ΕΝΑ ΓΡΑΜΜΑ...

Αγαπημενη μου,
σου γραφω αυτο το γραμμα ετσι χωρις λογο...
νομιζω πως απλα ηθελα να επικοινωνησω μαζι σου...
και με τον εαυτο μου...
να δω τις σκεψεις μου γραμμενες σε ενα χαρτι αλληλογραφιας...
να παψουν πια να ειναι σκεψεις και να λαβουν μια καποια υποσταση...
ισως και να με συμβουλεψεις σε κατι...
ξερω τωρα θα χαμογελας...
ναι δεν εχεις δικιο,ποτε δεν ακουσα τις συμβουλες σου...
ισως αν τις ειχα ακουσει να ειχα μια πιο ισσοροπημενη ζωη...
ξερεις ομως ποτε δεν αναζητησα την ισσοροπια...
εσενα ισως σου ταιριαζε...σε βολεψε...δεν ξερω...
εγω δεν την μπορουσα με περιοριζε παντα...
ισως αν σε ειχα ακουσει να μην ειχα κανει τοσο βαθιες βουτιες...
μα ξερεις οτι παντα με γοητευε ο βυθος...
εχει ομορφιες στον πατο που ουτε τις φανταζεσαι...
ξερεις το 'χω παραπονο που δεν ηρθες μια φορα στις βολτες μου...
ποσες φορες σου ειπα να δεσουμε τα ονειρα μας στην ουρα του αηδονιου...;
ποσες φορες σου ειπα να ανεβουμε στην βαρκουλα μας χωρις αγκυρα...;
να ακολουθουμε μονο τις φωνες των σειρηνων...;
παντα με κοροιδευες γι'αυτες μου τις ιδεες...
εσυ φροντιζες τα ονειρα σου να ειναι ισσοροπημενα...
τα ταξιδια σου με μεγαλα πλοιαρια με δυο αγκυρες για σιγουρια...
οσο για τις σειρηνες ποτε δεν τις πιστεψες...
δεν λεω...ισως να ησουν ηρεμη...
μα πες μου κατι φιλη μου...
βρηκες ποτε την ψυχη σου...;
θα μου πεις γιατι εσυ την βρηκες...;
ισως...
οχι σε κανενα απο τα ταξιδια μου....
σε κανενα βλεμμα αδεσποτο που με μαγνητιζε παντα...
σε καμια αγκαλια που εκλαψα...
σε κανενα λογο...κυριως αυτο...σε κανεναν λογο...
ουτε στα βιβλια που διαβαζα μανιωδως...
νομιζω πως την συνατησα ενα βραδυ σε ενα ονειρο...
ημουνα λεει σε εναν λοφο και απο κατω μια μεγαλη καταγαλανη θαλασσα...
και μεσα της χιλια δελφινια να μου χαμογελανε...
κι εγω ημουν ευτυχισμενη και στα μαλλια μου φυτρωναν λευκα ανθακια...
τοτε θαρρω συναντηθηκαμε εγω κι αυτη και απο τοτε μειναμε αχωριστες...
θυμασαι που σου ελεγα τα ονειρα μου και παντα με κοροιδευες...
μου λεγες να μην πιστευω σε αυτα κι εγω παντα σου λεγα να δεις που θα βγει...
κι οταν εβγαινε ελεγες πως απλα ετυχε...
αγαπημενη μου φιλη...
ειμαι μονη...
αυτος ειναι ο λογος που σου γραφω...
αφησα παλι την καρδια μου στους ανεμους...
μονο που αυτη τη φορα ηταν δυνατοι...
νομιζω πως την πεταξαν καπου με δυναμη και αυτη εγινε χιλια κομματακια...
μικρα μικρα που και να θελω να τα κολησω δεν μπορω...
η ψαθινη καρεκλα σου ειναι παντα εδω...
διπλα στη δικια μου στον κηπο μας...
και θα θελα πολυ μια αγκαλια σου...
θελω να κρυφτω παλι και δεν εχω καλυτερο καταφυγιο απο τουτο...
σου εχω φυλαξει λικερ της γιαγιας...βυσσινο που σου αρεσει...
θα μπορουσες να ξεκλεψεις δυο μερες...
να δεσουμε τα ονειρα μας στην ουρα ενος αηδονιου...;
παντα ηθελα να το κανουμε μαζι αυτο...
αγαπημενη μου φιλη δεν εχω που να στειλω αυτο το γραμμα...
αν ομως δεις ενα αηδονι να σερνει κατι ξεχασμενα ονειρα στην ουρα του...
ελα να με βρεις...
μου ελειψες τοσο μα τοσο πολυ...