ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ Η ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΟΧΘΗ...

Αποψε ποναω...
ποναω λιγο απ'ολα και λιγο για ολα...
λιγο λιγο μαζευτηκαν πολλα και μερικες νυχτες οι πολλες αληθειες
πλακωνουν τα λιγα ονειρα μου...
υστερα αυτα πεθαινουν χωρις ανασα...χωρις ποτισμα...

συνειδητοποιω αποψε πως ο ομφαλιος λωρος δεν ειναι ενας...
ειναι πολλοι και κοβοντε το ιδιο αποτομα παντα...
μαθαινεις σε μια σιγουρια...σε μια ζεστασια που ενιοτε σου φαινεται και βαρετη...
κι επειτα ξαφνικα καποιος σε πεταει εξω απο ολα αυτα και σου λεει οριστε...το αγνωστο ειναι μπροστα σου...ετοιμο να το κατακτησεις...
αναρωτιεσαι αν θες...αν σε δελεαζει η' αν τελικα σε τρομαζει...
και τοτε κλαις...παντα κλαις...ειναι η φυσικη αντιδραση...

αποψε ολα φανταζουν αβεβαια...
φιλοι...ερωτες...αγαπη...εσυ...
ολα διασταυρωνονται σε ενα μονοπατι... αλλα τα μονοπατια ειναι μαγεμενα...
ακομα δεν εχω μαθει ποιον δρομο να διαλεγω...την εννοια σωστο και λαθος δεν εμαθα ποτε...
σε ποιο βρισκω την ψυχη μου και σε ποιο την χανω...;
μια ζωη ακολουθωντας την καρδια φτανω σε αδιεξοδα σε τουτο τον κοσμο...

κι εσυ επιμενεις να μου ανοιγεις παραθυρα αλλα να τραβας την κουρτινα...
δεν εχω θεα ματια μου ετσι...
προς τα που να κοιταξω να δω αν ερχεσαι...;να δω κοιτας προς τα εμενα...;
και ξερεις...ξερεις τοσο καλα πως με ενα τραβηγμα σου εγω βλεπω τον ηλιο και ωρες ωρες αναρωτιεμαι γιατι επιλεγεις να μου δειχνεις τα σκοταδια...;
τι πρεπει να δω εκει και δεν το καταλαβαινω ακομα...;γιατι μαλλον κατι πρεπει να δω...

περιμενω το παραπανω...εκεινο που κανει την διαφορα και μας φερνει και παλι κοντα...
περιμενω και σου λεω περιμενε κι εσυ μαζι μου...ομως δεν ξερω αν θες...αν καρτερεις οπως κι εγω μια ενωση οπως εκεινες τις αλλοτινες...
περιμενω την αλλαγη που θα με φερει κοντα σου οπως τοτε...κι ας ειναι βουτια στο αγνωστο με σενα να σιωπας...κι ας τρεμω στα σκοταδια...κι ας φοβαμαι τις σιωπες...
περιμενω...εκεινη την στροφη που μετα απο την ζαλη θα βρισκομαι στην αγκαλια σου...
ειναι κακο να σ'αγαπω τοσο πολυ...;

θες να περιμενεις κι εσυ μετρωντας μαζι μου σου λεω...;
τι να μετρησουμε δεν ξερω...ποσες πληγες χαραχτηκαν ουτε αυτο το ξερω...
αυτο το παραμυθι δεν εχει νοημα ουτε ηθικο διδαγμα...
ειναι οι σκεψεις μιας νυχτας ανοιξιατικης...
ειναι η ελλειψη της σιγουριας και ενας φοβος που γενναει ακομα χιλιους...

ειναι που οταν περνας στην απεναντι οχθη τιποτα δεν ειναι ιδιο πια...
κατι αλλαζει χωρις να ξερεις ακριβως τι ειναι αυτο...
και το χειροτερο ειναι πως την βουτια δεν την κανεις μονος...
καποιος σε ριχνει με το ζορι στη θαλασσα,χωρις σωσιβιο και κατευθειαν στα βαθια...
κολυμπα λεει προστακτικα...
κολυμπα και αν φτασεις απεναντι κατι θα εχει κερδιθει...χωρις να λογαριασει εκεινα που χανονται στα κυμματα...

α!μη μου πεις για τα φτερα μου...
αυτα δεν ξερω πια τι εχουν γινει...
καθε που πανε να ξεπροβαλουν καποιο αορατο μαχαιρι τα κοβει...
μαλλον ειναι ενα παιχνιδι που ακομα τους κανονες δεν εμαθα...
πονανε και μαζευονται πισω στην πλατη μου...
μεχρι να επουλωθει αλλη μια πληγη...
α!μη με ρωτησεις ποσες αντεχω ακομα...
μαλλον θα ειναι καποιο παιχνιδι αντοχης που δεν μου προτειναν ρολο...
απλα επιλεχτηκα να παιξω...
κατι σαν αβουλο πιονι σε μια σκακιερα χωρις τελος...

δεν ξερω...
παρα το οτι ακομα ειμαι βρεγμενη...
κρυωνω και ποναω...και φοβαμαι...
και κολυμπαω χωρις προορισμο...χωρις να ξερω τι θα κερδισω και τι θα χασω...

αποψε ειμαι ετσι...
ισως αυριο ολα να ειναι αλλιως...
αλλα καθε βραδυ κουραστηκα να κλεινω τα ματια με ενα ισως...
παντα επανω σε κυμματα που δεν λενε να ησυχασουν...

α!μη μου δινεις σημασια...
δεν ειμαι τιποτα παραπανω απο μια ονειροπολα...
που εμαθε να μετραει πληγες και μνημες...
να μιλαει στα γεματα φεγγαρια και να ψιθυριζει ευχες...
να περιμενει στο αγνωστο εναν ηλιο που δεν της εταξε κανεις...
απλα και μονο ελπιζοντας...
τιποτα παραπανω δεν ειμαι...