ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΓΕΝΕΘΛΙΩΝ....

ετσι ξεκινησα λοιπον...
ετσι ξεκινησα...
αλλα μου δειξανε και αλλα εγω αντικρυσα...




Στου δρομου τα μισα κοιταζω πισω και κανω απολογισμο...
τι κερδιθηκε...τι χαθηκε...
ποσοι στοχοι επιτευχθηκαν...
ποσα απροσμενα αλλαξαν την ροη των σχεδιων...
ποσα ξεχαστηκαν επειδη αλλα καινουργια ηρθαν...

ζυγιζω λυπες και χαρες...
κατα που γερνει η ζυγαρια δεν ξερω...
κι αν ξερω δεν θα το πω σημερα...

μετραω λαθη και σωστα...
συλλογιεμαι πως ακομα δεν εμαθα να τα ξεχωριζω...
το σωστο παντα το εκανα λαθος και το λαθος φροντιζα να φανταζει σωστο...

σκεφτομαι αληθειες και ψεματα...
ουτε και αυτα εμαθα να τα ξεχωριζω...
η δικη μου αληθεια υπηρξε ψεμα για αλλους...
τα ψεματα πολλων, δικες μου μονακριβες αληθειες...

μοναξια και παρεα...
ειχα παρεα την μοναξια πολλες φορες...
και αλλες μοναξιες γεμιζαν απο παρεα...

ερωτας...
ναι του ερωτα του γυαλισα καμποσες φορες...
και παντα σαν μικρο παιδι ετρεχα στην αγκαλια του...
παραδινομουν με κλειστα ματια και με οδηγουσε εκεινος...
κι εγω χαμογελαστη και χαμενη ακολουθουσα...

αγαπη...
πηρα κι εδωσα...
μπολικη...αστειρευτη...μοναδικη...
της χαρισα την καρδια μου κι εκεινη τις χαρες της...
αγαπησα και αγαπηθηκα πολυ...
και απο ολα τα αγαθα ειναι το πιο γλυκο...
κι ας ειναι αυτο που ποναει πιοτερο...

κοιταζω πισω και αναπολω...
κοιταζω πισω και σκαλιζω...
αρα να ειναι αυτα του δρομου τα μισα...;

εχω χρωματα πολλα πισω μου...
αλλοτε επικρατει το λευκο και αλλοτε γκριζαρει λιγο...
καποιες φορες και πιο πολυ...

ξεχαστηκα κι ολας ναι...
μα με παραπονο δεν το λεω...
χαιρομαι που υπηρξα καποτε οχι ξεχασμενη σε μερικους...

κι αν ματωσαν τα ποδια μου πατωντας σε καρφια...
καταφερα κι εφτιαξα κοκκινα λουλουδια...
σε λειβαδια ονειρων...
τα χερια μου παντα εμειναν ανοιχτα ζητωντας αγκαλιες βροχες...
και απο κατω εγω διχως ομπρελες...

μοιρες...
ισως να μην τις κερασα μπολικο γλυκο
το τριτο βραδυ της ζωης μου...

κοιταζω μπροστα...;
δεν ξερω...
μαλλον κοιταζω μπροστα αλλα ριχνω παντα κλεφτιες ματιες πισω...
αλλωστε οτι ειμαι μεχρι σημερα εχω γινει απο το χτες...
το χτες μου...το αυριο που ξημερωνει εναν ακομη χρονο...
λιγο σαν να μεγαλωσα...
κι ακομα φωναζω μαμα...πειναω μαμα...φοβαμαι μαμα...
δεν ξερω αν γερναω η' αν γερασα ηδη...
αλλα τρεμω ακομα μερικες νυχτες...

ξημερωνει αλλος ενας χρονος με αναμνησεις...
κι εγω ειμαι ακομα εδω...
η' και οχι...
φαινομαι...;






και τρεμω να μαι αυτο που χρονια ανυσηχεις...
ωραια...νεα...και ατυχης...