΘΑ ΑΝΤΕΞΕΙ, ΝΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΩΣ ΝΙΩΘΕΙ.....ΤΙ ΝΑ ΠΩ....ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΖΩΗ, ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΣΑΣ ΑΓΑΠΑΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΑΜΕ ΔΙΠΛΑ ΣΑΣ....ΕΛΠΙΖΩ ΚΑΙ ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΚΑΙ ΕΣΥ ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ ΑΤΟΜΑ ΠΟΥ Σ'ΑΓΑΠΟΥΝ ΚΑΙ ΣΕ ΠΡΟΣΕΧΟΥΝ!!! ΑΧ ΘΕΕ ΜΟΥ ( ΓΙΑΤΙ?)!!!!!

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

οτι και να σου γραψω δεν θα εχει νοημα.η απωλεια τεραστια.Εσυ ομως θα βρισκεις τη δυναμη να συνεχιζεις γιατι ετσι θα ηθλε και εκεινη.Σιγουρα σε καμαρωνει απο εκει ψηλα που ειναι και σου στελνει την ευχη της.
Να εισαι καλα φιλη μου.

βασίλης είπε...

Γλυκό αφιερωμα...να είσαι πάντα δυνατή και να τη θυμάστε..

Hfaistiwnas είπε...

Να θυμάσαι μόνο, αυτό είναι το μόνο που μας μένει.. για τα καλά και τα κακά..

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Οι άνθρωποι ζούνε όσο υπάρχει κάποιος να τους μνημονεύει.

Πάλι με δάκρυα στα μάτια σε διάβασα και μόλις αποχαιρετίσαμε έναν φίλο.
Είναι στην ψυχή σας η μητέρα σας, Ναϊάδα.
Παραστέκεται στα δύσκολα και στα όμορφα σας χαμογελά…

Να τα κάνετε όλα και να τα ζήσετε για να μην ανησυχεί πια…

Την αγάπη μου, κι ας χάθηκα.

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

ΠΕΡΑΣΑ ΝΑ ΑΦΗΣΩ ΜΙΑ ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ.
ΕΥΧΟΜΑΙ ΤΟ ΠΑΣΧΑ ΑΥΤΟ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙΣ ΟΣΟ ΠΙΟ ΑΝΩΔΥΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΕΙΣ ΛΙΓΟ ΓΙΑΤΙ ΕΚΕΙΝΟ ΘΑ ΗΘΕΛΕ ΚΑΙ Η ΜΗΤΕΡΑ ΣΟΥ.
ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ ΦΙΛΗ ΜΟΥ.

ξωτικό είπε...

Kαλή ανάσταση μικρό μου νεραϊδάκι με πολύ αγάπη (παρά την απουσία...και τις πάντα παρούσες απουσίες )

μαριάννα είπε...

Μάνα είναι μόνο μια. και όσοι δεν την έχουν χάσει δεν μπορούν να καταλάβουν..
τα λόγια δεν παρηγορόυν πάντα, τουλάχιστον όχι εμένα, όχι πια..
Είναι παράξενο καμιά φορά που νιώθω την αύρα της..που ακούω τη φωνή της και ξυπνάω από τους εφιάλτες μου.
ΈΦΥΓΕ και ξέρω πως δεν γυρνάει, ούτε για κείνη τη τελευταία στιγμούλα που ήθελα μαζί της, δεν έχω τύψεις για τους τσακωμούς μας πια ούτε για εκείνες τις φορές που μου ζητούσε κάτι και δεν το έκανα.. τύψεις έχω όταν δεν τη βλέπω στα όνειρα μου..
Τι θα ήταν η ζωή χωρίς όνειρα αλήθεια??
ό,τι δεν ζεί υπάρχει εκεί..
ό,τι δεν μας αγαπά εκεί μας ερωτεύεται..
ό,τι μας θλίβει εκέι δεν υπάρχει..
τι κι αν έφυγε..είναι εδω κάθε φορά που κλείνω τα μάτια μου..κάθε φορα που γυρίζω στο σπίτι απο το φροντιστήριο..κάθε στιγμή είναι εκεί..
έχω νιώσει κι εγω την ανάγκη να την πάρω τηλέφωνο..να τη ρωτήσω τι έχει μαγειρέψει ή που έχει βάλει τα ρούχα μου..μα όταν δεν απάντα ζω ξανά και ξανά τη τελευταία εκείνη στιγμη που πονάει..που με τελειώνει..
Μπορώ να καταλάβω κάθε σου λέξη...

#lockheart# είπε...

Αυτο το τραγουδι καθε που το ακουω σε νοσταλγω. Ειναι τοσο δικο σου τοσο κολλημενο πανω σου νεραιδα μου.
Μου φερνει δακρυα στα ματια.
Μακαρι να μπορουσα να σε επαιρνα μια αγκαλια.
Αρκει,φιλη μου.
Εισαι γενναια ψυχη,ψυχη μου.

ElenaG είπε...

διαβάζω ξανά διαβάζω κοντά ένα μηνα...δεν ήθελα να αφήσω σχόλιο...ξέρεις τι θέλω γιαβρί μου...

Άνεμος είπε...

...............

Black Witch είπε...

Είχα καιρό να σουλατσάρω εδώ πέρα..
Έχεις δίκιο, ο χρόνος δεν γιατρεύει, απλά μαθαίνεις να ζεις με αυτό...
Κράτα την ανάμνηση της ζωντανή βαθιά στην ψυχούλα σου, αλλά μην αφήνεις αυτό το γεγονός να σε πάει πίσω στη ζωή σου!Η ζωή νεράκι είναι και κυλάει,όσο ευτυχισμένη είσαι, τόσο θα χαίρεται και αυτή από τους ουρανούς!

Εγκυμοσύνη μυρίζομαι το λαγωνικό από τα λεγόμενα σου!Να μη φοβάσαι τίποτα αν είναι έτσι τα πράγματα και αν μύρισα σωστά!Με τέτοιο φανταστικό πρότυπο τη ΜΑΝΟΎΛΑ σου σίγουρα θα είσαι μια μικρή θεά μαμά και εσύ με τη σειρά σου!

Να γελάς δυνατά,πολύ δυνατά με όλη σου τη δύναμη για να μπορεί να σε ακούει από εκεί πάνω και να χαίρεται και αυτή!
Καλή δύναμη σε εσένα και στην αδερφούλα σου! Πάντα δεμένες να είστε και να στηρίζετε η μια την άλλη!Έτσι θέλει να σας βλέπει!