ΧΑΜΕΝΗ ΣΤΗΝ ΜΟΝΗ ΑΓΑΠΗ ΠΟΥ ΕΜΑΘΑ...

Περπατησα πανω σε αυτη τη γη και πονεσα τοσο πολυ...
τοσο βαθια...
που νομιζα πως ο πονος δεν θα σταματουσε ποτε...
Μερικες φορες αισθανομουν τοσο βασανισμενος που δεν ειχα ουτε
τη δυναμη να ζησω και η σκεψη του θανατου ηταν η πιο ευχαριστη σκεψη για μενα...

Ενιωθα οτι ειχα υποφερει τοσο πολυ,τοσο εντονα και για τοσο καιρο,οσο δεν ειχε υποφερει κανενας ανθρωπος,κανενας αντρας,γυναικα ή παιδι στο χρονο τον απαντα.
Ημουν απολυτα σιγουρος πως βασανιστικα για ολη την ανθρωποτητα.

και μα Τον Θεο,ενιωθα τοσο χαμενος...
περισσοτερο χαμενος κι απο την πρωτη συνειδητη σκεψη ενος παιδιου...
περισσοτερο χαμενος κι απο την πρωτη δεκαρα που κερδισες και ξοδεψες...
ειναι εκπληκτικο μεχρι ποιο σημειο μπορει να αισθανεται χαμενος ενας ανθρωπος...
και ωστοσο την ιδια στιγμη να ξερει που βρισκεται...

Ενιωθα μεσα μου να συνθλιβομαι σε βαθμο πολυ μεγαλυτερο απο οτι ενα λουλουδι
που εμεινε χιλιαδες χρονια συμπιεσμενο αναμεσα στα φυλλα ενος τεραστιου βιβλιου...Ημουν τοσο χαμενος,τοσο μονος,τοσο συντετριμενος,τοσο τραυματισμενος...
που νομιζα πως δεν θα μπορουσα να αντεξω ουτε ενα λεπτο παραπανω...
και νομιζω πως μια δυο φορες δεν μπορεσα...
τελικα ομως επεζησα...

Σταθηκα εδω τοσο μονος,τοσο απελπισμενος και αδειος...
που η επιθυμια μου να νιωσω την αγκαλια καποιου...οποιουδηποτε,να με τυλιγει,
εγινε πονος.
Ομως δεν ενιωσα καμια αγκαλια...
ωστοσο τα καταφερα...
Σταθηκα εδω και πεθανα χιλιες δυο φορες μεσα μου...
καθε φορα με πιο επωδυνο θανατο
και ορκιστηκα πως ποτε δεν θα βοηθουσα ανθρωπο...
ποτε δεν θα νοιαζομουν για κανεναν οσο θα ζουσα...

Τοσο ειχα κουραστει ψυχικα...τοσο ειχα κουραστει να δινω...τοσο ειχα κουραστει να νοιαζομαι για τους αλλους...
και ωστοσο παντα κατεληγα να νοιαζομαι για καποιον και για τα προβληματα του...
και εμαθα πολυ περισσοτερα απο οσα θα ηθελα για το τι σημαινει να δινεις...

και γιατι ενιωθα ετσι...;η αιτια δεν εχει σημασια...

Αυτο που εχει σημασια ειναι το γεγονος οτι εμαθα απο αυτες τις καταστασεις...
εμαθα να αγαπω ολον τον κοσμο...
οταν καποιος σε κανει να πονεσεις...
οταν καποιος σε συνθλιψει...
δεν εχεις παρα να τον αγαπησεις...
και να συνεχισεις να προχωρας...να αγωνιζεσαι...

στο τελος ως αποτελεσμα ολων αυτων ανακαλυπτεις
πως ειναι ευκολο να ζεις...

αποσμασμα απο το βιβλιο "Μια ζωη δεν μας φτανει"του David Frasure

................................................................................Ηταν μια νυχτα καλοκαιριου...
συνηθιζω να επισκεπτομαι ενα συγκεκριμενο βιβλιοπωλειο της πολης μας που ειναι ανοιχτο νυχτες...
ολο το κλιμα ηταν τελειως διαφορετικο εκεινο το βραδυ...
μπηκα μεσα και μια περιεργη ενεργεια πλανιοταν γυρω μου...
μια κοπελα με πλησιασε...
οσο κι αν προσπαθησα μετα δεν μπορεσα να θυμηθω τι συζητηση καναμε...
ουτε πως ηταν μπορεσα να θυμηθω...
ουτε απο που ξεφυτρωσε ξαφνικα...
ουτε θυμαμαι πως κρατησα το βιβλιο στα χερια μου...
το μονο που θυμαμαι ειναι να μου λεει πως "δεν χρειαζεται να το παρω αν δεν θελω απλα και μονο επειδη μου το προτεινε εκεινη..."
το θεμα ειναι πως δεν μου το προτεινε...
αλλα δεν μπορω να θυμηθω πολλα απο εκεινη τη νυχτα...

Το θεμα ειναι πως αυτη η νυχτα...
αυτο το βιβλιο μου αλλαξαν τη ζωη...
απο τοτε η πορεια αρχισε να βγαζει νοημα...
οι αναμνησεις εστεκαν καπου...
κι ολα εκεινα που ειχα μεσα μου αλλα φοβομουν να μοιραστω απεκτησαν υποσταση...

ολα οσα συνεβησαν απο εκει κι επειτα ηξερα πως μονο τυχαια δεν ηταν...
προσπαθησα πολλες φορες να αλλαξω εκεινα που ηξερα πως θα γινουν...
θα μπορουσες να το πεις "χαρισμα"...θα μπορουσες να το πεις και "καταρα"...
ακομα δεν ξερω τι ονομα να του δωσω...

προσπαθησα πολλες φορες να μη δωσω σημασια στα ξεκαθαρα "σημαδια"...
ηθελα να ηταν απλα "τυχαια"..."παιχνιδια του μυαλου"...
ηθελα πολυ να κανω λαθος...
περα απο το μυαλο...την ψυχη...αντιδρουσε και το κορμι...
απλα και μονο γιατι δεν μπορουσα να αποδεχτω...
οσα ηξερα...τωρα...
μετα απο τοσα χρονια ξερω πως δεν μπορω να αλλαξω πολλα...
ισως και τιποτα...
ξερω πως τιποτα δεν ειναι τυχαιο...

προσπαθησα πολλες φορες να πεισω αλλους ανθρωπους γι αυτο...
εψαχνα απεγνωσμενα να βρω καποιους να μου μοιαζουν...
ηθελα να μοιραστω ολα αυτα...
καμια φορα ειναι αβασταχτα τα μυστικα του νου...
προσπαθησα...
η αληθεια ειναι πως προσπαθησα πολυ...
συνηθως ματαια...
αν δεν ειναι η ωρα καποιου να θυμηθει,να παρει καποιο μαθημα,να δει λιγο αλλιως...
οτι κι αν πεις...οτι κι αν κανεις...ειναι ματαιο...
προσπαθησα να ελεγξω και την καρδια μου...
αυτη την αυθορμητη ανεξελεγκτη συνηθεια να ανοιγομαι...να δινομαι...να αφηνομαι...
προσπαθησα να γινω ετσι οπως ειναι οι πολλοι...
να μη νοιαζομαι...να μην ανησυχω...να μην δειχνω...
ετσι θα περνουσε ευκολα αυτη η ζωη μου ειπανε...
ετσι επιβιωνεις...
τα υπολοιπα ειναι για αλλες εποχες...

συνηθιζα να λεω στους ανθρωπους "μην με παρεξηγεις"...
απλα οταν μου βγει να πω σ'αγαπω το λεω...
οταν θελω να αγκαλιασω το κανω...
οταν δεν εισαι καλα θελω να σε παρω τηλεφωνο...
θελω να ερθω κοντα σου...να σου αφησω ενα χαδι...
να ξαγρυπνησω διπλα σου...
θελω να σου αφησω ενα τραγουδι...θελω να σου δωσω κατι...εστω κατι μικρο...
να σου δειξω πως σημαινεις κατι για μενα...
πως μου αρεσει το μεσα και το εξω σου...

"μη με παρεξηγεις"...
συνηθως με παρεξηγουσαν...
παρερμηνευτηκαν ολες οι κινησεις...ολες οι λεξεις...ολα...

οι ανθρωποι συνηθως ειναι καχυποπτοι...
συνηθως πιστευουν πως κρυβεις κατι πισω απο αυτο που δειχνεις...
στην καλυτερη παιρνουν οτι εχεις να δωσεις κι υστερα χανονται...
στην χειροτερη...
αυτο ειναι κατι που δεν θελω να θυμαμαι...

λοιπον προσπαθησα πολυ...
να γινω καποια αλλη...που ισως θα ζουσε πιο ευκολα τη ζωη...
ουτε αυτο το καταφερα...

αυτο ειναι που δεν καταφερα ποτε...καθολου...
και ειναι το μονο που δεν εχω σκοπο να προσπαθησω να αλλαξω ποτε...
μεσα σε ολα οσα...
οσα εγιναν...
οσα δεν εγιναν...
οσα εχασα κι οσους εχασα...
οσα εδωσα...οσα πηρα...
οπου ακουμπησα και αφησε σημαδι...
για ολο τον πονο...
για καθε μικρη χαρα...
για καθε ελπιδα που ξεπροβαλε οταν αντικρυζα ψυχες στο δρομο...
για καθε απογοητευση...
για καθε λαθος κινηση...λαθος υπολογισμο...
για εκεινους που ηρθαν για να μεινουν...
για οσους εφυγαν...
για ολες τις σιωπες...
για ολες τις κραυγες...

η μοναδικη μου απαντηση ειναι η αγαπη...
το μοναδικο που εμαθα καλα...

κι ας επιμενουν σχεδον ολοι πως ειναι λαθος προσεγγιση...

η μοναδικη απαντηση σε ολα...
η αγαπη...
ενα μικρουλι σ'αγαπω...
που οταν το λες ,πρωτος εσυ νιωθεις αλλιως...
που οταν το εισπρατεις νιωθεις να ρεει η ενεργεια μεσα σου...
ενα μικρουλι σ'αγαπω...
που τοσο φοβομαστε...τοσο ντρεπομαστε να πουμε...
κι ισως αυριο να ειναι πολυ αργα...
ισως οταν αποφασισουμε να το εκφρασουμε,να το δειξουμε...
η ευκαιρια να εχει πια χαθει...

και δεν εγινε και τιποτα αν δεν παρετε πισω απαντηση...
εσεις που το νιωσατε θα το εχετε πει...θα το εχετε δειξει...
και αυτο φτανει...
αυτο ειναι που μενει στο τελος...
σε καθε τελος...

ενα μικρουλι...
τοσο δα...
σ'αγαπω...



Υ.Γ αφορμη γι αυτο το παραμυθι...
η αγαπη που αργησε ξανα αλλη μια μερα...

τα βλεμματα των ανθρωπων...
που τοσο αλλαζουν απο τη μια στιγμη στην αλλη...

τα συναισθηματα που μαθαμε να ξεπουλαμε ευκολα...

η ελλειψη...

ο εγωισμος που αφηνουμε να μπει πανω απο την καρδια...


αφορμη,αιτια κι αποτελεσμα γι αυτο το παραμυθι...
ο ανθρωπος...
που ακομα να ανοιξει τα ματια της ψυχης για να δει καθαρα...

Αφορμη...

το οτι εμαθα να χανομαι...
γιατι ειχα ονειρα πολλα...

"Γιατι ημουν παντα μονος...
και θα 'μαι παντα μονος..."

επιμενω να ζω στον κοσμο μου...
γιατι ειναι καλυτερος απο τουτον εδω...
και πια δεν με νοιαζει να πεισω κανεναν για τιποτα...

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΨΥΧΩΝ...

"Εχω μπει σε πολλα παραμυθια...
κι ενω ηξερα το τελος του παραμυθιου
προσπαθουσα να το παραποιησω...
ενω ηξερα...πως δεν μπορω...
καθομουν μεσα στη γυαλινη σφαιρα του παραμυθιου...
νομιζα πως δεν μπορουσαν να με δουν απεξω...
αλλα εκανα λαθος...
δεν μπορουσα να δω εγω εξω...
οι αλλοι με εβλεπαν καθαρα...

Η αληθεια μετραει για οσο την αντεχεις...
γι' αυτο τις ερωτησεις που θα κανεις να προσεχεις...

Η αληθεια μετραει για οσο την αντεχω...
γι'αυτο τις ερωτησεις που θα κανω θα προσεχω..."


αυτα εγραψε καποτε ενα αγορι...
ειχε κρυψει ηλιους στα ματια του πισω απο σκιες...
τους φυλουσε καλα μη φανουν...
δεν ηθελε...
οχι τοσο ευκολα να τους δουν αλλοι...
τον ελεγαν "περιεργο"...
χαμογελουσε και επαιρνες ματι λιγο απο τον ηλιο του...
κι αν σε κοιτουσε εντονα εβλεπες βαθια...
τοσο βαθια που πονουσες...
για ολα οσα εβλεπες και για ολα οσα θα μπορουσες ακομα να δεις...

ετσι ειναι τα "περιεργα" παιδια...
εκεινα τα λιγο διαφορετικα...
εκεινα που δεν ειναι ευκολο να πλησιασεις και να αγγιξεις...
γιατι τα ευκολα χανονται...εξαφανιζονται στην πρωτη καταιγιδα...
αλλα στο αγορι αρεσε να καθεται κατω απο την βροχη...
δεν εφευγε...
δεν ανοιγε ομπρελα...
δεν εψαχνε υποστεγο να προφυλαχτει...

ετσι ειναι οι "περιεργοι" ανθρωποι...
δεν προφυλασσονται...
γι αυτο γινονται και "περιεργοι"...
αλλιως θα ηταν "ευκολοι" και ολα θα κυλουσαν "ησυχα"...
και δεν την πολυσυμπαθω αυτη την λεξη...ουτε την εννοια της...

οταν χτυπαει η καρδια...
οταν εισαι ζωντανος μεσα σου...
οταν δημιουργεις και δημιουργεισαι μεσα απο σενα και μεσα απο τον αλλο...
δεν μπορεις να εισαι "Ευκολος"...
δεν μπορεις να αφηνεις να κυλουν ολα "ησυχα"...
δεν μ'αρεσουν οι "ευκολοι" δρομοι...
ειδα τα σκοταδια καταματα...
ειδα τους φοβους μου να με κοιτουν ειρωνικα...
ειδα να κρυβομαι κατω απο ενα σεντονι για να προστατευτω...
ειδα να πεφτω και να ματωνω ξανα και ξανα...
μιλησα με τον ιδιο τον θανατο...
εσπασα τα μουτρα μου και αλλαξα μουτρα...
ματωσα τα ποδια πατωντας αγκαθια εκει που λεγανε πως ειχε αμμουδιες...
βραχηκα χιλιες φορες...να πλυνω τις πληγες μου...
μιλησα στους ανεμους...
εστειλα μυνηματα γραμμενα σε φυλλα φθινοπωρινα...
εγραψα στα δεντρα σημειωματα να βρουν πλασματα απο την χωρα του ποτε...
προσπαθησα να πεταξω απο το πιο ψηλο σημειο...
εκαψα τα φτερα...
τα ξεσκισα πολλες φορες και αλλες τοσες αφηνα να μου τα ξεσκιζουν...
και δεν μετανιωνω λεπτο για τιποτα απο ολα αυτα...

μα ετσι εμαθα να μην αγαπαω τους "ευκολους" δρομους...
να με συγκινει μονο ο "περιεργος" ανθρωπος...
γιατι ειμαι κι εγω "περιεργη"..."μοναχικη"..."μονη"..."νοσταλγικη"..."αθεραπευτα ρομαντικη"...και φυσικα "ξεχασμενη..."...
"περιεργη" λοιπον...
κι αυτο τρομαζει τους ανθρωπους...
και φευγουν...
ενω δεν ζητας πολλα...
ισως να μη ζητας και τιποτα...
απλα πλησιαζεις με αυτη την περιεργη σου φυση και θες να εισαι εκει...
να αγγιξεις...να μαθεις...να δωσεις και να παρεις...

"αλλα ειναι νωρις στον κοσμο αυτο...
δεν εχουν εξημερωθει τα τερατα"

"περιεργος" λοιπον...
γιατι μοναχα εκεινος εχει κατι να πει στην ψυχη μου...
στην δικη μου ψυχη...
υποπτευομαι πως καπου...καπως...με καποιον τροπο μοιαζουμε...
ολοι οι "περιεργοι" μεταξυ μας...
αλλα εγω αποψε μιλαω για ενα αγορι...
που κρυφτηκε σε ενα γυαλινο παραμυθι...
και νομιζε πως δεν τον βλεπει κανεις εκει μεσα...

δεν ξερω αν τον ειδα απεξω...
ή αν βρισκομαι κι εγω εκει μεσα...
μου φτανει που τον ειδα...
ειναι τοσο ομορφα οταν ανταλλασεις βλεματα που κρυβουν ηλιους...
ειναι ομορφο πολυ οταν η μια ψυχη χαιρεταει την αλλη...
και νιωθεις...καπου μεσα σου το νιωθεις πως ...ο χαιρετισμος αυτος "λεει" κατι...

αλλωστε επιμενω πως καμια συναντηση σε αυτη την πορεια μας δεν ειναι τυχαια...
κι επιμενω να φτιαχνω παραμυθια...
επιμενω να πλησιαζω με διαθεση αληθινη και ετοιμη να τιναξω τα φτερα...
διαφανα ακομα...αλλα ξεκινησα να τα φτιαχνω απο την αρχη παλι...



το τραγουδι επαιζε σε ολη την σκεψη...
σε ολο το παραμυθι...
ετσι το ταιριαξα εδω...
αλλωστε..."υπαρχουν κι ατομα που γινονται κομματια..."
και ποτε δεν θα αποδεχτω "που βρισκω αναπηρο τον κοσμο στα σημεια..."


αφιερωμενο λοιπον ολο το παραμυθι σε αυτον τον ιδιαιτερο χαιρετισμο...

ΜΑΜΑ ΜΟΥ...

Ξυπνησα παλι με την ιδια αισθηση μαμα...
σε φωναξα κι οταν ανοιξα τα ματια καταλαβα πως παλι δεν θα ερθεις...
δεν θα πλησιασεις το κρεββατι μου να μου πεις πως ηταν ενα κακο ονειρο...

Σχεδον καθε πρωι ξυπναω φωναζωντας μαμα...μαμα...
δε ερχεται κανεις...
το ιδιο ονειρο εδω και 4 μηνες κοντα...
ησουν εδω...εγινε καποιο λαθος και μου ζητουσες να σου πω πως φτασαν τα πραγματα εκει...πως εγιναν ολα και εφυγες...

εχω ξανα την ιδια αγωνια...
απλωνω τα χερια μου να πιασω τα τηλεφωνα...μηπως δεν ακουσα...μηπως χτυπησε καποιο και συνεβη κατι...
να προλαβω...
να παρω ολους τους γιατρους...
να δειξω ολες τις εξετασεις σε οποιους ειδικους...να μου δωσουν μια ελπιδα...να μου πουν πως εγινε καποιο λαθος...
προσπαθω να σου εξηγησω...
πως δεν ηθελα...δεν ηθελα μαμα να σε στεναχωρησω...δεν ηθελα να αγχωθεις για το μετα...
συγνωμη μαμα που δεν σου ειπα οτι φευγεις...
που το κρατησα μυστικο...
που ακουσα ολους που λεγαν οτι ειναι το καλυτερο...
............................................
Λενε οτι ομορφυνα μαμα...
αδυνατισα...εβγαλα τα μαυρα οπως μου παραγγειλες στο ονειρο...
φτιαχνω τα μαλλια μου...τα νυχια μου...βαφομαι...βγαινω...χαμογελαω...
γελαω δυνατα...χορευω...παιζω...
προσπαθω τοσο πολυ να ζησω...
δεν θα επρεπε να θελει προσπαθεια μαμα η ζωη...
ολη μερα ετσι...
καθε μερα και καθε στιγμη ετσι...
κι ετσι κανεις δεν ξερει...κανεις δεν φανταζεται...
κι ετσι ολα μοιαζουν καλα...

παιρνω πτυχιο μαμα...
εφτασε ο καιρος...
επιτελους...
θυμασαι την πρωτη μερα που πηγαμε μαζι στη σχολη...;
θυμαμαι ποσο χαιροσουν...ποσο περηφανη ενιωθες...
θυμασαι που στα δυσκολα μαθηματα σε εβαζα να με πηγαινεις εσυ...;
εισαι το γουρι μου σου ελεγα...κι ερχοσουν...
σε ταλαιπωρουσα αλλα ερχοσουν...παντα εκει...σε ολα μου...

θυμασαι που σου ελεγα οταν παρω πτυχιο θα ρθεις με λουλουδια μαμα...
κι απαντουσες πως τοσο που αργησα ολοκληρο νυφιατικο αυτοκινητο θα στολισεις αρκει να παρω πτυχιο...
τι να σου λεγα μαμα...;
πως καθε που εμπαινες στο νοσοκομειο εγω αποφασιζα πως δεν θα ξαναπατησω στη σχολη...;
πως δεν αντεχα τα βιβλια μου να ανοιξω και να κοιταξω αρρωστιες...;
πως δεν ηθελα να ειμαι καθε μερα αντιμετωπη με αυτον τον πονο...;
τι να σου λεγα μαμα...; εβρισκα ενα σωρο δικαιολογιες...

κι οταν εφυγες...εκανα πολυ καιρο να καταφερω να ξαναπατησω μεσα σε νοσοκομειο...
ωρες καθομουν απεξω...ζυγιζα...μετρουσα αντοχες...
τα ποδια μου ειχαν βαρυνει και το βημα μπροστα δεν εκαναν...
δεν εφευγα...ηξερα πως αν εφευγα δεν θα ξαναγυριζα ποτε...

και τωρα δεν θα εισαι να με δεις...
τωρα που αποφασισα πως η μονη χαρα σε ολο αυτο θα ειναι να απαλυνω τον πονο του αλλου...εστω για λιγο...εστω οσο μπορω...
γιατι υπαρχουν τοσοι που υποφερουν...τοσοι που λαχταρουν ενα χαδι...μια καλη κουβεντα...λιγο φροντιδα...
ειναι το μονο που μου δινει χαρα τον τελευταιο καιρο...
να νιωθω πως απαλυνω λιγο τους αλλους...
τιποτε αλλο δεν με ευχαριστει μεχρι μεσα στην καρδια μου...μοναχα αυτο...
δεν περασαν ουτε 4 μηνες μαμα...
πηγα στο αλλο σπιτι...
ειχα μια κρυφη ελπιδα οτι θα ησουν εκει...
πως κρυφτηκες εκει και περιμενες να περασουμε λιγες καλοκαιρινες μερες μαζι οπως ειχαμε συμφωνησει...
συγνωμη που δεν προλαβα μαμα...
συγνωμη που δεν ηρθα οταν ησουν εκει...
τωρα ειμαι αλλα δεν εισαι εσυ...
κι ηθελα τοσο λιγες μερες μαζι σου...μονο μαζι σου...
ειχα μερικα μυστικα που ηθελα να σου ακουμπησω...θα καταλαβαινες...μονο εσυ θα καταλαβαινες...

Μαμα μου νιωθω τοσο μονη...οι νυχτες μοιαζουν ατελειωτες...
νιωθω πως δεν εχω σημειο αναφορας...
δεν εχω στηριγμα πια...δεν εχω τον ανθρωπο μου...
τον μοναδικο ανθρωπο που θα ηταν κοντα μου παρα τα οσα...
μαζι με οσα...
οτι κι αν γινοταν...
οτι κι αν ημουν...
οπως κι αν ημουν...
τον μοναδικο ανθρωπο που θα με αγαπουσε με ολα τα λαθη μου...τα παθη μου...τους φοβους μου...τις χαρες μου...
τον μοναδικο ανθρωπο που θα με αγαπουσε και θα με αποδεχοταν φυσικα και διχως δισταγμο στο παραμικρο...διχως αμφιβολια...
πως να μαθω μαμα να ζω μονη...;
πως να μαθω σε ολα να ανταπεξερχομαι χωρις να εισαι εκει...;
που ακομα σηκωνω το ρημαδι το τηλεφωνο να σε παρω να σου πω τι εγινε...
που μαλωναμε με τη μικρη για το πως γινεται εκεινο το φαγητο...και της ειπα "παρε ρε τη μαμα να σου πει πως εγω εχω δικιο..." και μειναμε να κοιταζομαστε κι οι δυο μας...
που ακομα τρεχουν τα ματια μου οταν καποιος φωναζει την μαμα του...
κι η δικια μου...;εγω που να φωναξω...;που να απευθυνθω...;

ειχα πολλα ακομα να σου πω...
πολλα να δεις...σε πολλα να χαμογελασεις ευτυχισμενη...
ειχα να σου δειξω...
ειχες να μου μαθεις...
τοσα πολλα...
και τωρα ολα τα στερουμαι...ολα...

κι η μικρη φευγει μαμα...
βρηκε δικο της σπιτι...
και χαιρεται...μα και λυπαται γιατι μονη ξανα δεν εζησε...μαζι σου μονο εμαθε...
και νιωθω τοσο περιεργα...σαν να μου ξεκολαει αλλο ενα κομματι...
σαν να πρεπει να συνηθισω αλλο ενα μερος της ζωης που συνεχιζει...

να συνηθισω πως ανθρωποι λιγοι υπαρχουν...
λιγοι εμειναν...
λιγοι καταλαβαινουν και νιωθουν...
τοσο λιγοι...τοσο λιγοι μαμα...
ακομα και οι πιο κοντινοι...
τοσο καλα παιζω τον ρολο μου μαμα...ή οι ανθρωποι παιζουν τοσο καλα τον δικο τους...;
και ποσο χαζοι μοιαζουν οταν μου λενε σε 1 χρονο θα εισαι καλυτερα...
σε 3 χρονια θα χαμογελας στη θυμηση της...
ποσο χαζοι οταν βαζουν χρονοδιαγραμμα στον πονο...;εχει μωρε ο πονος της απωλειας χρονοδιαγραμμα...;
και κουραστηκα μαμα...
κουραστηκα να απαντω...
οταν ολοι ρωτανε τι κανεις...;
-καλα ειμαι...ολα καλα...μια χαρουλα...
-α!μπραβο...ωραια...ετσι πρεπει...
ποσο μου τη δινουν μαμα...ποσο πολυ...
κι αν ησουν εδω την ξερω την απαντηση που θα δινες...
"γραψτους μωρο μου..."

θαρρω πως η μονη που καταλαβαινει ειναι η Μα'ι'ρα...
ειναι απιστευτο αλλα καθε φορα που κλαιω...κλαιει κι αυτη...
ερχεται και μου γλυφει τα δακρυα το πιστευεις...;
"που ειναι η ποπη Μα'ι'ρα ...;"της λεω και γουρλωνει τα ματακια της...
μετα ψαχνει δεξια κι αριστερα και γαυγιζει...
και ξερει...το νιωθω πως ξερει...

Μαμα...
μαμα μου...
ηλπιζα πως καποτε εδω θα εγραφα το καλυτερο μου παραμυθι...
πως η ζωη θα μας εκανε την χαρη να γινεις καλα...
και θα χορευα ευτυχισμενη κατω απο ανοιχτους ουρανους...
πως τοση ευτυχια δεν θα ειχα που να την χωρεσω...
και τωρα γραφω γραμματα που στελνω στον ουρανο...
τωρα τετοια ειναι τα παραμυθια μου...
Μαμα μου...
θα αλλαζα τα παντα...
οτι εχω και δεν εχω...
καθε ευτυχια...καθε γελιο...καθε στιγμη...
ολα...τα παντα...
για μια ακομα στιγμη μαζι σου...
για μια αγκαλια...ενα χαδι...
τα παντα...ολα θα τα αλλαζα...


Υ.Γ μου λειπεις τοσο αδιανοητα,αβασταχτα πολυ...
και σε χρειαζομαι...

Υ.Γ2 βαζω την πιρογα συνεχεια...ακουγεται εκει...;

Υ.Γ3 μαμα μου...επρεπε να εισαι εδω...



το παραμυθι αυτο παει στον ουρανο...
τα σχολια κλειστα αυτη τη φορα...

ΣΑΣ ΑΦΗΣΑ ΜΗΝΥΜΑ

Ἐμπρὸς ἐμπρὸς μὲ ἀκοῦτε; Ἐμπρὸς
ἀπὸ μακριὰ τηλεφωνῶ. Δὲν ἀκούγομαι
τί, ξεφορτίστηκε ἡ ἀπόσταση;
Ἀπὸ κινητὸ διάστημα μιλᾶτε;
Νὰ ξαναπατήσω τὸ μηδέν; Κι ἄλλο;
Μὲ ἀκοῦτε τώρα;
Ναὶ μου δίνετε σᾶς παρακαλῶ τὴ μαμά μου;
Τί ἀριθμὸ πῆρα; Τὸν οὐρανὸ
αὐτὸν μοῦ ἔχουν δώσει. Δὲν εἶναι κεῖ;
Μπορῶ νὰ τῆς οὐρλιάξω ἕνα μήνυμα;
Εἶναι μεγάλη ἀνάγκη πεῖτε της
εἶδα στὸν ὕπνο μου ὅτι πέθανε κι ἐγὼ
μικρὸ παιδὶ κατουρημένο γοερὰ
μούσκεμα ὁ φόβος ὡς ἀπάνω
κι ἀκόμα νὰ στεγνώσει.

Νὰ ῾ρθεῖ νὰ τὸν ἀλλάξει.

Ἂν δὲν μπορέσει, τῆς λέτε ἀκόμα ὅτι
ὡρίμασε ἐκείνη ἡ παλιὰ φοβέρα της
πὼς θὰ μὲ φάει ὁ γέρος ἂν δὲν τελειώσω
τὸ φαγητό μου.
Ὡρίμασε ἔγινα γεῦμα γήρατος.
Ὄχι σὲ ταβερνάκι ὀνείρου.
Σὲ κάποιο λαϊκὸ μαγέρικο ποὺ ἄνοιξε
ὁ καθρέφτης.

Κικη Δημουλα