ΔΩΣΤΟΥ ΚΛΩΤΣΟ ΝΑ ΓΥΡΙΣΕΙ...ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΝΑ ΑΡΧΙΝΙΣΕΙ...

ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ...

φτανουν καποτε στιγμες που ξεχυλιζουν το μεσα μας...
αναρωτιεσαι σκοπο υπαρξης...αναρωτιεσαι την υπαρξη την ιδια...
πλημμυριζεις ενοχες...θλιψη...πονο...αγωνια...ολα γυρω μαυριζουν...
κανεις και τιποτα δεν μπορει να σου αλλαξει γνωμη οτι αυριο ισως ολα να ειναι καλυτερα...
το καλυτερο για σενα δεν υπαρχει τωρα...
μπερδευεσαι...πεφτεις και δεν θες να σηκωθεις...
ματαια ολα...ματαιη η καθε προσπαθεια...ξενοι οι δικοι σου...πιο ξενοι κι απο τους ξενους...
αδειαζεις...
καπως ετσι αδειασα κι εγω...

τα ειδα ολα ματαια...
ο πονος υπερχυλισε...η αγωνια εφτασε στο αποκορυφωμα της...
καθε προσπαθεια για αναβαση απο τον πατο φαινοταν αβασταχτη...
τα χερια ξενα...τα χαμογελα ψευτικα...οι ανθρωποι μονοι...ξενοι...αποξενωμενοι...
η αγαπη παντα εκει αλλα δεν ηθελα να δωσω αλλη...
ενιωσε κι αυτη να ξοδευετε ματαια...σαν να μη αναγνωριζεται και ντραπηκε την τοση της δοτικοτητα...

ποιος...;που...;ποτε...;γιατι...;
κι αν...;κι αν δεν...;και οταν θα...;κι αν δεν θα...;
δεν αντεχω αλλα αναπαντητα ερωτηματα...
κρατησα στα χερια μου ζωη και θανατο μαζι...
εκλεισα τα ματια και ενιωσα...
η ζωη φανταζε βαρια...ο θανατος ελαφρυς...
η ζωη φανταζε μαυρη...ο θανατος λευκος...
η ζωη υποσχοταν πονο...ο θανατος λυτρωση...
πλησιασα τον θανατο...λιγο ακομα...κι ακομα λιγο...του χαμογελασα...
του απλωσα το χερι κι ημουν ετοιμη να τον αφησω να με κρατησει και να βαδισουμε μαζι...
και τοτε απο το πουθενα ενα αλλο αγαπημενο χερι τον εσπρωξε μακρια...
σηκωσε ψηλα το χερι που κρατουσε τη ζωη και η βολτα μου ματαιωθηκε...

ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ..."ΑΠΟΛΟΓΙΑ"

μερικοι επιμενουν να μην βλεπουν...
το λιγο διαφορετικο απο εκεινους τους φανταζει ξενο...περιεργο...συνηθως υποπτο...

αγαπας πολυ αρα εισαι ανασφαλης...
εισαι ευαισθητος αρα εισαι μαλθακος...
εισαι δυνατος αρα εισαι πληγωμενος...
κλαις...εισαι αδυναμος...
γελας...εισαι αναισθητος...
νιωθεις ενοχες αρα κατι κρυβεις...
πλησιαζεις καποιον αρα με σκοπο πονηρο...
δεν πλησιαζεις καποιον εισαι αντικοινωνικος...

ε λοιπον ΤΕΡΜΑ πια με τις ταμπελες...
εισαι αυτος που θελεις να εισαι διχως να σκεφτεσαι καθε μια κινηση πως θα φανει...
αμα θελω να κλαψω θα κλαψω κι ας φανω αδυναμη...
αν μου τη δωσει θα παρω καποιον τηλεφωνο απλα επειδη μου ελειψε και θα πω "γεια...μου ελειψες"...αν ειναι γυναικα ολα καλα κι αν ειναι αντρας ε! απλα μου ελειψες βρε αδερφε...δεν σημαινει πως σε γουσταρω...ΑΠΛΑ μου ελειψες...

αμα θελω να γελασω θα γελασω...
δεν θα νιωσω ενοχες επειδη γελαω ενω απο πισω μου παιζεται ενα δραμα...
πειραζει να εχω το δικαιωμα παρα το δραμα να γελασω και να μην φανω αναισθητη...;
ωραια κι ας φανω...εγω μια φορα θα γελασω...

αν με πιασουν οι ευαισθησιες μου θελω αγκαλιες και στοργη...
απο σενα,κι απο σενα κι απο σενα...κι εσενα...
υπαρχουν και οι στιγμες που θελεις να κλαψεις και να παραπονεθεις και να γκρινιαξεις για τα στραβα και να σε φροντισει καποιος αλλος...να αφεθεις λιγο...
λοιπον οποτε το εχω αναγκη θελω την φροντιδα...ειμαι μαλθακη...;ας ειμαι εγω την θελω...

θελω να λεω σ'αγαπω σε οποιον μου βγαινει και γουσταρω...
χωρις να σκεφτω μηπως το παρεξηγησει...;μηπως ειναι νωρις...;μηπως σκεφτει αλλο απο αυτο που εννοω...;μηπως η σχεση της δεν παει καλα και θελει τιποτε αλλο...;μηπως την πληγωσανε πολυ και ψαχνει αποκουμπι...;ΟΧΙ...οχι ρε φιλε...θελω ΑΠΛΑ να πω οτι σ'αγαπω...
ποσο δυσκολο και περιεργο και υποπτο σου κανει αυτο...;τοσο πια γιναμε ξενοι μεταξυ μας...;τοσο ασχημο ειναι να πεις σε καποιον οτι τον αγαπας...;ερωτικα...φιλικα...ανθρωπινα...!
λοιπον θα λεω σ'αγαπω οποτε θελω σε οποιον θελω αν το νιωσω...θα φανω καπως...;
ας φανω...εγω μια φορα θα το κανω...

ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ...

σαν απαντηση στο προηγουμενο παραμυθι...
θελω να πω ενα μεγαλο ευχαριστω σε καθεναν ξεχωριστα...

καποια σχολια με συγκινησαν παρα πολυ...παρα πολυ ομως...γιατι ενιωσα την αληθεια τους...ολα τα σχολια μου αφησαν πανεμορφη αισθηση...
ελαβα mail ανθρωπων που δεν ειχαν αφησει ποτε σχολιο στα παραμυθια και ομως τα διαβαζαν...σας ευχαριστω!ηταν απο τα ωραιοτερα mail που εχω διαβασει και ηταν σαν να ειχατε αφησει χιλια σχολια στα παραμυθια...σημασια δεν εχουν τα σχολια απλα για να αφηνονται...μπορει καποιος να μας διαβαζει και να του αρεσει αυτο...να βρισκει κατι μεσα σε ενα κειμενο η' ενα παραμυθι...αυτο ειναι ομορφο και ειναι κατι που αξιζει κι ας μην μπει στην διαδικασια να γραψει...
υπηρχαν ανθρωποι που πηραν τηλεφωνα...που ανησυχησαν...που τελος παντων εδειξαν νοιαξιμο...
σας ευχαριστω...απο καρδιας...εσενα...κι εσενα...κι εσενα,κι εσενα...και σενα...

ναι υπαρχουν ψυχουλες πισω απο τα πληκτρολογια...ομορφες κι ευαισθητες και αληθινες...

μερικοι απο εσας δεν με ξερετε τοσο καλα...ξερετε ορισμενα γεγονοτα της ζωης μου και καποια παγια γεγονοτα...ετσι καμια φορα η γραφη μου,τα παραμυθια μου και οι ιστοριες μου σας φαινονται περιεργες...
αλλοι παλι...πιο λιγοι με ξερετε καλα...κι ετσι δεν σας φαινεται τιποτα περιεργο απο οσα γραφω...

εν ολιγοις ειμαι εγω περιεργη...αντιλαμβανομαι με εναν δικο μου τροπο τα γεγονοτα...την ζωη...τις καταστασεις...τον ερωτα...την αγαπη...την φιλια...τους ανθρωπους...
λοιπον οι ταμπελες ρομαντικη,ονειροπολα,υπερευαισθητη,καταθλιπτικη,ποιητικη κλπ κλπ δεν μου ταιριαζουν...
ειμαι απλα εγω...γραφω οπως αισθανομαι...αν σημερα αισθανομαι χαλια θα γραψω τα μαυρα μου χαλια...αν αυριο κατι γινει και μου δωσει χαρα θα γραψω για την χαρα...
στο φιναλε...αν σε καποιον αρεσω με διαβαζει...αν δεν αρεσω μην με διαβαζετε...
ειναι απλο το συγκεκριμενο...
αλλες παλι καταστασεις της ζωης ειναι πολυπλοκες και ετσι θα μεινουν...
δεν σημαινει βεβαια πως δεν ειναι αληθινες...

καπως ετσι θελω να καταληξω πως τα παραμυθια ειναι εδω...
γυρισαν και θα παραμεινουν για οσο...
αν ειναι αληθινα...;αν τα αισθανεστε αληθινα τοτε ειναι...
αν ειναι αποκυημα φαντασιας...;αν θελετε να ειναι τοτε ειναι...
δεν υπαρχει παντα λογος να αναλυουμε τα πραγματα τοσο πολυ...
γραφω οπως αισθανομα και η μοναδικη αληθεια ειναι αυτη...

ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΜΕΡΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟ..."ΛΟΓΟΙ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ"

μου λειψατε αυτη ειναι η αληθεια...
μου ελειψε το παρεακι το εδω...το σμιξιμο των ψυχων μεσα απο λεξεις και τα συναισθηματα που γενναν αυτες οι λεξεις...

οχι δεν βρηκα απαντησεις στο μικρο διαστημα που ελειψα για ολα...
αλλα θα συνεχισω να ψαχνω και χωρις να λειπω...
οχι δεν ειναι τωρα ολα ροδινα και γαληνια...αν ελεγα πως ηταν τοτε αυτο δεν θα ηταν παραμυθι αλλα παραμυθιασμα πρωτα για μενα και μετα για εσας...
αλλα θα συνεχισω μαλλον να προσπαθω...

εκει στην προσπαθεια λοιπον πριν 2 μερες χτυπησε το τηλεφωνο...
κι αυτος ηταν ενας ακομα λογος επιστροφης...κατι που μου θυμισε πως ακομα πιστευω στα παραμυθια που βγαινουν αληθινα...οσο απιστευτο κι αν φαινεται...
ο λογος αυτος ειναι το παρακατω παραμυθι...

ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΜΕ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ ΤΕΛΟΣ...!!!

οσοι θυμαστε καποια στιγμη τον Δεκεμβριο ειχα γραψει το παραμυθι εκεινου και εκεινης!

ενα παραμυθι μιας αγαπης αληθινης και απιστευτης...!!!
λοιπον τωρα με την αδεια των δυο τους σας γραφω την συνεχεια και το τελος αυτου του παραμυθιου...με καποια στοιχεια που τοτε δεν μπορουσα να αναφερω μιας και εκεινο το παραμυθι ειχε αφηγηθει σε μενα μοναχα η κοπελα σε στιγμη περιεργη και χωρις να πιστευει στη συνεχεια του...
διαβαστε πρωτα το παραμυθι τους επανω...και μετα θα καταλαβετε τα οσα γραφω παρακατω...

οι δυο τους γνωριστηκαν μεσω μιας περιεργης αλληλογραφιας...μεσω ιντερνετ...
γνωριστηκαν με ψευδωνυμα σε ενα φορουμ που αφορουσε τον καρκινο...
εκεινη εψαχνε καποιες πληροφοριες για τον πατερα της που μολις ειχε νοσησει κι εκεινος ειχε ο ιδιος καρκινο...
αλλαξα την ιστορια τους αρκετα σε εκεινο το παραμυθι σαν επιθυμια της κοπελας που τοτε ηθελε απλα να φανει το ανεκπληρωτο του ερωτα τους...η επιθυμια τους να ειναι μαζι αλλα το απαγορευτικο της ζωης που δεν τους το επετρεπε...

ειναι αληθεια πως ηταν απο διαφορετικες πολεις...εκεινη απο εδω θεσσαλονικη κι εκεινος απο Αλεξανδρουπολη...
ομως δεν ερχοταν στην πολη της για δουλεια αλλα για χημειοθεραπειες...και καθε φορα που εκεινος ερχοταν εκεινη ηταν διπλα του...εκεινος δεν εμενε 3 μερες αλλα 3 βδομαδες...εκανε τις θεραπειες και μετα επρεπε να κατσει ενα διαστημα στην πολη της για να τον παρακολουθουν οι γιατροι του...
σε αυτο το διαστημα περα απο τις παρενεργειες που εκεινος βιωνε,περα απο τα ασχημα συναισθηματα και την ασχημη κατασταση του ζουσαν συγχρονως εναν ερωτα...εναν μοναδικο και περιεργο ερωτα...
μετα εκεινος εφευγε...εκεινη περιμενε ποτε θα ξαναρθει...μιλουσαν μεσω ιντερνετ και μεσω μυνηματων και μεσω τηλεφωνου...
ανταλλασαν τραγουδια και μυνηματα αγαπης αλλα...
εκεινος φοβοταν για την ζωη του...εκεινη φοβοταν για εκεινον και για τον πατερα της που επασχε ακριβως απο το ιδιο ειδος καρκινου με εκεινον...

καποτε σε ενα γεματο φεγγαρι ανταλλαξαν ορκους αγαπης με δυο απλα δαχτυλιδια που εγραψαν ο ενας το ονομα του αλλου μεσα και την ημερομηνια που ειχαν πρωτομιλησει...
για να τιμησουν την αγαπη τους...τον ερωτα τους...

την βοθησε πολυ...την προετοιμασε για οσα επρεπε να περιμενει...για οσα θα περνουσε στο πλαι ενος καρκινοπαθη...και συγχρονως της μαθαινε πως η σχεση τους οσο κι αν ηταν αληθινη δεν μπορουσε να οδηγησει πουθενα...
οχι πως δεν ηταν αισιοδοξος σαν ανθρωπος αλλα πιο προσγειωμενος απο εκεινη που εκανε ονειρα για μια μελλοντικη κοινη ζωη...
της ελεγε πολυ συχνα πως ενδεχεται εκεινος να πεθανει...εκεινη ουτε που ηθελε να ακουει ενα τετοιο ενδεχομενο...γιατι τα ελεγε αυτα...;αφου πηγαινε καλα...αφου ηταν εκεινη κοντα του...αφου αγαπιοντουσταν...
ναι μα...ποιος μπορει να κατηγορησει εναν ανθρωπου που πασχει απο αυτη την ασθενεια αν σκεφτεται και ετσι...ποιος μπορει να του βγαλει απο το μυαλο πως κι αυτο μπορει να συμβει...

την αγαπουσε παρα πολυ...ηταν απροσμενο δωρο στη ζωη του και στην κατασταση του...
αλλα πως θα μπορουσε να την φυλακισει κοντα του αφου εκεινος μπορει να εφευγε...
απομακρυνθηκε σιγα σιγα...ηθελε να την κανει να σταματησει να τον αγαπα...ηθελε ισως να βρει καποιον αλλο...ηθελε να μην ελπιζει σε αυτον...
κι απ'την αλλη ποσο πολυ την αγαπουσε...ποσο πολυ υπεφερε οταν ενιωθε το ποσο την πονουσε καθως την εδιωχνε μακρια του...
πηρε την ευθυνη επανω του για την σχεση τους...δεν επρεπε να αφησω να δεθουμε...δεν επρεπε να επιτρεψω στον εαυτο μου να αγαπησει και να αγαπηθει σε μια τετοια κατασταση...μα δεν σκεφτομουν λογικα...πως να σκεφτω λογικα οταν βλεποντας την ενιωσα σαν να την ξερω χρονια...
οταν μιλουσαμε με τετοια οικειοτητα σαν δυο φιλοι απο παλια που τους συνδεουν δεσμοι δυνατοι...
ποσους θα πληγωναμε εκτος απο τους εαυτους μας αν αποφασιζαμε να ειμασταν μαζι...;ποσοι θα αντεχαν μια τετοια κατασταση απο την δικη μου και την δικη της οικογενεια...;

μαζεψε τις δυναμεις του...και μετα τις τελευταιες του θεραπειες της ειπε πως δεν θα ξαναρθει...
πως επρεπε να ειναι σπιτι του και να ξεκουραστει...πως θα αφοσιωνοταν στη ζωη του εκει...κι εκεινη στη δικη της εδω και στον πατερα της που την χρειαζοταν...
εκεινη εκλαψε,χτυπηθηκε,του ειπε πως δεν χρειαζεται να ερχεται αυτος,πως θα πηγαινει εκεινη να τον βλεπει...
εκεινος ηταν ανενδοτος...της μιλησε ακομα και ασχημα για να το παρει αποφαση...
εφυγε...
εκεινη εμεινε πισω να σκεφτεται,να αναλογιζεται...να ελπιζει και να απελπιζεται...

οταν δεν αντεξε ολα οσα γυρνουσαν στο κεφαλι της αρχισε να του στελνει μυνηματα,mail και τηλεφωνα το ενα πανω στο αλλο...
θα βρουμε λυση του ελεγε...θα ερχομαι...θα τα καταφερουμε...για οσο...
την επομενη μερα εκεινος βρεθηκε στο νοσοκομειο...οχι δεν ειχε παθει εγκεφαλικο...η πιεση,η στεναχωρια σε συνδυασμο με τις τελευταιες του θεραπειες εκαναν τον οργανισμο του να μην αντεξει...
οταν εκεινη καταλαβε τι ειχε συμβει αποφασισε να απομακρυνθει...τον αγαπουσε περισσοτερο και απο την ζωη της γι αυτο και αποφασισε να φυγει μακρια του παρα να του κανει κακο...

δεν εβγαλε ποτε το δαχτυλιδι τους απο το χερι της...ουτε κι εκεινος...
του ειχε πει πως αν και μακρια αν θα το φοραει θα βρισκεται κοντα ο ενας στον αλλο για παντα...

περασαν ετσι καποιοι μηνες...
καποτε της εστειλε εκεινο το τραγουδι...λιγο λιγο...καπου καπου...μιλουσαν...ηρεμα,χαλαρα,χωρις πιεση...
εκεινος την ρωτουσε για τον πατερα της και πως τα εβγαζαν περα...εκεινη προσπαθουσε να κρυψει την αναγκη της να του πει ποσο τον αγαπουσε,ποσο ηθελε να ειναι ξανα μαζι...
δεν ρωτησε τιποτα...δεν τον πιεσε πουθενα...
στο δικο του μυαλο δεν ηξερε πως σκεφτοταν ολα αυτα...στην καρδια του δεν ηξερε πια αν ειχε την ιδια θεση...

Ο Μιχαλης πριν ενα μηνα ηρθε για επαναληπτικες εξετασεις στην θεσσαλονικη...
ηταν καθαρες...
επειτα πηγε μια βολτα στην αγορα και πηρε τηλεφωνο την Ελενη...
της ειπε τα ευχαριστα νεα και για να το γιορτασουν την καλεσε το βραδυ να βγουν για φαγητο...
εβγαλε απο την τσεπη του το δωρο που της ειχε παρει στην βολτα του μετα τα αποτελεσματα...
"δεν ξερω για ποσο...αλλα θες να με παντρευτεις...;"

προχτες δεχτηκα το τηλεφωνημα της Ελενης...
βγηκαμε ολοι μαζι και γνωρισα τον Μιχαλη...
εκεινος και εκεινη...η Ελενη και ο Μιχαλης τον Δεκεμβριο θα παντρευτουν στην Αλεξανδρουπολη...για οσο...
αλλωστε ποιος προδιαγραφει την ζωη μας...;

μια αγαπη σαν παραμυθι...αλλα τα καλυτερα παραμυθια τα γραφει η ζωη και τελικα αν υπαρχει πιστη και αληθινη αγαπη βγαινουν αληθινα!

με τις καλυτερες ευχες μου, με ολη μου την αγαπη για ενα μαθημα ζωης απο δυο παιδια που αγαπηθηκαν αληθινα,που αντιμετωπισαν την ζωη και τις δυσκολιες της,που εχουν ακομα να αντιμετωπισουν πολλα,που γνωρισαν τον ερωτα με τοσο περιεργο και αναποδο τροπο,που αντι να χαρουν την αγαπη τους την παραμερισαν ο καθενας για τους λογους τους αλλα επειδη την πιστεψαν εκεινη δεν τους αφησε... και παρολα αυτα κερδισαν!

Σε σας παιδια που μου επιτρεψατε να γραψω το αληθινο σας παραμυθι,που μου επιτρεψατε να δω και να θυμηθω πως ακομα πιστευω!
Η ωρα η καλη με τις θερμοτερες ευχες μου!!!!
και ειμαι σιγουρη πως ολα θα πανε καλα!!!
ξεκινησατε αναποδα και το καλυτερο ειναι τωρα μπροστα σας!!!

Λοιπον τα παραμυθια κι εγω μαζι τους επιστρεψαμε!!!

"κι ενω αντοχες κι ενοχες μου διναν ραντεβου...απ'τα ακριβα μου στα πιο φτηνα...
κι απ'τη φωλια μου στο πουθενα...συναντηθηκαμε στη μεση του καιρου..."


Υ.Γ1 ευχαριστω εσενα,εσενα,εσενα κι εσενα που ειτε με mail,ειτε με μυνηματα ειτε με καποιου ειδους επικοινωνια δειξατε το νοιαξιμο και την αγαπη σας...
σας ευχαριστω απο καρδιας για αυτη την κινηση και θελω να ξερετε πως εχετε την αγαπη μου!

Υ.Γ2 Ι... σε ευχαριστω γιατι απλα εισαι παντα εκει για μενα...μοναδικα και αληθινα...
Μ...τωρα πια εισαι κι εσυ εκει...μεσα μου,εχεις δικο σου κομματι και ξερω πως ειναι αληθινο και μ'αγαπαει...

Υ.3 Ζωιτσα αγαπημενη αν δεν σε ειχα δεν ξερω που θα ημουν...

Υ.Γ4 Π... δεν θα στο πω αλλα σε ευχαριστω που μ'αγαπας παρα τα οσα και οσα και οσα...ας προσεχες...

Υ.Γ5...ευχαριστω που εστω και αργα δεν ηθελες να με χασεις...

Υ.Γ6 το τραγουδι αφιερωμενο...

Υ.Γ7 οποιος διαβασε μεχρι εδω του αξιζουν συγχαρητηρια...