ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ ΤΕΛΟΣ...

εκεινος κι εκεινη...

εκεινη κι εκεινος...

καποτε εζησαν κατι που το βαφτισαν μοναδικο...

εκεινη ειχε μαθει να ελεγχει την καρδια της...ξανα ποτε δεν θα αφηνοταν να πληγωθει...
ειναι τοσο γλυκια η αγαπη μα τοσο οδυνηρος ο πονος της οταν σε αφηνει...
εκεινη ειχε πει οχι...

εκεινος το ξεκινησε γι'αστειο...
δεν φοβοταν την καρδια του...ειχε μαθει να βαζει ορια σε αυτη...
ξερω μεχρι που μπορω να φτασω...θα της το πω και θα της το δειξω...
εκεινος ειχε πει ναι...

εκεινη δεν καταλαβαινε πως μπορει καποιος να βαζει ορια στην καρδια του...
εκεινος δεν καταλαβαινε πως μπορει καποια να υποστηριζει με τοσο παθος την καρδια...

δυο εντελως διαφορετικα πλασματα συναντηθηκαν...
σε ενα μονοπατι μαγεμενο...
απλωσαν τα χερια τους και επιασαν ο ενας τον αλλο...
θα βαδισουμε μαζι κι οπου μας βγαλει ειπαν...

και βαδισαν...
περπατησαν σε δρομακια γεματα με λουλουδια...
εσκυψαν και τα μυρισαν...μαγευτηκαν απο το αρωμα τους...
χορεψαν σε μουσικες πρωτογνωρες αγκαλια στη μεση του δρομου...
εκεινος αφηνε την καρδια του να πλησιαζει σιγα σιγα τα πιστευω εκεινης...
εκεινη του εδινε κι αλλη αγαπη...καθε που εβλεπε εκεινον να ανοιγεται ακομα πιο πολυ αγαπη...και τον κρατουσε σφιχτα σε εναν ακομα χορο...
ελα...ελα μη φοβασαι...εγω θα ειμαι εδω για σενα...
κι εκεινος χορευε...

καμια φορα εκεινη φοβοταν...
τοτε εκεινος της ελεγε ποσο τυχεροι ηταν που ειχαν ο ενας τον αλλο...
να μη φοβαται της ελεγε...εκεινος ηταν εκει να την κραταει...
εκεινη φοβοταν πιο πολυ...δεν ηθελε να στηριζεται πανω του...κι αν εκεινος φυγει...που θα στηριχτει μετα...;
δεν θα φυγω ελεγε εκεινος...οπου κι αν ειμαι θα σε κραταω...
κι ετσι εκεινη αποφασισε να μεινει κοντα του...αλλωστε η καρδια της ειχε ηδη αποφασισει...η λογικη της δεν χωρουσε πουθενα...

περασαν χρονια...
εκεινος εφυγε απο κοντα της...
της ειπε ομως πως θα την αγαπουσε οπου κι αν πηγαινε...
οσα κι αν αλλαζαν...
εκεινη τον πιστεψε παρολο που πικραθηκε πολυ...
εκανε προσπαθειες να τον κρατησει κοντα της με καθε κοστος μα εκεινος δεν εμεινε...
εκλαψε...ποτισε τα αγκαθια στο τωρινο μονοπατι και αποφασισε να προχωραει εχοντας την σκεψη της διπλα του...

υπηρχαν φορες που της ελειπε αβασταχτα...
τοτε επαιρνε μολυβι και χαρτι και του εγραφε...
οι ερωτικες επιστολες πηγαιναν κι ερχονταν...
του ελεγε πως θα τον περιμενει οσο κι αν αργησει να γυρισει...
πως η αγαπη της ηταν ιδια και ακομα πιο δυνατη εαν ηταν αυτο δυνατο...
πως εκεινος σημαδεψε την ζωη της και οσο κι αν θελει δεν μπορει να τον ξεγραψει...

εκεινος δεν της απαντουσε ποτε...
η καρδια της εσπαγε ξανα και ξανα...
τι κοστιζει μια απαντηση αφου μ'αγαπας...; τον ρωτησε σε μια επικοινωνια τους υστερα απο χρονια...
η απαντηση του ηταν πως ταξιδευει συνεχεια και πως χρονο δεν εχει για γραμματα...μα την εχει συνεχεια στο μυαλο του και την αγαπαει οπως παντα...
περιμενε της ελεγε...περιμενε με...
κι εκεινη τον ακουγε και περιμενε...
μα τι κοστιζει ενα σ'αγαπω αναριωτιοταν...
αφου το ξερεις της ελεγε...
ναι μα...περναν τοσα χρονια και καμια φορα εχω αναγκη να το ακουω...

περασαν κι αλλα χρονια...
απο το παραθυρο δεν φανηκε ποτε η μορφη του...
ο ταχυδρομος δεν εφερε ποτε δικο του γραμμα...
το σ'αγαπω που περιμενε δεν το ακουσε...
η καρδια της τα ειχε δωσει ολα πια...αλλο τιποτα δεν εμενε να δωσει...
σταματησε να του γραφει...
σ'αγαπω δεν ειπε ποτε ξανα...
ποτε δεν αναπολησε τις στιγμες που περπατησαν μαζι σε εκεινα τα μονοπατια...
ποτε δεν προσπαθησε ξανα να του κλεισει πληγες και να του χαρισει ευτυχια...
ποτε δεν μιλησε πια σε κανεναν για εκεινον...
φανταζε πια φαντασμα του παρελθοντος...

ενα πρωινο ψιθυρισε σαν να ηταν καποιος διπλα της...
οτι ειχαμε εσυ το σκοτωσες με τον πιο αδικο τροπο...
υστερα δεν μιλησε αλλο...

μια μορφη φανηκε να πλησιαζει το σπιτι της...
ενας σκυφτος αντρας περπατουσε βαρια κι ολο και πλησιαζε...
ανεβηκε τις σκαλες...
αφησε την βαλιτσα του κατω και πηγε κοντα της...
εσκυψε πανω της...

αγαπη μου...
μοναδικη μου αγαπη...
ποσα χρονια επρεπε να περασουν...;ποσα ταξιδια να κανω...;ποσες θαλασσες και τρικυμιες να διασχισω...;
κι ολα αυτα για να καταλαβω πως η μοναδικη μου ευτυχια ηταν παντοτε εδω στην αγκαλια σου...
πως κοιτοντας τα ματια σου εβλεπα ολο τον κοσμο που γυρισα...
πως καθε σου λεξη ηταν θησαυρος γιατι απο την ψυχη σου ηταν βγαλμενη...
πως ποτε ψεμα δεν μου ξεστομισες μοναχα τις πιο βαθιες σου αληθειες...
κι εγω ο ανοητος ξεροντας πως θα εισαι παντα εκει για μενα δεν εκανα τον κοπο να σου απαντησω σε τοσα γραμματα...
ολα εδω τα εχω αγαπη μου...ολα...ενα για καθε μερα που περνουσαμε μακρια ο ενας απο τον αλλο...
ολη μας η ζωη χωρια και μαζι ειναι εδω...
μα σταματησες πριν 3 χρονια να μου γραφεις...
φοβηθηκα πως κατι επαθες...ξαφνικα η αγαπη σου δεν ηταν πια λιμανι για μενα...
ετσι πηρα τον δρομο του γυρισμου...
ποτε δεν σου αρεσαν τα παιχνιδια και μονο στο οτι σου συνεβη κατι πηγε ο νους μου...
αλλα τωρα ειμαι εδω αγαπη μου...ολα τα σ'αγαπω που σου στερησα θα στα λεω καθε μερα για την υπολοιπη ζωη μας...
κι εσυ με σημαδεψες...οσα χρονια κι αν περασαν παντα ησουν μοναδικη για μενα...
η μονη γυναικα που παντα με περιμενε οσο σκληρα και αν φερθηκα...δεν το θελα αγαπη μου...
αληθεια δεν το θελα...παντα σ'αγαπουσα ομως αφηνα παντα την αγαπη μας στην ακρη σαν κατι σιγουρο και κυνηγουσα την ζωη πριν αυτη με πιασει...
επρεπε αγαπη μου να το κανω...με καταλαβαινεις ετσι δεν ειναι...;
εσυ παντα με καταλαβαινες ε...;
αγαπη μου γυρνα να με δεις...ειμαι εδω τωρα κι ουτε ενα βλεμμα δεν μου χαρισες...ουτε μια λεξη σου...
λαχταρουσα τοσο την αγκαλια σου...
τωρα ειμαι εδω...για σενα...

εκεινη ειχε απο ωρα φυγει...
τα ματια της κοιτουσαν εξω απο το παραθυρο ομως δεν εβλεπε τον ερχομο κανενος...
το σωμα της ηταν ακουμπισμενο σε μια καρεκλα ομως δεν ενιωθε το αγγιγμα κανενος...
στα χερια της κρατουσε ενα δαχτυλιδι με χαραγμενο το ονομα του μεσα...
διπλα της ενα τελευταιο γραμμα..."οτι ειχαμε εσυ το σκοτωσες με τον πιο αδικο τροπο"
οσα της ειπε δεν τα ακουσε...
εφυγε πριν εκεινος ερθει...
εφυγε πριν ακουσει το σ'αγαπω του...
εφυγε με παραπονο και μια καρδια ραγισμενη...
εφυγε γεματη με οση αγαπη εδωσε κι εφυγε αδεια με οση δεν πηρε...
εκεινη εφυγε...

εκεινος καταλαβε πως μιλουσε σε ενα αψυχο κορμι...
κρατησε το δαχτυλιδι στα χερια του και διαβασε το γραμμα της...
αργησα ειπε...
αφησε ενα δακρυ...
πηρε την βαλιτσα του...
κατεβηκε τις σκαλες και πηρε τον δρομο για πισω...
πισω που...;αναλογιστηκε...

ηταν πια πολυ αργα για ολα...