ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΕΚΕΙΝΟΥ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΗΣ...

Σημερα θα γραψω ενα πολυ αληθινο παραμυθι...
απο αυτα που λες οτι συμβαινουν μονο στα βιβλια η' στις ταινιες...
μπορω να γραψω ομως μονο την οπτικη της κοπελας που μου μιλησε...
και να παραλειψω μερικα μικρα σημεια και να αλλαξω καποια αλλα που μου ζητησε...
τα οσα θα γραψω ομως ειναι η ουσια και η απολυτη αληθεια...αληθινη οσο λιγες...

Μια φορα και εναν καιρο λοιπον ηταν εκεινη...κι εκεινος...
γνωριστηκαν μεσα απο ενα ειδος αλληλογραφιας...
ανταλλαξαν τα γνωστα περι γνωριμιας...ηλικια,δουλεια,οικογενειακη κατασταση και αλλα τετοια...ηταν βεβαια απο αλλες πολεις...
καποια στιγμη ανταλλαξαν και φωτογραφιες...
οταν εκεινη ειδε την φωτογραφια του η καρδια της χτυπησε περιεργα...δεν ηξερε γιατι ακριβως αλλα της θυμιζε κατι πολυ οικειο...
η δικη της φωτογραφια σε εκεινον δεν ξερει τι ενυπωση προκαλεσε...

συνεχισαν να αλληλογραφουν για πολυ καιρο...
καποια στιγμη της ειπε πως με την δουλεια του ταξιδευει καμια φορα στην πολη της και πως αν θελει θα μπορουσαν να βρεθουνε...
εκεινη ειπε ναι...
εκεινος ηρθε μα δεν βρεθηκανε...κανενας απο τους δυο δεν ηταν σιγουρος αν αυτο θα ηταν καλη ιδεα...
συνεχισαν την αλληλογραφια τους...λεγανε τα καθημερινα τους...και ποσο θα ηθελε ο ενας να δει τον αλλο...

ετσι οταν εκεινος ξαναηρθε στην πολη της κανονισανε να βρεθουνε για εναν καφε...
η συζητηση τους ηταν απιστευτη...μιλουσαν με τετοια οικειοτητα λες και γνωριζονταν χρονια...
ειπανε τα παντα...τα ματια τους λεγανε ολα εκεινα που δεν λεγανε τα χειλη...
ναι ηταν σιγουροι και οι δυο πως θελανε να βρεθουνε καπου μονοι τους...
θελανε να αγγιξουν ο ενας τον αλλο...
εκεινος της εκανε την προταση την αλλη μερα να βρεθουνε στο ξενοδοχειο που εμενε...
εκεινη ειπε ναι...

οταν εφυγε αποφασισε πως αυτο θα ηταν λαθος...
τι νοημα ειχε να αφεθει σε καποιον που σε λιγες μερες θα εφευγε...;
ηξερε τον εαυτο της...ηξερε πως δεν κανει τετοια τολμηρα βηματα....πως θα δεθει...πως μετα θα τον ερωτευτει...και δεν θα μπορει να ειναι μαζι του...
οχι οχι ηταν λαθος δεν θα πηγαινε...αν ηθελε θα βρισκοταν μαζι του για αλλον εναν καφε...

ξαπλωσε το βραδυ στο κρεβατι της...
το προσωπο του...τα λογια του...τα ματια του...το χαμογελο του...η εικονα του ηταν στο μυαλο της...μα τι της θυμισε αυτος ο ανθρωπος;που την ειχε αγγιξει και δεν εφευγε η εικονα του απο μεσα της...;
της εστειλε μυνημα πως κι εκεινος την σκεφτεται...
-δεν θα ερθω αυριο σε παρακαλω μη θυμωσεις...
-οχι δεν θα θυμωσω απλα θα στεναχωρηθω μα αν αυτο θελεις τοτε ενταξει...
δεν ηθελε αυτο ομως...ηθελε να παει αλλα φοβοταν πολυ...

τη νυχτα στο ονειρο της ειδε εκεινον...μαζι της...να κρατανε τα χερια τους...
ειδε να την φιλαει,ειδε να την αγκαλιαζει...μα αυτος ο ανθρωπος τι της εκανε πια...;
ξυπνησε το πρωι και ειπε πως θα παει...θα παει κι ας της βγει και σε κακο...θα ακολουθουσε την καρδια της...αυτος ο ανθρωπος την τραβουσε με καποιο ανεξηγητο τροπο που δεν ειχε ξανανιωσει...δεν ηταν ερωτας ακομα οχι...δεν ηταν ενθουσιασμος οχι...ηταν κατι αλλο...κατι που δεν ηξερε πως να το εξηγησει...θα πηγαινε...

βρεθηκανε το βραδυ στο ξενοδοχειο του...λαθος λαθος ελεγε η λογικη της...
σωστο σωστο φωναζε η καρδια της...
οσο γινοταν αυτη η παλη μεσα της εκεινος την αγκαλιασε και την φιλησε...
σωστο η' λαθος δεν με νοιαζει...
αφεθηκε...χαθηκε...
εκαναν ερωτα...
και την αλλη μερα ξανα εκαναν ερωτα...
οσο εκεινος ηταν μεσα της εκεινη ειπε...ΜΗ ΦΥΓΕΙΣ...
ουτε που καταλαβε πως το ξεστομισε...
θα ξαναρθω ειπε εκεινος...αν θελεις μπορουμε να ξαναβρεθουμε...

ηταν ανοιξη...
εκεινος εφυγε...
εκεινη εμεινε...


συνεχισαν την αλληλογραφια τους...
ξαναβρεθηκαν το καλοκαιρι...
δειλα στην αρχη...εκεινος φοβοταν μηπως εκεινη δεν ηταν αληθινη...
εκεινη φοβοταν μηπως εκεινος την κοροιδευε...
οταν ανταλλαξαν μερικα βλεμματα αναμεσα στο πληθος τους λυθηκαν οι αποριες και εφυγαν οι φοβοι...
την αλλη μερα εκαναν ξανα ερωτα...
οταν σηκωθηκε εκεινη να φυγει το στομα της πηγε να ξεστομισει κατι αλλα σταματησε...
δεν ειναι δυνατον να μου βγαινουν τετοια λογια αυθορμητα συνεχεια με αυτον τον ανθρωπο σκεφτηκε...αλλωστε ειναι η δευτερη φορα που τον βλεπω...
εμεινε να τον κοιταζει με ενα χαζο μαλλον βλεμμα και με μισανοιχτο στομα...
-πες το της ειπε εκεινος...
-δεν εχω να πω κατι απαντησε εκεινη...
-πες το...
-δεν...κανει...
-πες το οτι μ'αγαπας...κι εγω σ'αγαπαω...
-ναι...ναι...σ'αγαπαω...
την φιλησε...μετα εκεινη εφυγε...

το βραδυ το περασε στην αγκαλια του...
την κοιτουσε...της ελεγε σ'αγαπω...την φιλουσε...της εκανε ερωτα...
κανεις δεν κοιμηθηκε εκεινο το βραδυ...
ηταν το πιο απροσμενο στη ζωη της...το πιο ομορφο...
ΜΗ ΦΥΓΕΙΣ...
θα ξαναρθω...

ηταν καλοκαιρι...
μετα εκεινος εφυγε...
εκεινη εμεινε...

η αλληλογραφια τους εγινε πολυ πιο συχνη...
εγινε καθημερινη...
τηλεφωνα...μυνηματα...αφιερωσεις τραγουδιων...
ποσα τραγουδια καθε μερα...
ποσα σ'αγαπω...ποσες εικονες...
εκεινη του εστελνε καλημερες τα πρωινα...
εκεινος της μιλουσε με τις ωρες τα βραδια...
ναι τον αγαπουσε...ποσο πολυ τον αγαπουσε...
ουτε και η ιδια πιστευε ποσο πολυ τον αγαπουσε και ποσο της ελειπε..

σβηνε μερες της ελεγε εκεινος θα ξαναρθω...
εσβηνε εκεινη...εσβηνε και περιμενε ποτε θα ξαναβρεθει στην αγκαλια του...
για εκεινη τη στιγμη ζουσε...εκεινη την στιγμη που θα χτυπουσε την πορτα του δωματιου του...σε εκεινο το ιδιο παντα ξενοδοχειο...

ενα δυσαρεστο γεγονος συνεβη σε εκεινη...
ο πατερας της αρρωστησε ξαφνικα...
γκρεμιστηκε ο κοσμος της...τον αγαπουσε τοσο πολυ τον πατερα της...
περνουσε τις μερες της και τις νυχτες της στο νοσοκομειο...
πονουσε,φοβοταν...εκεινος ομως ηταν εκει...αν και μακρια της ηταν εκει...
την επαιρνε τηλεφωνα...της εστελνε αστεια κειμενακια στην αλληλογραφια τους...την παρηγορουσε τοσο πολυ ολο αυτο μεσα στον πονο της...
-αν δεν μπορεσεις να βρεθουμε οταν ερθω θα καταλαβω...μη σε νοιαζει...αλλωστε μπορουμε να βρεθουμε για εναν καφε στο νοσοκομειο της ειπε...
εκεινη συγκινηθηκε...
-θα βρω λιγο χρονο του ειπε...θα βρεθουμε...

φθινοπωρο ηρθε εκεινος...
ετρεξε στην αγκαλια του...τον γεμισε με φιλια...παντου παντου...
η καρδια της χτυπουσε τοσο δυνατα...
-γιατι ειναι αλλιωτικα αυτη την φορα...;του ειπε...
-γιατι σε αυτον τον καιρο που λειπω ειπαμε τοσα πολλα μεταξυ μας...τοσα περισσοτερα απο καθε αλλη φορα...απαντησε αυτος...

ποσο πολυ τον αγαπουσε...κι εκεινος την αγαπουσε...
της το λεγε...το εβλεπε στα ματια του...το ενιωθε στο αγγιγμα του...
σε τρεις μερες προσπαθουσαν να ζησουν οτι δεν μπορουσαν ολον τον υπολοιπο καιρο...
αγαπη,καυγαδες,ερωτα...ολα...σε τρεις μερες...
ποσο γρηγορα περναν οι τρεις μερες...
ΜΗ ΦΥΓΕΙΣ...
θα ξαναρθω αγαπη μου...

ηταν φθινοπωρο...
μετα εκεινος εφυγε...
εκεινη εμεινε να περιμενει...

η ζωη τους συνεχιζοταν σε αλλες πολεις...
η αλληλογραφια τους συνεχιζοταν καθε μερα...
τραγουδια,αφιερωσεις,μυνηματα,τηλεφωνα...
μοιραζοταν μαζι την καθημερινοτητα τους αν και χωρια...
τι περιεργο...ηταν χωρια αλλα ηταν και μαζι...
εκεινη ετρεχε με τον πατερα της...εκεινος ετρεχε με τη δουλεια του...
-ποσο μου λειπεις αγαπη μου...θελω να ειμαστε μαζι...
-κι εγω το θελω καρδουλα μου...
-θελω να παμε εκει...θελω να κανουμε αυτο...εκεινο...το αλλο...
-φτιαξε ονειρα αγαπη μου...στα ονειρα μπορουμε να κανουμε οτι θελουμε...
κανεις δεν μας εμποδιζει να κανουμε ονειρα...
-ποτε θα ξαναρθεις...;
-σβηνε μερες ψυχη μου...θα ξαναρθω...
εσβηνε μερες εκεινη...περιμενε...

ηταν χειμωνας οταν ηρθε εκεινος...
χτηπησε την ιδια πορτα στο ιδιο ξενοδοχειο και επεσε στην αγκαλια του...
εκαναν ερωτα...ξανα και ξανα...
μιλουσαν...ανελυαν ολη τους την ζωη χωρια...
καθοντουσταν αγκαλια...ειδαν ταινια για πρωτη φορα μαζι...
ποσο ηθελαν να δουν μια ταινια μαζι...δεν ειχαν την δυνατοτητα να κανουν οτι ολα τα κανονικα ζευγαρια...
ναι ειδαν μαζι μια ταινια και ηταν ευτυχισμενοι...
το αλλο βραδυ πηγαν μαζι σε μια ταβερνα...
εφαγαν,ηπιαν κρασι και μιλουσαν...
τι ομορφα που ηταν...δεν το ειχαν ξανακανει...
σαν εφυγαν απο την ταβερνα εκεινος την τραβηξε σε ενα πλακοστρωτο δρομακι...
-εχει γεματο φεγγαρι ειπε εκεινη...θελεις να κανουμε μια ευχη...;
-ναι της ειπε εκεινος...
κοιταξαν το φεγγαρι και ο καθενας ευχηθηκε...κανεις δεν ξερει τι...
μετα την φιλησε και της ειπε σ'αγαπω...
ναι ηταν ευτυχισμενη μαζι του...δεν ηθελε να τον χασει παλι...δεν ηθελε να φυγει...

εκαναν βολτα στην πολη της...
περπατησαν στην παραλια...ηταν χειμωνας...ειχε τοσο κρυο μα αυτη δεν κρυωνε...
την ειχε αγκαλια εκεινος...
-θελεις να μεινεις εδω για παντα στην αγκαλια μου...;του ειπε...
αμαν αυτος ο αυθορμητισμος της...ποτε δεν μπορουσε να κρατηθει μαζι του...
δαγκωθηκε αμεσως...ηξερε πως δεν γινοταν να μεινει εδω...
-ναι της απαντησε εκεινος...θελω...

περπατησαν λιγο ακομα και επειτα χωριστηκαν στην πλατεια...
στην ιδια πλατεια που τον ειχε πρωτοσυναντησει...
στην ιδια πλατεια που τον ειχε ερωτευτει...
-θα σε περιμενω παντα μ'ακους...;
οσο χρειαστει...ολη μου τη ζωη θα σε περιμενω να ερχεσαι...μ'ακους;
ποτε δεν θα παψω να σε αγαπω...οτι και να γινει...οσα και αν αλλαξουν...
ακομα και αν αλλαξει ολη μας η ζωη εγω θα σε περιμενω...ακομα και αν παψω να στο λεω εγω θα σε περιμενω...ακομα και αν παψεις να μου λες σ'αγαπω εγω θα σε περιμενω...
θα σε περιμενω για παντα...ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ Μ'ΑΚΟΥΣ;
μεχρι να πεθανουμε και να βρεθουμε στην αλλη ζωη κι εκει να κανουμε οτι θελουμε...μαζι,μονο μαζι...μ'ακους...;
-σ'ακουω αγαπη μου...ναι μεχρι την αλλη ζωη που θα ειμαστε μαζι συνεχεια...
ΜΗ ΦΥΓΕΙΣ...
θα ξαναρθω αγαπη μου...

ηταν χειμωνας...
εκεινος εφυγε...γυρισε και την κοιταξε...
εκεινη εμεινε να περιμενει...
δακρυσε...

συνεχισαν να αλληλογραφουν...
η ζωη και των δυο ειχε αρχισει να γινεται πιο δυσκολη...
εκεινος της μιλουσε για τα προβληματα της δουλειας...
εκεινη για την αρρωστια του πατερα της...
-εισαι η οαση μου μεσα σε ολα αυτα της ειπε...
-παιρνω δυναμη απο τις στιγμες που σε βλεπω και αντεχω του απαντησε...
πες μου μ'αγαπας...;
-σε λατρευω καρδουλα μου...
-κι εγω ζωη μου...θα θελα να ειμασταν μαζι για παντα...να μην αποχωριζομασταν καθε φορα...
-εγω νομιζεις δεν το θελω...λιγο διαφορετικα αν ηταν τα πραγματα τιποτα δεν θα μας εμποδιζε...
-ναι μα δεν μου το λες...
-αγαπη μου εσυ εισαι αυθορμητη και τα λες ...εγω προσπαθω να ειμαι λιγο πιο λογικος για να κραταω τις ισσοροπιες...αλλιως θα ξεφυγουμε...
-ναι εχεις δικιο ελεγε εκεινη...
απο μεσα της σκεφτοταν κι ας ξεφυγουμε...ας ξεφυγουμε επιτελους αφου αυτο μας λεει η καρδια μας...
οχι οχι εχει δικιο θα ηταν τρελα αν το καναμε αυτο...ποσους θα πληγωναμε...ποσους θα θυσιαζαμε στο ονομα της δικης μας ευτυχιας...;
οχι...εχει δικιο...μα ποσο θα θελα να ειχε αδικο...

ηταν ανοιξη οταν εκεινος ηρθε...
χυμηξαν με το ιδιο παθος ο ενας στον αλλο...
εκει στο ιδιο ξενοδοχειο...
θα εμενε δυο μερες παραπανω αυτη τη φορα...
ειχαν κανονισει να βγουν και με μια παρεα...
τι ωραια μια κοινη εξοδος με φιλους...
τα προβληματα του ειχαν γινει πολυ εντονα στη δουλεια του...
φαινοταν στο βλεμμα του,ειχε αγχωθει...
εκεινη φοβοταν να παραδεχτει τον φοβο της...οχι οχι ολα θα πανε καλα...

βγηκαν με τους φιλους τους...ανταλλασαν ματιες...εκεινος εσκυβε και της ψιθυριζε οτι την λατρευει...εκεινη ηταν τοσο ευτυχισμενη...τον αγαπουσε τοσο πολυ...ηταν ο αντρας που ηθελε να ζησει οσα δεν μπορουσε...να τον εχει καθε μερα μαζι της...να κοιμουνται μαζι...να ξυπνανε μαζι...να του φτιαχνει καφε...να τον αποχαιρετα για την δουλεια του...να τον περιμενει να γυρισει...να τρωει μαζι του...να πινει μαζι του...να μαλωνει μαζι του...να μοιραζεται μαζι του ολες του τις ανησυχιες και ολες τις ανασφαλειες...και ολες τις χαρες...
εκεινη να διωχνει ολα του τα προβληματα με μια αγκαλια...με ενα χαδι...
ηθελε να ειναι μαζι του σε ολα...
αλλα δεν ηταν...
την αλλη μερα εκεινη ειχε μια ιδεα...τον ρωτησε αν ηθελε να ανταλλαξουν δαχτυλιδια...
εκεινος ενθουσιαστηκε με την ιδεα της...πηγαν κατευθειαν και αγορασαν...το βραδυ διαβασαν την αγαπη τους στο φεγγαρι...ειπαν ευχες απο μεσα τους και φορεσαν ο ενας στον αλλο τα δαχτυλιδια...
-να το φορας παντα καρδια μου και θα ειμαι κοντα σου συνεχεια....
-δεν θα το βγαλω ποτε αγαπη μου...

την αλλη μερα εκεινος θα εφευγε...
-ασε με να ερθω στο αεροδρομιο μια φορα...
-αγαπη μου ειναι που ειναι δυσκολο καθε φορα θες να το κανουμε ακομα πιο δυσκολο...;
-θελω να σε δω εστω λιγες στιγμες ακομα...
-οχι μην ερθεις...
εκεινη δεν ακουσε...πηρε το αυτοκινητο της και πηγε...
τον αγκαλιασε...μερικες στιγμες ακομα τουλαχιστον...
ΜΗ ΦΥΓΕΙΣ...
θα ξαναρθω αγαπη μου...
ειδε το αεροπλανο του να φευγει...ναι ειχει δικιο ηταν πολυ πιο δυσκολο...
εκλαψε...εκλαψε...

ηταν ανοιξη εκεινος εφυγε...
εκεινη εμεινε να περιμενει...

σε μια τους αλληλογραφια εκεινος της ειπε πως αναγαστηκε να αλλαξει δουλεια...
πως ηταν πολυ ασχημα ψυχολογικα και οικονομικα και και και....
εκεινη σφιχτηκε...
-αυτο σημαινει πως δεν θα ξαναρθεις εδω...;καταφερε να αρθρωσει...
-δυστηχως ναι....
............................................

εκεινη λυγισε...εκλαψε,ουρλιαξε σιωπηλα...χτυπηθηκε σιωπηλα...
οχι οχι οχι...
του εστειλε εκεινο το βραδυ 20-30 μυνηματα...θα βρουμε λυση ακους...;
θα ερχομαι εγω...θα βρισκομαστε στη μεση...θα μοιραζομαστε τα εξοδα...θα...θα ...θα βρουμε λυση μονο πες μου οτι θες κι εσυ να βρουμε λυση...οτι με αγαπας οτι κατι θα κανουμε...
ειχε τρελαθει...ειχε σταματησει να σκεφτεται μονο εγραφε μυνηματα...μονο ελεγε πως θα βρεθει λυση...μονο εκλαιγε...
το επομενο πρωι της ηρθε μια απαντηση...
"ειμαι στο νοσοκομειο"
εκεινη πεθανε...επαιρνε τηλεφωνα...τιποτα
εστελνε μυνηματα...τιποτα...
τι ειχε παθει...;ζει;πεθανε;
εκεινη παντως ειχε πεθανει...
μετα απο δυο μερες καταφερε να μιλησει μαζι του...
-επαθα ενα μικρο εγκεφαλικο...
απο το αγχος και την στεναχωρια ειπαν οι γιατροι...
-εισαι καλα τωρα...;
-οχι...

οι μερες περνουσαν...εκεινη με τον πατερα της που πια ειχε μπει σε ειδικο προγραμμα για την παθηση του...εκεινος σε μια καινουργια ζωη με αλλη δουλεια...με αλλα οικονομικα...
εκεινη φοβοταν για τον πατερα της...εκεινος φοβοταν για τη ζωη του...
η επικοινωνια τους μειωθηκε αισθητα...πολυ αισθητα...
εκεινη ειχε πεσει σε καταθλιψη με οσα συνεβαιναν στη ζωη της...
εκεινος ετρεχε να μαθει να ζει με αλλες συνθηκες...
μιλουσαν στο τηλεφωνο καπου καπου...ανταλλασαν ενα μυνημα καπου καπου...
της ελεγε πως παντα φορουσε το δαχτυλιδι τους...κι εκεινη του απαντουσε πως δεν το εβγαλε ποτε...
οχι πια τραγουδια...ποσο τις ειχαν λειψει τα τραγουδια που τις αφιερωνε...
ειχε παντα την αισθηση πως οτι δεν μπορουσε να της πει με λογια τα ελεγε με τα τραγουδια που της εστελνε...

οι μηνες περνουσαν...
-θα ξαναρθεις αγαπη μου...;
-δεν ξερω...κι αν ερθω δεν ξερω ποτε θα ειναι αυτο...;
-ποσο χρειαζομαι να σβηνω μερες...
-δεν εχω ημερομηνια να σου πω για να αρχισεις να μετρας...
-καποτε σου ειχα πει οτι θα σε περιμενω παντα...
θελεις να σε περιμενω...;
-δεν...δεν μπορω να σου πω να με περιμενεις οταν δεν ξερω ποτε θα ξαναρθω...
-πες μου θελεις...;μονο αυτο θελω να ξερω κι εγω θα περιμενω...οσο χρειαστει θα περιμενω...
-ναι περιμενε με...
-για παντα αγαπη μου...για παντα θα σε περιμενω...
ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ...

στα γεννεθλια της,της εστειλε ενα γραμμα...
"αγαπη μου εχουμε τοσο καιρο να μιλησουμε...οχι γιατι σε ξεχασα,οχι γιατι επαψα να αισθανομαι οπως αισθανομουν,ναι οσο ειρωνικο και αν ακουγεται αυτο απο μερους μου,δεν επαψα να σε αγαπω και να σε σκεφτομαι καθε μερα...αλλα δεν εχω το κουραγιο...τη δυναμη να μιλησω ...και να σου πω...πως μου λειπεις και θα μου λειπεις σε ολη μου τη ζωη ακομα και αν κανεις μερες η' και μηνες να με ακουσεις...Σ'αγαπω και αυτο δεν προκειται να το αλλαξει κανεις και τιποτα...καποτε σου ειπα πως εισαι κομματι μου και αυτο το εννοω...δεν βγαινεις απο μεσα μου...θα περιμενα μια ολοκληρη ζωη για σενα..."

εκεινη εκλαψε...εκλαψε...εκλαψε...
θα σε περιμενω μια ζωη αγαπη μου...για παντα...

περασε η ανοιξη...
περασε το καλοκαιρι...
περασε το φθινοπωρο...
περασε ο χειμωνας...
εκεινος δεν ειναι εδω...
εκεινη περναει καμια φορα εξω απο εκεινο το ξενοδοχειο...ποσο πολυ θα ηθελε να ανεβει,να χτυπησει την πορτα του δωματιου και να της ανοιξει εκεινος...
περναει απο εκεινη την πλατεια...και τι δεν θα εδινε να ηταν εδω εκεινος εστω για να την αποχαιρετησει και να της πει "θα ξαναρθω αγαπη μου..."
καποτε δεν της εφταναν οι τρεις μερες μια στο τοσο...τωρα ευχεται να ειχε εστω μια μερα μια στο τοσο...

εκεινη περιμενει παντα...και για παντα οπως του ειχε πει καποτε...
σ'αγαπω ψιθυριζει καθε μερα...πιανει το δαχτυλιδι τους και ψιθυριζει σ'αγαπω...κι ευχεται εκεινος να ακουει και να νιωθει το ιδιο...κι ας μην της το λεει...
οπως ποτε κανενας αλλος κανεναν αλλο...ετσι σ'αγαπω...

σημερα της εστειλε ενα τραγουδι μετα απο πολυ πολυ καιρο...
αναρωτηθηκε οπως τοτε αν θελει να της πει κατι με αυτο...κατι που εκεινος δεν μπορει αλλα το τραγουδι μπορει...