Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2008

ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΗΣ ΒΙΟΛΕΤΑΣ...


Το σημερινο παραμυθι ευχομαι να ηταν μονο ενα παραμυθι...
σκεφτηκα πολυ αν θα επρεπε να το γραψω η' οχι αλλα νομιζω πως απλα δεν θα ησυχαζα αν δεν το εγραφα...
αλλωστε πιστευω πως καθε συναντηση εχει και εναν σκοπο...ειναι απο τα παραμυθια που ευχομαι ολοψυχα να τελειωσει με το "ζησαν αυτοι καλα κι εμεις καλυτερα"
το παραμυθι αυτο ειναι της Βιολετας...συναντηθηκαμε στο προαυλιο ενος νοσοκομειου...
καπως ετσι μου το διηγηθηκε...

-καλησπερα μπορω να καθησω εδω;
-μα φυσικα και το ρωτας;
εκατσα λοιπον διπλα της και επινα την ζεστη μου σοκολατα...οταν με ρωτησε:
-εχεις καποιον δικο σου εδω;
-οχι λογο σχολης βρισκομαι στο νοσοκομειο...ηθελα να τελειωσω κατι δουλειες...
-εισαι απο τους τυχερους λοιπον...
-τι εννοεις;
-οτι εισαι απο τους κανονικους ανθρωπους..
-δεν θα το λεγα αλλα δεν καταλαβαινω...εσυ δεν εισαι απο τους κανονικους δηλαδη;
-ημουν σχεδον πριν ενα χρονο και κατι...αλλα μη σε ζαλιζω με τα δικα μου...
-οχι πες μου θα ηθελα να ακουσω...
-χα...ενας ανθρωπος που θα ηθελε να ακουσει...ισως να μην εισαι και τοσο κανονικος τελικα...
-........περιμενω
-πριν ενα χρονο λοιπον τον Αυγουστο με πηρε η μαμα μου ενα τηλεφωνο στο καινουργιο μου σπιτι...θα 'χε περιπου 1,5 μηνα που ειχα μετακομισει και συζουσα με το αγορι μου,καταλαβαινεις μες την χαρα που επιτελους θα ειχαμε το δικο μας σπιτι,θα ζουσαμε χωρις κανεναν πανω απο το κεφαλι μας,θα καναμε οτι θελαμε και σε κανεναν δεν θα διναμε λογαριασμο...
ηταν λοιπον εκεινο το τηλεφωνημα...Βιολετα μη τρομαξεις αλλα πρεπει να μπω σημερα στο νοσοκομειο...
τρελαθηκα οπως καταλαβαινεις...η' μαλλον για να καταλαβεις να σου πω πως πριν μετακομισω ζουσα με την μητερα μου και την μικροτερη αδερφη μου...πατερα δεν εχω...δεν εχει πεθανει απλα εχω να τον δω πολλα χρονια...κοινως αν θες μας εγκατελειψε σε ολα τα επιπεδα...οποτε ζουσαμε οι τρεις μας,δυσκολα χρονια οχι απο οικονομικη αποψη αν και δεν ειναι καθολου αμελητεο αυτο το θεμα αλλα οπως καταλαβαινεις η μητερα μου δουλευε για δυο απο το πρωι μεχρι το βραδυ,εγω αναγκαστηκα να δουλεψω κατευθειαν μολις τελειωσα το λυκειο και ειχα ας πουμε και εναν ρολο δευτερης μαμας...αυτα σου τα λεω για να καταλαβεις τον λογο που τρελαθηκα...αν καποιος εχει μια φορα αδυναμια στη μαμα του εγω εχω δεκα...

αρχισα τις ερωτησεις...τι;πως;τι εγινε;ποιος σου ειπε να μπεις στο νοσοκομειο;
Βιολετα εκανα κατι εξετασεις για την δυσπνοια μου και δειξαν οτι εχω πνευμοθωρακα δηλαδη αερα στον πνευμονα και πρεπει να βγει αμεσως...
σε λιγη ωρα ειμασταν στο νοσοκομειο εγω,η αδερφη μου,το αγορι μου και μια φιλη της...
ξεκινησαν αμεσως μια επωδυνη διαδικασια με ενα μηχανημα που θα τραβουσε τον αερα και μας ειπαν σε 10-15 μερες το πολυ θα εχετε βγει με εναν καινουργιο πνευμονα...ευτυχως προλαβαμε τα χειροτερα...
η αγωνια ηταν τεραστια ομως τα λογια ανακουφιστικα...ευτυχως ειχαμε προλαβει τα χειροτερα.
περασαμε αρκετες επωδυνες μερες στο νοσοκομειο...η μαμα πονουσε κι εγω δεν την ειχα δει ποτε να ποναει...δεν ηξερα πως να την ανακουφισω,ετρεχα καθε λιγο στους γιατρους και τις νοσοκομες και φωναζα η μαμα μου ποναει καντε κατι...εκεινοι μονο που δεν με πεταξαν εξω απο το νοσοκομειο...

ο αερας που θα επρεπε να βγει δεν εβγαινε και αποφασισαν να την εγχειρησουν...
ωρες ατελειωτες εξω απο το χειρουργειο με κλαματα,με προσευχες...
το χειρουργειο τελειωσε και βγηκε κατι που εμοιαζε με τη μαμα μου...ενας χλωμος ταλαιπωρημενος ανθρωπος που ετρεμε...
εκει δεν συγκρατηθηκα...αρχισα να ουρλιαζω πως κατι επαθε η μαμα μου και καντε την γρηγορα καλα...η αδερφη μου εκλαιγε οταν με ειδε ετσι,το αγορι μου με κρατουσε και με τραβουσε εξω με τους γιατρους να με κοιταζουν επικριτικα και να λενε ηρεμησε κοπελα μου ειχε απλα κρυο περιβαλλον το χειρουργειο...

περασαμε πολλες δυσκολες μερες με τη μαμα να ποναει,εμενα και την αδερφη μου να αλλαζουμε βαρδιες και συγγενεις και φιλους να πηγαινοερχονται...
πηγαινα για ενα τσιγαρο στα κλεφτα και εκλαιγα και παρακαλουσα να τελειωσει αυτο το μαρτυριο...να σταματησει να ποναει...με καταλαβαινεις δεν αντεχα να την βλεπω να ποναει...
η δικη μου η μαμα δεν ποναει...

εφτασε η μερα που θα βγαιναμε...ανακουφιση και μιαν ανασα μετα απο 1,5 μηνα...εκεινη την μερα ειχε τελειωσει και η αδεια μου απο τη δουλεια και θα τους εβλεπα το απογευμα στο σπιτι...τηλεφωνησα σε καποιους φιλους και τους ειπα ολα καλα σημερα βγαινει η μαμα μου...καλημεριζα τους πελατες με ενα τεραστιο χαμογελο...η περιπετεια ειχε τελειωσει...
καποια στιγμη χτυπησε το τηλεφωνο...ηταν μια φιλη της μαμας μου...
Βιολετα μη τρομαξεις...σας ζητησε ο γιατρος να σας πει κατι που δεν ειναι και πολυ ευχαριστο...
δεν προλαβε να τελειωσε ειχα ηδη κλεισει ζητησα να με αλλαξουν στη δουλεια αμεσως και ετρεξα στο νοσοκομειο...βρηκα κατω την αδερφη μου να με περιμενει...παμε της λεω τι καθεσαι εδω θελει να μας μιλησει ο γιατρος...
κατσε να κανουμε ενα τσιγαρο ο γιατρος δεν ηρθε ακομα...
αναψα τσιγαρο...τι να μας θελει;τι να εγινε;παμε σου λεω εχω τρελαθει...
Βιολετα...........μεχρι να ερθεις μας μιλησε ηδη ο γιατρος....ξερεις με την εγχειρηση καναν και μια βιοψια...ξερεις η μαμα εχει....καρκινο....
ο κοσμος γυρισε και ξαναγυρισε και ξανα και ξανα και ξανα και εκανε κυκλους και τα ματια μου αρχισαν να τρεχουν κι εκεινος γυριζε και ξανα και ξανα και ξανα......
επεσα στην αγκαλια της αδερφης μου...γιατι;γιατι;γιατι;
Βιολετα συνελθε εμεις πρεπει να ειμαστε δυνατες τωρα...αν σε δει ετσι η μαμα...συνελθε σου λεω,αλλωστε δεν με ακουσες ειπαν οτι ειναι πολυ μικρο,οτι ηδη το αφαιρεσαν με την εγχειρηση και οτι ειμαστα πολυ τυχεροι...ευτυχως προλαβαμε τα χειροτερα...
ποιος καραγκιοζης το ειπε αυτο αρχισα να φωναζω μας κοροιδευουν και απο πανω....
ηρεμησε και ακουσε με ελεγε η αδερφη μου,η μαμα θα χρειαστει ξερεις και αλλο...χειρουργειο
......δεν ειναι δυνατον μεσα σε τοσες λιγες μερες και μετα το μηχανημα την ανοιξαν ηδη 2 φορες και 3 πως θα αντεξει;
κατεβηκε η μαμα μου μαζι με την φιλη της....τα ματια μου ηταν κοκκινα αλλα δεν ξερω πως σχηματισα ενα χαμογελο...ποσο γελοια μου φανηκα εκεινη τη στιγμη...
η μαμα μου ειχε κι εκεινη κατακοκκινα ματια αλλα σχηματισε κι εκεινη ενα χαμογελο,ηρθε κοντα μας μας αγκαλιασε και μας ειπε "μη φοβαστε εγω δεν θα πεθανω απο αυτο"
δεν θα πουμε τιποτα στη γιαγια και τον παππου δεν θα το αντεξουν...
η γιαγια και ο παππους μου πριν 6 μηνες χασαν τον γιο τους,τον αδερφο της μαμας μου,οντως δεν μπορουσαμε να τους το πουμε...
απο εκεινη την μερα αρχισε ο γολγοθας μας...ξανα εγχειρηση και μετα χημειοθεραπειες,με λαθη γιατρων και πολλες αναβολες σε εξετασεις ο ογκος αντι να εξαφανιστει μεγαλωσε και την ημερα που περιμεναμε να ακουσουμε πως τελειωσε επιτελους η περιπετεια ακουσαμε την τραγικη λεξη επιδεινωση...ξανα θεραπειες ξανα γιατροι,ξανα κουραγιο,ξανα ψευτικα χαμογελα...

τα βαρη επεσαν επανω μου,τα χρηματα τελειωναν,η μαμα φυσικα ειχε σταματησει απο τη δουλεια,η αδερφη μου ειχε απολυθει κι εγω...εγω μολις ειχα μετακομισει...ειχα βαλει χρεη...
επρεπε να μιλησω στους παππουδες μου,επερεπε να πουλησουμε τα αυτοκινητα και ενα σπιτι που ειχαμε προικα εγω με την αδερφη μου...επρεπε να κανουμε τα χαρτια για να βγει στη συνταξη η μαμα,επρεπε να μιλαω με τους γιατρους,επρεπε να ενημερωσω τις τραπεζες,τους προμηθευτες του μαγαζιου που ειχαμε,επρεπε να φτιαξουμε ενα ομορφο περιβαλλον,επρεπε να βλεπουμε τα μαλλια της μαμας μας να χανονται και να της λεμε ευτυχως γλιτωσες το πιστολακι που μας ταλαιπωρει και τριχες ειναι μωρε αφου μας ειπαν θα ξαναβγουν τι σκας,επρεπε να κανουμε τους κλοουν,επρεπε να λεμε ευχαριστα πραγματα μονο....επρεπε επρεπε επρεπε κι εμεις δεν ειχαμε τα εφοδια για ολα αυτα,ουτε και την ψυχολογια....

βαλαμε πωλητηριο...καταφεραμε μεσα σε ενα χρονο να πουλησουμε μονο το αυτοκινητο και το ακινητο που ειναι το πιο σημαντικο ακομα περιμενουμε...την συνταξη κι αυτη ακομα την περιμενουμε...

ξερεις βρεθηκα απο τη μια στιγμη στην αλλη με ενα σωρο υποχρεωσεις που δεν ηξερα πως να τις χειριστω...με μια ψυχολογια που δεν θυμιζε σε τιποτα αυτη που ημουν πριν...αφησα την σχολη μου για λιγο και ασχοληθηκα με θεματα πρακτικης επιβιωσης...
η μαμα μου ειναι πιο δυνατη απο μενα και δοξαζω Τον Θεο καθε μερα για αυτο...εγω φοβαμαι,τρεμω,βλεπω εφιαλτες,κλαιω καποιες φορες και καποιες αλλες ευχομαι να μπορουσα να κλαψω,ειναι μερες που στεκομαι σαν αγαλμα,παω ερχομαι και δεν νιωθω να ζω...
μιλησα με πολλους,φιλους,γιατρους,γνωστες και μη,εψαξα,διαβασα,ικετεψα Τους Αγιους,εσπασα πραγματα,αναθεματισα τις φαρμακοβιομηχανιες που λενε οτι ξερουν το φαρμακο αλλα θελουν να πλουτισουν κι ετσι δεν το λενε,μαλωσα με γιατρους που μας αντιμετωπισαν σαν "περιστατικο"και οχι σαν ανθρωπους που δεν ξερουν τι τους ξημερωσε,εβρισα Τον Θεο,του ειπα καταμουτρα ποσο αδικος ειναι...ζητησα συμπαρασταση απο φιλους,ζητησα απλα καποιον να μιλησω...στην αρχη ηταν ολοι κοντα μου μα μετα σιγα σιγα απομακρυνθηκαν...ποιος θελει μια τοσο δυσαρεστη κατασταση...εμειναν μονο οι πολλοι κοντινοι να με νιωθουν...
μεσα σε 1,5 χρονο νιωθω σα να μεγαλωσα 10...και ειμαι μολις 25...

ακουω φιλους και γνωστους να παραπονιουνται για σχεσεις,για ερωτες και για οικονομικα θεματα και οσο και αν θελω να γελασω θυμωνω...μετα λεω κι εσυ ετσι εκανες Βιολετα πριν...αν δεν ζησεις το χειροτερο αυτο που ζεις σου φαινεται οτι χειροτερο...κι ετσι απλα χαμογελαω...και ναι ακομα δινω κουραγια στους αλλους αφου μου τα ζηταν...
δεν μπορεις να φανταστεις τι σκεψεις περνανε απο το μυαλο σου βιωνοντας μια τετοια κατασταση...ουτε που σου περναει απο το νου....
και σκεφτομαι οτι ετσι θα ειναι απο δω και περα...ναι ετσι θα ειναι...πρεπει να μαθω να ζω με το αγχος της αβεβαιοτητας...

τωρα απλα κανουμε οτι ειναι να κανουμε και περιμενουμε...τι θα πουν οι γιατροι,τι θα ξημερωσει ημερα,τι θα αποφασισει Ο Θεος...λενε πως παμε καλα αλλα μετα μας προσγειωνουν πως ακομα ειναι νωρις...θα δουμε...

και ξερεις ποσο φοβαμαι...φοβαμαι να σκεφτω το μελλον...σκεφτομαι τον γαμο μου και αυτοματα σκεφτομαι η μαμα μου θα ειναι εκει;σκεφτομαι την γεννα του παιδιου μου και αυτοματα σκεφτομαι η μαμα μου θα ειναι εκει;στα παντα μου η μαμα μου θα ειναι εκει;
κι αν δεν ειναι δεν θελω να ερθει τιποτα...
θελω απλα να ειναι εκει...με καταλαβαινεις;το αυτονοητο θελω η μαμα μου να ειναι εκει στη ζωη μου...

πιο πολυ απο ολα ομως ξερεις τι μου εχει λειψει...ξερεις τι αποζητω;
να μαλωσω ξανα με τη μαμα μου....
ναι ναι να μπορω να μαλωσω...τωρα δεν κανει να την στεναχωρω κι ετσι οτι και αν μου λεει συμφωνω η' διαφωνω κοσμια...
να ειμαι αρρωστη και να βαλει επανω μου το δροσερο της χερι και να με ανακουφισει...
να πει χωρις να μου βαλει θερμομετρο 38... 38,2 και να την κοροιδεψω...
να αρχισει να φωναζει πως δεν ντυνομαι καλα,δεν τρωω καλα,παταω ξυπολυτη στα πατωματα και γι αυτο αρρωσταινω...
τωρα αν αρρωστησω δεν παω να τη δω μεχρι να γινω καλα γιατι ξερεις ο οργανισμος της ειναι ευαισθητος και μπορει ευκολα να κολησει...
να ειμαι μαλωμενη με το αγορι μου και να παω να της πω τα παραπονα μου...
τωρα σωπαινω και λεω πως ολα ειναι καλα...παντα ολα πρεπει να ειναι καλα...
θελω να κατσουμε μαζι και να πιουμε και να καπνισουμε και να της λεω ποσο μου αρεσει εκεινος απεναντι και να μου λεει Βιολετα σοβαρεψου εχεις σχεση...
θελω να την παιρνω τηλεφωνο και να της λεω ασχετα πραγματα και οχι,εφαγες;φαε...πονας πουθενα;πηρες τα φαρμακα σου;ντυσου καλα εξω εχει κρυο...
θελω να ειναι εκεινη η μαμα μου κι οχι εγω η δικη της...
θελω πισω την υγεια της και θελω πισω τη ζωη που ονειρευτηκα και μου κλαπηκε ξαφνικα ενα μεσημερι του Αυγουστου...
θελω να βγω για ποτο και ξενυχτι χωρις να εχω το νου μου στο κινητο,θελω να κοιμαμαι χωρις δυο τηλεφωνα στο προσκεφαλι μου μηπως κατι συμβει και δεν με βρουνε,θελω να εκανα ευτυχισμενο το αγορι μου και να μη με εβλεπε συνεχεια κλαμμενη...ευχαριστω που ακομα απλωνει το χερι του και σκουπιζει τα δακρυα μου και μου λεει ολα θα πανε καλα...ξερεις καμια φορα τι δυναμη σου δινει αυτο...ποσο αληθεια θες να το ακους...θελω....
να γινουν ολα οπως πριν....
-..........δεν ξερω τι να πω πραγματικα δεν ξερω....
-δεν χρειαζεται να πεις τιποτα φτανει που με ακουσες αν και σου μαυρισα τη μερα...
-οχι οχι μην το ξαναπεις και ειμαι σιγουρη πως ολα θα πανε καλα...θα δεις θαυματα γινονται ακομα στις μερες μας...
-ισως,αλλωτε ελπιζω και αλλωτε απελπιζομαι...
-οχι θα δεις ειμαι σιγουρη...ξερεις εγω ειμαι νεραιδα τα νιωθω κατι τετοια...
-χχαχα με εκανες και γελασα να εισαι καλα...
-μπορω να σε αγκαλιασω...;
-ναι...
-ελα κλαψε...κλαψε...κλαψε να φυγουν ολα απο μεσα σου...κλαψε...
κι εγω θα σου σκουπισω τα δακρυα και θα δεις θα πανε ολα καλα...


Για την Βιολετα και την μαμα της...

50 σχόλια:

RedHat είπε...

Ευτυχώς που υπάρχουν νεράϊδες, που ακούν με προσοχή, άνοίγουν μια αγκαλιά και σκουπίζουν δάκρυα.
Οταν ήμουν στην θέση της Βιολέτας, δεν βρέθηκε καμμια νεράϊδα στον προθάλαμο που γινόνταν οι χημειοθεραπείες.
Και ειναι εκκωφαντική η σιωπή μέσα σου.
Να εισαι καλα για το καλο που έκανες.
Καλό σου βράδυ

Bουλα. είπε...

Γλυκεία μου!!!Υπέροχα γραμμένη η ιστορία της Βιολέτας,πραγματικά ο ανθρώπινος πόνος δεν έχει όρια,και πάντα στο τέλος μένει ένα μεγάλο γιατί!Κουράγιο να ευχηθώ έστω και απο μακριά στην Βιολέτα σου και να μπορέσει να νιωση ξανά το χάδι της μητέρας της...Καληνύχτα μικρή μου νεράιδα..

M-meggie είπε...

Είσαι νεράϊδα λοιπόν στ'αλήθεια.
Για την Βιολέτα οπωσδήποτε και υποψιάζομαι και για πολλούς άλλους.
Να είσαι καλά
Καλό σου ξημέρωμα

Elen Chamelen είπε...

Σαν διάβασα την ιστορία σου,ένιωσα μερικά δάκρυα να καίνε τα μάτια μου.
Όταν έρχονται τα δύσκολα δυστυχώς συνειδητοποιούμε ότι οι καθημερινές μας γκρίνιες είναι τελείως ασήμαντες.
Ειλικρινά με άγγιξε το κείμενό σου.
Ειλικρινά έκανες κάτι πολύ καλό.
Καλώς σε βρήκα.

gregory είπε...

εχω πολλα να πω στην βιολετα..αλλα δεν θα με ακουση.....ειχε την τυχη να μεγαλωση μονο με το καθε πονο....δεν προλαβε να νιοση και της χαρες της ζωης.....η ζωη της της χρωσταη και θα της δωση ειναι σιγουρο.......βιολετα να σκεφτης οτι υπαρχουν και χειριτερα ακομη.....

Μαρια Νικολαου είπε...

Aντε βουρκωσαμε πρωι πρωί Δευτερας..
Ετσι ειναι..
Κανεις δεν γνωριζει τα πραγματικα προβληματα εως οτου τα ζησει.
Ολοι μας παιδευομαστε με τα μικρα.
Μα κι αυτα μες στη ζωή ειναι..
Τι να πεις..
Ευχομαι οτι καλυτερο για την Βιολέτα και τη μαμα της.Για ολη της την οικογενεια..
Ισως τωρα πανε καλυτερα τα πράγματα που γνωρισε μια νεραιδα εκειπου δεν το περιμενε..
Ισως ηταν ενα μικρο δωρο Θεου για κεινη..

Σ αγαπώ νεραϊδουλα μου

lakis είπε...

...

jacki είπε...

Έχω ζήσει δίπλα σε πολύ αγαπημένη μου ύπαρξη με καρκίνο. Κοντά 3 χρόνια στα νοσοκομεία. 3 χρόνια έχασα τη μητέρα μου γιατί έπρεπε να τη φροντίζει. Ήμουν 3η γυμνασίου. Τότε σταμάτησα να χαμογελώ. Ξέχασα πως είναι να είσαι χαρούμενος. Περίμενα ένα θαύμα. Έβλεπα μπροστά μου ένα σκελετό κοντά στα 25 με 30 κιλά...
Ο ύπνος της ήταν λύτρωση για κείνην. Γλύτωσε. Πάω συχνά ακόμα και τώρα μετά απο 12 χρόνια και της μιλάω.
Είναι μεγάλος πόνος. Η μητέρα μου μέσα σε 2 χρόνια έχασε 11 συγγενείς από καρκίνο. Μια αδερφή και 10 πρώτα ξαδέρφια.
Βιολέτα μου καλό κουράγιο. Έτσι μεγαλώνουμε και γερνάμε απότομα.
Καλημέρα φιλενάδα.

anepidoti είπε...

Σήμερα δεν πούλησες παραμύθι...
...................................................................
(δεν ντρέπομαι που κλαίω...)

Σουζάνα Xατζηνικολάου είπε...

Στ΄ αλήθεια νεράιδα.
Στ΄ αλήθεια συγκλονιστικό.
Να ΄σαι καλά που έχεις μέσα σου ένα κομμάτι από το Θεό, μαζί με το χάρισμα να το μοιράζεις.

Unknown είπε...

ο πόνος είναι δίπλα μας και πολλές φορές χτυπά την πόρτα...

...το ίδιο και οι νεράιδες είναι κοντά μας, φτάνει να ανοίγουμε τα μάτια να τις κοιτούμε...

φιλιά βρόχινα...

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

redhat ενα θερμο καλωσορισμα στα παραμυθια μου!
το σημερινο βεβαια δεν ειναι παραμυθι μα ηθελα να το γραψω...
νομιζω πως καποιες συναντησεις γινονται για εναν σκοπο και η Βιολετα ειχε πολυ αναγκη να μιλησει...εδω εγραψα μονο τα μισα απο οσα μου ειπε...ομως στα ματια της εβλεπες πως ειχε αναγκη να πει την ιστορια της και καποιος να την ακουσει...
ελπιζω και ευχομαι να τελειωσε ευχαριστα η δικη σας ιστορια...απο την καρδια μου το ευχομαι...
νεραιδενια φιλια καλη μου!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

Βουλα μου κι εγω τα ιδια ευχομαι στην Βιολετα!
ο ανθρωπινος πονος οντως καποιες φορες δεν εχει ορια...
πολλα νεραιδενια φιλια γλυκια μου!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

νοτα μου ειναι νεραιδα...
αλλα πιστευω πως καποιος μας εβαλε να συναντηθουμε με την Βιολετα...γιατι ειχε μια αναγκη και επρεπε να την ικανοποιησει,καποιον να την ακουσει...
πολλα νεραιδενια φιλια!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

assel ενα θερμο καλοσωρισμα στα παραμυθια μου!
πιστευα οτι πολλοι στην θεση μου θα εκαναν το ιδιο αλλα μετα τα λεγομενα της Βιολετας αλλαξα γνωμη...οι ανθρωποι μπορει να γινουν πολλοι σκληροι αθελα τους η' και ηθελημενα καποιες φορες,βλεπεις στις χαρες ολοι ειναι παρων μα στις δυσκολιες φαινονται οσοι πραγματικα μας νοιαζονται και μας αγαπουν...
ειλικρινα δεν ηθελα να στεναχωρησω κανεναν με αυτη την αναρτηση αλλα ειναι μια αληθινη ιστορια που ισως σε καποιους να δωσει δυναμη πως υπαρχουν πολυ χειροτερα απο τις καθημερινες μας γκρινιες...
καλωσορισες και παλι γλυκια μου!
νεραιδενια φιλια!

anepidoti είπε...

Ήμουν τόσο αλλού με την ιστορία σου που καθόλου δεν σκέφτηκα να ευχαριστήσω τον Λάκη τον Φουρουκλά, γιατί αυτός οδήγησε τα βήματά μου στα όμορφα γραπτά σου...
φιλια.

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

gregory γλυκιε μου,αυτο της ειπα κι εγω καποια στιγμη,πως υπαρχουν ακομα πιο χειροτερα αλλα δεν φανηκε να την ανακουφιζει...
μετα σωπασα...και μου φανηκα λιγακι γελοια στην προσπαθεια μου να την παρηγορησω...
σιγουρα υπαρχουν χειροτερα απλα σε εναν ανθρωπο που περναει δυσκολα φανταζομαι πως δεν ειναι πολυ παρηγορο αυτο...
ευχομαι κι εγω η ζωη και Ο Θεος να της δωσει πολλες χαρες ωστε να καλυψει τις πικρες της!
πολλα νεραιδενια φιλια καλε μου!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

Μαρακι μου γλυκο ετσι ειναι και το σκεφτηκα πολυ κι εγω μετα...
οταν δεν γνωρισεις τα χειροτερα σε απασχολουν αλλα καθημερινα και βλεπεις τελικα ποσο ασημαντα ειναι μα ειναι κι αυτα μεσα στη ζωη...
μακαρι ολοι μας να ασχολουμαστε μια ζωη με τετοια μικρα και να μη γνωρισουμε τα μεγαλα...ολοι...
δεν νομιζω να αλλαξει η ζωη της τωρα που με γνωρισε αλλα σιγουρα ξερω πως τουλαχιστον για μερικες στιγμες την ανακουφισα...κι αυτο το μικρο ηταν μεγαλο για εκεινη...

κι εγω σ'αγαπω πολυ πολυ Μαρακι μου!
σε φιλω!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

λακη μου ξερω....
κι εγω αντιδρω ετσι πολλες φορες...
ξερω...
..............
νεραιδενια φιλια!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

jackouli μου ναι ετσι ειναι...
ακουγοντας αυτα που λες μεσα σε λιγες μερες απο αυτα που ακουσα απο την Βιολετα αναρωτιεμαι ξανα γιατι;
γιατι να υπαρχουν ανθρωποι που τους ερχονται τοσα πολλα μαζι...11 ανθρωποι....
δεν ξερω τι αλλο να πω...
σε φιλω φιλεναδα!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

anepidoti οχι δεν πουλησα...
μακαρι να ειχα πουλησει...
το κλαμμα δεν ειναι ντροπη...
ειναι αναγκη και ειναι ανακουφιση...
καλωσορισες στα παραμυθια μου!
νεραιδενια φιλια γλυκια μου!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

Σουζανα μου καλωσορισες στα παραμυθια μου!
ειναι συγκλονιστικη η ιστορια του πονου οταν ειναι αληθινη...
σε ευχαριστω πολυ πολυ για τα ομορφα σου λογια!
νεραιδενια φιλια γλυκια μου!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

νεραιδα μου συμφωνω απολυτα!
και τα δυο ειναι μεσα στη ζωη μας και τα δυο μπορουν καθε στιγμη να χτυπησουν την πορτα μας...
νεραιδενια φιλια καλη μου!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

anepidoti μου τοτε τον ευχαριστω κι εγω πολθ γιατι θα εχω την ευκαιρια να βρω κι εγω εσενα!
πολλα φιλια!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

καλε μου Λακη περνωντας απο την σελιδα σου ειδα πως αντι για αναρτηση εφερες τα βηματα οσων σε διαβαζουν εδω...
σε ευχαριστω απο καρδιας που η ιστορια της Βιολετας θα διαβαστει και θα περασει καποιο μυνημα σε ολους!
πραγματικα σε ευχαριστω!

ΠΡΩΤΟΠΛΑΣΤΗ... είπε...

Σιωπη...

...


Kαλο ξημερωμα και...
ολα να πανε καλα, απο καρδιας...

aggelika είπε...

Άνθρωποι σαν την Βιολέτα δεν χρειάζονται λόγια. Έχουν ακούσει πολλά από γιατρούς, νοσοκόμες, συγγενείς.. Αυτό που χρειάζονται πάνω απ' όλα είναι αυτό που της έδωσες εσύ. Κάποιον να τους ακούσει και, όταν έρθει η κατάλληλη ώρα, να τους αγκαλιάσει. Γιατί μια αγκαλιά μπορεί να τα σβήσει όλα έστω και για λίγο..

Ανώνυμος είπε...

...
δε ξερω τι να πω...
απλος...
απορω....
ποσο ακομα θα πονανε οι ανθρωποι.......

Ηλιαχτίς είπε...

Τρυφερή μου νεράϊδα.. δεν έχω λόγια για τούτη την ανάρτησή σου..
Με πόνεσε και με συγκίνησε..
Εύχομαι μέσα απο την ψυχή μου να είναι καλά η Βιολέτα και η οικογένειά της και όλοι, μακάρι να υπήρχε ένας μαγικός τρόπος να μην υπέφερε κανείς..

Χαίρομαι που ήσουν εσύ που στα είπε.
Είναι πολύ δύσκολο να βρεις μια αγκαλιά στοργική εκεί που δε το περιμένεις και το έχεις τόσο μα τόσο πολύ ανάγκη..!

Χαίρομαι που υπάρχουν νεράιδες σα κι εσένα..!

Να είσαι καλά γλυκό και τρυφερό μου πλάσμα..!

Την αγάπη μου σου αφήνω στο κατώφλι σου!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

πρωτοπλαστη ευχαριστω για την σιωπη σου...
καμια φορα λενε παρα πολλα οι σιωπες!
πολλα νεραιδενια φιλια!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

aggelika καλωσορισες στα παραμυθια μου!
οντως αυτο χρειαζονται καποιον να τους ακουσει και μια αγκαλια...
εστω και για λιγο αυτο τους βοηθαει...αυτο ενιωσα εγω...
νεραιδενια φιλια καλη μου!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

feaki μου κι εγω εχω την ιδια απορια...
για ποσο ακομα...;
και γιατι...;
να σαι καλα μικρη μου!
πολλα φιλακια!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

ηλιαχτιδα μου γλυκια,
καμια φορα οι ανθρωποι χρειαζομαστε τοσα λιγα για να αντεχουμε κι ομως ουτε κι αυτα δεν μας δινουν οι ανθρωποι που ξερουν οτι τα εχουμε αναγκη ποσο μαλλον οι ξενοι...
κι εγω ευχομαι να πανε ολα καλα για την Βιολετα και την οικογενεια της και για ολο τον κοσμο που εχει αναγκη...
πραγματι αν ειχα καποια μαγικη δυναμη αυτο θα αλλαζα στον κοσμο...να σταματησουν οι αρρωστιες και ο πονος...
σε ευχαριστω για ολα τα ομορφα σου λογια...
εισαι μια πανεμορφη ψυχουλα γλυκια μου!
πολλα πολλα φιλακια στις αχτιδες σου!

Μαργαρίτα είπε...

Χαίρομαι νεραϊδάκι μου που ήσουνα εκεί... είναι πολύ σημαντικό όταν θέλεις να μιλήσεις να υπάρχει κάποιος που να θέλει να ακούσει. Εμένα η μητέρα μου πάλεψε με τον καρκίνο στα 35 της.. μικρά εμείς.. μας λυπήθηκε ο Θεός και μας ΄τη χάρισε, δεν έχασε την ελπίδα και την πίστη της, ούτε το χαμόγελό της. Πέρσυ χτύπησε την πόρτα ξανά, και δε σου κρύβω πόσο φοβήθηκα, σκεπτόμενη πως ο Θεός μία φορά μου τη χάρισε..ίσως τώρα να επιτρέψει κάτι άλλο.. πάλι όμως δεν μας άφησε και τον δοξάζω γι αυτό. Κανείς δεν ξέρει τι του ξημερώνει το αύριο γι αυτό πρέπει να είμαστε πάντα έτοιμοι και να χαιρόμαστε τις απλές στιγμές!

Καλό ξημέρωμα νεραϊδάκι μου γλυκό
σε φιλώ*******

Σταλαγματιά είπε...

Αν πω πως είμαι κι εγώ μια από αυτούς που γκρινιάζουν για έρωτες χρήματα και άλλες ανοησίες θα γίνω γραφική.
Όμως αυτά τα γεγονότα είναι σαν γροθιά στο στομάχι.
Δεν ξέρω τι να πω...
Εύχομαι ολόψυχα να πάνε ΟΛΑ ΚΑΛΑ

Ανώνυμος είπε...

Ας γινει ενα θαυμα και ολα ν αλλαξουν... η πραγματικοτητα να γινει παραμυθι με τελος καλο... Εσυ ξερεις...Τα θαυματα γινονται οταν τα πιστευεις, ετσι δεν ειπες καποτε; Ειθε να γινει τουτο το θαυμα... να γινει καλα η μαμα της Βερονικας... και ολου του κοσμου...
Σ αγαπω μικρη πολυ παρα πολυ...* Φεγγαρολουστη.

Ονειροφερμένος είπε...

Κει που ανατέλλει το φεγγάρι και δύει η ελπίδα.. κει που κανένα αστέρι δεν περισσεύει να κρατήσει την ευχή σου σφιχτά.. κει που ο κόσμος του παραμυθιού μοιάζει μακρινός.. όταν αγγίζεις έναν άνθρωπο δίχως να τον ξέρεις και σου λέει ευχαριστώ.. κάποιος πρέπει να χαρίσει φτερά στους αδύναμους.. στους πληγωμένους.. σε τούτο το κορίτσι.. και ήλιο φωτεινό στη ζωή της μαμάς του.. μακάρι να φυσήξει αγέρας και να διώξει τα σύννεφα.. μακάρι..

Τρελός του Χωριού είπε...

Exo kai ego ena paramuthi na sou po . Xoris neraides omos

meltemi είπε...

Στον κόσμο υπάρχει μεγάλη δυστηχία.Άσχετα αν εμείς πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερό με τα δικά μας προβλήματα και δεν δίνουμε σημασιά.
Μπορούμε τουλάχιστον να ακούμε..


Καλημέρα σου

Andrikos είπε...

Τα δάκρυα νεράιδα μου είναι σαν τη βροχή. Υπάρχουν για να ποτίζουν τους νέους ανθούς, για να μεγαλώσουν και να γίνουν δέντρα γερά, όμορφα που με τη σειρά τους θα δώσουν νέα ζωή.

Τη βροχή την προκαλούν σύννεφα γκρίζα, υγρασία, αστραπές... που φέρνουν στους ανθρώπους μουντάδα και κατάθλιψη. Όσο και αν σιχαινόμαστε αυτό το συναίσθημα, πρέπει ΠΑΝΤΑ να έχουμε στο μυαλό μας τη θα κερδίσουμε από αυτό στο μέλλον. ΖΩΗ, ΔΥΝΑΜΗ, ΟΜΟΡΦΙΑ, ΕΞΕΛΙΞΗ.

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τα δάκρυα να πεις στη Βιολέτα. Να αγαπήσει τα δάκρυα και αυτό το άσχημο συναίσθημα, γιατί μετά θα έρθει η λιακάδα, η ζεστασιά, η ζωή.
Τα δάκρυα θα την κάνουν παντοτινή μητέρα και όχι παντοτινή κόρη. Να της πεις να κάνει υπομονή γιατί το δύσκολο πέρασε και από δω και πέρα όλα θα είναι πιο εύκολα.

Φιλάκια παντού Νεράιδα μου.

Αντρίκος

ΥΓ. Πολλές αγκαλιές και φιλιά και στη Βιολέτα

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

Μαργαριτα μου γλυκια,
το πιο σημαντικο ειναι να βρεθει ενας ανθρωπος να σε ακουσει οταν το εχεις αναγκη...κι ας μη μπορει να σε βοηθησει με καποιον αλλο τροπο πολλες φορες αρκει και μονο να σου μιλησει...
ευχομαι ολοψυχα απο την καρδια μου ολα να πανε καλα με την μητερα σου!
παντα Ο Θεος να σας προσεχει και να της δινει δυναμη και σε σας κουραγιο!
πραγματικα ευχομαι να ειναι παντα γερη!
σε φιλω πολυ πολυ γλυκια μου!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

Αναστασια μου μα ολοι αυτο κανουμε,
γκρινιαζουμε για ολα αυτα τα καθημερινα...κι εγω,κι εσυ και ολοι...
μακαρι παντα ολοι να γκρινιαζουμε για αυτα και τα χειροτερα να μην τα βιωνουμε...
υπαρχουν ομως και οσο και αν φανταζουν μακρινα μπορει να χτυπησουν καθε στιγμη και τη δικη μας πορτα...
δυστηχως...
να σαι καλα γλυκια μου!
κι εγω ευχομαι ολα να πανε καλα!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

αγαπημενη μου φιλεναδα,
ετσι ειπα...
τα θαυματα γινονται οταν τα πιστευεις...
το λεω ακομα...
και το ευχομαι για ολον το κοσμο που τα εχει αναγκη...
εσυ ξερεις οτι το εννοω αυτο που λεω...
κι εγω σ'αγαπω πολυ παρα πολυ!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

ονειροφερμενε σε εναν τετοιο κοσμο χρειαζεται το παραμυθι...
χρειαζονται τα φτερωτα πλασματα να σε σκεπασουν με τα φτερα τους και να σου δωσουν τη δυναμη που σου λειπει...
ευχομαι ο αερας να φυσηξει και να φερει τον ηλιο σε καθε συννεφιασμενο προσωπο...σε καθε γκριζα ζωη...
πολλα νεραιδενια φιλια καλε μου!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

τρελε καλοσωρισες στα παραμυθια μου!
καθε παραμυθι με η' χωρις νεραιδες ειναι παντα ευπροσδεκτο κι εγω η πρωτη που θα ηθελα να το ακουσω...
οποτε νομιζεις οτι θα ηθελες να μου το διηγηθεις ειμαι εδω...
να σαι καλα για το περασμα σου!
θα περιμενω το παραμυθι σου!
νεραιδενια καλησπερα!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

meltelmi μου ναι υπαρχει...
αρκει να κανουμε μια βολτα απο ενα νοσοκομειο για να δουμε ποσο μικρα ειναι αυτα που μας απασχολουν και ομως μας απασχολουν...και ειμαι κι εγω μεσα σε αυτους που κλαινε για τα ασημαντα...μα ετσι ειναι η ζωη και κανεις δεν μπορει να κρινει τον αλλο που ποναει για κατι μικροτερο απο το δικο μας...
οταν ομως μπορουμε να ακουσουμε τον αλλο τοτε ας μην κλεινουμε τα αυτια...
ισως ετσι τουλαχιστον να βοηθησουμε καποιον που μας εχει αναγκη...
νεραιδενια φιλια καλη μου!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

andriko μου μοναδικε,
εχεις πολυ δικιο...
μετα την μπορα βγαινει ο ηλιος και το ουρανιο τοξο και ολη η βροχη που επεσε ποτισε το χωμα και θα βγουν νεα λουλουδια και θα γεμισουν αρωματα τον αερα...
κι ισως να ξεχαστει εκεινη η μουνταδα που πριν λιγο προκαλουσε ολα τα ασχημα συναισθηματα...
οταν την ξαναδω θα της το πω...
θα της πω πως ενας πολυ αγαπημενος μου ανθρωπος σου στελνει αυτο το μυνημα και ισως να χαμογελασει...
και αν χαμογελασει θα σου κρατησω το χαμογελο της γιατι θα ειναι για σενα...

πολλα πολλα φιλακια σε σενα γλυκε μου αντρικο!!!

anima είπε...

Σιωπή.Προσευχή.Πίστη κι ελπίδα.Πως τίποτα δεν χάθηκε.Πως ακόμη τα θαύματα αντέχουν να υπάρχουν.Όσο κι αν δεν τα πιστεύουμε...

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

anima μου υπαρχουν αν τα πιστεψουμε ερχονται...
μα δεν πιστευουμε πια...
αυτο ειναι το λαθος μας
νεραιδενια φιλια!

Ελενα καπακιώτου είπε...

κουραγιο φιλη μου.... δεν βρισκω λογια να εκφραστώ! κατι εφραξε τις σκεψεις μου.... ο θεος να δινει δυναμη σε ολους σας.

zinaa kapa