κοιταζω μεσα στον καθρεφτη...
αυτον που λενε οτι δεν εχει μνημη γιατι βρισκεται σε κοινο δωματιο...
κι ομως αχνοφαινονται...
κατι ξεχαρβαλωμενες καρδιες...
κατι ψυχες που πιαστηκαν απο την ακρη ενος χαμογελου...
κατι ονειρα που κρυωναν...
κι επλεξαν το πουλοβερ τους απο τις λεξεις του ερωτα...
κατι ελπιδες αναμνησεις που χτυπαν ζωντανα...
τον σφυγμο στη καρδια της νυχτας...
προσμονες σαν κεντημα απο χερια γερασμενα...
και στα ραγισματα του κατι δακρυα...
απο εκεινους που του ριξαν ενα πονεμενο τελευταιο βλεμμα...
προχωρω αναμεσα στο πληθος και παρατηρω...
ολους εκεινους που φορεσαν ενα δανεικο ρουχο...
σε μια προσπαθεια να αλλαξουν ταυτοτητα...
να γινουν ο εαυτος τους μεσα απο καποιον αλλο...
καθομαι σε μιαν ακρη και θυμαμαι...
ολους εκεινους που ονομαζα "μοναδικους"...
αργησα να καταλαβω θαρρω πως την "μοναδικοτητα" τους...
τους την εδινα εγω...
τους χαριζα απλοχερα αστερια για να φωτιζουν τα σκοταδια τους...
καπου καπου η λαμψη τους επιανε κι εμενα...
μπερδευτηκα κι εγω και νομιζα πως αυτοι ηταν η αιτια για το φως μου...
το καταλαβα το λαθος σαν επεσε το σκοταδι οταν απομακρυνθηκα...
χαμογελασα στην σκεψη...
πως για καθε κελαηδημα που χαλουσε λιγο την ομιχλη του χειμωνα...
εγω ανθιζα πασχαλιες κι ευωδιαζα για χαρη του...
απλωνα τα κλαρακια μου να ξαποστασει...
και να κρυφτει στα ανθακια μου σαν κρυωσει...
ανθιζα πριν την ωρα μου...
ταχα να μην το ξερα...η' να εκανα πως δεν το θυμομουν...;
το καταλαβα κι αυτο το λαθος σαν ερχοταν η ανοιξη...
κι εγω δεν εδινα καρπους αφου τους ειχα δωσει σε λαθος εποχη...
να μην ξεχασω σκεφτομαι να ευχαριστησω τα μαυροπουλια...
αυτα που παντα εκρωζαν την επιθυμια τους...
να με βοηθησουν σε καθε καινουργιο δυσκολο πεταγμα...
να σηκωσουμε μαζι το βαρος που δεν αντεχαν τα μικρα μου φτερα...
και στην πρωτη καταιγιδα πεταξαν για μερη πιο ζεστα...
κουνωντας παντα με αγαπη την ουρα τους σε ενα λευκο αντιο...
ευχαριστω γιατι μου εμαθαν να πεταω μονη μου...
θυμηθηκα αθελα μου κι εσενα...
αλλα οι σκεψεις ειχαν πια στερεψει...
ετσι σου εστειλα απλα ενα φιλι...
κι ενα σ'αγαπησα πολυ μου ξεφυγε απο τα χειλη...
ενα πουλι με ακουσε και εκατσε διπλα μου...
σε ποιον μιλας κοριτσι ειπε κι εκανε μια σβουρα γυρω μου...
μη μου δινεις σημασια του απαντησα...
εγω απλα παραμυθια φτιαχνω...
αυτον που λενε οτι δεν εχει μνημη γιατι βρισκεται σε κοινο δωματιο...
κι ομως αχνοφαινονται...
κατι ξεχαρβαλωμενες καρδιες...
κατι ψυχες που πιαστηκαν απο την ακρη ενος χαμογελου...
κατι ονειρα που κρυωναν...
κι επλεξαν το πουλοβερ τους απο τις λεξεις του ερωτα...
κατι ελπιδες αναμνησεις που χτυπαν ζωντανα...
τον σφυγμο στη καρδια της νυχτας...
προσμονες σαν κεντημα απο χερια γερασμενα...
και στα ραγισματα του κατι δακρυα...
απο εκεινους που του ριξαν ενα πονεμενο τελευταιο βλεμμα...
προχωρω αναμεσα στο πληθος και παρατηρω...
ολους εκεινους που φορεσαν ενα δανεικο ρουχο...
σε μια προσπαθεια να αλλαξουν ταυτοτητα...
να γινουν ο εαυτος τους μεσα απο καποιον αλλο...
καθομαι σε μιαν ακρη και θυμαμαι...
ολους εκεινους που ονομαζα "μοναδικους"...
αργησα να καταλαβω θαρρω πως την "μοναδικοτητα" τους...
τους την εδινα εγω...
τους χαριζα απλοχερα αστερια για να φωτιζουν τα σκοταδια τους...
καπου καπου η λαμψη τους επιανε κι εμενα...
μπερδευτηκα κι εγω και νομιζα πως αυτοι ηταν η αιτια για το φως μου...
το καταλαβα το λαθος σαν επεσε το σκοταδι οταν απομακρυνθηκα...
χαμογελασα στην σκεψη...
πως για καθε κελαηδημα που χαλουσε λιγο την ομιχλη του χειμωνα...
εγω ανθιζα πασχαλιες κι ευωδιαζα για χαρη του...
απλωνα τα κλαρακια μου να ξαποστασει...
και να κρυφτει στα ανθακια μου σαν κρυωσει...
ανθιζα πριν την ωρα μου...
ταχα να μην το ξερα...η' να εκανα πως δεν το θυμομουν...;
το καταλαβα κι αυτο το λαθος σαν ερχοταν η ανοιξη...
κι εγω δεν εδινα καρπους αφου τους ειχα δωσει σε λαθος εποχη...
να μην ξεχασω σκεφτομαι να ευχαριστησω τα μαυροπουλια...
αυτα που παντα εκρωζαν την επιθυμια τους...
να με βοηθησουν σε καθε καινουργιο δυσκολο πεταγμα...
να σηκωσουμε μαζι το βαρος που δεν αντεχαν τα μικρα μου φτερα...
και στην πρωτη καταιγιδα πεταξαν για μερη πιο ζεστα...
κουνωντας παντα με αγαπη την ουρα τους σε ενα λευκο αντιο...
ευχαριστω γιατι μου εμαθαν να πεταω μονη μου...
θυμηθηκα αθελα μου κι εσενα...
αλλα οι σκεψεις ειχαν πια στερεψει...
ετσι σου εστειλα απλα ενα φιλι...
κι ενα σ'αγαπησα πολυ μου ξεφυγε απο τα χειλη...
ενα πουλι με ακουσε και εκατσε διπλα μου...
σε ποιον μιλας κοριτσι ειπε κι εκανε μια σβουρα γυρω μου...
μη μου δινεις σημασια του απαντησα...
εγω απλα παραμυθια φτιαχνω...
ΟΣΑ ΚΟΜΑΤΙΑ ΚΙ ΑΝ ΜΠΟΡΕΣΕΙΣ ΝΑ ΕΝΩΣΕΙΣ...
ΔΕΝ ΘΑ ΣΟΥ ΦΤΑΣΟΥΝ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕ ΝΙΩΣΕΙΣ...
ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΣΤΑ ΕΙΠΑ ΟΛΑ...ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑ...
28 σχόλια:
Αυτόφωτοι οργανισμοί είμαστε καλή μου. Αυτόφωτοι. Να είσαι καλά. Υπέροχο το κείμενό σου. Μου θύμησε κάποια πράγματα. Με άλλα ταυτίστηκα. Να είσαι καλά.
Καλό βράδυ.
υπεροχο.
τα αγαπησα αμεσως.
ισως φταιει ο καθρεφτης μου τραβηξε την προσοχη.
υπεροχη και η εικονα σου.
εχω μεινει με μια καρδια ανοιγμενη στα δυο και το κειμενο σου την εκανε να αναβλιζει δακρυα και λουλουδια
''το καταλαβα κι αυτο το λαθος σαν ερχοταν η ανοιξη...
κι εγω δεν εδινα καρπους αφου τους ειχα δωσει σε λαθος εποχη...''
για αυτο αγαπαω τις αμυγδαλιες
το αγαπημενο μου φυτο..........
Eγω θα μεινω μονο σε μια φραση που ηταν σαν να βγηκε απο μενα..
Ξερεις, έπλεξα ενα πουλοβερ καποια στιγμή. Το επλεξα με ερωτα.
Ηταν γαλάζιο κι ειχε μικρα κομπάκια σε κιτρινο και ροζ.
Πολυ αχνά ίσα που στολιζαν εκεινο το γαλάζιο..
Σ αυτο το πουλοβερ που ανεφερες εμεινα σημερα και δεν θελω τιποτε αλλο..
Να σαι καλα μικρή μου
Eίναι της μελαγχολίας το δωμάτιο κενό...
...βαμμένο γκρίζο...
...κι έχει μόνο ένα παράθυρο , ίσα να κοιτάς πότε οργιάζει η άνοιξη και πότε κάει το θέρος ουρανούς...
...μάταιος κόπος...
...η εποχή του δωματίου , είναι πάντα ο χειμώνας...
...άντε και λίγο φθινόπωρο , για τις γιορτές...
...μελαγχολικά υπέροχο το κείμενο...
...καλημέρα :))
Απλά...
Υπέροχο.
Δεν έχω λόγια.Ούτε σχόλια .
Περιττά θαρρώ πως είναι...
Να σαι καλά..
Φιλί
αυτα που γραφης ειναι μερικες σελιδες το βιβλιο....παραμυθια πουλω....στης πιο παρακατω σελιδες γραφη και για ευτιχισμενες,μαγικες,ομορφες.στηγμες....θατης βρης πιστευω αρκει να σινεχιζης ....να διαβαζης....
οι στιγμές σου και οι σκέψεις σου, κομμάτια της μοναδικότητας, της δικής σου...
νάσαι καλά:)
...καλησπερα γλυκια μου..εγω δεν θα πω κουβεντα για αυτο το κειμενο..βλεπεις λεξη λεξη ηταν απ τη μια μια αχτινα αστεριου κι απ την αλλη η κραυγη απ ενα μαυροπουλι...διαβασα σκεψεις μου κι ενιωσα...απ τα πιο δυνατα σου ταλαντουχο μωρο μου..καληνυχτα με αγαπη..φιλακια πολλα
αυτές οι σκέψεις είναι στιγμές
στου καθρέπτη τη ματιά.
ρέει ο λόγος σου στη καρδιά!
καλησπέρα με χαμόγελο...:)
jackouli μου ετσι ειναι αυτοφωτοι ειμαστε...απλα καμια φορα αργουμε να το καταλαβουμε...τουλαχιστον εστω και αργα το βλεπεις...
φιλακια πολλα μικρουλα μου!
fei μου γλυκια ευχομαι τα δακρυα σου να ποτισουν και τα λουλουδια που εχεις στην καρδια σου κι εκεινα να γινουν τοσα πολλα που πια δεν θα χρειαζονται αλλα δακρυα...
σε ευχαριστω μικρη μου για τα ομορφα σου λογια!
σε φιλω!!!
Μαρακι μου ωστε εισαι κι εσυ απο εκεινους που επλεξαν ενα τετοιο πουλοβερ...σαν να ειδα την μορφη σου μεσα σ'εκεινο τον καθρεφτη...σε νιωθω φιλη μου...
καποτε επλεξα κι εγω ενα τετοιο...
νεραιδενια φιλια!!!
καλη μου narkissa ετσι ειναι...
στο δωματιο υπαρχει μονο χειμωνας...ολες οι αλλες εποχες οργιαζουν εξω απο το παραθυρο κι εσυ απλα τις βλεπεις αλλα συνεχιζεις να κρυωνεις...
σε ευχαριστω πολυ γλυκια μου!
anima ταξιδιαρικο πλασμα σε ευχαριστω παρα πολυ για τα γλυκα σου λογια...
σε φιλω κι εγω!
gregory μου φυσικα και υπαρχουν...
υπηρξαν και θα υπαρξουν και στο μελλον του βιβλιου...
ποτε δεν αφηνω στη μεση ενα αναγνωσμα...
να σαι καλα καλε μου!
μωβ αερα μου κοματια αναποσπαστα...
απο εκεινα που χρειαζεται ο καθενας μας για να ολοκληρωθει...
σε φιλω!!!
φωτεινουλα μου γλυκια σε ευχαριστω τοσο πολυ που παντα εχεις εναν πανεμορφο λογο να πεις και με κανεις να χαμογελω...
ετσι ειναι αυτη η ζωη μας...απο τη μια αστερια και απο την αλλη μαυροπουλια...αντε να βρουμε ισοροπια μετα...
σε φιλω με αγαπη καλη μου φιλη!!!
καλησπερα γωγω μου!
ξερεις πιστευω οταν γραφεται κατι αληθινο...οτιδηποτε κι αν ειναι βγαλμενο απο την καρδια μιλαει παντα σε αυτους που αισθανονται...
σε ευχαριστω καλη μου!
τα νεραιδενια μου φιλια!
μια αγαλίαση...
...μερικές στιγμές...
...όλα σαν παραμύθι...
φιλιά βρόχινα...
"καθομαι σε μιαν ακρη και θυμαμαι...
ολους εκεινους που ονομαζα "μοναδικους"...
αργησα να καταλαβω θαρρω πως την "μοναδικοτητα" τους...
τους την εδινα εγω..."
Ολοι μοναδικοι, λενε, ειναι, αλλα καποιοι ειναι πιο "μοναδικοι". Εμεις τους αποκαλουμε ετσι, εμεις τους κανουμε να νιωθουν τοσο μοναδικοι. Τοποθετουμε μια φωτεινη ταμπελα απο πανω τους με αυτην τη λεξη. Ομως καποια στιγμη παυει να φωτιζει. Ετσι παυουν να ειναι μοναδικοι. Κι ας μας αποδεικνυουν συχνα οτι δεν ειναι και τοσο... Εμεις τους θεωρουμε... Κι αν οχι τωρα πια, μεσα μας υπαρχει παντα η αισθηση οτι "καποτε ηταν μοναδικοι...".
Πολυ ομορφο κειμενο...
νεραιδα της βροχης ολοι φτιαχνουμε τα δικα μας με μικρες στιγμες και τα ζουμε...οταν θελουμε τα ξαναδιαβαζουμε κιολας!
νεραιδενια φιλια!
πρωτοπλαστη συμφωνω απολυτα...
εμεις τους βαζουμε την ταμπελα...
εμεις την βγαζουμε και μετα...
φυσικα παντα θα ισχυει οτι καποτε ηταν για μας "μοναδικοι"
σε ευχαριστω για τα καλα σου λογια!
νεραιδενια φιλια!
"προχωρω αναμεσα στο πληθος και παρατηρω...
ολους εκεινους που φορεσαν ενα δανεικο ρουχο...
σε μια προσπαθεια να αλλαξουν ταυτοτητα...
να γινουν ο εαυτος τους μεσα απο καποιον αλλο..."
Παλιά το έκανα κι εγώ πολύ αυτό. Τώρα πια όχι τόσο. Ίσως κουράστηκα. Ψυχοφθόρες καταστάσεις
λακη μου ολα τα ψευτικα και τα δανεικα καποια στιγμη ξεφτιζουν...
μεχρι ποτε θα μπορουσαμε να ζουμε μεσα σε εναν ρολο...;
οπως το ειπες και εσυ ειναι πολυ ψυχοφθορο...
νεραιδενια φιλια!
Πολύ όμορφο κείμενο....σαν αυτά που μόνο οι νεραϊδούλες ξέρουν να φτιάχνουν..
...και πόσες αλήθειες δοσμένες με υπέροχο τρόπο..
"προχωρω αναμεσα στο πληθος και παρατηρω...
ολους εκεινους που φορεσαν ενα δανεικο ρουχο...
σε μια προσπαθεια να αλλαξουν ταυτοτητα...
να γινουν ο εαυτος τους μεσα απο καποιον αλλο..."
"την "μοναδικοτητα" τους...
τους την εδινα εγω...
τους χαριζα απλοχερα αστερια για να φωτιζουν τα σκοταδια τους..."
"ευχαριστω γιατι μου εμαθαν να πεταω μονη μου..."
και να θυμάμαι ότι ποτέ δεν είμαι μόνη..
Καλή σου μέρα..
christina μου ευχαριστω για τα ομορφα σου λογια που κρυβουν θησαυρους!
νεραιδενια φιλια!!!
Πρώτη φορά που περνάω από εδώ. Νεραιδένιο το σπιτικό σου! Τα μελαγχολικά σου λόγια έλιωσαν τα αστέρια…και μαζί κάτι ξεχαρβαλωμένες καρδιές…
Καλώς σε βρήκα!
pixie καλοσωρισες στα παραμυθια μου και στον νεραιδενιο μικροκοσμο μου!
σε ευχαριστω για τα ομορφα σου λογια!
κατι ξεχαρβαλωμενες καρδιες και κατι ελπιδες στην ακρη ενος χαμογελου κρυβουμε πολλες φορες στην ψυχη μας!
νεραιδενιο καλοσωρισμα λοιπον!
Δημοσίευση σχολίου