ΓΕΜΑΤΑ ΦΕΓΓΑΡΙΑ...

Εμαθα να περπατω σε δρομους που δεν γνωριζω...
εμαθα να ονειρευομαι μερη που δεν επισκεφτηκα ποτε...
εμαθα να πλαθω φανταστκα τοπια...
εμαθα να σε τοποθετω κι εσενα μεσα σε ολα αυτα...
στο ιδιο σκηνικο μαζι μου...
δυο φιγουρες ονειρικες σε μια πραγματικοτητα εικονικη...
ενα ποθητο που εκπληρωθηκε μεσα σε ενα μυαλο...
στροβιλιζω χρωματα στις εικονες...
παιζω μουσικες σου αγαπημενες...
σαν καλεσμα που πρεπει να ακουσεις απο μακρια...
στην γεματη πλατεια σβηνω οτι περιττο...
τοποθετω μονο δυο σωματα...
μια αγκαλια...
ενα φιλι...
μια γεματη σεληνη παιζει σαν εργο στη μορφη της...
την δικη μου ταινια με εμας πρωταγωνιστες...
μαγευει το βλεμα μου και δεν θελω να κοιταξω πουθενα αλλου...
αγγιζω ενα ψεμα και θαρρω πως μου φτανει...
αναρωτιεμαι χαμογελωντας...
αν θυμασαι πως γεματο ηταν το φεγγαρι...
οταν εδεσα με μια κοκκινη κλωστη δυο καρδιες...
αν θυμασαι πως γεματο ηταν το φεγγαρι...
οταν καναμε κρυφες ευχες σε μικρα δρομακια...
αν θυμασαι πως γεματο ηταν το φεγγαρι...
οταν σ'αγαπω ψιθυρισες και χαθηκα σε ενα σου φιλι...
γεματο ειναι αποψε το φεγγαρι...
και σαν επετειο...
σαν δωρο...
σαν υποσχεση...
παιζει τις σκηνες που ζωγραφισαμε πανω του...
εμαθα να σιωπω...
δεν σου ειπα ομως...
οτι δεν φωναζει πια δεν επαψε να υπαρχει...
απλα ουρλιαζει σιωπηλα...
κατι τετοιες νυχτες με γεματο φεγγαρι...
και ονειρευεται...
βγαζω το δαχτυλι μας...
κοιταω απο μεσα του το γεματο φεγγαρι...
κανω την ευχη...
θυμασαι...;
αν θυμασαι κανε το ιδιο...