ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΗΣ ΒΙΟΛΕΤΑΣ...

Το σημερινο παραμυθι ευχομαι να ηταν μονο ενα παραμυθι...
σκεφτηκα πολυ αν θα επρεπε να το γραψω η' οχι αλλα νομιζω πως απλα δεν θα ησυχαζα αν δεν το εγραφα...
αλλωστε πιστευω πως καθε συναντηση εχει και εναν σκοπο...ειναι απο τα παραμυθια που ευχομαι ολοψυχα να τελειωσει με το "ζησαν αυτοι καλα κι εμεις καλυτερα"
το παραμυθι αυτο ειναι της Βιολετας...συναντηθηκαμε στο προαυλιο ενος νοσοκομειου...
καπως ετσι μου το διηγηθηκε...

-καλησπερα μπορω να καθησω εδω;
-μα φυσικα και το ρωτας;
εκατσα λοιπον διπλα της και επινα την ζεστη μου σοκολατα...οταν με ρωτησε:
-εχεις καποιον δικο σου εδω;
-οχι λογο σχολης βρισκομαι στο νοσοκομειο...ηθελα να τελειωσω κατι δουλειες...
-εισαι απο τους τυχερους λοιπον...
-τι εννοεις;
-οτι εισαι απο τους κανονικους ανθρωπους..
-δεν θα το λεγα αλλα δεν καταλαβαινω...εσυ δεν εισαι απο τους κανονικους δηλαδη;
-ημουν σχεδον πριν ενα χρονο και κατι...αλλα μη σε ζαλιζω με τα δικα μου...
-οχι πες μου θα ηθελα να ακουσω...
-χα...ενας ανθρωπος που θα ηθελε να ακουσει...ισως να μην εισαι και τοσο κανονικος τελικα...
-........περιμενω
-πριν ενα χρονο λοιπον τον Αυγουστο με πηρε η μαμα μου ενα τηλεφωνο στο καινουργιο μου σπιτι...θα 'χε περιπου 1,5 μηνα που ειχα μετακομισει και συζουσα με το αγορι μου,καταλαβαινεις μες την χαρα που επιτελους θα ειχαμε το δικο μας σπιτι,θα ζουσαμε χωρις κανεναν πανω απο το κεφαλι μας,θα καναμε οτι θελαμε και σε κανεναν δεν θα διναμε λογαριασμο...
ηταν λοιπον εκεινο το τηλεφωνημα...Βιολετα μη τρομαξεις αλλα πρεπει να μπω σημερα στο νοσοκομειο...
τρελαθηκα οπως καταλαβαινεις...η' μαλλον για να καταλαβεις να σου πω πως πριν μετακομισω ζουσα με την μητερα μου και την μικροτερη αδερφη μου...πατερα δεν εχω...δεν εχει πεθανει απλα εχω να τον δω πολλα χρονια...κοινως αν θες μας εγκατελειψε σε ολα τα επιπεδα...οποτε ζουσαμε οι τρεις μας,δυσκολα χρονια οχι απο οικονομικη αποψη αν και δεν ειναι καθολου αμελητεο αυτο το θεμα αλλα οπως καταλαβαινεις η μητερα μου δουλευε για δυο απο το πρωι μεχρι το βραδυ,εγω αναγκαστηκα να δουλεψω κατευθειαν μολις τελειωσα το λυκειο και ειχα ας πουμε και εναν ρολο δευτερης μαμας...αυτα σου τα λεω για να καταλαβεις τον λογο που τρελαθηκα...αν καποιος εχει μια φορα αδυναμια στη μαμα του εγω εχω δεκα...

αρχισα τις ερωτησεις...τι;πως;τι εγινε;ποιος σου ειπε να μπεις στο νοσοκομειο;
Βιολετα εκανα κατι εξετασεις για την δυσπνοια μου και δειξαν οτι εχω πνευμοθωρακα δηλαδη αερα στον πνευμονα και πρεπει να βγει αμεσως...
σε λιγη ωρα ειμασταν στο νοσοκομειο εγω,η αδερφη μου,το αγορι μου και μια φιλη της...
ξεκινησαν αμεσως μια επωδυνη διαδικασια με ενα μηχανημα που θα τραβουσε τον αερα και μας ειπαν σε 10-15 μερες το πολυ θα εχετε βγει με εναν καινουργιο πνευμονα...ευτυχως προλαβαμε τα χειροτερα...
η αγωνια ηταν τεραστια ομως τα λογια ανακουφιστικα...ευτυχως ειχαμε προλαβει τα χειροτερα.
περασαμε αρκετες επωδυνες μερες στο νοσοκομειο...η μαμα πονουσε κι εγω δεν την ειχα δει ποτε να ποναει...δεν ηξερα πως να την ανακουφισω,ετρεχα καθε λιγο στους γιατρους και τις νοσοκομες και φωναζα η μαμα μου ποναει καντε κατι...εκεινοι μονο που δεν με πεταξαν εξω απο το νοσοκομειο...

ο αερας που θα επρεπε να βγει δεν εβγαινε και αποφασισαν να την εγχειρησουν...
ωρες ατελειωτες εξω απο το χειρουργειο με κλαματα,με προσευχες...
το χειρουργειο τελειωσε και βγηκε κατι που εμοιαζε με τη μαμα μου...ενας χλωμος ταλαιπωρημενος ανθρωπος που ετρεμε...
εκει δεν συγκρατηθηκα...αρχισα να ουρλιαζω πως κατι επαθε η μαμα μου και καντε την γρηγορα καλα...η αδερφη μου εκλαιγε οταν με ειδε ετσι,το αγορι μου με κρατουσε και με τραβουσε εξω με τους γιατρους να με κοιταζουν επικριτικα και να λενε ηρεμησε κοπελα μου ειχε απλα κρυο περιβαλλον το χειρουργειο...

περασαμε πολλες δυσκολες μερες με τη μαμα να ποναει,εμενα και την αδερφη μου να αλλαζουμε βαρδιες και συγγενεις και φιλους να πηγαινοερχονται...
πηγαινα για ενα τσιγαρο στα κλεφτα και εκλαιγα και παρακαλουσα να τελειωσει αυτο το μαρτυριο...να σταματησει να ποναει...με καταλαβαινεις δεν αντεχα να την βλεπω να ποναει...
η δικη μου η μαμα δεν ποναει...

εφτασε η μερα που θα βγαιναμε...ανακουφιση και μιαν ανασα μετα απο 1,5 μηνα...εκεινη την μερα ειχε τελειωσει και η αδεια μου απο τη δουλεια και θα τους εβλεπα το απογευμα στο σπιτι...τηλεφωνησα σε καποιους φιλους και τους ειπα ολα καλα σημερα βγαινει η μαμα μου...καλημεριζα τους πελατες με ενα τεραστιο χαμογελο...η περιπετεια ειχε τελειωσει...
καποια στιγμη χτυπησε το τηλεφωνο...ηταν μια φιλη της μαμας μου...
Βιολετα μη τρομαξεις...σας ζητησε ο γιατρος να σας πει κατι που δεν ειναι και πολυ ευχαριστο...
δεν προλαβε να τελειωσε ειχα ηδη κλεισει ζητησα να με αλλαξουν στη δουλεια αμεσως και ετρεξα στο νοσοκομειο...βρηκα κατω την αδερφη μου να με περιμενει...παμε της λεω τι καθεσαι εδω θελει να μας μιλησει ο γιατρος...
κατσε να κανουμε ενα τσιγαρο ο γιατρος δεν ηρθε ακομα...
αναψα τσιγαρο...τι να μας θελει;τι να εγινε;παμε σου λεω εχω τρελαθει...
Βιολετα...........μεχρι να ερθεις μας μιλησε ηδη ο γιατρος....ξερεις με την εγχειρηση καναν και μια βιοψια...ξερεις η μαμα εχει....καρκινο....
ο κοσμος γυρισε και ξαναγυρισε και ξανα και ξανα και ξανα και εκανε κυκλους και τα ματια μου αρχισαν να τρεχουν κι εκεινος γυριζε και ξανα και ξανα και ξανα......
επεσα στην αγκαλια της αδερφης μου...γιατι;γιατι;γιατι;
Βιολετα συνελθε εμεις πρεπει να ειμαστε δυνατες τωρα...αν σε δει ετσι η μαμα...συνελθε σου λεω,αλλωστε δεν με ακουσες ειπαν οτι ειναι πολυ μικρο,οτι ηδη το αφαιρεσαν με την εγχειρηση και οτι ειμαστα πολυ τυχεροι...ευτυχως προλαβαμε τα χειροτερα...
ποιος καραγκιοζης το ειπε αυτο αρχισα να φωναζω μας κοροιδευουν και απο πανω....
ηρεμησε και ακουσε με ελεγε η αδερφη μου,η μαμα θα χρειαστει ξερεις και αλλο...χειρουργειο
......δεν ειναι δυνατον μεσα σε τοσες λιγες μερες και μετα το μηχανημα την ανοιξαν ηδη 2 φορες και 3 πως θα αντεξει;
κατεβηκε η μαμα μου μαζι με την φιλη της....τα ματια μου ηταν κοκκινα αλλα δεν ξερω πως σχηματισα ενα χαμογελο...ποσο γελοια μου φανηκα εκεινη τη στιγμη...
η μαμα μου ειχε κι εκεινη κατακοκκινα ματια αλλα σχηματισε κι εκεινη ενα χαμογελο,ηρθε κοντα μας μας αγκαλιασε και μας ειπε "μη φοβαστε εγω δεν θα πεθανω απο αυτο"
δεν θα πουμε τιποτα στη γιαγια και τον παππου δεν θα το αντεξουν...
η γιαγια και ο παππους μου πριν 6 μηνες χασαν τον γιο τους,τον αδερφο της μαμας μου,οντως δεν μπορουσαμε να τους το πουμε...
απο εκεινη την μερα αρχισε ο γολγοθας μας...ξανα εγχειρηση και μετα χημειοθεραπειες,με λαθη γιατρων και πολλες αναβολες σε εξετασεις ο ογκος αντι να εξαφανιστει μεγαλωσε και την ημερα που περιμεναμε να ακουσουμε πως τελειωσε επιτελους η περιπετεια ακουσαμε την τραγικη λεξη επιδεινωση...ξανα θεραπειες ξανα γιατροι,ξανα κουραγιο,ξανα ψευτικα χαμογελα...

τα βαρη επεσαν επανω μου,τα χρηματα τελειωναν,η μαμα φυσικα ειχε σταματησει απο τη δουλεια,η αδερφη μου ειχε απολυθει κι εγω...εγω μολις ειχα μετακομισει...ειχα βαλει χρεη...
επρεπε να μιλησω στους παππουδες μου,επερεπε να πουλησουμε τα αυτοκινητα και ενα σπιτι που ειχαμε προικα εγω με την αδερφη μου...επρεπε να κανουμε τα χαρτια για να βγει στη συνταξη η μαμα,επρεπε να μιλαω με τους γιατρους,επρεπε να ενημερωσω τις τραπεζες,τους προμηθευτες του μαγαζιου που ειχαμε,επρεπε να φτιαξουμε ενα ομορφο περιβαλλον,επρεπε να βλεπουμε τα μαλλια της μαμας μας να χανονται και να της λεμε ευτυχως γλιτωσες το πιστολακι που μας ταλαιπωρει και τριχες ειναι μωρε αφου μας ειπαν θα ξαναβγουν τι σκας,επρεπε να κανουμε τους κλοουν,επρεπε να λεμε ευχαριστα πραγματα μονο....επρεπε επρεπε επρεπε κι εμεις δεν ειχαμε τα εφοδια για ολα αυτα,ουτε και την ψυχολογια....

βαλαμε πωλητηριο...καταφεραμε μεσα σε ενα χρονο να πουλησουμε μονο το αυτοκινητο και το ακινητο που ειναι το πιο σημαντικο ακομα περιμενουμε...την συνταξη κι αυτη ακομα την περιμενουμε...

ξερεις βρεθηκα απο τη μια στιγμη στην αλλη με ενα σωρο υποχρεωσεις που δεν ηξερα πως να τις χειριστω...με μια ψυχολογια που δεν θυμιζε σε τιποτα αυτη που ημουν πριν...αφησα την σχολη μου για λιγο και ασχοληθηκα με θεματα πρακτικης επιβιωσης...
η μαμα μου ειναι πιο δυνατη απο μενα και δοξαζω Τον Θεο καθε μερα για αυτο...εγω φοβαμαι,τρεμω,βλεπω εφιαλτες,κλαιω καποιες φορες και καποιες αλλες ευχομαι να μπορουσα να κλαψω,ειναι μερες που στεκομαι σαν αγαλμα,παω ερχομαι και δεν νιωθω να ζω...
μιλησα με πολλους,φιλους,γιατρους,γνωστες και μη,εψαξα,διαβασα,ικετεψα Τους Αγιους,εσπασα πραγματα,αναθεματισα τις φαρμακοβιομηχανιες που λενε οτι ξερουν το φαρμακο αλλα θελουν να πλουτισουν κι ετσι δεν το λενε,μαλωσα με γιατρους που μας αντιμετωπισαν σαν "περιστατικο"και οχι σαν ανθρωπους που δεν ξερουν τι τους ξημερωσε,εβρισα Τον Θεο,του ειπα καταμουτρα ποσο αδικος ειναι...ζητησα συμπαρασταση απο φιλους,ζητησα απλα καποιον να μιλησω...στην αρχη ηταν ολοι κοντα μου μα μετα σιγα σιγα απομακρυνθηκαν...ποιος θελει μια τοσο δυσαρεστη κατασταση...εμειναν μονο οι πολλοι κοντινοι να με νιωθουν...
μεσα σε 1,5 χρονο νιωθω σα να μεγαλωσα 10...και ειμαι μολις 25...

ακουω φιλους και γνωστους να παραπονιουνται για σχεσεις,για ερωτες και για οικονομικα θεματα και οσο και αν θελω να γελασω θυμωνω...μετα λεω κι εσυ ετσι εκανες Βιολετα πριν...αν δεν ζησεις το χειροτερο αυτο που ζεις σου φαινεται οτι χειροτερο...κι ετσι απλα χαμογελαω...και ναι ακομα δινω κουραγια στους αλλους αφου μου τα ζηταν...
δεν μπορεις να φανταστεις τι σκεψεις περνανε απο το μυαλο σου βιωνοντας μια τετοια κατασταση...ουτε που σου περναει απο το νου....
και σκεφτομαι οτι ετσι θα ειναι απο δω και περα...ναι ετσι θα ειναι...πρεπει να μαθω να ζω με το αγχος της αβεβαιοτητας...

τωρα απλα κανουμε οτι ειναι να κανουμε και περιμενουμε...τι θα πουν οι γιατροι,τι θα ξημερωσει ημερα,τι θα αποφασισει Ο Θεος...λενε πως παμε καλα αλλα μετα μας προσγειωνουν πως ακομα ειναι νωρις...θα δουμε...

και ξερεις ποσο φοβαμαι...φοβαμαι να σκεφτω το μελλον...σκεφτομαι τον γαμο μου και αυτοματα σκεφτομαι η μαμα μου θα ειναι εκει;σκεφτομαι την γεννα του παιδιου μου και αυτοματα σκεφτομαι η μαμα μου θα ειναι εκει;στα παντα μου η μαμα μου θα ειναι εκει;
κι αν δεν ειναι δεν θελω να ερθει τιποτα...
θελω απλα να ειναι εκει...με καταλαβαινεις;το αυτονοητο θελω η μαμα μου να ειναι εκει στη ζωη μου...

πιο πολυ απο ολα ομως ξερεις τι μου εχει λειψει...ξερεις τι αποζητω;
να μαλωσω ξανα με τη μαμα μου....
ναι ναι να μπορω να μαλωσω...τωρα δεν κανει να την στεναχωρω κι ετσι οτι και αν μου λεει συμφωνω η' διαφωνω κοσμια...
να ειμαι αρρωστη και να βαλει επανω μου το δροσερο της χερι και να με ανακουφισει...
να πει χωρις να μου βαλει θερμομετρο 38... 38,2 και να την κοροιδεψω...
να αρχισει να φωναζει πως δεν ντυνομαι καλα,δεν τρωω καλα,παταω ξυπολυτη στα πατωματα και γι αυτο αρρωσταινω...
τωρα αν αρρωστησω δεν παω να τη δω μεχρι να γινω καλα γιατι ξερεις ο οργανισμος της ειναι ευαισθητος και μπορει ευκολα να κολησει...
να ειμαι μαλωμενη με το αγορι μου και να παω να της πω τα παραπονα μου...
τωρα σωπαινω και λεω πως ολα ειναι καλα...παντα ολα πρεπει να ειναι καλα...
θελω να κατσουμε μαζι και να πιουμε και να καπνισουμε και να της λεω ποσο μου αρεσει εκεινος απεναντι και να μου λεει Βιολετα σοβαρεψου εχεις σχεση...
θελω να την παιρνω τηλεφωνο και να της λεω ασχετα πραγματα και οχι,εφαγες;φαε...πονας πουθενα;πηρες τα φαρμακα σου;ντυσου καλα εξω εχει κρυο...
θελω να ειναι εκεινη η μαμα μου κι οχι εγω η δικη της...
θελω πισω την υγεια της και θελω πισω τη ζωη που ονειρευτηκα και μου κλαπηκε ξαφνικα ενα μεσημερι του Αυγουστου...
θελω να βγω για ποτο και ξενυχτι χωρις να εχω το νου μου στο κινητο,θελω να κοιμαμαι χωρις δυο τηλεφωνα στο προσκεφαλι μου μηπως κατι συμβει και δεν με βρουνε,θελω να εκανα ευτυχισμενο το αγορι μου και να μη με εβλεπε συνεχεια κλαμμενη...ευχαριστω που ακομα απλωνει το χερι του και σκουπιζει τα δακρυα μου και μου λεει ολα θα πανε καλα...ξερεις καμια φορα τι δυναμη σου δινει αυτο...ποσο αληθεια θες να το ακους...θελω....
να γινουν ολα οπως πριν....
-..........δεν ξερω τι να πω πραγματικα δεν ξερω....
-δεν χρειαζεται να πεις τιποτα φτανει που με ακουσες αν και σου μαυρισα τη μερα...
-οχι οχι μην το ξαναπεις και ειμαι σιγουρη πως ολα θα πανε καλα...θα δεις θαυματα γινονται ακομα στις μερες μας...
-ισως,αλλωτε ελπιζω και αλλωτε απελπιζομαι...
-οχι θα δεις ειμαι σιγουρη...ξερεις εγω ειμαι νεραιδα τα νιωθω κατι τετοια...
-χχαχα με εκανες και γελασα να εισαι καλα...
-μπορω να σε αγκαλιασω...;
-ναι...
-ελα κλαψε...κλαψε...κλαψε να φυγουν ολα απο μεσα σου...κλαψε...
κι εγω θα σου σκουπισω τα δακρυα και θα δεις θα πανε ολα καλα...

Για την Βιολετα και την μαμα της...