Τετάρτη 1 Οκτωβρίου 2008

ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΑΡΙΑ...ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΣΤΕΛΙΟ...


Στελιος:που λες μικρη ποτε εχεις σκοπο να παντρευτεις...;
Εγω:μονος σας το ειπατε ειμαι μικρη ακομα...
Σ:καταρχην μπορεις να μου μιλας στον ενικο;βλεπεις πολλους εδω γυρω;
Ε:οκ μονος σου το ειπες λοιπον ειμαι μικρη ακομα...ασε που δεν ειμαι και ετοιμη...
Σ:αγαπας...;
Ε:πιο πολυ δεν νομιζω οτι γινεται...αγαπαω με ολη μου την καρδια...αλλα...υπαρχουν πολλα εμποδια...
Σ:οταν αγαπαμε με ολη μας την καρδια δεν υπαρχουν εμποδια...
εγω χαμογελασα...τι να σου εξηγω τωρα και σενα εδω που ειμαστε σκεφτηκα...
εκεινος σαν να καταλαβε τις σκεψεις μου και χαμογελασε...
Σ:θελεις να σου πω μια ιστορια για μενα...;
Ε:ναι αμε και δεν μου λες...εγω τρελαινομαι ν'ακουω ιστοριες...
Σ:ειμαι 46 χρονων σημερα μικρη...λιγο πιο μικρος απο σενα ημουν οταν παντρευτηκα...ερωτας φυσικα τι αλλο σε μια τετοια ηλικια...την ειδα με ειδε...αρχισαμε να βγαινουμε και σιγα σιγα τα πραγματα πηραν τον δρομο τους...παντρευτηκαμε και καναμε δυο παιδια...ζουσαμε μια χαρα οι τεσσερις μας.Φυσικα δεν λεω οτι ηταν ολα ιδανικα,μικρομεσαιοι ανθρωποι ημασταν εργαζομενοι και οι δυο,με τα προβληματα μας,τους καυγαδες μας,και ολα οσα εχουν τα ζευγαρια μεσα σε μια σχεση...αλλα την αγαπουσα και με αγαπουσε,ετσι νομιζα τουλαχιστον τοτε...
Ενα καλοκαιρι λοιπον πηγαμε οικογενειακες διακοπες σε ενα νησακι,ενα απογευμα πηρα μονο τα τσιγαρα μου και μια πετσετα και πηγα σε μια παραλια που ειχα δει σε μια βολτα μας και ηθελα πολυ να παω...μονος μου ομως...κατι μεσα μου μου ελεγε να παω μονος μου...
πιστευεις στα προαισθηματα μικρη...;
Ε:βρηκες τον καταλληλο ανθρωπο...οχι απλα πιστευω αλλα ζω με τετοια...
Σ:τελεια...τοτε θα με καταλαβεις...
πηγα λοιπον εκει και εκανα το μπανιο μου...απιστευτη ησυχια ο ηλιος ειχε παρει να δυει κι εγω χαζευα την θαλασσα και καπνιζα το τσιγαρο μου...και τοτε μικρη την ειδα...
μια φιγουρα απο μακρια μονο φανηκε αλλα ελαμπε στα ματια μου...φορουσε ενα λευκο παρεο και ειχε τα μακρια της μαλλια ξεπλεκα...σαν νεραιδα μου φανηκε...σαν αγγελος...πως να στο πω να καταλαβεις...;
περασε απο μπροστα μου,μου χαμογελασε και εκατσε λιγακι παραπερα...εκανε το μπανιο της και επειτα βγηκε και ηρθε κοντα μου...
σου περισσευει τσιγαρο με ρωτησε...;πιο σαστισμενος δεν εχω υπαρξει στη ζωη μου μικρη...αυτη ηταν η αρχη...
μιλησαμε μεχρι αργα τη νυχτα...οταν γυρισα στο δωματιο που νοικιαζαμε η οικογενεια μου ειχε κοιμηθει...ευτυχως σκεφτηκα αλλα να σου πω και την αληθεια μου τυψεις δεν ενιωθα...οχι οτι εκανα και τιποτα αλλα να...νομιζω πως καναμε τα παντα με τα ματια μας εκεινο το απογευμα...
βρεθηκαμε αλλες τρεις φορες πριν φυγουμε πισω...παντα σε εκεινη την παραλια...παντα αργα το απογευμα...καναμε ερωτα μονο το τελευταιο βραδυ...η ζωη η ιδια μικρη ηταν στα χερια μου...ολοκληρος ο κοσμος ηταν η αγκαλια της...δεν ξερω πως να στο εξηγησω...
γυρισαμε πισω αλλα εγω εμεινα εκει...οι μηνες περνουσαν χωρις καμια επικοινωνια μιας και δεν ειχαμε ανταλλαξει τηλεφωνα ουτε διευθυνσεις...ηξερα μονο το ονομα της...Μαρια...
η Μαρια μου...η δικη μου Μαρια...η Μαρια που εχει στην αγκαλια της τον κοσμο ολο...πρεπει να ξαναβρω την Μαρια σκεφτομουν καθε μερα...
φυσικα ειχα απομακρυνθει αρκετα απο την γυναικα μου,ποτε απο τα παιδια μου και ποτε απο τις υποχρεωσεις μου...αλλα ρε μικρη ειχα γνωρισει την Μαρια μου καταλαβαινεις...;μεχρι τοτε νομιζα πως οτι ζουσα ηταν αρκετο...αλλα μονο κοντα της,μονο στις στιγμες μαζι της ενιωθα ολοκληρωμενος...ειχα τα παντα κοντα της...
Ε:και η γυναικα σου...;δεν σκεφτηκες την γυναικα σου...;εκεινη που εφταιξε...;δεν λεω σε καταλαβαινω απλα ρωταω...εκεινη την σκεφτηκες καθολου...;
Σ:ναι την σκεφτηκα πολλες φορες...αλλα ειχα παρει την αποφαση πως δεν μπορω να ζησω μαζι της αλλο...οχι γιατι δεν την αγαπουσα...την αγαπουσα και την πονουσα και την θαυμαζα και την σεβομουν...αλλα ρε μικρη γαμωτο,ειχα βρει την Μαρια μου...ξερεις τι ειναι σε τουτο τον κοσμο να βρει καποιος την Μαρια του...;δωρο ειναι μικρη μου και δεν μπορεις να το πετας...
χωρισα...εφυγα στο νησι...πηγα και την βρηκα...της τα ειπα ολα...
επεσε στην αγκαλια μου και εκλαιγε με λυγμους...σε περιμενα μου ειπε...δεν ηξερα που να σε βρω...δεν ηξερα αν επρεπε...δεν ηξερα τιποτα αγαπη μου αλλα η καρδια μου σε περιμενε...
θα ζησουμε μαζι της ειπα εδω αν θελεις κι εσυ...
και ζησαμε μικρη...εζησα τα καλυτερα μου χρονια με την Μαρια μου,καθε μερα κοντα της ηταν γιορτη...τα καλοκαιρια ερχοντουσταν και τα παιδια μου στο νησι.η πρωην γυναικα μου δεν μπορεσε ποτε να καταλαβει γιατι εφυγα,ομως δεν μου κρατησε κακια και ουτε ποτε μιλησε ασχημα στα παιδια μας για μενα,μετα απο 6 χρονια ξαναπαντρευτηκε μαλιστα...τα παιδια μου στην αρχη με ζητουσαν στο σπιτι αλλα σιγα σιγα και με πολυ κοπο εμαθαν οτι ο μπαμπας μενει στο νησι και οτι ερχεται να μας βλεπει καθε σαββατοκυριακο...
αυτο ηταν το πιο δυσκολο κοματι μικρη...τα παιδια...αλλα ας ειναι καλα και παλι η Μαρια μου...εκεινη δεν μπορουσε να κανει παιδια και αγαπησε τα δικα μου σαν να ηταν και δικα της...τους επαιρνε δωρα,τους ελεγε παραμυθια οταν ερχοντουσταν,τους μαθαινε την θαλασσα και ολες τις ομορφιες της φυσης...ετσι εμαθε και σε μενα να τους δειχνω την αγαπη μου τωρα που δεν ημασταν καθε μερα μαζι...
μεγαλωνοντας τα παιδια καταλαβαν περισσοτερα απο οσα νομιζα...
καταλαβαν ποσο αγαπουσα την Μαρια μου...ο γιος μου περισσοτερο γιατι η μικρη μου την αγαπουσε αλλα παντα κρατουσε μια μικρη αποσταση...ισως σαν γυναικα...δεν ξερω...
Με την Μαρια μου ζησαμε μαζι 15 χρονια...ευτυχισμενοι,πραγματικα ευτυχισμενοι...τα 13 χρονια χωρις την αρρωστια...
η Μαρια μου εφυγε ενα ξημερωμα του Αυγουστου για την χωρα των αγγελων...μετα απο μερικες μερες βρηκα στο συρταρι της ενα σημειωμα..."απο εκει που θα ειμαι θα σε αγκαλιαζω και παλι καθε βραδυ και θα σου χαμογελω και παλι καθε πρωι...σε ευχαριστω για οσα μου χαρισες...τα λεμε"
η Μαρια μου...η δικη μου Μαρια...
ποτε δεν μετανιωσα ουτε στιγμη για την αποφαση μου να ζησω μαζι της...ουτε στιγμη μικρη...τοσο πολυ την αγαπησα...και αν με ρωτησεις την αγαπω ακομα...πιστευω οτι συντομα θα την ξαναδω...περασε ενας χρονος που εφυγε και ηδη μειναμε πολυ καιρο χωρια...νομιζω πως σε λιγακι θα παω να την βρω....
Ε:.........................
Σ:μη κλαις μωρε μικρη γιατι θα με παρουν και μενα τα ζουμια και θα γινουμε εδω...
γι'αυτο σου λεω μη μου λες εμενα για εμποδια και λοιπα γιατι εγω δεν ξερω απο αυτα...εγω ξερω πως αν βρεις την Μαρια σου σε αυτη τη ζωη δεν την αφηνεις...το ιδιο και αν βρεις τον αντιστοιχο σου Στελιο...λεω εγω τωρα εναν σαν εμενα μικρη γιατι για την Μαρια μου ημουν ο Στελιος της...
Ε:........................
Σ:να ακολουθεις την καρδια σου μικρη...αντε τα λεμε...

το παραμυθι αυτο μου το διηγηθηκε ετσι ακριβως ο Στελιος...ετσι το εζησε...
τελικα τα καλυτερα παραμυθια τα γραφει παντα η ζωη...

30 σχόλια:

Unknown είπε...

αν δεν ζήσεις το παραμύθι σου, γίνεσαι κομμάτι του μύθου κάποιου άλλου...

ναι,τα καλύτερα τα γράφει η ζωή μα πρέπει να την αφήσουμε να τα γράψει...

φιλιά βρόχινα...

meltemi είπε...

Κρίμα που έφυγε νωρίς...

Πάντως ήταν τυχερός που βρήκε την Μαρία του και δεν την άφησε να προσπεράσει

Κάποιοι άνθρωποι βρίσκουν το άλλο τους μισό και το αφήνουν,ζώντας για μια ζωή άδειοι

Καλή σου νύχτα μικρή μου.Και να βρεις το ταίρι σου μην το αφήσεις να χαθεί

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Οι πιο όμορφες ιστορίες , αυτές των ανθρώπων, όταν ακούνε την καρδιά τους!
Καλό βράδυ!

Μαρια Νικολαου είπε...

Aν βρεις τη "Μαρία" σου δεν την αφήνεις..
Οχι.. εκτος αν σε αφήσει εκεινη για λογους που ουτε και συ φανταζεσαι .. μικρή..

Καλημερα ματια μου

mauveair είπε...

Τα ομορφότερα πράγματα, οι ομορφότερες Μαρίες, έρχονται απρόσμενα...αθόρυβα.
τα βλέπουμε μόνο αν έχουμε ανοιχτά τα μάτια της ψυχής.

jacki είπε...

.............................

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

νεραιδα νομιζω πως ο καθενας μας πρεπει να ζησει το δικο του παραμυθι...γιατι και κομματι αλλου μυθου να γινεις ποτε δεν θα ειναι δικο σου...ποτε δεν θα το εχεις ζησει εσυ...
συμφωνω πρεπει να αφησουμε τη ζωη να τα γραψει...
νεραιδενια φιλια καλη μου!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

meltemi μου κριμα οντως που εφυγε νωρις αλλα τουλαχιστον εζησε μαζι με το αλλο της μισο εστω και τοσο,γιατι ναι καμια φορα οι ανθρωποι βρισκουν το αλλο τους μισο και το αφηνουν να προσπερασει ζωντας μια ζωη με ψευδαισθησεις κι οταν πια το καταλαβαινουν ειναι αργα...
για ολους μας υπαρχει εκει εξω το αλλο μισο...καποιοι τυχεροι το βρισκουν και ζουν μια ζωη μαζι του...καποιοι αλλοι το αφηνουν να προσπερασει για διαφορους λογους...και καποιοι απλα το περιμενουν παντα...
πολλα νεραιδενια φιλια!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

νικολα μου τοτε γραφονται οι πιο ομορφες ιστοριες...οταν οι ανθρωποι ακουνε την καρδια τους...
πολλα γλυκα φιλια!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

Μαρακι μου ναι καποιες φορες ισως να ειναι κι ετσι...και ουτε καν να το φανταζομαι...
δεν ειναι τυχαιο που η ψυχη παρομοιαζεται σαν αβυσσος...
πολλα φιλακια σε σενα φιλη μου!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

mauveair μου μονο τοτε ερχονται αυτες οι Μαριες και αυτοι οι Στελιοι...οταν τα ματια της ψυχης ειναι ανοιχτα...με τα αλλα ματια σπανια βλεπουμε την αληθεια...
νεραιδενιο φιλι σε σενα!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

jacki μου ναι...
μετα απο ενα πραγματικα ανουσιο σχολιο που εκανα στον Στελιο και εγω αυτο καταφερα να αρθρωσω...
...............
τι αλλο να πεις σε εναν τετοιο ανθρωπο...;σε μια τετοια αγαπη...;
...............
σε φιλω γλυκια μου!

gregory είπε...

μη προσπαθησετε να καταλαβετε το μεγαλειο αυτης της σχεσης....θα το αισθανθητε μονο οταν την ζησετε μετα το χασιμο του ενος.....γιατι ειναι να πης σε εναν τυφλο τα χρωματα του ουρανιου τοξου...

ΠΡΩΤΟΠΛΑΣΤΗ... είπε...

Ολοι μας θα συναντησουμε καποια στιγμη τη Μαρια ή τον Στελιο και θα αντιμετωπισουμε εμποδια... Θα εχουμε ομως το θαρρος του Στελιου;;;
......

Φιλια!

Ηλιαχτίς είπε...

Νεράιδα μου όμορφη.. τυχερός ο Στέλιος που βρήκε στο δρόμο της ζωής τη Μαρία του..!
Και είναι απο κείνες τις αγάπες
που μένουν πάντα ζωντανές..
γιατί φωλιάζουν στις πτυχές των ονείρων μας, χαράζονται στις ίριδες των ματιών της ψυχής και έρχονται οι εικόνες ξανά και ξανά.. γίνονται κάτι παραπάνω απο κομμάτι του εαυτού μας,
γίνονται ο ίδιος ο εαυτός μας..
Είναι απο κείνες τις αγάπες που όλοι θέλουμε να ζήσουμε, έστω λίγο, έστω λιγότερο απ'το λίγο..
όμως θα ξέρουμε πως άξιζε να ζήσουμε για έναν Στέλιο, για μια Μαρία..!

Την αγάπη μου νεραιδάκι μου τρυφερό κι ένα φιλί στο κεφαλάκι σου! ***

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

γρηγορη μου φυσικα και δεν μπορει να το καταλαβει καποιος που δεν το εχει ζησει...τουλαχιστον οχι στον βαθμο που το καταλαβαινει καποιος που κατι παρομοιο περασε...
σε φιλω γλυκε μου!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

πρωτοπλαστη παρα πολυ σωστα το εθεσες...
θα εχουμε το θαρρος του Στελιου;
αυτος ο ανθρωπος πραγματικα ειχε πολυ μεγαλη καρδια και πολυ μεγαλη μαγκια για να αφησει το σιγουρο και να παει στο αγνωστο για την Μαρια του...
πολλα φιλακια καλη μου!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

γλυκια μου ηλιαχτιδα αξιζει να ζησουμε εστω και λιγο για μια Μαρια για εναν Στελιο...μονο τα ματια αυτου του ανθρωπου αν εβλεπες οταν μιλουσε για εκεινη θα καταλαβαινες τι εννοω...τα ματια του ελαμπαν και ελεγε πως δεν υπαρχει για εκεινον αλλη σαν αυτη...αλλωστε η πραξεις του ομολογουν το μεγαλειο της αγαπης του!
ενιωσα το φιλακι σου...τοσο γλυκο και λαμπερο...
πιασε ενα νεραιδενιο απο μενα στις αχτιδες σου!

Feli είπε...

αυτη ειναι η ζωη μας πρεπει να την αποδεχτουμε...ποσο δυσκολο ειναι αυτο ομως...και η ζωη φερεται πολυ σκληρα καποιες φορες..εχουμε τις αντοχες? εχουμε την δυναμη? ναι τα εχουμε ολα...η πιστη μας λειπει..

Γωγώ Πακτίτη είπε...

και ποιος δεν θα ήθελε να βρει
το άλλο του μισό...
όλοι με αυτή την ελπίδα
πορευόμαστε...

μια ιστορία,
που η ζωή την έκανε
παραμύθι...

καλημέρα με χαμόγελο...:)

lakis είπε...

"ξερεις τι ειναι σε τουτο τον κοσμο να βρει καποιος την Μαρια του...;"
Υπόκλιση. Το καλύτερο του έρωτα αληθινό παραμύθι...

lena_zip είπε...

Τα εμπόδια είναι για να τα αψηφάμε. Και μάλιστα όταν προόκειται για τον έρωτα της ζωής μας επιβάλλεται να τα προσπεράσουμε.

Unknown είπε...

Υπέροχο..

Χριστίνα είπε...

Πολύ βαθιά με άγγιξε το αληθινό παραμύθι σου, "μικρή" μου νεραϊδούλα...η καρδιά μας πάντα ξέρει..και κανονίζει παρέα με τους αγγέλους μας να ζήσουμε το παραμύθι - θάυμα. Τώρα εμείς πολλές φορές τους ξεφεύγουμε, γιατί βάζουμε πρώτα την "λογική", την εικόνα μας...τις ενοχές μας...γι αυτό και δεν ζούμε στο θαύμα...μα η καρδιά μας και Εκείνος ξέρουν...
Ας πορευτούμε, λοιπόν, προς το θαύμα με οδηγό την Καρδιά...

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

feli το ειπες πολυ σωστα...η πιστη μας λειπει και ειναι το σημαντικοτερο...οταν λειπει αυτη δεν εχεις αντοχες απεναντι στην οποιαδηποτε ιστορια...
ενα νεραιδενιο καλωσορισμα απο μενα στα παραμυθια μου!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

γλυκια μου γωγω ολοι με αυτη την ελπιδα πορευομαστε αλλα οταν πραγματικα βρισκουμε το αλλο μας μισο τι κανουμε...;
φερομαστε σαν τον Στελιο η' οχι...;
πολλα γλυκα φιλακια καλη μου!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

λακη μου πραγματι ειναι ενα παραμυθι της ζωης που μπορει να μην ειχε το πιο ευτυχισμενο τελος ειχε ομως μια ευτυχισμενη διαρκεια...
νεραιδενια φιλια!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

lena μαζι σου ειμαι...αν νικανε εκεινα δεν υπαρχει νοημα στον αγωνα της ζωης...σε παιρνει απο κατω...χαμενο παιχνιδι...ποσο μαλλον οταν μιλαμε για τον ερωτα,την αγαπη μιας ζωης!
καλωσηρθες καλη μου και θα περναω να τα λεμε ναι!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

mano να εισαι καλα!
οπως ειπα τα καλυτερα παραμυθια τα γραφει η ιδια η ζωη!
νεραιδενια καλησπερα!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

christinaki μου τα λογια σου ειναι σαν να βγαινουν απο το δικο μου στομα...
η καρδια παντα ξερει...δεν ξερω γιατι συνεχιζουμε να ακολουθουμε μια λογικη που δεν μας χαριζει την ευτυχια...;
τοσο "ηθικοι" ταχα μου ειμαστε...;
πολλα νεραιδενια φιλακια καλη μου!