Πως αλλαζει η ζωη μας...
περασαν χρονια και αλλαξαν ολα...
περασαν μερες και τιποτα δεν ειναι ιδιο...
λιγες ωρες μετα ειχαν γινει οι μεγαλυτερες αλλαγες...
ποτε...
ποτε μη λες ποτε...
γιατι εκει εξω υπαρχει σχεδιο για ολα...
κι αν καποτε νομιζεις πως εχεις τα παντα...
ισως μια μερα ενα χερι αρχισει να σου παιρνει...
να παιρνει και να παιρνει μεχρι να νιωσεις αδειος...
τα ειχα ολα...
θαλασσα...μαγευτικα τοπια να ζωγραφιζουν μεσα μου...
οταν ο ηλιος πηγαινε για ξεκουραση...τα χρωματα εβαφαν τα ματια...
ταξιδια εφτιαχναν...
μια Συκια που οι ριζες της ειχαν βγει...ξεκαρφωτη σε εναν βραχο...
κι ομως ζουσε...ανθιζε...
τι μαθημα κι αυτο...τι μαθημα...!
διχως ριζες βαθιες στο χωμα...
διχως κανεναν να σε ποτιζει...
κανεναν να σε φροντιζει...
κανεναν να σου μιλα γλυκα και να σου λεει ποσο περηφανος ειναι για σενα...
κι ομως να ανθιζεις...
μια Ελια...
που εδινε απλοχερα την ενεργεια της σαν την ακουμπουσες...σ'αγκαλιαζε ολοκληρη και γινοταν ενα το μεσα σου με το δικο της μεσα...
ενα κατακοκκινο φεγγαρι που ξεπροβαλλε...
προλαβα κι εγραψα μυνηματα επανω του να τα διαβασουν ματια σε μακρινα απο μενα μερη...
κι ορκιζομαι πως μου χαμογελασε...
τα αστερια ακουμπουσαν τα μαλλια μου...
κι οταν καποιο επεφτε εκανα μια ευχη που δεν προκειται να βγει πια...
αυτοματη συνηθεια και αναγκη να πιστεψω...
ολα τα ειχα...
κι ομως ενιωθα τοσο μονη...
(γιατι...)
αυτο δεν μπορουσα να παψω να ρωταω...
...
γιατι ο βουρκος βρισκεται παντα διπλα σε τοση ομορφια...;
γιατι η προδοσια εχει τοσες πολλες μορφες...;
γιατι οι ανθρωποι ξεπερνουν καθε φαντασια στην μικροτητα τους...;
η μονη απαντηση σε ολα...
Δεν προκειται να σωπασω ολη την ομορφια που βλεπω...
επειδη μερικοι επιμενουν να κυλιουντε στο βουρκο...
και κυριως να προσπαθουν να τραβηξουν κι εμενα μεσα...
θα ειμαι εδω και θα αντεχω καλυτερα απο ποτε...
σε πεισμα ολων και αναγκη δικη μου...
"Στα ηλιοσκαλοπάτια
Μ' έμαθε η μάνα μου να ζω..."
