ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ...

"Kαλησπερα...δεν με ξερεις αλλα καμια φορα νιωθω πως γραφεις για μενα...
ηθελα μια χαρη...εγω κι εκεινος...μια ιστορια που με ποναει...
νομιζεις πως μας αξιζει ενα παραμυθι...;"

αυτα ηταν τα λογια της Ιωαννας...
μιας κοπελας που δεν γνωριζομαστε αλλα αποφασισε να μου στειλει ενα μειλ...
ζητωντας να γραψω το δικο της παραμυθι...
πιστευω πως σε ολους μας αξιζει ενα παραμυθι...η' και πολλα...πως θα μπορουσα να αρνηθω στην Ιωαννα ενα παραμυθι...
η ιστορια της λοιπον ειναι καπως ετσι...

Η Ιωαννα και ο Γιαννης γνωριστηκαν στα φοιτητικα τους χρονια...
η σχεση τους ξεκινησε σαν φιλικη περνωντας ομως ο καιρος εξελιχθηκε ερωτικα...
εκεινη ενιωσε περιεργα με αυτον το ανθρωπο...σχεσεις ειχε ξανακανει ομως στον Γιαννη εβλεπε κατι το διαφορετικο...
την κοιτουσε στα ματια και πριν εκεινη προλαβει να πει τι ηθελε της το ελεγε αυτος...
οταν κατι τετοιο συμβαινει αναμεσα σε δυο ανθρωπους ποτε δεν περναει απαρατηρητο σε κανεναν απο τους δυο...

οι δυο τους αφου εζησαν καποιο διαστημα μαζι τελικα χωρισαν...
οι λογοι ως συνηθως σε τετοιες ιστοριες πλανιουντε στον αερα και καμια σαφη απαντηση δεν δινουν...

η Ιωαννα ερωτευμενη ακομα με τον Γιαννη αποφασισε να σταθει διπλα του σε καθε αποφαση...εμφανης και αφανης ηρωας μεχρι εκεινος να ανοιξει τα ματια του και να καταλαβει ποσο πολυ τον αγαπαει...
ειχε παρει την αποφαση της...θα αφηνε εγωισμους στην ακρη και θα περιμενε αφου εκεινος ηταν που κρατουσε την καρδια της...

καπως ετσι περνουσαν τα χρονια...
ο Γιαννης εκανε την ζωη του...ζουσε για οσα θα του εφερνε αυτη και η Ιωαννα ζουσε για τον Γιαννη και για την στιγμη που η ζωη θα της τον εφερνε πισω...

ηταν το τελος της φοιτητικης ζωης...
τα χρονια ειχαν περασει και ο καθενας θα γυριζε στο μερος που ηταν το σπιτι του...
εκεινο το τελευταιο βραδυ λοιπον ο Γιαννης ειπε στην Ιωαννα αυτο που 4 χρονια περιμενε να ακουσει...της ειπε σ'αγαπω...
μετα ο καθενας τραβηξε τον δρομο του...μεχρι που ξαναβρεθηκαν μετα απο καποιους μηνες στο ιδιο μερος...στο ιδιο εκεινο μερος που ξεκινησε μια αγαπη...

ο Γιαννης της ειπε πως ειναι πολυ ερωτευμενος μαζι της...πως δεν μπορει να την ξαναχασει...
η Ιωαννα επιτελους μετα απο χρονια ζουσε εκεινο που ονειρευοταν...τι να του απαντησει...;τι να του εξηγησει...;τον κρατουσε αγκαλια και τον φιλουσε συνεχεια μη μπορωντας να πιστεψει αν ειναι αληθεια η' ονειρο...
ενιωθε για εκεινον βαθια συναισθηματα...δεν τον εβλεπε μονο σαν εραστη...τον ενιωθε φιλο της...πατερα...αδερφο της...
ολα αυτα ειχαν ριζωσει μεσα της και ειχαν γινει κομματι του εαυτου της...
ο Γιαννης ηταν κομματι του σωματος και της ψυχης της...

ξυπνουσαν στη διαρκεια της νυχτας και χαζευαν ο ενας τον αλλο...
ποσο περιεργο τους φαινονταν που μπορουσαν να λενε ελευθερα το σ'αγαπω πια...
ο Γιαννης της ειπε μια ιστορια που ειχε ακουσει απο τον πατερα του...

"οταν δυο ανθρωποι ειναι φτιαγμενοι ο ενας για τον αλλο το αρωμα του φιλιου τους πλανιεται στον χωρο..."
ετσι νιωθω κι εγω για σενα της ειπε...κουβαλαω το αρωμα του φιλιου μας μαζι μου και ξερω πως εσυ εισαι η μια και μοναδικη για μενα...ξερω πως μια μερα θα ενωσουμε τις ζωες μας...
ετσι της ειπε...
εξι μηνες μετα αρνηθηκε την αγαπη του στην Ιωαννα...
οι λογοι αλλη μια φορα πλανιονταν στον αερα...

η Ιωαννα επεσε στην κολαση απο το χερι του Γιαννη αλλη μια φορα...
αυτη τη φορα πιο βαθια απο την πρωτη...
πως να ζησει διχως του ξανα...;πως μετα απο τον παραδεισο να ξαναγυρισεις στην κολαση...;
μαζεψε τα κομματια της στο ονομα αυτου που πιστευε...στη δυναμη που της εδινε αυτο που μολις ειχε ζησει...
σηκωθηκε...
πιστεψε στην αγαπη που του ειχε και σηκωθηκε...
αλλη μια φορα ειπε...αλλη μια φορα θα παραμερισω τα παντα και θα ζησω περιμενοντας τον Γιαννη...να καταλαβει ποσο τον αγαπω...
πηγε να τον βρει εκει που μενει αρκετες φορες...καθε που πηγαινε οι στιγμες που ζουσαν ηταν ονειρικες...μερες και νυχτες ο ενας στον ερωτα του αλλου βυθιζοταν...κι ολα ηταν μαγικα...
εκεινη δεν ρωτουσε γιατι...
εκεινος της ελεγε πως υπαρχει αποσταση μεταξυ τους...πως υπαρχει η ζωη που εχουν να ζησουν χωριστα αλλα μια μερα θα ειναι ξανα μαζι...

την τελευταια φορα που πηγε να τον βρει εκεινος ηταν με μια αλλη κοπελα...
η Ιωαννα ξερει πως δεν ειναι ερωτευμενος μαζι της...εμαθε πια να τον διαβαζει...
εκαναν ερωτα οπως παλια...την εσφιξε στην αγκαλια του και το αρωμα του φιλιου τους πλανηθηκε στον αερα...
εκανε μια σβουρα γυρω τους και αφησε μια υποσχεση για το μελλον...
ο Γιαννης δακρυσε μπροστα στα λογια της Ιωαννας...λογια αγαπης αληθινης...
γιατι δεν μου τα ειπες ποτε ολα αυτα την ρωτησε...;
δεν εχει σημασια αγαπη μου απο εδω και περα θα ειμαστε μαζι και θα στα λεω καθε μερα...απαντησε η Ιωαννα...

ομως ο Γιαννης χωρισε με την Ιωαννα ακομα μια φορα...
εκεινη το μονο που του ειπε ειναι πως λυπαται γιατι ειναι τοσο ομορφο να αγαπας καποιον τοσο πολυ που θα εδινες και την ζωη σου για εκεινον...
εκεινος της απαντησε πως θα εδινε την ζωη του για εκεινη...μα ξερει πως αν το κανει τοτε εκεινη δεν θα εχει να ελπιζει σε τιποτα...μιας που οι καρδιες τους ειναι ενωμενες για παντα...

"τωρα ειμαι μονη μου...δεν θελω να με αγγιζουν αλλα χερια...δεν θελω αλλες αγκαλιες...
ειμαι εδω και περιμενω να φανει χωρις να τον ενοχλω...περιμενω η μυρωδια του φιλιου μας να τον οδηγησει ξανα σε μενα...
εμαθα να ειμαι ευτυχισμενη με πολυ απλα πραγματα...αν ομως δεν ειναι εκεινος εδω να τα μοιραστει μαζι μου δεν εχουν νοημα... ποναω...
αναρωτιεμαι γιατι να ποναει τοσο η αγαπη...;
χωρις εκεινον ειμαι μονη μου...
εχω ευχηθει να μπορουσε καποιος να μας χωρισει ωστε να βρω λυτρωση...καποιος να φυλακισει τις δυο ψυχες μας σε ενα σωμα ωστε να ειναι μαζι...
μιλαμε με τα ματια...μιλανε οι ψυχες μας...δεν ξερω αλλα νομιζω πως ειναι σπανιο αυτο αναμεσα σε δυο ανθρωπους...
δεν εχω παρα να περιμενω...και να ελπιζω...
πως τα ονειρα μου και τα ονειρα του κοιμουντε στο ιδιο μαξιλαρι..."

αυτη ειναι η ιστορια της Ιωαννας...
μιας γυναικας που ξερει την δυναμη της αγαπης και πιστευει σε αυτην...
καποιος θα μπορουσε να πει οτι εμεινε κολημενη σε εναν αντρα...οτι θα μπορουσε να κοιταξει την ζωη της και να προχωρησει...
ολα αυτα θα τα ελεγε καποιος που δεν αγαπησε αληθινα...που δεν ενιωσε την ψυχη του να συναντα το αλλο της μισο...
η Ιωαννα πιστευει πως μια μερα θα ειναι μαζι με τον Γιαννη...
γιατι τον αγαπησε απο την πρωτη στιγμη και γιατι πιστεψε με ολη της την καρδια πως αυτος ειναι για εκεινη κι εκεινη γι αυτον...

ευχομαι ολοψυχα μια μερα το παραμυθι τους να εχει ευτυχισμενο τελος!
τα δακρυα που εχυσε μακρια του να γινουν ομορφα διαμαντακια στον ουρανο...
τα ονειρα τους να ξυπνησουν στο ιδιο μαξιλαρι και να γινουν πραγματικοτητα σε μια κοινη ζωη...!

Ιωαννα μου...
οποιος πιστευει στην αγαπη πιστευει κι εκεινη σε αυτον...!
μπορει καμια φορα να ποναει αλλα οπως λεει και το τραγουδι...καπου αναβλυζει ευωδιες φιλιων...
αυτο το παραμυθι για σενα...!!!