Δευτέρα 18 Μαΐου 2009

ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΘΕΟ...



Καθισμενη στο παραθυρο λιγο μετα την βροχη...
αλλο δεν αντεχω...σκεφτομαι...
δεν εχει αστερια αποψε...εβρεξε και κανει λιγο ψυχρα...
αλλα ειναι ωραια...να φυσηξει να αλλαξει τις οσμες του πριν...

Θεε μου αποψε δεν Σε βλεπω...
βεβαια εχω καιρο να σε δω Εσενα και τα θαυματα Σου...
παρολα αυτα...ακομα κοιταζω προς τα επανω και Σου ζητω...
"ζητα και θα σου δοθει"..."χτυπα για να σου ανοιξει η πορτα"...
ουτε ενα σημαδι τοσο καιρο...

οι μερες και οι νυχτες που ζηταω εχουν γινει αμετρητες...
Σε ρωταω πως και αλλαξες ετσι την ζωη μου τα τελευταια 2 χρονια...
απαντηση καμια...
καποτε ειμασταν φιλοι και τα λεγαμε...
μαλιστα αισθανομουν τυχερη...μ'αγαπας ελεγα...
"οποιος αγαπα παιδευει"...
δεν λεω πολυ δουλεια εχεις κι Εσυ με μενα θα ασχοληθεις...;
αλλα παλι λενε πως Εσυ ξερεις "κι αν μια τριχα της κεφαλης πεφτει"...
εδω πεφτουμε ολοκληροι...κι εγω πεφτω καθε μερα...

δεν λεω Σου φωναξα...ισως να εβρισα και πανω στην ταραχη μου...
αλλα Εσυ λενε συγχωρεις οταν εμεις καιγομαστε και δεν ξερουμε τι λεμε...
Σου ειπα κοιταζοντας Σε πως εισαι αδικος...
λενε πως δε πρεπει να λεμε ετσι...
Σε ρωτησα γιατι...;πολλες φορες ρωτησα γιατι...;
λενε πως ποτε δεν πρεπει να ρωταμε γιατι...
πρεπει να δεχομαστε τις δοκιμασιες και να γινομαστε καλυτεροι μεσα απο αυτες...

ηρθα κοντα Σου κι εφυγα...
ξαναρθα και ξαναεφυγα...ποτε ομως δεν εφευγα εντελως...
απλα καποιες φορες μεσα σε ολη αυτη την μπορα κουραγιο δεν ειχα...
ουτε καν να Σε κοιταξω...αισθανθηκα πολλες φορες πως τιποτα δεν θα αλλαξει και η σιωπη Σου ακριβως αυτον τον σκοπο εχει...να μου δειξει πως ηλιος δεν θα βγει...
αλλα τελικα δεν εφυγα...
το ξερεις αυτο αλλωστε...Εσυ ολα τα ξερεις...
Στο ονομα Σου αφησα ολες μου τις ελπιδες...και απειρα βραδια κοιμηθηκα με μια ελπιδα να φανεις και να δειξεις ενα σημαδι οπως παλια...
αλλα απαντηση δεν πηρα...

Στο ονομα Σου συνεχισα να δινω ελπιδα και σε αλλους που πονανε...
ξερεις...κι εκεινοι τα ιδια μου ειπανε...απαντηση καμια...
αμαρτια αυτο που κανουμε ξερω...ετσι λενε...
βεβαια ξερεις κατι...;ποναμε πολυ εδω κατω...καμια φορα οι δοκιμασιες μας λυγιζουν...
τωρα παλι λενε και κατι ακομα "Ο Θεος αργει αλλα δεν λησμονει"...
σημερα μιλουσα με εναν φιλο μου...του ειπα αλλο δεν μπορω...
υπαρχουν και χειροτερα μου λεει...
ναι του απαντω...απλα εγω τωρα αλλο δεν μπορω...εγω...
ναι μου λεει καταλαβαινω...
ξερεις στον ιδιο φιλο μου οταν λεει δεν μπορω αλλο...του λεω υπαρχουν και χειροτερα...
ναι μου απαντα υπαρχουν...αλλα εγω αλλο τωρα δεν μπορω...εγω...

Θεε μου υπαρχουν πολυ χειροτερα...
αλλα καμια φορα εμεις...δεν μπορουμε αλλο...
βεβαια λενε πως "οτι δινει Ο Θεος ορθα το δινει γιατι ξερει Εκεινος ποσα μπορουμε να αντεξουμε και παραπανω απο αυτα δεν δινει"...
και πρεπει να Σου πω,πως οντως απορησα με τη δυναμη που καθε φορα πηγαζει απο μεσα μου και συνεχιζω...νομιζα πως θα τα ειχα παρατησει εδω και καιρο...οτι σημαινει αυτο...
αλλα οχι...τελικα ναι δινεις δυναμη...
αλλα και παλι σκεφτομαι τι...;αυτος ειναι ο σκοπος...;να δουμε ποσο αντεχουμε...;
να μαθουμε να εκτιμουμε τις πολυ λιγες καλες στιγμες...;να βγουμε ζωντανοι απο ολο αυτο...;
δεν θελω...

Ζηλευω Θεε μου...
ζηλευω την ησυχη ζωη που εχουν αλλοι...
ζηλευω που αλλοι στην ηλικια μου εχουν να κανουν με τελειως διαφορετικα πραγματα...
ζηλευω την αρμονια και την γαληνη που βλεπω σε αλλους...
ζηλευω την ζωη που βλεπω να περναει μεσα απο τα χερια μου και δεν μπορω να την πιασω...
ζηλευω...παντα με την καλη εννοια αν και ξερω πως δεν θα επρεπε να ζηλευω...
θαρρω κι αυτο αμαρτια ειναι...ετσι λενε...
θελω τοσα να κανω αλλα κουραγιο δεν εχω...με το ζορι κανω οτι κανω...με ζορι με κοπο και με λιγη βοηθεια ξερεις Εσυ απο που...

θυμωνω Θεε μου...
θυμωνω που υπαρχουν χειροτεροι ανθρωποι κι ομως δεν εχουν τετοια προβληματα...
βεβαια λενε "μην κρινεις για να μη κριθεις"...
και γενικα δεν κρινω...το ξερεις Εσυ αλλωστε αυτο...
οχι για να μην κριθω τοσο πολυ οσο για το οτι ποτε δεν μπορουμε να ξερουμε τι κρυβει ο καθενας μεσα του και τι τραβαει η ψυχη του...
αλλα να...καμια φορα το σκεφτομαι μεσα σε ολα...
δεν το θελω αλλα το σκεφτομαι...αδυναμια ειναι Συγχωρα με...
μεσα στον πονο το κανω...

Φοβαμαι Θεε μου...
φοβαμαι το σημερα και το αυριο...
φοβαμαι πως οι δυναμεις που Εσυ δινεις θα εξαντληθουν...
φοβαμαι πως δεν θα αντεχω να ελπιζω για πολυ ακομα...
φοβαμαι πως δεν θα τα καταφερω οπως Εσυ θες σε αυτες τις δοκιμασιες...
και κυριως ΦΟΒΑΜΑΙ πως θες να με δοκιμασεις κι αλλο...
και Στο λεω ξεκαθαρα...αλλο δεν μπορω...

αναρωτιεμαι γιατι μου εδειξες τον παραδεισο αν ειχες σκοπο να με στειλεις στην κολαση...;
αναρωτιεμαι γιατι διαλεξες αυτον τον τροπο...;
αναρωτιεμαι πολλα...αν ημουν πολυ κακια στην προηγουμενη ζωη μου και πρεπει να πληρωσω τωρα...
μα να...δεν θυμαμαι την προηγουμενη ζωη και τωρα μου φαινεται αδικο...
ξερεις...οσοι δεν με ξερουν ουτε που φανταζονται...δεν φαινομαι...δεν δειχνω...
να ειναι που θελω να κρυφτω απο ολα...;να ειναι που θελω να προσποιθω εστω και για λιγο
πως ολα ειναι καλα...;να ειναι που ψαχνω να πιαστω απο στιγμες για να αντεχω το μετα...;
παντως δεν δειχνω...
μα εχω φτασει πατο...

καμια φορα οσοι ξερουν λενε μια ενθαρυντικη κουβεντα και η καρδια μου γεμιζει αγαλιαση και ελπιδα ξανα...
τα βαζω με ολους και με ολα...μαλωνω με το παραμικρο...οποιος με ζορισει λιγακι τον διαγραφω...προχτες εδιωξα ακομα και εναν αγγελο...αφου του φωναξα πρωτα...
εκεινος πηγε να μου παραπονεθει για την ζωη του κι εγω τον αγριοκοιταξα...
θες να σου πω για την δικη μου...;του απαντησα...θελεις...;να δουμε ποιος θα λυπηθει ποιον...;
μετανιωσα βεβαια μετα...αλλα να...ετσι εγινα...ετσι γινομαι...δεν πιστευω πως Σου αρεσει αυτο...

καθομαι στο παραθυρο...
μολις εχει βρεξει...
αναρωτιεμαι αν με ακους...
αναρωτιεμαι γιατι προσευχομαι ακομα κι αν εχει νοημα...
στο κεφαλι μου γυριζουν ολα...
ολα οσα εγιναν τα τελευταια δυο χρονια...
απο εκεινον τον Αυγουστο μεχρι σημερα...
να κοιταξω πιο πριν ειλικρινα δεν αντεχω...
φτανουν αυτα τα τελευταια δυο χρονια για να πιασουν βροχη και τα ματια μου...
σφιγγω τις γροθιες και προσπαθω να κρατηθω...μα πιο το νοημα...;τωρα δεν βλεπει κανεις...
αρα μπορω...μπορω να λυγισω και να γινω αδυναμη για λιγο...
μπορω να σπασω και να μην κριθω πως ταχα δεν αντεξα...
εγω η δυνατη...εγω που παντα αντεχω και μπορω...ετσι με μαθανε...
ξεσπαω σε λυγμους...δυνατους λυγμους...
εικονες περνανε ξανα και ξανα και δεν μπορω να κρατηθω...
δεν ακουει κανεις...
αυτα τα βραδια υποφερω...και ποναω...και κρυωνω...
ξερω πως αυριο θα ειμαι ισως καλυτερα...και παλι θα ελπιζω...
οπως και τωρα...αλλωστε αν δεν ηλπιζα γιατι προσευχομαι...;

απλα αν ακους...

τουτο Σου λεω μονο...

αλλο δεν μπορω...

θελω να ξαναδω ηλιο...
παει τοσος καιρος απο την τελευταια φορα...
θελω να δω φως...
κουραστηκα στα σκοταδια και ειλικρινα Σου το λεω...
κοντευουν να με κερδισουν...

αν ακους...

αλλο δεν μπορω...

Υ.Γ μη θεωρησεις αυτη την επιστολη αμαρτια...
απλα παραπονο...κραυγη αγωνιας και πονου...
αδυναμια ενος παιδιου Σου στις δοκιμασιες...

67 σχόλια:

νηφάλια είπε...

υπομονή καλή μου,όλα θα περάσουν κάποτε..θα δεις..υπομονή,μην τα παρατήσεις ποτε..άντεξε ακόμα λίγο κ'όλα θα φτιάξουν θα δεις..

aggelika είπε...

η ζωή είναι που γίνεται άδικη καμιά φορά, κι όχι ο Θεός..
Κουράγιο.. ίσως να μην ξέρεις ακόμα πόσο μεγάλη δύναμη κρύβεις μέσα σου...

φιλάκια νεράιδα!

Σταλαγματιά είπε...

Θα το δεις το φως ψυχή μου γιατί όλοι μαζί θα το ζητήσουμε.
Δεν ξέρω τι να σου πω νομίζω πως οι λέξεις είναι φτωχικές.
Μια αγκαλιά ….μπορώ να σου προσφέρω μια μεγάλη αγκαλια;….

Άρτεμις είπε...

Λένε πως ο Θεός έχει τρεις απαντήσεις στις ερωτήσεις μας...
-Ναι...
-Όχι ακόμα...
-Έχω κάτι καλύτερο για σένα...

Καλημέρα νεράιδα...

Unknown είπε...

καλημέρα κοριτσάκι :)

ει, γεια σου νεραϊδούλα...

ψιτ, μικρή, εδώ είμαι...εδώ είμαστε...

φωνούλες! ακούς; άλλη πιο σιγανή, άλλη πιο δυνατή. όλες είναι φωνούλες όμως. ορατών και αόρατων πλασμάτων. και κάτι νυχτιές ζουζουνίζουν. και κάνουν τον κόσμο να γυρίζει. και να στροβιλίζεται. και να φτιάχνει φως και σκοτάδι...

αυτές οι φωνούλες, λένε, αν φωνάξουν όλες μαζί την ίδια στιγμή, θ' αλλάξει ο ήλιος τροχιά. γι' αυτό, κάτι νύχτες μιλούν οι νεράιδες, άλλες νύχτες τα ξωτικά, άλλες οι άνθρωποι...

ισορροπία της φύσης μες την ανισορροπία της. κι αν κάτι υπάρχει ψηλά και βλέπει, ξέρει πως όλα έχουν το ρυθμό τους. τις ανάσες τους. και τις βροντές τους...

περνούν και ξανάρχονται. σαν τα κύματα της θάλασσας. αλλιώς η ζωή γίνεται βάλτος. φυσάει αεράκι, ε;

πήγαινε να ανεμίσει το φουστάνι σου. το γράμμα, θα ανοίξει φτερά και θα σκορπίσει τ' άρωμά σου. και κάποιο πλάσμα θα ανασάνει. κι ας μη το δεις. όμως...

...θα ανασάνει...

...κι εσύ μαζί...

:)

φιλιά βρόχινα μάτια μου...

jacki είπε...

Ο Θεός καλή μου στα αλήθεια δίνει όσο μπορούμε να αντέξουμε..
Και ο καθένας παραπονιέται.. Μα αν το σκεφτείς καλά κάποιοι δεν αντέχουν τον πόνο.
Και στους δυνατούς δίνει μεγάλες δοκιμασίες.
Κι εσύ είσαι δυνατή ναι;
Σε φιλώ και ανυπομονώ να ανέβω επάνω να σου κάνω πολύ μεγάλη αγκαλιά.

b|a|s|n\i/a είπε...

για να είμαι ειλικρινής ζήλεψα την jacki που θα έρθει πάνω και θα σου κάνει μία πολύ μεγάλη αγκαλιά. jacki κάντες δύο. :)
κατά τα άλλα δεν ξέρω πραγματικά αν υπάρχει θεός. ότι κάτι υπάρχει, υπάρχει. ότι για κάποιο λόγο ερχόμαστε, πορευόμαστε εδώ, φεύγουμε, για κάποιο λόγο σίγουρα.
ότι τίποτα δεν χαρίζεται τελικά και για τα πάντα πρέπει να παλέψουμε, επίσης σίγουρα.
και ξέρεις κάτι; τα πάντα είναι μοναδικά. το κάθε χαμόγελο. το κάθε δάκρυ. η κάθε ώρα. το κάθε λεπτό. και όσο και να αισθανόμαστε δυνατοί και αδύναμοι, αισθανόμαστε.
και αυτό είναι το χάρισμά σου.

Ανώνυμος είπε...

"Εκεί που κλαις
σκύβει η ελπίδα
και μαζεύει το δάκρυ στη χούφτα της.
Πόσο σωτήρια αυτή της η κίνηση!
Σκέψου,
αν δεν ήταν εκεί να το μαζέψει
με πόσο θόρυβο θα έπεφτε
στην αγκαλιά της απόγνωσης."

Παλιές μου σκέψεις. Σου το αφιερώνω μαζί με αγκαλιά συμπάθειας (συν+πάσχω) γιατί όλα τα κατάλαβα κι όλα τα έχω νιώσει νεραϊδάκι μου γλυκό.

Καλημέρα!

Ιωάννα είπε...

''Μη κοιτάς πίσω, μη κοιτάς πίσω, κοίτα μπροστά, στάσου στα πόδια σου'' μου έλεγαν συγγενείς και φίλοι μετά το διαζύγιο. Τότε δεν μπορούσα να τους καταλάβω. Μπροστά δεν έβλεπα τίποτα. Όλα ήταν πίσω μου, όλα όσα αγάπησα και όλο προς τα πίσω γύριζα το κεφάλι. Να σταθώ στα πόδια μου! ... και σε ποιά πόδια να σταθώ; Αυτά τα ένοιωθα κομμένα. Όμως είχαν δίκιο, βρήκα πόδια και κολύμπησα και στεριά βρήκα για να πατήσω. Εδώ ο ήλιος μου , το ξέρεις, λάμπει διαφορετικά από τους άλλους, αλλά είμαι ευγνώμων για κάθε ηλιαχτίδα!

Γράμμα στο Θεό για να τον ευχαριστήσω δεν έχω γράψει, γιατί από καιρό μου έχουν τελειώσει τα ουράνια γραμματόσημα, μήπως έχεις το mail του; :-)

lakis είπε...

Δίκαιο το παράπονό σου. Και όσα γιατί κι αν ρωτήσεις ποτέ δεν θα είναι αρκετά. Όσο κι αν επιμένει ο κ. Φόρεστ Γκαμπ, η ζωή δεν είναι για όλους ένα κουτί με σοκολατάκια. Η ζωή είναι ανήφορος, αγώνας κι αγωνία για τους πολλούς. Κι όταν το παράπονο ξεχειλίζει μέσα σου μόνο μπορείς να βρεις το φως. Συγκλονιστικό το κείμενό σου. Μ' εξαίρεση κάποια σημεία με εκφράζει απόλυτα. Μέρα καλή

Κωνσταντίνος Κόλιος είπε...

Την αγάπη μου στέλνω και μια μεγάλη απονήρευτη αγκαλιά:)

Καλό μεσημέρι

ναδα.- είπε...

Αχ...
Δεν ξέρω καλή μου νεραΐδα αν ο θεός σερφαρει στο ιντερνετ.
Ξέρω ότι σερφαρουν άνθρωποι.
Μερικοί από αυτούς έρχονται εδώ. και ακουμπάν την ανάσα σου, το χαμόγελο, και το δάκρυ σου.
Η ζωή είναι αντοχές.
Πάντα έχουμε δύσκολους καιρούς.
Αλλά πάντα βρίσκουμε ανθρώπους να μας σταθούν.
Είναι δύσκολα , από τα αρχαία χρόνια.
Θα σου δώσω το πιο γλυκό παράδειγμα που μπορώ.
Διάβασε την οδύσσεια του όμηρου.
Έντεκα χρόνια και στο τέλος σαράντα μνηστήρες.
Και σκέψου την εποχή που το έγραψε αυτό ο όμηρος.
Βαλε και τα δέκα του τρωικού πόλεμου.
Τι ήθελε να πει ο ποιητής ;
Πόσο μπροστά; και προβληματισμένος ήταν ;
Άντε , πάμε τώρα τον δρόμο.
Δε θα χαθούμε ...

Ανώνυμος είπε...

μακαρι ο Θεος να μη μας εστελνε ολα οσα μπορουμε να αντεξουμε...
:-) υπομονη και ολα θα γινουν καλυτερα

Ανώνυμος είπε...

Σαν να το έχω γράψει εγώ.Απο την αρχή ως το τέλος ΑΚΡΙΒΩΣ σαν να το έχω γράψει εγώ.Μόνο που τα 2 χρόνια κάντα 3.Και έχω πιάσει πάτο επίσης.Και εαν πιάσεις πάτο άθελα σου συνηθίζεις και απο κάποιο σημείο και μετά δεν προσπαθείς πραγματικά να βγεις στην επιφάνεια..Είμαστε στην ουσία μόνοι μας.Δεν ξέρω για εσένα...εγώ έχω κουραστεί τόσο, που το μονο που ίσως περιμένω είναι ένα θαύμα.

Μαρια Νικολαου είπε...

Tι να πουμε βρε νεραϊδούλα μου...
Ποσοι θελουμε να γραψουμε ενα γραμμα...

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

νηφαλια καλη μου καλωσορισες στα παραμυθια μου!

σε ευχαριστω γλυκια μου για τον καλο σου λογο!
ισως να φτιαξουν...ισως και οχι...ομως ο ενθαρυντικος λογος ειναι θεραπευτικος απο μονος του!

νεραιδενια φιλακια και νεραιδενιο καλωσορισμα καλη μου!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

aggelika μου η ζωη λεω ειναι αποτελεσμα Του Θεου...η' Ο Θεος ειναι αποτελεσμα της ζωης...
καπως πανε μαζι αυτα...
μιας και οτι γινεται στη ζωη μας Ο Θεος το ξερει...

ναι ισως να μην ξερω ποση δυναμη κρυβω μεσα μου...μονο που ειλικρινα δεν θελω να μαθω...

νεραιδενια φιλακια καλη μου!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

Αναστασια μου...

και το ρωτας...;οι αγκαλιες ειναι τοσο ομορφες και θεραπευτικες οταν γινονται με αγαπη και ξερω πως εσυ εχεις μπολικη αγαπη...

σε ευχαριστω κουκλιτσα μου γλυκια!

σε φιλω με την αγαπη μου!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

Αρτεμις γλυκια μου...

αυτο με τις απαντησεις ομολογω δεν το ειχα ξανακουσει...

λενε πως Ο Θεος φτιαχνει το κεντημα...εμεις απο κατω δεν μπορουμε να δουμε παρα τα ξεφτια που περισσευουν οταν ομως θα παμε κατα εκει θα δουμε ποσο ομορφο ειναι το εργο Του και θα τα καταλαβουμε ολα...

μεχρι τοτε τι γινεται ομως...;

νεραιδενια φιλακια γλυκια μου!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

νεραιδα μου...
πλασμα του αλλου κι εσυ γι αυτο με νιωθεις...

ναι ματια μου ναι...
ετσι ειναι οπως τα λες...
τις ακουω τις φωνουλες...ψιθυροι και κραυγες και σιωπες ολα μαζεμενα...

τι φτανει εκει πανω και τι οχι δεν ξερω...
μα τουτο εδω τωρα ειναι μια ανασα...
και ποσο σπανιες γινανε πια οι ανασες...

σε ευχαριστω ψυχουλα!

σε φιλω με την αγαπη μου!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

jackouli μου...

θαρρω γινηκαμε εξπερ στις αντοχες του πονου...
δεν λεμε δεν αντεχω...λεμε βοηθα να αντεχω...
βοηθα και ξανα και ξανα...

αλλα καποια στιγμη λες...

οπα...
κοιτας επανω και λες πλακα με κανεις...;
εγω Του το ειπα παντως...Εκεινος χαμογελασε...

περιμενω την αγκαλια με αγωνια...!

σε φιλω φιλη μου γλυκια!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

basnia μου γλυκε...

αισθανομαστε...
αυτο ειναι το μονο σιγουρο μα για να ειμαι ειλικρινης κατι τετοιες νυχτες πουλαω και την ψυχη μου για μια ζηλευτη αναισθησια...

κι εγω πιστευω πως για καποιο λογο ερχομαστε και πορευομαστε εδω...
για την ακριβεια νομιζα πως τον ηξερα κιολας...αλλα αλλαξανε τα σχεδια και τωρα αναρωτιεμαι παλι...

ψιτ...
αντε ποτε θα ερθεις κι εσυ...;
προς το παρον θα σε καλυψει η jacki αλλα μονο μεχρι να ερθεις ναι...;

σε ευχαριστω γλυκε μου κι αγαπημενε...

σε φιλω με την αγαπη μου!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

pandora μου ειναι υπεροχο αυτο που μου αφησες εδω...
βεβαια και τι απο αυτα που γραφεις δεν μου αρεσει...αλλα φανταστηκα τον θορυβο που κανει το δακρυ διχως ελπιδα και τρομαξα...
και δεν θελω να το ακουσω...

σε ευχαριστω...νομιζω πως καταλαβαινεις...νομιζω πως ηδη ξερεις...

σε φιλω νεραιδενια γλυκια μου!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

Ιωαννα μου γλυκια...
ξερω πως ο ηλιος σου λαμπει διαφορετικα...μα ειναι τοσο δυνατος που καθε του ηλιαχτιδα φωτιζει απεριοριστα...

δεν ξερω το πριν...μα τωρα βλεπω μια μανουλα που παρα τα οσα...και ξερω λιγακι ποσα...(ενημερωνομαι οσο μπορω)αντεχει και στεκεται στα ποδια της...και σιγουρα περασε τον δικο της γολγοθα για να σταθει ξανα...και σου αξιζουν συγχαρητηρια...

καποτε ηξερα ολες Του τις διευθυνσεις...
μετα μαλλον καποιος απο τους δυο μας παρεξηγηθηκε και η φιλια χαλασε...
τωρα ψαχνω να Τον βρω ξανα αφηνωντας γραμματα οπου βρω...
αν καποτε πεσω μεσα θα σε ενημερωσω σιγουρα...:)

πολλα νεραιδενια φιλακια ιωαννα μου!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

λακη μου καλε...

ελειψες απο τα παραμυθια μου και χαιρομαι που σε ξαναβλεπω εδω...

μπα οσο και αν συμπαθησα κατα τ'αλλα τον κυριο φορεστ γκαμπ σιγουρα η ζωη δεν ειναι κουτι με σοκολατακια...

η συνεχομενη ανηφορα κουραζει...θελεις να σταματησεις για μιαν ανασα...για λιγο καιρο αλλα πρεπει να συνεχισεις να προχωρας...
δεν αντεχεις παντα...
σε πιανει το παραπονο...τα ποδια σου εχουν πρηστει και πονανε...διψας...πεινας..κρυωνεις...
ζεσταινεσαι...

κι εκει σε πιανει το παραπονο...
μια σταση λες...

σε ευχαριστω καλε μου...
τωρα βεβαια αν σε εκφραζει δεν ειναι καλο...γιατι παραπονο εχεις κι εσυ και μαλλον μεγαλο...

νεραιδενια φιλακια!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

κωνσταντινε μου...

την δεχομαι με πολυ αγαπη και ανοιχτη απονηρευτη αγκαλια...
ευχαριστω...:)

νεραιδενια φιλακια!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

Ναδα μου...
αχ βρε ναδα μου...

δεν ξερω πια που συχναζει Ο Θεος...
Τον εψαξα σε ολα τα γνωστα μερη και δεν Τον βρηκα...
ειπα μηπως κατα τυχη ειναι κι εδω κι εγω τοσο καιρο ψαχνω αδικα αλλου...

ανθρωποι ναι...
σιγουρα υπαρχουν αρκετοι που ακουμπανε τα χαμογελα και τα δακρυα μου...
γνωρισα αγκαλιες υπεροχες και αληθινες...

η ζωη δεν θα επρεπε να ειναι αντοχες...μα ειναι δυστηχως και απορω ποσο αντεχουμε...

παμε στον δρομο αλλη μια φορα...
κανεις δεν χανεται λεω...
αλλα για πες μου που ακριβως ειμαστε τωρα...;

νεραιδενιο χαμογελαστο φιλι σε σενα!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

ανωνυμε νουμερο ενα...(μιας και βλεπω δυο σημερα)

μακαρι πραγματικα να μη μας εδινε οσα μπορουμε να αντεξουμε...
γιατι απο οτι βλεπω μαζι μας δινει και την αναλογη αντοχη...αλλα δεν μετραει τον πονο...

να εισαι καλα και μακαρι να γινουν ολα καλυτερα!

νεραιδενια φιλακια!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

ανωνυμε νουμερο δυο...

αν ειναι ακριβως σαν να το εχεις γραψει εσυ τοτε σε νιωθω αλλα σε λυπαμαι οπως λυπαμαι κι εμενα ωρες ωρες...
γιατι αν πιασεις πατο, ενω ξερεις πως επανω μοσχομυριζει Ανοιξη και φεγγει ηλιος,τοτε ακομα χειροτερα δεχεσαι τα σκοταδια...
ναι φυσικα και ειμαστε μονοι μας...
μονοι ερχομαστε και μονοι φευγουμε...
μα το χειροτερο απο ολα ειναι πως πολλες φορες και μονοι πορευομαστε...κυριως στον πονο...

να σου πω για μενα...
εχω κουραστει τοσο που μερικες μερες δεν θελω να σηκωθω απο το κρεββατι...
τοσο που ενας αιωνιος υπνος φανταζει ευλογια...

κι αν σε κατι ελπιζω σιγουρα ειναι ενα θαυμα...γιατι τιποτε αλλο δεν θα αλλαζε την κατασταση...

ευχομαι μεσα απο την καρδια μου οτι κι αν ειναι εκεινο που σε εφτασε στον πατο να αλλαξει...
ευχομαο πραγματικα το θαυμα που περιμενεις να γινει και να σε βγαλει ξανα στον ηλιο!

να εισαι καλα!

νεραιδενια φιλακια!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

Μαρακι μου ναι...
φυσικα και θελουμε...

μακαρι να γραψουμε και οχι μονο...
να φτασει κι εκει που πρεπει...

νεραιδενια φιλακια κοριτσακι μου!!!

Elrond είπε...

Κάποτε……
Ακούμπησα τα όνειρα μου, πάνω σε κάτι που ζει λέει ψηλά και μου το ονόμασαν θεό… κάθε βράδυ σταύρωνα τα χέρια και του μίλαγα ψιθυριστά, τα έλεγα όλα…. Φως πουθενά.. σκοτάδια μέσα μου.. μαύρη η χαρά μου…. Πλανήθηκα καιρό.. χρόνια ολόκληρα και το μόνο που έβλεπα που και που, ήταν κάτι μικρές τρύπες φωτός! Αλλά…. Έσβηναν σαν τα σπίρτα στη χιόνι..
Κάποια στιγμή σταμάτησα να του μιλώ… όχι από πείσμα.. μα ούτε από θυμό.. σκέφτηκα! : τόσα χρόνια ποιος με ακούει;….μμμ… εγώ! Εγώ με ακούω! Ποιος σβήνει τα φώτα;…μμμμμ…. εγώ! Γιατί το κάνω;…μμμ…. γιατί; φοβάμαι; γιατί θέλω στο τέλος να τα ρίξω σε Αυτόν; Γιατί; κάποιος άλλος πρέπει να έχει την εύθηνη για μένα;…………όχι μάγκα μου! Εσύ θα βρεις τη δύναμη! Εσύ έχεις το τιμόνι! Σκάσε και κολύμπα!………. Όταν άνοιξα τα μάτια μου μπήκε φως! Τώρα ξέρω να κρατώ τα σπίρτα αναμμένα, μόνο ότι δε θέλω αφήνω! Τώρα ξέρω σε ποιόν μιλάω και ανοίγω καλά τα αυτιά μου.. κοιτάω το δρόμο! Και τα στραπάτσα δικά μου είναι…! Και είναι αρκετά!!! Χωρίς αυτά δεν έχει ενδιαφέρον!:)

Απλά χαλάρωσε, κλείσε τα μάτια σου και κοίτα… θα το δεις…. Ζωντανό… τον εαυτό σου….
Καλό βράδυ!...

Τhe Passenger είπε...

Τι πιστεύεις είναι αυτό που φταίει;

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

elrond καταρχην καλωσορισες στα παραμυθια μου!

τωρα βεβαια θιγεις μεγαλο θεμα...
σαφως και μεχρι ενα σημειο εμεις ειμαστε υπευθυνοι για την ζωη μας...
και κυριως εμεις επιλεγουμε ποια σταση θα κρατησουμε σε καθε κατασταση που μας ερχεται...
δεν ψαχνω να βρω Εκεινον για να του ριξω ευθυνες να ελαφρυνω εμενα...οχι...
ουτε ψαχνω Εκεινον για να κανει κατι που δεν περναει απο το δικο μου χερι...

ψαχνω Εκεινον για εκεινο που εγω δεν μπορω να κανω τιποτα...
δεν μεμψιμοιρω...οχι...
απλως μερικα πραγματα δεν οριζονται απο εμας...
σιγουρα κρυβουμε μεγαλη δυναμη μεσα μας και καποια στιγμη την νιωθουμε και πολλες φορες απο εμας εξαρτωνται πολλα...
αλλα δυστηχως οχι ολα...οσο κι αν το θελουμε παντοδυναμοι δεν ειμαστε...

αυτο φυσικα δεν παει αποκλειστικα Στον Θεο...αλλα Στον καθε Θεο που πιστευει ο καθενας μας...
ιδιαιτερα θρησκα δεν ειμαι...εχω δικο μου προσωπικο τροπο να πιστευω μα πολλες φορες ειδα και ενιωσα πραγματα που ηταν περα απο μενα...και περα απο καθε ανθρωπινη δυναμη...
ο καθενας την αντλει απο διαφορετικη πηγη...σημασια εχει να την αντλει και να ειναι για καλο...

να εισαι καλα που περασες!

νεραιδενιο καλωσορισμα και νεραιδενια φιλακια!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

passenger καλωσορισες στα παραμυθια μου!!!

τι ειναι αυτο που φταιει...;
σε τι αναφερεσαι ομως...;
τι φταιει που καποια πραγματα πανε στραβα...;
μμμ...μακαρι να ηξερα...

τι φταιει που δεν ακουγομαι...;
μμμ...επισης μακαρι να ηξερα...

θα μπορουσα να δωσω πολλες πιθανες απαντησεις...
απο θρησκευτικες μεχρι και απολυτα ανθρωπινες καθημερινες...
και τις εξετασα ολες μια μια...
αλλα ακομα απαντηση δεν πηρα...

αλλωστε οταν μιλαμε για τετοια ζητηματα αναρωτιεμαι σε τι ακριβως ψαχνουμε να βρουμε απαντηση...
που ακριβως ειναι το λαθος...

ανθρωποι αναμεσα στις αδυναμιες μας προσπαθουμε να ξεπερασουμε τα ορια και τις αντοχες μας προκειμενου να φτασουμε στο αδυνατο...ανθρωπινως παντα αδυνατο...

να εισαι καλα!

νεραιδενια φιλακια!!!

Elias Yian είπε...

Πικρό δηλητήριο το παράπονο
της ζωής μας ανεβοκατεβαίνει και προσδιορίζει την διπλή υπόσταση των παγμάτων, απ τη μια τα κάνει ασήμαντα να φαντάζουν σαν σκιές που διαλύονται στην πρώτη σκέψη ,και απ την άλλη τους δίνει υπόσταση και μπαίνουν βαθιά μέσα μας φτιάχνοντας οντότητες που καθιερόνονται στον νου και ακολοθούν τη ζωή μας και εμείς νομίζουμε ότι έτσι είναι.Ο πόνος όμως δεν παύει να είναι πόνος και η χαρά χαρά δύο αντίθετα πράγματα με κοινή ρίζα.Αυτή η κοινή ρίζα είναι η ελπίδα...μια ευχη και απο εμένα...

tovenito είπε...

πόσες φορές δεν έχουμε απορήσει, αγανακτήσει, θυμώσει, φωνάξει γιατί σε αυτόν τον θεό που μας μάθανε;
και πόσες φορές δεν έχουμε καταφύγει σε αυτόν επειδή είναι η τελευταία λύση μα και η πιο 'σίγουρη';
δεν ξέρω αν ακούσει ποτέ ή αν λάβει αυτό το γράμμα. εγώ πάντως το άκουσα.
φιλι!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

Ηλιαση καλωσορισες στα παραμυθια μου!

η χαρα και ο πονος...
γλυκοπικρο το δηλητηριο της ζωης...
το θεμα ειναι πως ειναι δηλητηριο...
στον θανατο σε φτανει ετσι κι αλλιως...
μα να πεθανεις χαμογελαστος σαν να μου κανει καλυτερο απο το να πεθανεις πικραμενος...

αλλωστε ισως εκεινος ο τελειωτικος θανατος να ειναι πολυ καλυτερος απο τους μικρους καθημερινους που βιωνουμε...

σε ευχαριστω εγκαρδια για την ευχη σου!
να εισαι πολυ καλα!

νεραιδενιο καλωσορισμα και νεραιδενια φιλια!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

tovene γλυκε μου...

ξερω πως πολλες φορες στραφηκα εκει σε δυσκολιες...σαν τελευταια λυση...σαν σιγουρη λυση...

μα μονο μια...μια...εφτασα τοσο στα ορια μου και θυμωσα...φωναξα...και απορησα τοσο πολυ...
για εναν λογο...πολλες φορες...

δεν ξερω κι εγω αν με ακουσει...
μα σε ευχαριστω που κι εσυ με ακουσες!

σε ευχαριστω καλε μου!!!

πολλα πολλα νεραιδενια φιλακια!!!

Άνεμος είπε...

Δε πρόκειται να καταλάβουμε ποτέ γιατί κάνει ότι κάνει. Το μόνο ου μπορούμε να ελπίζουμε είναι να ακούει αυτά που μοιραζόμαστε μαζί Του.

Και γω μιλάω συχνά μαζί Του. Είμαι και γω στους δυνατούς. Δεν είσαι μόνη σου... Σ' αυτούς που τους τέλειωσαν οι δυνάμεις και δε καταλαβαίνουν γιατί δεν μπορουμε να ησυχάσουμε...

Πάντως, αν σε έχει βοηθήσει στο παρελθόν, πιστεύω θα το κάνει και τώρα... Δεν είναι κακός..., απλά μερικές φορές δεν ακούει... μεγάλωσε και Αυτός βλέπεις...

Φιλάκια καλό μου κοριτσάκι.
Κουράγιο και υπομονή... όσο...αν...

Argyrios G. είπε...

Omorfo...na eisai kala,
simera se anakalipsa...tha ksanaperaso...filika,
argyris

Τάκης Τσαντήλας είπε...

"Θεέ,γυμνός περιδιαβαίνω
στο κατώφλι της αγιοσύνης σου
περιηγητής αιρετικός
και αχθοφόρος
με τις πληγές μου ανοιχτές
να ανεμίζουν σιωπηλές
και να ασπάζονται το σκήνωμα σου.."

Συγκλονιστικό όσο και εκφραστικό
το γράμμα σου καλή μου φίλη Ναϊάδα..
Οφείλει - αν μη τι άλλο – να το προσέξει..
Κ α λ η μ έ ρ α . .

ναδα.- είπε...

Ήμαστε σε έναν μικρό πλανήτη που γυρίζει γύρω από τον εαυτό του και γύρω από τον ήλιο και τα αστέρια. είμαστε στον αέρα .

Μοορνινγκ...

Ανώνυμος είπε...

Δεν είμαστε θεοί εμείς .. αλλά σ’ ακούμε … Εγώ θα δεν θα σου πω ότι υπάρχουν και χειρότερα. Θα σου πω ότι υπάρχουν καλύτερα … και είναι όλα μπροστά σου . Πάρε ένα χαμόγελο .. και μια αγκαλιά … για ν’ αντέχεις … και που’ σαι .. θα χρειαστούμε και ‘μεις καμιά φορά !! Φιλιά!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

Ανεμε καλε μου φιλε...

οχι κακος δεν ειναι...
δεν θα μπορουσα να πω ποτε κατι τετοιο...
ολα σε ενα σχεδιο λενε οτι ειναι μονο που καμια φορα ειμαστε πολυ μικροι εμεις εδω κατω για να καταλαβουμε το σχεδιο...

χαιρομαι και λυπαμαι μαζι που δεν ειμαι μονη...
λυπαμαι γιατι δεν θελω να υποφερει κανεις και να νιωθει αδυναμος...αλλα ξερω πως δυστηχως δεν ειμαι μονη...

σε ευχαριστω πολυ καλε μου φιλε...

αντεχω ακομα...μαλλον δηλαδη...

σε περιμενω ε...;

πολλα νεραιδενια φιλακια!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

Αργυρη σε ευχαριστω πολυ!

καλωσορισες στα παραμυθια μου!

εδω θα ειμαστε...οποτε θελησεις θα χαρω να σε δω!

νεραιδενια καλησπερα!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

Τακη μου καλε...
μοναδικε ποιητη!

ειναι τρομερο το χαρισμα που εχεις καθε φορα να φτιαχνεις εστω δυο στιχακια πανω σε οτι γραφω...
και δεν μπορω να μην το αναφερω καθε φορα!

σε ευχαριστω εγκαρδια καλε μου!
ελπιζω...τι αλλο...οτι θα το προσεξει!

πολλα νεραιδενια φιλακια!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

Ναδα μου...
αχ βρε ναδα μου...

ετσι...

στον αερα ειμαστε...

αλλωτε ακολουθουμε και αλλωτε κοντρα...
και αλλωτε φουλ προς τα κατω...

νεραιδενιο φιλι!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

Μεταλλαγμενε καλε μου...

σαφως υπαρχουν καλυτερα...
τωρα αν ειναι μπροστα μου αυτο δεν το ξερω και για να ειμαι ειλικρινης τουτες τις μερες δεν ειμαι σε διαθεση να το πολυπιστεψω αν και πολυ θα το ηθελα...

ευχαριστω ομως για το χαμογελο και την αγκαλια!!!
ειναι πανεμορφα συναισθηματα αυτα που δημιουργουνται εδω μεσα πολλες φορες!!!

αν χρειαστειτε εγω εδω ειμαι...δεν το συζητω καν αυτο!

πολλα νεραιδενια φιλακια καλε μου φιλε!!!

The Gasbird Familly είπε...

Παλιότερα έτσι Του μίλαγα κιεγώ.Σιγά -σιγά σταμάτησα να του μιλάω γιατί δεν έπαιρνα απάντηση ή δεν έβλεπα φως.Τώρα είμαστε σε μια σιωπηλή ανακωχή και περιμένουμε κάποιος να κάνει το πρώτο βήμα.
Κρατιέμαι με ό,τι κουβαλάω μέσα μου ,σ΄αυτό ελπίζω και σ' αυτό στηρίζομαι.Δεν (θέλω να )περιμένω τίποτα πια.Όσο αντέξω λοιπόν.

eirini είπε...

........δεν μπορώ να σου γράψω αυτό που νιώθω αυτή την στιγμή, επέτρεψέ μου να το μοιραστώ μόνο μαζί σου την επόμενη φορά που θα σε κοιτάξω στα μάτια. Κάθε σου κουβέντα... ένα δάκρυ ελικρινές στα μάτια μου Ναϊάδα.
θα είμαι κοντά σου όποτε χρειαστείς...

ναδα.- είπε...

Μμμ...

Ξεχνάς...


Πως είμαι αναρριχώμενο...

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΣΩΜΑ ΠΟΥ ΧΟΡΕΥΕΙ είπε...

Το κείμενό σου με άγγιξε πάρα πολύ...

Απλά πολύ...

Κουράγιο...

:-)

Φεγγαρολουστη είπε...

Σου το χω ξαναπει και θα στο πω και παλι...γραφεις με τη ψυχη κι αγγιζεις τις καρδιες μας και πραγματικα θαθελα να γραψεις μια μερα ενα βιβλιο ειμαι σιγουρη πως θα γινει best seller...

Ενιωσα καθε λεξη που ειπωθηκε ακομα κι αυτα που δεν ειπες... Καρδια μου ξερω... αλλα μπορεις πιστεψε με μπορεις ακομα ειμαστε διπλα σου...
Σ ΑΓΑΠΩ ΠΟΛΥ.

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

gasbirdula μου τωρα να πω πως δεν σε νιωθω ψεμματα θα ειναι...

δεν εχεις και αδικο...
ειναι ασχημο να χαλαμε ετσι την σχεση μας μαζι Του αλλα φτανουμε κι εμεις στα ορια μας και περα απο αυτα...
και δυστηχως φτανουμε δεν φτανουμε πρεπει να συνεχιζουμε να παλευουμε...
με οσα εχουμε μεσα μας λοιπον και για οσο αντεξουμε...
τι αλλο μπορουμε...;

σε φιλω με την αγαπη μου!!!
ολους σας!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

Ειρηνακι μου γλυκο...
απο κοντα μπορεις να μου πεις οτιδηποτε θελησεις και νομιζω το καταλαβες αυτο...

σε ευχαριστω ματια μου...!
ξερω πως ειναι ειλικρινες καθε σου κουβεντα και καθε σου χαμογελο και δακρυ!

σε φιλω γλυκα και νεραιδενια!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

Ναδα μου...

αχ βρε δεν το ξεχασα...

ναι ναι αναριχωμενο...φρικιο μου εσυ!!!

φιλι χαμογελαστο!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

Μπατλερ ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ να μου κανεις την χαρη...οχι γαργαλητα...δεν τα αντεχω...
πραγματικα πεθαινω ομως...

ΑΑΑΑΑΑΑΑααααγκαλια βεβαιως βεβαιως σιγα μην πω οχι...

ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑααααα καλα το παω...;

χαμογελασα πολυ με την απειλη σου...
οχι ας εκανα κι αλλιως...:)))

νεραιδενιο χααααααμογελαστο φιλι!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

Σωμα που χορευει καλωσορισες στα παραμυθια μου!!!

σε ευχαριστω για τον καλο σου λογο!!!

νεραιδενιο καλωσορισμα και νεραιδενια φιλακια!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

φεγγαρολουστη αγαπημενη μου φιλη...

γραφω με την ψυχη αυτο μπορω να το παραδεχτω γιατι αλλιως δεν ξερω να γραψω...
αχ μου το εχεις ξαναπει ναι...βιβλιο ε...;λες...;
δεν ξερω βρε φιλεναδα αφου με ξερεις...ποιος ξερει βεβαια ισως καποια μερα να γινει κι αυτο!

το ξερω πως εσυ καταλαβαινεις πολλα περισσοτερα απο αυτα που λεω...
και ξερω πως εισαι εδω...
και ξερεις κι εσυ κατι...;
Σ'ΑΓΑΠΑΩ ΚΙ ΕΓΩ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ!!!

Starlight είπε...

Αχ μακάρι να υπήρχε μια απάντηση στα παράπονα μας. Μακάρι να υπήρχε μια απάντηση στο γιατί που θα απάλυνε τον πόνο μας. Έχω ακούσει κ εγώ για το κέντημα του Θεού και θέλω να ελπίζω. Ίσως να είναι όλα τελικά για καλό και ας μην το βλέπουμε. Ίσως.. Ως τότε θα συνεχίσουμε να προσπαθούμε περισσότερο ή λιγότερο ο καθένας για να τα καταφέρουμε.

Πολύ όμορφο το γράμμα σου νεραιδούλα, δεν φαντάζεσαι πόσο μα πόσο μ΄εκφράζουν τα λόγια σου. Από την πρώτη μέχρι την τελευταία κουβέντα.

Χαίρομαι που σε βρήκα,να περνάς όμορφα!:)

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

starlight καλωσορισες στα παραμυθια μου!!!

λενε τοσα πολλ για Τον Θεο...
ολα ειναι παρηγορητικα και καποιες φορες εμψυχωτικα...
προσωπικα πολλες φορες εχω βοηθηθει απο μια ανωτερη δυναμη που ο καθενας την ονομαζει οπως θελει...

καποιες φορες ομως η απολυτη σιωπη και η αργοπορια φτανουν στο κοκκινο...
κι εκει τιποτα δεν ειναι πια ενθαρυντικο και εμψυχωτικο...

να παλευουμε...οσο μπορουμε και μεχρι εκει που μπορουε...φυσικα και να ελπιζουμε...

νεραιδενιο καλωσορισμα και νεραιδενια φιλακια καλη μου!!!

nikos είπε...

Ζηλεύω, θυμώνω, φοβάμαι, αναρωτιέμαι, είμαι άνθρωπος, πλάσμα του Θεού. Και είσαι τυχερή που αισθάνεσαι. Εμπόδια πολλά, συνεχή, η αγάπη όμως των φίλων σου βοηθάει, έτσι δεν είναι; :)

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

2003 ειμαι τυχερη που υπαρχουν ανθρωποι που μ'αγαπανε...αυτο δεν θα μπορουσα παρα να μην το παρδεχτω...

φανταζομαι πως ειμαι τυχερη που αισθανομαι...
αν και πολλες φορες θα ηθελα να μην...
ισως ειναι πιο ευκολο να ζησεις διχως αυτο...
οχι πιο αληθινο αλλα πιο ευκολο...
διαλεξα τον δυσκολο δρομο...κι ετσι πορευομαι...

να εισαι καλα!

νεραιδενια φιλια!!!

Ανέμη είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ανέμη είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ανέμη είπε...

Ναιαδα μου γιατι αραγε συμβαινει αυτο?Οποτε πανε στραβα τα πραγματα εναποθετουμε τις ελπιδες μας στο θειο...βασικα τις εναποθετουμε παντου μπας και σωθουμε!Ομως ο Θεος δεν ακουει καποιες φορες...η κανει πως δεν ακουει και δεν ξερω γιατι...ισως ειναι στη φυση του ανθρωπου να πονα αλλα και παλι...ειναι καταφορη αδικια για καποιους να πονουν ασταματητα...

Το κλειδι εδω δεν ειναι η προσευχη,ειναι η υπομονη...Κοιταμε τι εχουμε και περιμενουμε για κατι καλυτερο γιατι παντα καθε κατρακυλα εχει ενα τελος.Ακομη και συμφωνα με τον νομο των πιθανοτητων ειναι πρακτικως αδυνατο να πηγαινεις συνεχως προς τα κατω...καποια στιγμη σταματας και αρχιζει μι αλλη πορεια,ανοδικη αυτη τη φορα...απλα αυτο το καποτε ισως αργει μερικες φορες και σε κανει να χανεις την ελπιδα,να την τσαλακωνεις και να την πετας...Οχι,δεν πρεπει...κοιτα τον ηλιο κι αν δεν υπαρχει ζωγραφισε τον εσυ πισω απο τα συννεφα...δικο σου ηλιο...υποκαταστατο μεχρι να βγει ο αληθινος...

Δεν εχω εμπειρια σε τιποτα,εχω ζησει ελαχιστα αλλα και απο τις μικρες απογοητευσεις της ζωης-καποιες φορες περνας καταστασεις ασχημες,ακομη κι αν ολα σου πανε φαινομενικα τελεια-εχω αναπτυξει την εξης θεωρια:οταν τα παντα ειναι γκριζα κι εσυ αρχιζεις να αναθεματιζεις θεους και δαιμονες...αυτα παραμενουν γκριζα...οταν ομως καποτε κουραστεις να αναθεματιζεις...τοτε ερχεται και σε ξαφνιαζει ενα φως τοσο λαμπρο και υπεροχο και ξεχνας τη βροχη,τις δοκιμασιες,ξεχνας τα παντα...

Να θυμασαι αυτο που ελεγε ο Νιτσε:"Ειναι απαραιτητη η καταιγιδα για τα δεντρα που θελουν να φτασουν σε περηφανα υψη" Μαλλον καποιοι ανθρωποι ηρθαν στη γη για να δοκιμαστουν,αλλα αυτοι θα φτασουν πολυ ψηλοτερα απο τους αλλους...να το θυμασαι,να ελπιζεις στο φως και να περιμενεις...οσο ανοητο κι αναποτελεσματικο κι αν ακουγεται,ειλικρινα δε νομιζω οτι υπαρχει αλλη συνταγη!

Καλη τυχη και καλη δυναμη...
Ονειρεψου τον ηλιο...ψαξε τον ουρανο πισω απο την ομιχλη...μονη σου θα την εξαφανισεις...κι ολα καποτε θα γινουν αναμνηση!