ΤΑ ΑΛΗΘΙΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΕΛΟΣ...

ενα τραγουδι θα πω...
μια ιστορια θα διηγηθω...
ενα παραμυθι θα ψιθυρισω...

σσσςςς σιγα πρεπει να το πω...
δεν ειναι για να το ακουσουν ολοι...
ειναι μονο για οσους ξερουν...
οσους ξερουν πως οι μεγαλες αληθειες...
ειναι παντοτινα κρυμενες πισω απο μεγαλα μυστικα...

οι αληθειες θελουν να φωναξουν μα τα μυστικα ορθωνονται μπροστα τους...
οχι λενε...μην πληγωσεις τους αλλους...πληγωνε την καρδια σου καλυτερα...
κι εμεις θα σου χαριζουμε πληγες ολοδικες σου...
μα θα εχεις κερδος τις στιγμες...εκεινες τις ολοχρυσες στιγμες...
μπορει να μην κανει να τις φωναξεις μα θα τις εχεις...δικες σου...οπως κανεις αλλος...

κι ετσι οι αληθεις κρυβονται...
μα ειναι παντα εκει...
σε δυο ματια...
σε δυο χερια...
σε μια αγκαλια...
σε ενα φιλι...

εκεινος κι εκεινη...
παραμυθι που δεν τελειωνει...
κι αν σας το διηγηθηκα δεν θελω να το καταλαβετε...
δεν περιμενω να το καταλαβετε...
μονο να το ζησετε οσο θα το εξιστορω...
μετα ξεχαστε το κι αυτο...

εκεινος κι εκεινη...
χρονια πριν μετραει η ιστορια τους...
συναντηθηκαν...αγαπηθηκαν...εζησαν και πεθαναν...
ο καθενας τον δικο του θανατο και οι δυο τον ιδιο μαζι...
μα η ζωη τους κυκλους εκανε γυρω απο τις καρδιες τους που μια ειχαν γινει...
κι ετσι ξανα και ξανα σε ζωες πολλες εβρισκαν ο ενας τον αλλο...
να συμπληρωσουν τα κενα...να συνεχισουν οτι αφηναν στη μεση...να προλαβουν λιγο ακομα...

ποσο μου ελειψες...
ποσα μερη μου θυμιζουν εμας...
να κοιτα...ηρθα και παλι να σε βρω...
πως αλλιως...;δεν γινεται αλλιως...δεν μπορει να γινει αλλιως...
κι αν προσπαθησα δεν εβγαλε πουθενα...η καρδια σαν μαγνητης με φερνει κοντα σου παλι...
πως μπορω να ζω χωρις εσενα...;δεν μπορω να ζω χωρις εσενα....δεν θελω να ζω χωρις εσενα...
μαζεψα τοσα λογια σε τοσες ζωες...εκανα τοσες προβες γι'αυτα που θα σου ελεγα σαν σε συναντουσα και παλι...και τωρα δες με...
στεκομαι διπλα σου και οι λεξεις δεν βγαινουν...
οσα ηθελα να πω ξεχαστηκαν στο αντικρυσμα σου...τα λογια πια δεν εχουν σημασια...
πως να περιγραψω τα συναισθηματα...;την λαχταρα...;την αναγκη...;την ελλειψη σου...;
μονο δακρυα βγαινουν αβιαστα...ξεχυλιζουν απο τα ματια αποριες...ερωτησεις...νυχτες μοναξιας...αδικιες...γιατι αναπαντητα...
αγαπη...αγαπη...αγαπη...
μονο ξεχυλιζουν δακρυα...κι εγω δεν μπορω να τα σταματησω...κι ειναι η πρωτη φορα σε τοσες ζωες που με βλεπεις να κλαιω...
μα δεν αντεξα αγαπημενε μου...δεν αντεξα αλλο...
κι αν σε πονεσα με αυτα συγχωρα με....
κι ο χρονος τελειωνει...τελειωνει αγαπη μου και φοβαμαι μηπως δεν προλαβω...
τελειωνει...τελειωνει ο χρονος καρδια μου κι εχω τοσα που θελω να πω και να κανω...
ας μην τελειωνε ποτε αυτη η στιγμη Θεε μου...

δεν ηθελα...δεν ηθελα να σε πονεσω...
οταν ανεβηκα στο πλοιο λεγοντας σου ολα τα σκληρα μου λογια δαγκωθηκα ξανα και ξανα...
δεν ηταν αληθεια αγαπημενη μου...μη ρωτας γιατι στα ειπα...δεν ξερω...φοβηθηκα...μπερδευτηκα...τρομαξα...
σε πονεσα και πονεσα κι εγω...
θαρρεις περασε μια μερα χωρις να σε σκεφτω...;ουτε μια αγαπημενη μου...ουτε μια...το καταλαβαινεις...;
εγω...κι εσυ...ποιος θα καταλαβει...;ποιος θα μπορουσε να καταλαβει ποτε...;κι αν το λεγα κι αν το λεγες νομιζεις θα μπορουσε καποιος να νιωσει...;
σε κοροιδευα νομιζα...γι αυτο σε πονεσα...μα δεν αντεχα να πονας κι εσυ κι εγω...ελεγα ψεμματα...σε σενα και σε μενα...
πως να πεις ψεμματα στην ιδια σου την καρδια...;εκεινη δεν την ξεγελας...ξερει...καλυτερα απο μας...
δεν χρειαζεται να ζεις χωρις εμενα...δεν θα παω πουθενα...εδω ειμαι...παντα εδω θα ειμαι...
κι ο χρονος τελειωνει...τελειωνει αγαπη μου...και φοβαμαι μηπως δεν προλαβω...
τελειωνει...τελειωνει ο χρονος ψυχη μου κι ειναι τοσα πολλα εκεινα που εχουμε να κανουμε...
ας μην τελειωνε ποτε αυτη η στιγμη Θεε μου...

εκεινος κι εκεινη...
τοσο διαφορετικοι και τοσο ιδιοι...
εκεινη εκλαψε...
εκεινος εβαλε το χερι του επανω στην καρδια της...
δεν θελω να πονας της ειπε...
τοτε μην με πονεσεις ποτε ξανα του απαντησε...
απλα αγαπα με...
φτανει για να τα νικησουμε ολα...το ξερεις μεσα σου βαθια κι εσυ οπως κι εγω...
σαν εμενα εισαι το ξερω...και σαν εσενα ειμαι το ξερεις...

ηλιος...
κι ενα φιλι μαγικο τους ενωσε πισω απο μια πορτα βαρια και αιωνια κλειστη...
νυχτα...
ενα κρατημα χεριων δυνατο που δεν θα τους χωριζε ξανα...
ενας καθρεφτης...
και δυο βλεμματα αγαπημενα φυλακιστηκαν με την θεληση τους εκει μεσα...

ποσα λιγα χρειαζομαι για να αντεχω του ειπε...
το ξερω καρδουλα μου της απαντησε...

υστερα του ζητησε να κανουν ερωτα...
κι οταν εκεινος μπηκε μεσα της με λαχταρα...
ολα τα συμπαντα εγιναν ενα και αστερια ελαμπαν γυρω παντου...
και ξεχυλιζε φως και θαλασσα η ενωση τους...
και ξεχυλιζε ολα οσα ειχαν μεσα τους κρατημενα τοσα χρονια...
και δακρυα ανακουφισης...ηδονης...πονου κι ευτυχιας εφτασαν στην ολοκληρωση...
δινοντας και στους δυο την μοναδικη αισθηση που μονο μεταξυ τους μπορουσε να υπαρχει...

σε ευχαριστω που με εκανες ευτυχισμενη...
σ'αγαπω της απαντησε...

σ'αγαπω...
σε λατρευω...

προχωρανε μεσα στη νυχτα...κρατιουντε απο το χερι...
εκεινη σκυβει και μυριζει το αρωμα του...
εκεινος την σφιγγει στην αγκαλια του...
φιλιουντε κατω απο ενα γεματο φεγγαρι γεματο υποσχεσεις...
εκεινη κοιταζει τα ματια του...χαμογελαει...
ποτε δεν λενε ψεμματα τα ματια του...ουτε μια φορα δεν της ειπαν ψεμματα...
ναι το ξερει οταν τον κοιταει πως την αγαπαει...

εκεινος ακουει την καρδια της...χαμογελαει...
ποτε δεν του ειπαν ψεμματα οι χτυποι της καρδιας της...
ναι το ξερει πως οταν τους ακουει καθε χτυπος ειναι για εκεινον...
καθε χτυπος φωναζει το ονομα του...
τον αγαπαει και το ξερει...

προχωρανε στον δρομο και δεν πληγωνουν τα λουλουδια με τα βηματα τους...
μονο τις καρδιες τους πληγωνουν...
εχουν μαθει και οι δυο να πονανε ο ενας για τον αλλον και ο καθενας ξεχωριστα...
δεν πληγωνουν τα λουλουδια οχι...αγαπανε τα λουλουδια τους...μα τα εχουν σε βαζα και τα ποτιζουν καθημερινα...
και στις ερωτησεις για ολα εκεινα τα λουλουδια που ζουν ελευθερα στα λιβαδια εχουν μια καλη δικαιολογια παντα...
ποιος θα τα προστατευε απο τους ανεμους και τις βροχες...;
εκεινος κι εκεινη ξερουν ομως τις απαντησεις τις αληθινες...εκεινες που κρυβονται πισω απο τις δικαιολογιες και το ξερουν κι οι δυο...
μα αγαπανε τα λουλουδια...δεν τα πατανε με τα βηματα τους...

προχωρανε μεσα στη νυχτα αγκαλιασμενοι...
οι ανασες τους ανεβαινουν ψηλα στον ουρανο και γινονται αναστεναγμος...
ενα δακρυ κυλαει και κλεινει μεσα του ολες τις στιγμες τις ολοχρυσες...τις ολοδικες τους...
ας μην τελειωνε ποτε αυτη η στιγμη Θεε μου...

στον απεναντι τοιχο γραφει κατι...:
"ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΥΧΑΙΑ"

το κοιτανε και χαμογελανε...
το ξερουν καταβαθος και οι δυο...

απο το ραδιοφωνο ακουγεται ενα τραγουδι...
"don't you cry tonight..."

και ολος ο πονος αξιζε...
αξιζε για τουτες τις στιγμες...
μεχρι την επομενη φορα...
οποτε...
για οσο...
για τοτε...
και για παντα...
παντα...

ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ...