Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2008

ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΕΚΕΙΝΟΥ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΗΣ...


Σημερα θα γραψω ενα πολυ αληθινο παραμυθι...
απο αυτα που λες οτι συμβαινουν μονο στα βιβλια η' στις ταινιες...
μπορω να γραψω ομως μονο την οπτικη της κοπελας που μου μιλησε...
και να παραλειψω μερικα μικρα σημεια και να αλλαξω καποια αλλα που μου ζητησε...
τα οσα θα γραψω ομως ειναι η ουσια και η απολυτη αληθεια...αληθινη οσο λιγες...

Μια φορα και εναν καιρο λοιπον ηταν εκεινη...κι εκεινος...
γνωριστηκαν μεσα απο ενα ειδος αλληλογραφιας...
ανταλλαξαν τα γνωστα περι γνωριμιας...ηλικια,δουλεια,οικογενειακη κατασταση και αλλα τετοια...ηταν βεβαια απο αλλες πολεις...
καποια στιγμη ανταλλαξαν και φωτογραφιες...
οταν εκεινη ειδε την φωτογραφια του η καρδια της χτυπησε περιεργα...δεν ηξερε γιατι ακριβως αλλα της θυμιζε κατι πολυ οικειο...
η δικη της φωτογραφια σε εκεινον δεν ξερει τι ενυπωση προκαλεσε...

συνεχισαν να αλληλογραφουν για πολυ καιρο...
καποια στιγμη της ειπε πως με την δουλεια του ταξιδευει καμια φορα στην πολη της και πως αν θελει θα μπορουσαν να βρεθουνε...
εκεινη ειπε ναι...
εκεινος ηρθε μα δεν βρεθηκανε...κανενας απο τους δυο δεν ηταν σιγουρος αν αυτο θα ηταν καλη ιδεα...
συνεχισαν την αλληλογραφια τους...λεγανε τα καθημερινα τους...και ποσο θα ηθελε ο ενας να δει τον αλλο...

ετσι οταν εκεινος ξαναηρθε στην πολη της κανονισανε να βρεθουνε για εναν καφε...
η συζητηση τους ηταν απιστευτη...μιλουσαν με τετοια οικειοτητα λες και γνωριζονταν χρονια...
ειπανε τα παντα...τα ματια τους λεγανε ολα εκεινα που δεν λεγανε τα χειλη...
ναι ηταν σιγουροι και οι δυο πως θελανε να βρεθουνε καπου μονοι τους...
θελανε να αγγιξουν ο ενας τον αλλο...
εκεινος της εκανε την προταση την αλλη μερα να βρεθουνε στο ξενοδοχειο που εμενε...
εκεινη ειπε ναι...

οταν εφυγε αποφασισε πως αυτο θα ηταν λαθος...
τι νοημα ειχε να αφεθει σε καποιον που σε λιγες μερες θα εφευγε...;
ηξερε τον εαυτο της...ηξερε πως δεν κανει τετοια τολμηρα βηματα....πως θα δεθει...πως μετα θα τον ερωτευτει...και δεν θα μπορει να ειναι μαζι του...
οχι οχι ηταν λαθος δεν θα πηγαινε...αν ηθελε θα βρισκοταν μαζι του για αλλον εναν καφε...

ξαπλωσε το βραδυ στο κρεβατι της...
το προσωπο του...τα λογια του...τα ματια του...το χαμογελο του...η εικονα του ηταν στο μυαλο της...μα τι της θυμισε αυτος ο ανθρωπος;που την ειχε αγγιξει και δεν εφευγε η εικονα του απο μεσα της...;
της εστειλε μυνημα πως κι εκεινος την σκεφτεται...
-δεν θα ερθω αυριο σε παρακαλω μη θυμωσεις...
-οχι δεν θα θυμωσω απλα θα στεναχωρηθω μα αν αυτο θελεις τοτε ενταξει...
δεν ηθελε αυτο ομως...ηθελε να παει αλλα φοβοταν πολυ...

τη νυχτα στο ονειρο της ειδε εκεινον...μαζι της...να κρατανε τα χερια τους...
ειδε να την φιλαει,ειδε να την αγκαλιαζει...μα αυτος ο ανθρωπος τι της εκανε πια...;
ξυπνησε το πρωι και ειπε πως θα παει...θα παει κι ας της βγει και σε κακο...θα ακολουθουσε την καρδια της...αυτος ο ανθρωπος την τραβουσε με καποιο ανεξηγητο τροπο που δεν ειχε ξανανιωσει...δεν ηταν ερωτας ακομα οχι...δεν ηταν ενθουσιασμος οχι...ηταν κατι αλλο...κατι που δεν ηξερε πως να το εξηγησει...θα πηγαινε...

βρεθηκανε το βραδυ στο ξενοδοχειο του...λαθος λαθος ελεγε η λογικη της...
σωστο σωστο φωναζε η καρδια της...
οσο γινοταν αυτη η παλη μεσα της εκεινος την αγκαλιασε και την φιλησε...
σωστο η' λαθος δεν με νοιαζει...
αφεθηκε...χαθηκε...
εκαναν ερωτα...
και την αλλη μερα ξανα εκαναν ερωτα...
οσο εκεινος ηταν μεσα της εκεινη ειπε...ΜΗ ΦΥΓΕΙΣ...
ουτε που καταλαβε πως το ξεστομισε...
θα ξαναρθω ειπε εκεινος...αν θελεις μπορουμε να ξαναβρεθουμε...

ηταν ανοιξη...
εκεινος εφυγε...
εκεινη εμεινε...


συνεχισαν την αλληλογραφια τους...
ξαναβρεθηκαν το καλοκαιρι...
δειλα στην αρχη...εκεινος φοβοταν μηπως εκεινη δεν ηταν αληθινη...
εκεινη φοβοταν μηπως εκεινος την κοροιδευε...
οταν ανταλλαξαν μερικα βλεμματα αναμεσα στο πληθος τους λυθηκαν οι αποριες και εφυγαν οι φοβοι...
την αλλη μερα εκαναν ξανα ερωτα...
οταν σηκωθηκε εκεινη να φυγει το στομα της πηγε να ξεστομισει κατι αλλα σταματησε...
δεν ειναι δυνατον να μου βγαινουν τετοια λογια αυθορμητα συνεχεια με αυτον τον ανθρωπο σκεφτηκε...αλλωστε ειναι η δευτερη φορα που τον βλεπω...
εμεινε να τον κοιταζει με ενα χαζο μαλλον βλεμμα και με μισανοιχτο στομα...
-πες το της ειπε εκεινος...
-δεν εχω να πω κατι απαντησε εκεινη...
-πες το...
-δεν...κανει...
-πες το οτι μ'αγαπας...κι εγω σ'αγαπαω...
-ναι...ναι...σ'αγαπαω...
την φιλησε...μετα εκεινη εφυγε...

το βραδυ το περασε στην αγκαλια του...
την κοιτουσε...της ελεγε σ'αγαπω...την φιλουσε...της εκανε ερωτα...
κανεις δεν κοιμηθηκε εκεινο το βραδυ...
ηταν το πιο απροσμενο στη ζωη της...το πιο ομορφο...
ΜΗ ΦΥΓΕΙΣ...
θα ξαναρθω...

ηταν καλοκαιρι...
μετα εκεινος εφυγε...
εκεινη εμεινε...

η αλληλογραφια τους εγινε πολυ πιο συχνη...
εγινε καθημερινη...
τηλεφωνα...μυνηματα...αφιερωσεις τραγουδιων...
ποσα τραγουδια καθε μερα...
ποσα σ'αγαπω...ποσες εικονες...
εκεινη του εστελνε καλημερες τα πρωινα...
εκεινος της μιλουσε με τις ωρες τα βραδια...
ναι τον αγαπουσε...ποσο πολυ τον αγαπουσε...
ουτε και η ιδια πιστευε ποσο πολυ τον αγαπουσε και ποσο της ελειπε..

σβηνε μερες της ελεγε εκεινος θα ξαναρθω...
εσβηνε εκεινη...εσβηνε και περιμενε ποτε θα ξαναβρεθει στην αγκαλια του...
για εκεινη τη στιγμη ζουσε...εκεινη την στιγμη που θα χτυπουσε την πορτα του δωματιου του...σε εκεινο το ιδιο παντα ξενοδοχειο...

ενα δυσαρεστο γεγονος συνεβη σε εκεινη...
ο πατερας της αρρωστησε ξαφνικα...
γκρεμιστηκε ο κοσμος της...τον αγαπουσε τοσο πολυ τον πατερα της...
περνουσε τις μερες της και τις νυχτες της στο νοσοκομειο...
πονουσε,φοβοταν...εκεινος ομως ηταν εκει...αν και μακρια της ηταν εκει...
την επαιρνε τηλεφωνα...της εστελνε αστεια κειμενακια στην αλληλογραφια τους...την παρηγορουσε τοσο πολυ ολο αυτο μεσα στον πονο της...
-αν δεν μπορεσεις να βρεθουμε οταν ερθω θα καταλαβω...μη σε νοιαζει...αλλωστε μπορουμε να βρεθουμε για εναν καφε στο νοσοκομειο της ειπε...
εκεινη συγκινηθηκε...
-θα βρω λιγο χρονο του ειπε...θα βρεθουμε...

φθινοπωρο ηρθε εκεινος...
ετρεξε στην αγκαλια του...τον γεμισε με φιλια...παντου παντου...
η καρδια της χτυπουσε τοσο δυνατα...
-γιατι ειναι αλλιωτικα αυτη την φορα...;του ειπε...
-γιατι σε αυτον τον καιρο που λειπω ειπαμε τοσα πολλα μεταξυ μας...τοσα περισσοτερα απο καθε αλλη φορα...απαντησε αυτος...

ποσο πολυ τον αγαπουσε...κι εκεινος την αγαπουσε...
της το λεγε...το εβλεπε στα ματια του...το ενιωθε στο αγγιγμα του...
σε τρεις μερες προσπαθουσαν να ζησουν οτι δεν μπορουσαν ολον τον υπολοιπο καιρο...
αγαπη,καυγαδες,ερωτα...ολα...σε τρεις μερες...
ποσο γρηγορα περναν οι τρεις μερες...
ΜΗ ΦΥΓΕΙΣ...
θα ξαναρθω αγαπη μου...

ηταν φθινοπωρο...
μετα εκεινος εφυγε...
εκεινη εμεινε να περιμενει...

η ζωη τους συνεχιζοταν σε αλλες πολεις...
η αλληλογραφια τους συνεχιζοταν καθε μερα...
τραγουδια,αφιερωσεις,μυνηματα,τηλεφωνα...
μοιραζοταν μαζι την καθημερινοτητα τους αν και χωρια...
τι περιεργο...ηταν χωρια αλλα ηταν και μαζι...
εκεινη ετρεχε με τον πατερα της...εκεινος ετρεχε με τη δουλεια του...
-ποσο μου λειπεις αγαπη μου...θελω να ειμαστε μαζι...
-κι εγω το θελω καρδουλα μου...
-θελω να παμε εκει...θελω να κανουμε αυτο...εκεινο...το αλλο...
-φτιαξε ονειρα αγαπη μου...στα ονειρα μπορουμε να κανουμε οτι θελουμε...
κανεις δεν μας εμποδιζει να κανουμε ονειρα...
-ποτε θα ξαναρθεις...;
-σβηνε μερες ψυχη μου...θα ξαναρθω...
εσβηνε μερες εκεινη...περιμενε...

ηταν χειμωνας οταν ηρθε εκεινος...
χτηπησε την ιδια πορτα στο ιδιο ξενοδοχειο και επεσε στην αγκαλια του...
εκαναν ερωτα...ξανα και ξανα...
μιλουσαν...ανελυαν ολη τους την ζωη χωρια...
καθοντουσταν αγκαλια...ειδαν ταινια για πρωτη φορα μαζι...
ποσο ηθελαν να δουν μια ταινια μαζι...δεν ειχαν την δυνατοτητα να κανουν οτι ολα τα κανονικα ζευγαρια...
ναι ειδαν μαζι μια ταινια και ηταν ευτυχισμενοι...
το αλλο βραδυ πηγαν μαζι σε μια ταβερνα...
εφαγαν,ηπιαν κρασι και μιλουσαν...
τι ομορφα που ηταν...δεν το ειχαν ξανακανει...
σαν εφυγαν απο την ταβερνα εκεινος την τραβηξε σε ενα πλακοστρωτο δρομακι...
-εχει γεματο φεγγαρι ειπε εκεινη...θελεις να κανουμε μια ευχη...;
-ναι της ειπε εκεινος...
κοιταξαν το φεγγαρι και ο καθενας ευχηθηκε...κανεις δεν ξερει τι...
μετα την φιλησε και της ειπε σ'αγαπω...
ναι ηταν ευτυχισμενη μαζι του...δεν ηθελε να τον χασει παλι...δεν ηθελε να φυγει...

εκαναν βολτα στην πολη της...
περπατησαν στην παραλια...ηταν χειμωνας...ειχε τοσο κρυο μα αυτη δεν κρυωνε...
την ειχε αγκαλια εκεινος...
-θελεις να μεινεις εδω για παντα στην αγκαλια μου...;του ειπε...
αμαν αυτος ο αυθορμητισμος της...ποτε δεν μπορουσε να κρατηθει μαζι του...
δαγκωθηκε αμεσως...ηξερε πως δεν γινοταν να μεινει εδω...
-ναι της απαντησε εκεινος...θελω...

περπατησαν λιγο ακομα και επειτα χωριστηκαν στην πλατεια...
στην ιδια πλατεια που τον ειχε πρωτοσυναντησει...
στην ιδια πλατεια που τον ειχε ερωτευτει...
-θα σε περιμενω παντα μ'ακους...;
οσο χρειαστει...ολη μου τη ζωη θα σε περιμενω να ερχεσαι...μ'ακους;
ποτε δεν θα παψω να σε αγαπω...οτι και να γινει...οσα και αν αλλαξουν...
ακομα και αν αλλαξει ολη μας η ζωη εγω θα σε περιμενω...ακομα και αν παψω να στο λεω εγω θα σε περιμενω...ακομα και αν παψεις να μου λες σ'αγαπω εγω θα σε περιμενω...
θα σε περιμενω για παντα...ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ Μ'ΑΚΟΥΣ;
μεχρι να πεθανουμε και να βρεθουμε στην αλλη ζωη κι εκει να κανουμε οτι θελουμε...μαζι,μονο μαζι...μ'ακους...;
-σ'ακουω αγαπη μου...ναι μεχρι την αλλη ζωη που θα ειμαστε μαζι συνεχεια...
ΜΗ ΦΥΓΕΙΣ...
θα ξαναρθω αγαπη μου...

ηταν χειμωνας...
εκεινος εφυγε...γυρισε και την κοιταξε...
εκεινη εμεινε να περιμενει...
δακρυσε...

συνεχισαν να αλληλογραφουν...
η ζωη και των δυο ειχε αρχισει να γινεται πιο δυσκολη...
εκεινος της μιλουσε για τα προβληματα της δουλειας...
εκεινη για την αρρωστια του πατερα της...
-εισαι η οαση μου μεσα σε ολα αυτα της ειπε...
-παιρνω δυναμη απο τις στιγμες που σε βλεπω και αντεχω του απαντησε...
πες μου μ'αγαπας...;
-σε λατρευω καρδουλα μου...
-κι εγω ζωη μου...θα θελα να ειμασταν μαζι για παντα...να μην αποχωριζομασταν καθε φορα...
-εγω νομιζεις δεν το θελω...λιγο διαφορετικα αν ηταν τα πραγματα τιποτα δεν θα μας εμποδιζε...
-ναι μα δεν μου το λες...
-αγαπη μου εσυ εισαι αυθορμητη και τα λες ...εγω προσπαθω να ειμαι λιγο πιο λογικος για να κραταω τις ισσοροπιες...αλλιως θα ξεφυγουμε...
-ναι εχεις δικιο ελεγε εκεινη...
απο μεσα της σκεφτοταν κι ας ξεφυγουμε...ας ξεφυγουμε επιτελους αφου αυτο μας λεει η καρδια μας...
οχι οχι εχει δικιο θα ηταν τρελα αν το καναμε αυτο...ποσους θα πληγωναμε...ποσους θα θυσιαζαμε στο ονομα της δικης μας ευτυχιας...;
οχι...εχει δικιο...μα ποσο θα θελα να ειχε αδικο...

ηταν ανοιξη οταν εκεινος ηρθε...
χυμηξαν με το ιδιο παθος ο ενας στον αλλο...
εκει στο ιδιο ξενοδοχειο...
θα εμενε δυο μερες παραπανω αυτη τη φορα...
ειχαν κανονισει να βγουν και με μια παρεα...
τι ωραια μια κοινη εξοδος με φιλους...
τα προβληματα του ειχαν γινει πολυ εντονα στη δουλεια του...
φαινοταν στο βλεμμα του,ειχε αγχωθει...
εκεινη φοβοταν να παραδεχτει τον φοβο της...οχι οχι ολα θα πανε καλα...

βγηκαν με τους φιλους τους...ανταλλασαν ματιες...εκεινος εσκυβε και της ψιθυριζε οτι την λατρευει...εκεινη ηταν τοσο ευτυχισμενη...τον αγαπουσε τοσο πολυ...ηταν ο αντρας που ηθελε να ζησει οσα δεν μπορουσε...να τον εχει καθε μερα μαζι της...να κοιμουνται μαζι...να ξυπνανε μαζι...να του φτιαχνει καφε...να τον αποχαιρετα για την δουλεια του...να τον περιμενει να γυρισει...να τρωει μαζι του...να πινει μαζι του...να μαλωνει μαζι του...να μοιραζεται μαζι του ολες του τις ανησυχιες και ολες τις ανασφαλειες...και ολες τις χαρες...
εκεινη να διωχνει ολα του τα προβληματα με μια αγκαλια...με ενα χαδι...
ηθελε να ειναι μαζι του σε ολα...
αλλα δεν ηταν...
την αλλη μερα εκεινη ειχε μια ιδεα...τον ρωτησε αν ηθελε να ανταλλαξουν δαχτυλιδια...
εκεινος ενθουσιαστηκε με την ιδεα της...πηγαν κατευθειαν και αγορασαν...το βραδυ διαβασαν την αγαπη τους στο φεγγαρι...ειπαν ευχες απο μεσα τους και φορεσαν ο ενας στον αλλο τα δαχτυλιδια...
-να το φορας παντα καρδια μου και θα ειμαι κοντα σου συνεχεια....
-δεν θα το βγαλω ποτε αγαπη μου...

την αλλη μερα εκεινος θα εφευγε...
-ασε με να ερθω στο αεροδρομιο μια φορα...
-αγαπη μου ειναι που ειναι δυσκολο καθε φορα θες να το κανουμε ακομα πιο δυσκολο...;
-θελω να σε δω εστω λιγες στιγμες ακομα...
-οχι μην ερθεις...
εκεινη δεν ακουσε...πηρε το αυτοκινητο της και πηγε...
τον αγκαλιασε...μερικες στιγμες ακομα τουλαχιστον...
ΜΗ ΦΥΓΕΙΣ...
θα ξαναρθω αγαπη μου...
ειδε το αεροπλανο του να φευγει...ναι ειχει δικιο ηταν πολυ πιο δυσκολο...
εκλαψε...εκλαψε...

ηταν ανοιξη εκεινος εφυγε...
εκεινη εμεινε να περιμενει...

σε μια τους αλληλογραφια εκεινος της ειπε πως αναγαστηκε να αλλαξει δουλεια...
πως ηταν πολυ ασχημα ψυχολογικα και οικονομικα και και και....
εκεινη σφιχτηκε...
-αυτο σημαινει πως δεν θα ξαναρθεις εδω...;καταφερε να αρθρωσει...
-δυστηχως ναι....
............................................

εκεινη λυγισε...εκλαψε,ουρλιαξε σιωπηλα...χτυπηθηκε σιωπηλα...
οχι οχι οχι...
του εστειλε εκεινο το βραδυ 20-30 μυνηματα...θα βρουμε λυση ακους...;
θα ερχομαι εγω...θα βρισκομαστε στη μεση...θα μοιραζομαστε τα εξοδα...θα...θα ...θα βρουμε λυση μονο πες μου οτι θες κι εσυ να βρουμε λυση...οτι με αγαπας οτι κατι θα κανουμε...
ειχε τρελαθει...ειχε σταματησει να σκεφτεται μονο εγραφε μυνηματα...μονο ελεγε πως θα βρεθει λυση...μονο εκλαιγε...
το επομενο πρωι της ηρθε μια απαντηση...
"ειμαι στο νοσοκομειο"
εκεινη πεθανε...επαιρνε τηλεφωνα...τιποτα
εστελνε μυνηματα...τιποτα...
τι ειχε παθει...;ζει;πεθανε;
εκεινη παντως ειχε πεθανει...
μετα απο δυο μερες καταφερε να μιλησει μαζι του...
-επαθα ενα μικρο εγκεφαλικο...
απο το αγχος και την στεναχωρια ειπαν οι γιατροι...
-εισαι καλα τωρα...;
-οχι...

οι μερες περνουσαν...εκεινη με τον πατερα της που πια ειχε μπει σε ειδικο προγραμμα για την παθηση του...εκεινος σε μια καινουργια ζωη με αλλη δουλεια...με αλλα οικονομικα...
εκεινη φοβοταν για τον πατερα της...εκεινος φοβοταν για τη ζωη του...
η επικοινωνια τους μειωθηκε αισθητα...πολυ αισθητα...
εκεινη ειχε πεσει σε καταθλιψη με οσα συνεβαιναν στη ζωη της...
εκεινος ετρεχε να μαθει να ζει με αλλες συνθηκες...
μιλουσαν στο τηλεφωνο καπου καπου...ανταλλασαν ενα μυνημα καπου καπου...
της ελεγε πως παντα φορουσε το δαχτυλιδι τους...κι εκεινη του απαντουσε πως δεν το εβγαλε ποτε...
οχι πια τραγουδια...ποσο τις ειχαν λειψει τα τραγουδια που τις αφιερωνε...
ειχε παντα την αισθηση πως οτι δεν μπορουσε να της πει με λογια τα ελεγε με τα τραγουδια που της εστελνε...

οι μηνες περνουσαν...
-θα ξαναρθεις αγαπη μου...;
-δεν ξερω...κι αν ερθω δεν ξερω ποτε θα ειναι αυτο...;
-ποσο χρειαζομαι να σβηνω μερες...
-δεν εχω ημερομηνια να σου πω για να αρχισεις να μετρας...
-καποτε σου ειχα πει οτι θα σε περιμενω παντα...
θελεις να σε περιμενω...;
-δεν...δεν μπορω να σου πω να με περιμενεις οταν δεν ξερω ποτε θα ξαναρθω...
-πες μου θελεις...;μονο αυτο θελω να ξερω κι εγω θα περιμενω...οσο χρειαστει θα περιμενω...
-ναι περιμενε με...
-για παντα αγαπη μου...για παντα θα σε περιμενω...
ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ...

στα γεννεθλια της,της εστειλε ενα γραμμα...
"αγαπη μου εχουμε τοσο καιρο να μιλησουμε...οχι γιατι σε ξεχασα,οχι γιατι επαψα να αισθανομαι οπως αισθανομουν,ναι οσο ειρωνικο και αν ακουγεται αυτο απο μερους μου,δεν επαψα να σε αγαπω και να σε σκεφτομαι καθε μερα...αλλα δεν εχω το κουραγιο...τη δυναμη να μιλησω ...και να σου πω...πως μου λειπεις και θα μου λειπεις σε ολη μου τη ζωη ακομα και αν κανεις μερες η' και μηνες να με ακουσεις...Σ'αγαπω και αυτο δεν προκειται να το αλλαξει κανεις και τιποτα...καποτε σου ειπα πως εισαι κομματι μου και αυτο το εννοω...δεν βγαινεις απο μεσα μου...θα περιμενα μια ολοκληρη ζωη για σενα..."

εκεινη εκλαψε...εκλαψε...εκλαψε...
θα σε περιμενω μια ζωη αγαπη μου...για παντα...

περασε η ανοιξη...
περασε το καλοκαιρι...
περασε το φθινοπωρο...
περασε ο χειμωνας...
εκεινος δεν ειναι εδω...
εκεινη περναει καμια φορα εξω απο εκεινο το ξενοδοχειο...ποσο πολυ θα ηθελε να ανεβει,να χτυπησει την πορτα του δωματιου και να της ανοιξει εκεινος...
περναει απο εκεινη την πλατεια...και τι δεν θα εδινε να ηταν εδω εκεινος εστω για να την αποχαιρετησει και να της πει "θα ξαναρθω αγαπη μου..."
καποτε δεν της εφταναν οι τρεις μερες μια στο τοσο...τωρα ευχεται να ειχε εστω μια μερα μια στο τοσο...

εκεινη περιμενει παντα...και για παντα οπως του ειχε πει καποτε...
σ'αγαπω ψιθυριζει καθε μερα...πιανει το δαχτυλιδι τους και ψιθυριζει σ'αγαπω...κι ευχεται εκεινος να ακουει και να νιωθει το ιδιο...κι ας μην της το λεει...
οπως ποτε κανενας αλλος κανεναν αλλο...ετσι σ'αγαπω...

σημερα της εστειλε ενα τραγουδι μετα απο πολυ πολυ καιρο...
αναρωτηθηκε οπως τοτε αν θελει να της πει κατι με αυτο...κατι που εκεινος δεν μπορει αλλα το τραγουδι μπορει...





48 σχόλια:

#lockheart# είπε...

να ηξερες μονο τι μου θυμησες με αυτο το γλυκο παραμυθι που ξεστομισες..ποσες στιγμες,λογια,υποσχεσεις,συναισθηματα..περασαν απο μπροστα μου..
ξερεις κατι ναιδα..ο ανεκπληρωτος ερωτας ειναι ρομαντικος,αγνος..
οσα χρονια κι αν περασουν δε το ξεχνας ποτε.ειναι μια γλυκοπικρη αληθεια και αυτη.
Υ.Γ θα μελαγχολησω μου φαινεται.

καλο σου ξημερωμα
σε φιλω.

Σταλαγματιά είπε...

Γλυκιά μου νεράιδα καταλαβαίνω ακόμα κι εκείνα που δεν είπαν τα λόγια σου...
τρέμουν τα χέρια μου....είναι τόσα που ....τι να σου πω και πως να σου εξηγήσω πως τις κραυγές εκείνες τις ξέρω καλά...και ξέρω πόσο αληθινό είναι το παραμύθι σου....
δεν ξέρω τι να σου πω...αν ήσουν εδώ θα καταλάβαινες ....

Mikros Boudas είπε...

"Μια ζωή θα περιμένω.........για την αιωνιότητα της αγάπης σου.Κάτω από τον ήλιο κείνου του απομεσήμερου θα ξοδεύω τα χρόνια μου......ντυμένος στο χρώμα που γένναγε τα όνειρά μας...."
Α.Μαρίνης -Κόσμος-

lakis είπε...

Ένα μικρό μυθιστόρημα έγραψες. Αν έχεις το χρόνο και την όρεξη πιστεύω ότι πρέπει να δουλέψεις αυτή την υπέροχη ιστορία και να την επεκτείνεις. Είναι ένας ύμνος στον έρωτα και την απώλεια. Υποκλίνομαι...

Μαρια Νικολαου είπε...

H αγάπες αυτες μένουν ομορφες και ρομαντικες γιατι εχουν αυτο το "φεύγω,μη φύγεις, θα γυρίσω" και στην ουσια δεν ειναι μονιμα μαζί.
Αυτο ειναι που τους "κρατά" και κοντά.
Μετά βεβαια ερχεται η απογοητευση της απώλειας.Της πραγματικότητας.
Μα οταν η δουλεια γινεται αιτια για κατι τετοιο , η αγάπη ποτέ δεν ήταν τοσο δυνατη. Ηταν περισσοτερο ενθουσιασμός,διαφορετικά ολα γίνονται αν το θελουν κι οι δυο.
Ετσι ειναι οι αγαπες
Πανε κι έρχονται.
Αυτες που μενουν και στεριώνουν , είναι εκεινες που εχουν βασεις γερες , κιας περναει αυτος ο τρελος έρωτας σιγα σιγα .Μενουν αλλα πράγματα ομως εξίσου σημαντικά.
Κάποτε για πολλα χρονια καποιος μου ελεγε "ολα θα γίνουν", τελικα δεν εγινε τιποτα απ οσα ελεγε.
Ομως εμαθα πια να το λεω και γω ..
Ολα θα γινουν..
Η ζωή συνεχιζεται.
Οι αγαπες ερχονται και φευγουν
Η καρδια φτερουγίζει , δεν εγκλωβίζεται.
Πρέπει να την αφηνουμε να το κανει κι οχι να την κραταμε δεμενη σε αναμνησεις που δεν προσφερουν τιποτε αλλο εκτος απο δακρυσμενες αναμνησεις
Εστω κι αν καποια στιγμή ηταν ομορφες
Mπορει να ακουγομαι κυνική , μα θα δεις πως στη ζωή ετσι γινεσαι οσο περνουν τα χρονια , και πίστεψέ με ειναι ο καλυτερος τροπος επιβίωσης

jacki είπε...

Σε εκείνη να πεις να προσέχει την αγάπη της. Σε εκείνον... να βρίσκει χρόνο έστω για ένα τραγούδι. Απόδειξη αγάπης. Κι αυτή καμιά φορά κλονίζεται.
Καλημέρα ψυχή μου.

Μαργαρίτα είπε...

Συγκινητικό... τόσο μα τόσο πολύ..
κάποια σημεία τα ένιωσα τόσο δικά μου... που λύγισα.. πραγματικά!

Να είσαι καλά νεραϊδούλα μου...
και να κερνάς τα παραμύθια σου!

Καλημέρα, σε φιλώ ***

b|a|s|n\i/a είπε...

αχ! γλυκό και σιγανό.
ότι είναι αληθινό αντέχει.
δεν λυγίζει. αν λυγίσει ίσως δεν ήταν τόσο αληθινό. μα πες στην κοπέλα που σου μίλησε ότι τα έζησε. και τα ζει. απτά. και παραμυθένια.

ναδα.- είπε...

Σίγουρα δύσκολη ιστορία
Αλλά μετά από τόσους χειμώνες γιατί δεν μένανε μαζί;
Γιατί δε μετακόμιζε στην πόλη της όταν άλλαξε δουλειά;
Η δε το έψαχνε
τέλος πάντων
Τις αγάπης την ουσία την μετρώ στην απουσία
λέει ένα τραγούδι
Βέβαια δε συμφωνώ αλλά αρέσει σε κόσμο αυτό
Ενυ γουεη ελπίζω στο τέλος να χαμογελάσουν και οι δυο .

Unknown είπε...

στιγμές που απ' όλους μας περνούν και ίσως να ξαναπεράσουν...

αυτό που μένει είναι ένας γλυκός απόηχος. τα πριν και τα τώρα. τα τώρα και τα μετά. κι όλα συνδέονται μεταξύ τους με τρόπο μαγικό...

αγάπες...έρωτες...λόγια και τραγούδια σ' έναν κόσμο που επιμένει να γυρίζει. ξέρεις γιατί; γιατί τη δύναμη την παίρνει από μας...

κι ας μην το πιστεύουμε...

φιλιά βρόχινα μάτια μου...

Andrikos είπε...

Νεράιδα μου.... μάλλον αυτή η κοπέλα άργησε να σε γνωρίσει, για να την ποτίσεις με αστερόσκονη για να μπορέσει να συνεχίσει.... στείλε της τώρα μήπως τελικά βρει κάτι ακόμα καλύτερο

Elen Chamelen είπε...

Δεν φαντάζεσαι πόσο με άγγιξε αυτή η ιστορία.
Αν η αγάπη είναι πραγματική δεν χάνεται ποτέ.
Την ποτίζεις με λόγια,πράξεις,υποσχέσεις,τραγούδια,φιλιά,αγκαλιές...
Εύχομαι κάποια στιγμή να σμίξουνε ξανά οι καρδιές τους.
Θα έχουν πολλά να πούνε.
Φιλιά.

gregory είπε...

καλο,υπεροχο,τελειο παραμυθι...αλλα δεν μου αρεσε το τελος του...θα ηταν ακομη πιο ωραιο κατα εμενα αν ειχε φτιαξη ο καθενας την ζωη του...και αυτοι να αγαπιοντε και στην αλλοι ζωη εαν υπαρχη?...

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

#lockheart# καλοσωρισες στα παραμυθια μου!
σου θυμησα κατι ε...;
καμια φορα οι ανθρωποι μοιραζονται τοσα ιδια συναισθηματα..οπως λεει και το τραγουδι..."μια φορα μου 'χες πει δεν μπορει θα το νιωσανε κι αλλοι..."
κι οταν βρισκεις καποιον να εχει κατι παρομοιο με σενα ειναι παντα συγκινητικο...

Υ.Γ μη μελαγχολησεις καλη μου...μονο να θυμασαι με αγαπη παντα...

νεραιδενια φιλια!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

αναστασια μου γλυκια...
και μονο απο την γραφη σου καταλαβα πολλα...δεν χρειαζεται να μου εξηγησεις...
ναι ξερεις τις σιωπηλες κραυγες...
ξερεις να νιωθεις και ολα οσα παρελειψα...
το νιωθω...
καταλαβαινω...

σε φιλω με πολυ αγαπη!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

mikre bouda υπεροχο...!
θα ξοδευω τα χρονια μου...
ντυμενος στο χρωμα που γενναγε τα ονειρα μας...
απλα υπεροχο!

νεραιδενια φιλια!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

λακη μου σε ευχαριστω παρα πολυ!
ξερεις απο σενα εχει παντα μια βαρυτητα ο ομορφος λογος!
να σου πω την αληθεια μου το συγκεκριμενο μου περασε και μενα απο το μυαλο να το επεκτεινω...
ισως...ισως μια μερα να το κανω...
σε ευχαριστω καλε μου!

νεραιδενια φιλια!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

Μαρακι μου γλυκο θα συμφωνησω πως αυτες οι αγαπες εχουν εναν ρομαντισμο ακριβως γιατι υπαρχει αυτο το "θα φυγω"..."μη φευγεις"..."θα ξαναρθω"...
ειναι το ανεκπληρωτο...ειναι ολα αυτα που τις κανουν μοναδικες...
κανεις δεν ξερει αν εκεινος και εκεινη ηταν καθε μερα μαζι αν η αγαπη τους θα εμενε τοσο ρομαντικη η' θα κατεληγε σε μια ακομα σχεση ρουτινας...
κανεις δεν το ξερει αν συνεχιζε να μενει μοναδικη ακριβως επειδη θα διεφερε απο τις αλλες...

οχι δεν ηταν μονο η δουλεια που τους κρατησε μακρια...οπως εγραψα στην αρχη παρελειψα αρκετα και αλλαξα καποια γιατι μου το ζητησε εκεινη...
δυστηχως ηταν και αλλα πολλα και σοβαρα που τους χωρισαν καποια στιγμη...

συμφωνω πως οτι εχει γερες βασεις αντεχει στον χρονο,στις δυσκολιες,σε οτι και αν ερθει...οτι ειναι αληθινο αντεχει...

δεν νομιζω πως εισαι κυνικη...οχι απο οσο σε ξερω...και παλι θα συμφωνησω πως σιγουρα ειναι ο καλυτερος τροπος να επιβιωνεις μα εγω διαλεξα εναν δυσκολοτερο τροπο η' με διαλεξε εκεινος...δεν θα μπορεσω να γινω ποτε κυνικη οσα χρονια και αν περασουν...με ξερω...και αν και ειναι πολυ δυσκολος τροπος τον προτιμω...

πολλα νεραιδενια φιλακια γλυκια μου νεραιδονονα!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

jackouli μου σε εκεινη θα το πω...
εκεινον δυστηχως δεν μπορω να του πω τιποτα αλλιως θα του ελεγα πολλα...
εσυ ξερεις...
κλονιζεται ματια μου...θελει κι αυτη την αποδειξη της καπου καπου...

πολλα νεραιδενια αγαπησιαρικα φιλακια φιλεναδα!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

Μαργαριτα μου σε ευχαριστω πολυ!
ειδες...ολοι εχουμε μερικα κοινα σημεια αναφορας...
βρισκουμε ο ενας μεσα στις ιστοριες του αλλου κοματια απο τον εαυτο μας...
ποσο ομορφο ειναι αυτο!

σε φιλω γλυκια μου!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

basnia μου οτι ειναι αληθινο αντεχει...
αν λυγισει μαλλον δεν ηταν και τοσο αληθινο...
ποιος ξερει ισως στο τελος του παραμυθιου τους να φανει τι ηταν αληθινο και τι οχι...
θα της πω πως ειπες τοσο ομορφα λογια!

πολλα νεραιδενια φιλια!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

Ναδα μου στην αρχη της ιστοριας οπως ειπα παρελειψα πολλα...και αλλαξα καποια οπως μου ζητησε εκεινη...
δεν γινοταν να μετακομισει κοντα της...ουτε εκεινη κοντα του...
υπηρχαν πολλα εμποδια...βεβαια η γνωμη μου ειναι πως τα εμποδια τα προσπερνας αν κατι ειναι τοσο δυνατο...ακολουθεις την καρδια και τελος...
μα εγω δεν ειμαι στη θεση τους...
εκεινοι ισως σκεφτοντουσταν αλλιως...ισως δεν το εψαξαν αρκετα...ισως αφεθηκαν στην μοιρα...ισως...ισως...

"της αγαπης την ουσια την μετρω στην απουσια..."
μου αρεσει ειναι και πασχαλιδης... ο αγαπημενος μου...
στην απουσια μετρας ποσο αγαπας...
συμφωνω...

ευχομαι κι εγω να χαμογελασουν και οι δυο στο τελος...
τους αξιζει ενα εζησαν οι αλλοι καλα και αυτοι καλυτερα!!!

πολλα νεραιδενια φιλακια!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

νεραιδα μου αγαπες ερχονται και πανε παιζουν μαζι μας σαν παιδια...
αγαπες που μας ξεπερνανε και υστερα χανονται μακρια...

ολα απο εμας αρχιζουν,σε μας γυριζουν και σε μας τελειωνου...
εμεις ειμαστε η κινητηρια δυναμη ναι...
ακομα και αν νιωθουμε αδυναμοι...

πολλα νεραιδενια φιλακια βροχερη μου!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

andriko μου μοναδικε...
της δινω καθε μερα αστεροσκονη απο τοτε που την γνωρισα...
ξερεις ειναι φοβισμενη ακομα...
ισως καποτε να αισθανθει την σιγουρια της αγαπης χωρις πονο οταν καποιος της ανοιξει την αγκαλια του και μεινει κοντα της για παντα...
ισως...ποιος ξερει...;
εγω παντως της δινω αστεροσκονη...της λεω τα δικα μου...την παιρνω αγκαλια...της λεω παραμυθια...την χαιδευω τα μαλλια και της λεω πως ο πριγκιπας της θα ερθει...για παντα!

πολλα νεραιδενια φιλακια αγαπημενε μου!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

Αssel μου σε ευχαριστω πολυ!
πραγματι κι εγω πιστευω πως οτι αληθινο δεν χανεται...ισως κοιμαται για λιγο καιρο...και μετα επανερχεται.
φυσικα αν ειναι αληθινο...αλλιως δεν αξιζει οπως και να χει...

μακαρι να ξαναβρεθουνε καποτε...σιγουρα θα εχουν πολλα να πουνε τα χειλη και οι καρδιες τους!

πολλα νεραιδενια φιλακια γλυκια μου!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

γρηγορη μου καλε...
σε ευχαριστω πολυ!χαιρομαι που σε αγγιξε αυτη η ιστορια...
μα ειναι παραμυθι αληθινο...δεν δινω εγω το τελος...το δινει η ζωη...και αυτο ειναι ενα προσφατο τελος οπως μου το διηγηθηκε εκεινη...
ισως να υπραξει ενα αλλο τελος στην συενεχεια...
και ισως αυτοι οι δυο να εχουν κανει και να κανουν πολλα που καποια στιγμη να διηγηθω εδω...

η γνωμη μου ειναι πως υπαρχει αλλη ζωη...και προηγουμενη και επομενη...
και οι ψυχες που ζησαν μαζι κατι αληθινο θα ξαναβρεθουν καποτε...θα περπατησουν διπλα διπλα και θα ξαναθυμηθουν...

πολλα νεραιδενια φιλια καλε μου!!!

Cassiel είπε...

Mερικες φορες θελουμε να πιστευουμε οτι η αγαπη θα νικησει τα παντα, αν και δεν ειναι παντα ετσι...το ελπιζουμε ομως.


Πολυ ωραια αναρτηση γλυκεια μου, μου θυμισες πολλα...
πολλα φιλια.

anepidoti είπε...

δεν έχει σημασία πόσο αληθινό είναι το παραμύθι σου, εγώ απορροφήθηκα και είχα αγωνία και με κατέκλυσαν λέξεις και συναισθήματα και
είπα "εγώ αυτά δεν τα καταλαβαίνω"
ίσως επειδή αγαπώ τα παραμύθια!
καλό βράδυ!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

cassiel μου πολλες φορες θελουμε να το πιστευουμε ναι...
εγω ειμαι απο εκεινους που εχουν απομεινει που πιστευω πως με την αγαπη νικας τα παντα...αντεχεις τα παντα...πετυχαινεις τα παντα...
ολα με την αγαπη...παντα με την αγαπη...
εγω ειμαι μια απο αυτους...

κι εσενα σου θυμησα πολλα ε...;
κοιτα τελικα ποσοι μαζευομαστε να μοιραζομαστε ομοια συναισθηματα και αναμνησεις...!

πολλα νεραιδενια φιλια καλη μου!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

anepidoti μου ειναι περα για περα αληθινο...
μα και να μην ηταν σε ταξιδεψε κι αυτο μετραει...
ποιο ειναι εκεινο που δεν καταλαβαινεις...;

πολλα νεραιδενια φιλια κουκλα μου!!!

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Ναιάδα, είναι από τα πιο όμορφα παραμύθια που έχω διαβάσει.. Μια πανέμορφη ατέρμονη ιστορία αγάπης!

Καλό Δεκέμβρη!

Ανώνυμος είπε...

Όμορφη ιστορία, και ίσως πιο αληθινή από τις αληθινές...

Η καρδιά να λέει ΝΑΙ ΝΑΙ
Και το μυαλό ΟΧΙ ΟΧΙ

Αυτή η καρδιά τα φταίε για όλα...

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

Νικολα μου καιρο εχω να σε δω στα παραμυθια μου!
γλυκια παντα η παρουσια σου!
σε ευχαριστω πολυ για τα ομορφα σου λογια καλε μου!

πολλα νεραιδενια φιλια απο μενα για να σκορπας με τον ανεμο σου σε τετοιες αγαπες!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

odipore καλωσορισες στα παραμυθια μου!
ναι αληθινη πολυ...
παντα η καρδια τα φταει ολα...εχει δικους της νομους και οτι οριζει ειναι γεγονος...
μου αρεσει αυτο...ειμαι λιγακι τρελη βλεπεις...λογικη ελαχιστη εως καθολου στα αισθηματικα θεματα...

νεραιδενια φιλια!!!
και νεραιδενιο καλοσωρισμα!!!

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

Εδώ που δεν υπάρχει λογική κι αρχίζει το πάθος, εδώ είναι που τα τα μάτια καταρράχτες γίνονται κι αρχίζει ο μεγάλος πόνος.
Όμως, άδεια θα ήταν η ζωή δίχως το πάθος. Νεκρές ψυχές...Τίποτα...

Άνετη γραφή έχεις φίλη.

Πύρινα φιλιά!

nina είπε...

Να ήξερες πόσο τη νιώθω. Αυτή η πάλη με το ναι ναι και το όχι όχι, το δήθεν σωστό, το δήθεν λάθος. Κουράγιο, το τραγούδι είναι σημάδι για αισιόδοξες σκέψεις.

Bουλα. είπε...

eimai sthn douleia kai se mia stigmi hsuxias se diavazo..mono pou den ksero pos tha sunexiso tin douleia mou tora,me gonatises,vrika tosa polla koina me mena sto lupimeno paramuthi sou...Eisai ena uperoxo neraidenio paidi,,,Sunexise omos na eisai gia polu kairoKalinuxta mikri mou!

anima είπε...

ό,τι ζήσαμε με πάθος

κι ό,τι αγαπήσαμε αληθινά

πάντα εδώ θα είναι

και θα μένει...

κι ας μην είναι

κι ας μη μένει...

Η καρδιά υπακούει σε άλλους νόμους,έξω απ΄αυτούς της λογικής
Κι αυτό εξηγεί τα πάντα...

Φιλί

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

λιτσα μου καλοσωρισες στα παραμυθια μου!
η ζωη χωρις παθος δεν θα ηταν απλα ζωη αλλα συμβαση κατα την ταπεινη μου αποψη και ας πληρωνεται ολο αυτο με πονο και δακρυα...
το προτιμω απο την νεκρη ψυχη οπως πολυ καλα ειπες κι εσυ!
σε ευχαριστω!

νεραιδενιο καλοσωρισμα και νεραιδενια φιλια!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

nina μου κι εσυ την νιωθεις...;
λοιπον δεν ειμαστε τυχαια εδω μεσα τα ατομα που παραμυθιαζομαστε μου φαινεται...
"δηθεν"λαθος..."δηθεν" σωστο...πολυ καλα το αποκαλεσες...
αλλα η παλη παντα παλη...
ποιος ξερει καλη μου ισως να ειναι καλο σημαδι λοιπον τουτο το τραγουδι...
ισως παλι κατι για να σπαει η σιωπη...

πολλα νεραιδενια φιλακια!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

βουλα μου νομιζω πως εγω,εσυ και πολλες αλλες και αλλοι πρεπει να ενωθουμε μια μερα να πουμε τα παραμυθια μας...η' καλυτερα οχι να τα πουμε απλα να φτιαξουμε ενα καινουργιο...
ψυχες σε αρμονια εδω μεσα συναντιουνται και μοιραζονται κοινα συναισθηματα...

σε ευχαριστω παρα πολυ για τα ομορφα σου λογια γλυκια μου και να εισαι σιγουρη πως παντα ετσι θα ειμαι...ειναι η φυση μου τετοια...

πολλα νεραιδενια φιλακια να σαι καλα κουκλα μου!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

anima οτι ζησαμε ειναι αυτο που μας οριζει...και αυτο που μας σκορπαει...
κι ας μην ειναι...
κι ας μη μενει...
καπου εχει αφησει τα σημαδια του...

νεραιδενιο φιλι ταξιδιαρα μου!!!

Χριστίνα είπε...

Θα είναι ίσως περιττό να πω για άλλη μια φορά πόσο συναρπαστικός ο τρόπος της γραφής σου. Κάνεις τον αναγνώστη να ταυτίζεται με σένα.
Αυτό που ένιωσα, λοιπόν, για άλλη μια φορά, είναι σπαραγμός ψυχής...η ζωή μέσα από την οπτική του πόνου..
Αυτό που ξέρω τώρα πια πολύ καλά, γιατί το βιώνω και το συνειδητοποιώ μέρα με την ημέρα και περισσότερο, είναι ότι ΕΜΕΙΣ ΔΙΑΜΟΡΦΩΝΟΥΜΕ ΤΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ. Όλα εμείς τα κάνουμε. Δεν μας κάνει η ζωή τίποτα. Όλα όσα ζούμε είναι η μορφοποίηση του τρόπου που σκεπτόμαστε και του τρόπου που βλέπουμε την ζωή. Πολλά είναι βέβαια και τα καρμικά μαθήματα. Αλλά και αυτά, και ο τρόπος με τον οποίο θα τα βιώσουμε, εξαρτάται από την οπτική μας. Όταν το συνειδητοποιήσουμε αυτό, νιώθουμε ένα απεριόριστο αίσθημα ελευθερίας.. φεύγουμε από τα δεσμά της φυλακής στην οποία έχουμε εγκλωβίσει τον εαυτό μας..
Τώρα ξέρω ότι υπάρχει ένα μεγάλο ερώτημα:
ΠΩΣ;
Ας παραδώσουμε όλες τις βλαβερές νοητικές μας συνήθειες στους αγγέλους...
Ας ζητήσουμε βοήθεια, μέσα από την καρδιά μας...
Ας ζητήσουμε να μπει Φως μέσα στις σκέψεις μας και ας ζητήσουμε καθοδήγηση και καθαρό μυαλό για να την δεχόμαστε όταν έρχεται...
Και πάνω από όλα, ας είμαστε πρόθυμοι να παραδώσουμε τον έλεγχο..
Ξέρω ότι είναι μεγάλη απόφαση..

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

χριστινακι μου για αλλη μια φορα σε ευχαριστω παρα πολυ για τα καλα σου λογια!
θελω να σου πω πως καποτε το πιστευα κι εγω αυτο πως δλδ διαμορφωνουμαι εμεις τη ζωη μας μεσα απο την σκεψη μας και ισως να προκαλουμε ασυνειδητα με την σκεψη μας τα πραγματα που συμβαινουν στη ζωη μας...
δεν το πιστευω πια...
ο λογος ειναι για το οτι πολλα ασχημα που συνεβησαν στη ζωη μου ειμαι απολυτα σιγουρη πως δεν τα σκεφτηκα με τροπο για να τα προκαλεσω εκτος και αν το συμπαν λαμβανει και τις αρνητικες σκεψεις σαν επιθυμιες...
καπου διαβασα πως ναι οι σκεψεις που στελνουμε ειτε θετικες ειτε αρνητικες δεν αναλυονται καθως ειναι αδυνατο αλλα λαμβανονται σαν ειδος επιθυμιων κι ετσι ερχονται στη ζωη μας...
ισως να συμβαινει κι αυτο...
ισως να ειναι πολλα απο αυτα και καρμικα μαθηματα...ισως χρωσταμε σε προηγουμενες ζωες...
ειναι πολλα τα αναπαντητα ερωτηματα και πολλες οι οπτικες που μπορεις να δεις καθε κατασταση αναλογα με τα πιστευω σου και την προσωπικη αναζητηση του καθενα...

τωρα οσον αφορα την αφεση στους αγγελους...
ειναι και αυτο ενα πολυ μεγαλο θεμα και πολυ δυσκολο...
θελει πολυ προσωπικο αγωνα και πολυ αυταπαρνηση πραγμα που ειναι ιδιαιτερα δυσκολο στη ζωη και τις συνθηκες που ζουμε οι περισσοτεροι...
ναι πιστευω πως ειναι μια λυτρωση και σαφως ερχεται και η γαληνη επειτα αλλα δεν ειναι ευκολο καθολου να φτασεις εκει...ισως να καταφερεις καποιες στιγμες σαν απλος ανθρωπος να ζησεις ορισμενες τετοιες εμπειριες αλλα για να γινει τροπος ζωης πρεπει να αφιερωσεις μεγαλο σου κοματι σε εναν εντελως διαφορετικο τροπο σκεψης και ζωης...

σε φιλω πολυ γλυκια μου!!!

Tina είπε...

Αχ τι γλυκό! Τρυφερό και λίγο μελαγχολικό. "Σνιφ" συγκινήθηκα! Μακάρι όλοι οι έρωτες να ήταν τόσο έντονοι κι αληθινοί... "Σνιφ"!
Καλή σου μέρα!!!("Σνιφ"!)

Τρελός του Χωριού είπε...

Τελικά πρεπεί να είμαι πολύ τρελλός ,γιατί εγώ την λύση του προβλήματός τους την βλέπω πολύ απλή. Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα στα πόδια μας . Αν η αγάπη τους ήταν-είναι τοσο δυνατή , θα έπρεπε να είναι τώρα μαζί με κάθε κόστος. Αν δεν μπορούν να πληρώσουν το κόστος θα πρέπει να αφήσει ο ενας τον αλλον στην ησυχεια του κοβοντας τους δεσμούς όσο και αν πονάνε , αμεσσα και απο την ρίζα . Οσο για την Αγάπη , είναι μια πιστη σκύλα . Πάντα γυρίζει στα αφεντικά της ,αν πραγματικά υπάρχει. Οσο κρατιέται κάτι παρα φύση , θα ποναει περισσοτερο . Δεν υπαρχει χειροτερο πράγμα απο τον να βλέπεις την αγάπη σου να σαπιζει και να αργοπεθαίνει.
Περάσαν εγκαιφαλικά περάσαν θανάτους περάσαν απολύσεις . Τι αλλο περιμένουν τα παιδια να καταλάβουν πως είναι φτιαγμενοι για να ειναι ενωμένοι ? Κανα τσουνάμι ή την συντελεια του κόσμου?
Ταδε έφη ο ΔΕΚΑ ΤΡΕΛΟΒΟΥΒΑΛΙΑ Αρχηγος της φυλής των Τσιουάουα

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

Tina μου σε ευχαριστω πολυ αλλα ειναι μια αληθινη ιστορια...
τωρα κατα ποσο ειναι αληθινη αυτο θα το δειξει και παλι η ιδια η ζωη...

πολλα νεραιδενια φιλια καλη μου!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

τρελε μου νομιζω πως εκανες τοσο αυθεντικο σχολιο που οτι και αν πω θα το χαλασω...
υποκλινομαι στην τρελα σου και στο απολυτο δικιο που εχει αυτη...
ετσι χανονται οι ευκαιριες για ευτυχια και για τη ζωη που ολοι θελουμε μα λιγοι εχουμε...απο φοβο...
απο αδυναμια...απο ποιος ξερει απο τι...
μα ενας τρελος μου ειπε πως η αγαπη ειναι πιστη σκυλα...γυρναει παντα στα αφεντικα της...
αν βεβαια ειναι αληθινη...

τα νεραιδενια μου φιλια τρελε μου...
στην τρελα σου...