Εχουν περασει χρονοι 30...

Εδω στο χειλος των 30...τι αριθμος Θεε μου κι αυτος...

θα επρεπε συμφωνα παντα με την λογικη που οριζει-καθοριζει-εξοριζει(απο την αληθεια) καθε ενηλικα να παψω να πιστευω στα παραμυθια...
θα επρεπε να σκεφτομαι λογικα...
θα επρεπε να εχω προγραμμα...
θα επρεπε να εχω ενα σεβαστο ποσο στην ακρη για παν ενδεχομενο...
θα επρεπε να εχω οργανωση...
θα επρεπε να εχω ξεκινησει μια καριερα...
θα επρεπε να εχω κατασταλαξει...
κι ισως να εχω ηρεμησει...
θα επρεπε...

αλλα βλεπεις ποτε δεν τα πηγα καλα με αυτη τη λεξη...τι θα πει πρεπει;;;

κατα εναν περιεργο τροπο το μυαλο μου αρνειται να σκεφτει λογικα...
δεν τα παω καλα με τα οποιαδηποτε προγραμματα που με βαζουν σε καλουπια καθε ειδους...
καλα για το σεβαστο ποσο δεν το συζητω...τα λεφτα ειναι για να τα ξοδευεις οπως και με οποιους αγαπας...οταν υπαρχουν...
η οργανωση δεν ειναι πολυ του στυλ μου...τι πειραζει δηλαδη να αποφασιζεις τελευταια στιγμη...;
την καριερα την προσπαθησα αλλα δεν μου πολυβγηκε...τελος παντων αγαπω την δουλεια μου κι αυτο ειναι αρκετο...
να εχω κατασταλαξει...;
να εχω ηρεμησει...;
ισως...
αλλα δεν εγινε τι να κανουμε τωρα...

εδω στο χειλος των 30...τι αριθμος Θεε μου κι αυτος...

με κοιταζω στον καθρεφτη...δεν μοιαζω με 30 ρε γαμωτο...
ειχα παντα την εντυπωση οτι στα 30 θα εμοιαζα με 30...τωρα τι ακριβως σημαινει αυτο ουτε κι εγω καλα καλα ηξερα...
ισως καμια ρυτιδα...καμια ασπρη τριχουλα...ισως ολα τα παραπανω που θα "επρεπε"...
ισως...
αλλα βασικα μοιαζω τωρα εγω με 30;;; μπααα απανταω μονη μου...με τιποτα...καπου μεταξυ 23 με 27 ειμαι...
σιγουρα πραγματα...
το 30 ειναι αλλωστε μονο ενας αριθμος...
αλλα καπως χτυπαει ο πουστης...σαν καμπανα...ΝΤΑΝ!!!
κι ολη η ανεμελια των 20 και κατι ψιλα εξανεμιζετε...σαν μαγικη σκονη που ανεβαινει ψηλα στον ουρανο και χανεται...κι οπως χανεται εσυ απο κατω βλεπεις παρεες να περνουν...μεθυσια,τρελες,σπουδες,αγχοι,ερωτες,χαρες,λυπες,τραγουδια,επιλογες,σωστα.λαθη...μια δεκαετια ειναι αυτη...
να οταν γινεσαι 30 δεν νιωθεις οτι πας απο τα 29 εκει...νιωθεις σαν να αλλαζεις δεκαετια...30...ΝΤΑΝ!!!(η καμπανα ντε...)

Μ'αρεσει να καθομαι και να ονειρευομαι με τις ωρες πραγματα που θα κανω και πραγματα που ισως δεν κανω ποτε...
ενα αγαπημενο παιχνιδι που παιζω ειναι το "η ζωη αλλιως"...διαφορετικα σεναρια με μενα φυσικα πρωταγωνιστρια και ρολους να εναλλασονται και να διαδεχονται ο ενας τον αλλο...
εγω σε αυτη τη ζωη...εγω σε εκεινη,στην αλλη,στην παραλλη...αν ειχα κανει εκεινη την επιλογη και ολα ειχαν κυλησει αλλιως...αν...αν...

Μ'αρεσει να χοροπηδαω στη θαλασσα οταν εχει κυμματα...τρελαινομαι...μαζι με το χοροπηδητο να βγαζω κι εναν ηχο του στυλ "ιουυυυυυυυυυ" και μετα να γελαω...πολυ ομως...
και φτου απο την αρχη...

Μ'αρεσει να χανομαι μεσα στην ποιηση αγαπημενων ποιητων...να κλαιω και να γελαω και να ερωτευομαι και να ταξιδευω μεσα απο αυτα...

Μ'αρεσουν τα παραμυθια...κι ακομα πιστευω σε ενα ευτυχισμενο τελος...

Μ'αρεσει να κανω ευχες φυσωντας ενα λουλουδι...βλεπωντας ενα αστρο να πεφτει...'η στην πανσεληνο...και πιστευω...ναι αληθεια πιστευω οτι θα βγουν...

Μ'αρεσει να πιστευω οτι η ζωη παντα με καποιον τροπο θα σου δειξει τον δρομο...θα σου δωσει γνωση...θα σου δωσει το καλυτερο για σενα...αρκει να μπορεις να διαβασεις τα σημαδια της...

Μ'αρεσει που δεν επαναπαυομαι σε μια ησυχη ζωουλα...μου ρχεται στο μυαλο μια φραση απο μια ταινια...η μαμα λεει στην κορη " my poor baby,always looking for something..."
καπως ετσι...

δεν θεωρω οτι ειμαι και πολυ ασυνηθιστη...αλλα θεωρω πως δεν ειμαι και συνηθισμενη...
με εχουν πει περιεργη,ονειροπολα,στον κοσμο σου.μοναχικη,καταθλιπτικη,ρομαντικη...πολλα...
η απαντηση μου παντα ειναι η ιδια...αυτη ειμαι ρε παιδι μου τι να κανω;να γινω κατι που δεν ειμαι...
και γιατι...;ποιο θα ειναι το νοημα...;

Μ'αρεσει αυτο που ειμαι...δεν θελω να αλλαξω...
να βελτιωθω ναι...
να μαθω κι αλλα για μενα και για τον κοσμο ναι...
αλλα δεν θελω να αλλαξω και να γινω καποια που δεν θα με χαρακτηριζει...

αλλωστε...την μια μερα μπορει να με δεις κυριλε που λενε και την αλλη σαν τον λετσο...πιο συχνα κατι ενδιαμεσο...
δεν με πειραζει...
μου αρεσει...

ξερω πως πολλα απο τα παραπανω μ'αρεσει...δεν ταιριαζουν με την ηλικια μου...αλλα ειπαμε αυτη ειμαι τι να κανουμε τωρα...

εδω στο χειλος των 30...τι αριθμος Θεε μου κι αυτος...

δεν εχω ακομα ολες τις απαντησεις...
δεν ξερω...
ψαχνω...
πολλα μου λειπουν και με πολλα ειμαι οκ...
σε πολλα θα παρουν αλλη τροπη τα πραγματα και σε αλλα θα μεινω για παντα ιδια...

αλλα το μονο που μπορω να πω με σιγουρια ειναι...
"πως εχουν περασει χρονοι 30 και η λιμνη ακομα θα θελε να 'ναι θαλασσα"

ααα!!! και πως η αγαπη σε καθε της μορφη ειναι τοσο ομορφη και τοσο δυνατη...και πως δεν χανεται...ποτε και με κανεναν τροπο...αρκει να ειναι αληθινη...

σε 51 λεπτα απο τωρα...
30...

με τιποτα ομως...καποιο λαθος εχει γινει...




Υ.Γ1 στα κοκκινα γραμματα στιχοι του Μ.Πασχαλιδη απο το τραγουδι "πεμπτο λιονταρι" ...
"το εχουν περασει χρονοι κι αυτο του Μιλτακου..."

Υ.Γ2 τα σ'αγαπω που σωπαιναν για χρονια ακουγονται περιεργα στα αυτια...σαν να ακους αλλη λεξη...απλα αυτο...

Υ.Γ3 θα θελα πολυ να ησουν εδω...για ολα...απλα θα θελα πολυ να ησουν εδω...

Υ.Γ4 υπαρχει ενα χαμογελο,μια μικρη αγκαλια,και μια μυρωδια που κυριευουν τον κοσμο μου ωρες ωρες...κι αυτο ειναι ισως το πιο μαγικο που μου 'χει συμβει...

Υ.Γ5 για ολους οσους χαθηκαν ενα ευχαριστω που δεν αξιζε να ειναι πια στη ζωη μου...για ολους οσους ακομα ειναι κοντα...τωρα πια...πολυ επιλεγμενα ευχομαι να ειναι μεχρι το τελος...

Υ.Γ6 εχει τιμη σαν πετας να μενεις μονος...(Ακροβατης) θα επανελθω καποια στιγμη με αυτο το παραμυθι που με τριγυριζει μηνες τωρα και δεν ησυχαζει μεσα μου...

ΜΑΜΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ...

Η γιορτη της μητερας...
ξημερωνει...
αναρωτιεμαι τι σημαινει να εισαι μητερα...

απο την πλευρα της κορης νομιζω το γνωριζω καλυτερα...
Μαμα ειναι να εισαι εκει πρωι,μεσημερι,βραδυ...
κι οταν δεν εισαι να παιρνεις τουλαχιστον 30 τηλεφωνα την ημερα...
Μαμα ειναι να γραφεις ποιηματα την ωρα που το παιδι σου κοιμαται κι εσυ το κοιταζεις...
Μαμα ειναι να το φιλας στο μετωπο και να γνωριζεις ποσο ακριβως πυρετο εχει...
να το βοηθας να κανει τα πρωτα του βηματα κρατωντας του τα χερια...
υστερα μεγαλο οταν τρωει τα μουτρα του σε λακουβες και κακους δρομους να απλωνεις το χερι και παλι να το κρατας για να σηκωθει και να ορθοποδησει...ξανα...και ξανα...
Μαμα ειναι οταν δεν γραφει καλα στις εξετασεις να το παιρνεις αγκαλια και να λες δεν πειραζει...δεν με νοιαζει...σημασια εχει να εισαι καλα εσυ παιδι μου...
Μαμα ειναι να το μαλωνεις που παταει ξυπολυτο...που φωναζεις να ντυνεται καλα μη κρυωσει...που του λες να μην εμπιστευεται ξενους...
Μαμα ειναι να το παιρνεις μαζι σου σε συναυλιες...να τραγουδατε μαζι...να μπορειτε να μοιραστητε ενα ποτο οταν εκεινο μεγαλωσει...
Μαμα ειναι να κλαις στο δωματιο σου...να της φωναζεις να φυγει επειδη δεν θες να δεις κανεναν κι εκεινη να λεει ενταξει...κι υστερα απο λιγο να ξαναρχεται για να δει αν εισαι καλα...
Μαμα ειναι να σε περιμενει ξαγρυπνη τα ξημερωματα κι αφου ξαπλωσεις τοτε να μπορει να κοιμηθει...
Μαμα ειναι να δουλευει νυχτα μερα μη σου λειψει τιποτα...
Μαμα ειναι να μην την ακους,να της φωναζεις,να της λες πως εκεινη δεν ξερει και πως εσυ ξερεις καλυτερα,να κανεις το δικο σου,να την πληγωνεις κι εκεινη να ειναι ΠΑΝΤΑ εκει μολις πεις ή καλυτερα μολις σκεφτεις...ΜΑΜΑ...
Μαμα ειναι να ετοιμαζεσαι να αφησεις την τελευταια σου ανασα...και να χαιδευεις το παιδι σου λεγοντας "μην στεναχωριεσαι...μην πονας..."
ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΜΑΜΑ...
Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΜΑΜΑ...

......................................

η πρωτη φορα που χαμογελασα στην εγκυμοσυνη ηταν οταν ειδα πως ενα πλασμα κουνιοταν μεσα μου...
η δευτερη οταν ενιωσα ενα ελαχιστο σκιρτημα στα σωθικα μου...
κατα τ'αλλα δεν χαμογελουσα...δεν περνουσα καλα...δεν μου αρεζε τιποτα σε οσα ζουσα...
οι συνηθειες αλλαξαν...η διατροφη επισης...τα νευρα μου βαρουσαν κοκκινο σε ανυποπτες στιγμες...
το σωμα μου δεν το ελεγχα πια εγω αλλα ενα πλασμα που δεν γνωριζα καλα καλα και που...δεν το κρυβω,δεν ημουν σιγουρη αν το ηθελα...
και δεν μου αρεσε που δεν το ελεγχα εγω...δεν μου αρεσε που μου προκαλουσε εμμετους,φουσκωματα,απιστευτους πονοκεφαλους που με κρατουσαν μερες στο κρεββατι...
ολοκληρος ο χαρακτηρας μου αλοιωθηκε...
δεν μπορουσα καν να κοιμηθω σωστα...ποτε θα τελειωνε αυτο το μαρτυριο...;

τι σημαινει να εισαι μαμα...;

Μαμα σημαινει οταν σου λενε πως κινδυνευει να νιωθεις πονο στην καρδια διχως να ξερεις γιατι ακριβως...
Μαμα σημαινει πως αυτο γι' το πλασμα που δεν εισαι σιγουρη τι ειναι...τι νιωθεις γι αυτο...εισαι ετοιμη να υποστεις οτι κι αν σου πουν...απλα εισαι...
Μαμα σημαινει πως βαζεις,διχως να ξερω πως μαλλον γινεται αυτοματα, τους δικους σου φοβους στην ακρη κι ευχεσαι να γεννηθει γερο...

την ημερα του Πασχα μου ανοιξαν εσπευσμενα την κοιλια που σε κρατουσε ζεστο για 8 μηνες...
ο φοβος μου ειχε φτασει στο αποκορυφωμα...το σωμα μου ηταν μουδιασμενο και το κεφαλι μου εκαιγε...
κι ομως το μονο που ειχε σημασια ηταν εκεινο το κλαμα που ακουστηκε...
κι υστερα αυτο ηταν...εκλαψα μαζι σου για ολους τους μηνες που ενιωθα να μη σε θελω...κι υστερα να σε θελω...κι υστερα παλι να νευριαζω και να μη σε θελω...κι υστερα να σου ζητω συγνωμη και να σου λεω ποσο σε αγαπω...
εκλαψα που δεν σε εβλεπα...
εκλαψα που δεν σε κρατησα αγκαλια παρα σου εδωσα βιαστηκα δυο φιλια στο μετωπο...
εκλαψα ολες τις επομενες μερες που φερναν στις υπολοιπες μανουλες τα μωρα τους κι εγω εβλεπα φωτογραφιες σου με βελονες και σωληνακια...
εκλαψα που ηρθες με ταλαιπωρια σε αυτον τον κοσμο...
εκλαψα οταν βημα βημα φορωντας μασκα και ποδια με αφησαν να σε δω μεσα στη θερμοκοιτιδα...
εκλαψα την πρωτη φορα που σε ακουμπησα...
εκλαψα τοσο πολυ οταν μετα απο μερες σε πηρα πρωτη φορα αγκαλια...

τι σημαινει να εισαι μαμα...;

Μαμα σημαινει να σε κοιταω και να αναρωτιεμαι απο που ηρθες εσυ τωρα...;
Μαμα σημαινει να κλαις και να νιωθω την κοιλια μου να ποναει απο εκει που βγηκες...
Μαμα σημαινει να βλεπω στο προσωπο σου κατι που αμυδρα μου μοιαζει...
Μαμα σημαινει να νιωθω το χερι σου να σφιγγει το δαχτυλο μου καθε μερα περισσοτερο...
Μαμα σημαινει να αγωνιας και να επιμενεις μεχρι να ρουφηξεις και την τελευταια σταγονα γαλα αλλιως πως θα μεγαλωσεις...;
Μαμα σημαινει να εχεις να κοιμηθεις μερες και νυχτες αλλα κατα καποιον περιεργο τροπο εχεις ακομα δυναμεις...
Μαμα σημαινει να σε φιλαω παντου και να μην το χορταινω...
Μαμα σημαινει να νευριαζεις τοσο πολυ που στη 1 ωρα που κοιμηθηκες ακους μια τσιριδα που σημαινει πως δεν θα κοιμηθεις αλλο κι ομως μολις σε παιρνω αγκαλια μου περναν τα νευρα...
Μαμα σημαινει να ηρεμεις τοσο περιεργα ακουγοντας την φωνη μου...
να χαμογελας και να σταματας το σπαρακτικο κλαμα μολις σε παιρνω αγκαλια...
να κοιμασαι ακουγοντας το τραγουδι που σου εβαζα οσο ησουν μεσα μου...
Μαμα σημαινει γραφωντας αυτα εδω αυτη τη στιγμη να σηκωνομαι δεκα φορες απλα να ελεγξω αν αναπνεεις την ωρα που κοιμασαι...
Μαμα σημαινει να κοιταζομαστε για ωρα και να αναρωτιεμαι τι ακριβως εχει συμβει τωρα...;εισαι δικος μου...;τι σχεση θα εχουμε...;θα με αγαπας...;θα ειμαι καλη μαμα...;θα κανω τα παντα για σενα...;
θα με θες και θα με χρειαζεσαι για παντα...;
Μαμα σημαινει να σε παιρνω αγκαλια και να κλαιω γιατι δεν καταλαβα ποτε ακριβως περασαν τα χρονια...δεν καταλαβα ποτε ακριβως εγινα μαμα...
Μαμα σημαινει αυτο το περιεργο δεσιμο μεταξυ μας που δεν εχω λογια να εξηγησω...
μεχρι τωρα γνωριζα την αισθηση της αγαπης,του ερωτα,της αναγκης,του φοβου...
αυτο που νιωθω τωρα δεν ξερω τι ειναι...δεν το εχω ξανανιωσει και ψαχνω να βρω τις λεξεις που θα το περιγραψουν...
μηπως αυτο σημαινει Μαμα...;

αυτο ειναι το πρωτο παραμυθι που γραφω για σενα...
ειχες πολλες ευκαιριες να μην ερθεις σε αυτον τον κοσμο...πραγματικα παρα πολλες...
απο την αρχη μεχρι την τελευταια στιγμη...
ομως εσυ ηθελες...ηθελες πολυ για καποιο λογο...
και τα καταφερες...και σε ευχαριστω γι αυτο...
γιατι απο την στιγμη που ακουσα το κλαμα σου ελευθερωθηκα...
τιποτα απο τον παλιο μου εαυτο δεν ειναι ακριβως ιδιο...καθε μερα που περνα το νιωθω ολο και περισσοτερο...
με αλλαξες...προς το καλυτερο...
ναι σιγουρα εχεις τον σκοπο σου σε αυτον τον κοσμο που θα ειναι καταδικος σου και δεν θα διεκδικησω τιποτα απο αυτον τον σκοπο...απλα θελω να ειμαι εκει διπλα σου να σε βοηθαω και να σε στηριζω καθε που θα το εχεις αναγκη...
αλλα σιγουρα εχεις τον σκοπο σου και στη δικη μου ζωη...ναι σιγουρα...
γιατι πρωτη φορα στα 30 μου χρονια αρχιζω να την βλεπω σαν ΔΙΚΗ ΜΟΥ...
σε ευχαριστω...που ηρθες...

.............................................

Δεν ξερω τι σημαινει Μαμα...
Μαμα θα ηθελα τοσο πολυ να ησουν εδω...
ειναι τοσα που αναρωτιεμαι,φοβαμαι,θελω...τοσο διαφορετικα θα ηταν ολα αν ησουν εδω...
Μαμα θα ηθελα να σου φερω λουλουδια στο σπιτι σου...και να σε φιλησω...και να νιωσω την αγκαλια σου...
Μαμα θα ηθελα τοσο πολυ να νιωσω την στηριξη σου...το χερι σου στα μαλλια μου...την ανιδιοτελη πανακριβη μοναδικη σου αγαπη...
αχ Μαμα αν ησουν εδω ποσο αλλιως θα ενιωθα...ποτε δεν θα ημουν μονη...τιποτα δεν θα φοβομουν το ιδιο...αφου θα ησουν εσυ εκει να με προστατεψεις,να με φυλαξεις,να με συμβουλευσεις...
αχ Μαμα απλα θα ησουν εκει κι αυτο θα ηταν αρκετο...
Μαμα αν ολα αυτα που νιωθω για σενα τοσο εντονα...τοσο δυνατα...τοσο μοναδικα ακομα και τωρα που δεν εισαι εδω...αν ολα αυτα τα νιωθει αυτο το μικρο πλασμα μεσα στην αγκαλια μου...
τοτε...αυτο σημαινει να εισαι Μαμα...
και αυτο Μαμα εσυ μου το εμαθες...
σε ευχαριστω Μαμα...

Υ.Γ αγαπημενοι μου φιλοι του εδω...
ξερω πως χαθηκα για πολλους μηνες...σε τηλεφωνα,μυνηματα,μεηλ μπορει να μην απαντησα...
δεν θα δικαιολογηθω...
περασα απο παρα πολλα,με εχασα,εχασα τη γη κατω απο τα ποδια μου τοσες φορες που πια νομιζω πως καλυτερα πεταω παρα παταω...
δεν ειναι πως δεν νοιαζομαι,πως σας ξεχασα ή πως παει κι αυτη αλλη μια απο τα ιδια ηταν...
οχι...
μονο που καμια φορα στη ζωη μας συμβαινουν πραγματα που φερνουν τα πανω κατω...
σε μενα φαινεται πως κραταει χρονια αυτο το σκηνικο μεχρι να παρω το μαθημα μου και να αλλαξω σελιδες...
αρχιζω να πιστευω πως τα καταφερνω λιγο λιγο...πω πω ναι ειναι τοσο δυσκολο αυτο το ταξιδι προς τον εαυτο μας...ισως το δυσκολοτερο που συμβαινει στη διαρκεια της ζωης...
αλλα πρεπει να αξιζει για να εχει τοσο πονο...
ουτε ξερω ποσο κραταει...ουτε ξερω που θα με βγαλει...βασικα δεν ξερω τιποτα...αλλα το ξεκινησα...
κι ελπιζω να βγαζει καπου καλα...αλλωστε μονο καποια πραγματα μπορω να ορισω σε αυτο το ταξιδι...μονο να φροντισω οσο μπορω τις αποσκευες και τα εφοδια...τα υπολοιπα ολα απλα τα αφηνω Στο χερι καποιου Αλλου...

αυτα...

Χρονια πολλα σε ολες τις μανουλες του κοσμου...
και ψιτ...
αυριο μια αγκαλια στις μανουλες σας θα σημαινει πολλα...
ακουστε με που το λεω...
θα εδινα τα παντα για μια ακομα αγκαλια της...

ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΜΑΜΑ...

Τα ρούχα που δεν έμαθα να πλένω
τα βάζω στη σακούλα και σ' τα φέρνω.
Ρωτάς για την καριέρα μου
τη νύχτα και τη μέρα μου
κι εγώ να σου μιλάω καταφέρνω.

Και σκέφτομαι που πίνω κόκα-κόλα
για να 'ναι πάντα ίδια αλλάζουν όλα.
Κι ανοίγω το ψυγείο σου,
το "έλα" και το "αντίο" σου
ζητούσα στη ζωή μου πάνω απ' όλα.

Μαμά, πεινάω
μαμά, φοβάμαι
μαμά, γερνάω, μαμά.
Και τρέμω να 'μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς:
ωραία, νέα κι ατυχής.

Τα χρόνια που μεγάλωνες για μένα
να ξέρεις πως σου τα 'χω φυλαγμένα.
Και τέλειωσα με άριστα
αλλά δεν έχω ευχάριστα,
όλα στον κόσμο είναι γραμμένα.

Τριάντα καλοκαίρια και χειμώνες
τις άγριες σού φέρνω ανεμώνες.
Και κοίτα, ένα μυστήριο
του κόσμου το κριτήριο
πως μοιάζουμε μου λέει σαν δυο σταγόνες.

Μαμά, πεινάω
μαμά, φοβάμαι
μαμά, γερνάω, μαμά.
Και τρέμω να 'μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς:
ωραία, νέα κι ατυχής.

ΜΕ ΜΙΑ ΠΙΡΟΓΑ ΦΕΥΓΕΙΣ ΚΑΙ ΓΥΡΙΖΕΙΣ...

"Με μια πιρογα φευγεις και γυριζεις..."
παιζει ξανα και ξανα σημερα κι ολα γυρναν στο μυαλο μου ξανα και ξανα...
ξημερωνουν 2 χρονια διχως σου...
2 χρονια...
ποιος θα μου το λεγε...
πως ακομα θα ημουν εδω...
πως θα ζουσα 2 χρονια χωρις εσενα...
ποτε δεν το πιστεψα...
ακομα δεν εχω καταλαβει...ακομα δεν εχω συγχωρεσει...ακομα δεν εχω καταννοησει...

ναι η ζωη συνεχιζεται...
ολα γινονται και προχωρουν αλλα το θεμα ειναι πως...
τιποτα απο εκεινη την μερα δεν ειναι ιδιο και τιποτα δεν θα ξαναγινει ιδιο...
δεν θα μιλησω ουτε για προδοσιες,ουτε για αποχωρησεις...
ειμαι σιγουρη πως αν τα εβλεπες ή τα ακουγες αυτα θα επεφτες απο τα συννεφα που βρισκεσαι...
αλλα μαλλον αυτα ειναι δικα μου μαθηματα κι οχι δικα σου...
θυμασαι που σου λεγα για μαθηματα...;γελουσες...
σε σηκωνα απο τον καναπε να κανουμε ασκησεις θαρρους και αισιοδοξιας και μου εκανες την χαρη και χοροπηδουσες μαζι μου στο σαλονι...
θυμασαι κι εκεινο το βιβλιο με την αφιερωση στην πρωτη σελιδα...;θα τα καταφερουμε σου ελεγα...αλλο ενα κουραγιο κανε...
ποσες φορες στο ειπα αυτο...;μεχρι που σε αγανακτησα και μου ειπες "Βουλα παρατα με δεν εχω αλλο κουραγιο..."
και ειχες δικιο...ειχες πολυ δικιο απλα εγω δεν ηθελα να το δω...

ειναι εγωιστικο πως ακομα και σημερα αναπολω τις μερες στο νοσοκομειο...
τις τελευταιες μερες στο σπιτι...
ειναι εγωιστικο γιατι εσυ υπεφερες ομως εγω...εμεις...σε ειχαμε ακομα κοντα μας...
απλωνα το χερι και σε αγγιζα...εκανα λιγο χωρο στο κρεββατι και κουρνιαζα διπλα σου...
σε χαιδευα...σε μυριζα...σου μιλουσα...σε φροντιζα...και δεν με ενοιαζε τιποτα...
δεν με ενοιαζε που ειχα να κοιμηθω κοντα ενα μηνα...δεν με ενοιαζε η κουραση,ουτε η αγωνια,ουτε η ευθυνη...
θα μπορουσα να ζησω ετσι...για παντα αρκει να ησουν κοντα...
αλλα δεν ηταν...δεν θα ηταν δικαιο για σενα...
βλεπεις ποσο εγωιστρια ειμαι...;ακομα και σημερα...

"θα εχετε η μια την αλλη και θα προσεχετε η μια την αλλη και ολα θα τα κανετε και θα ζησετε...δεν φοβαμαι να πεθανω,μονο για εσας ανησυχω..."
αυτα ηταν τα λογια σου...αυτα ηταν που με ξυπνησαν απο τον εγωισμο μου...
το οτι εσυ υπεφερες και σκεφτοσουν εμας...για αλλη μια φορα εμας...μια ολοκληρη ζωη εμας...
κι εγω με εκβιασμους δεν σε αφηνα να φυγεις...

9 Μαρτιου...2010...3 η ωρα το μεσημερι...
στα χερια μου και στα χερια της μικρης...
οι 3 μας οπως παντα...
αποχαιρετιστηκαμε για παντα...

ποναει αυτο το για παντα μαμα...
ασυναισθητα πηρα πολλες φορες τον δρομο για το νοσοκομειο και αλλαζα κατευθυνση μολις συνειδητοποιουσα που πηγαινα...
σηκωσα το τηλεφωνο παμπολλες φορες για να σου πω κατι και το κατεβαζα με δακρυα μολις καταλαβαινα τι εκανα...
σου εγραψα γραμματα πολλα λεγοντας σου την καθημερινοτητα και ολα τα γεγονοτα της ζωης μετα...
σου μιλησα παρα πολλες φορες...σε φωτογραφιες,σε προσευχες...
εκλαψα,καταραστηκα,θυμωσα,εσβησα,πικραθηκα,απογοητευτηκα...περασα απο ολα τα σταδια αλλα ακομα δεν εχω αποδεχτει πως καλως εφυγες...πως ηταν η ωρα σου που λεμε...
δεν ηταν γιατι σε ειχα ακομα αναγκη...
σε εχω ακομα αναγκη...

μου λειπουν οι καυγαδες μας...
μου λειπουν ολες εκεινες οι φορες που δεν με καταλαβαινες γιατι...γιατι απλα ησουν η μαμα και ημουν η κορη και ετσι ειναι...
μου λειπουν οι πατατες τηγανητες με αυγα της τελευταιας στιγμης γιατι δεν προλαβε κανεις να μαγειρεψει...
μου λειπει που μας επαιρνε ο υπνος στους καναπεδες βλεποντας ταινια...
μου λειπει να σε βλεπω να φυτευεις στον κηπο...
μου λειπει εκεινο το μπανιο στη θαλασσα που εβγαλες την περουκα και ενιωσες ελευθερη κι εγω χαμογελουσα ολο ευτυχια γιατι ημασταν μαζι στην θαλασσα...
μου λειπει το μαλωμα σου γιατι παταω ξυπολυτη,γιατι κανω διαιτες και τρεφομαι μονο με γιαουρτια,γιατι εβαλα κιλα,γιατι εβαλα δυνατα την μουσικη...
μου λειπει να κατσουμε στο μπαλκονι και να κοροιδεψουμε τον απεναντι που κανει ηλιοθεραπεια στο μπαλκονι του...
μου λειπει να πιουμε εναν καφε μαζι και να κανουμε και κανα δυο τσιγαρα...
μου λειπει η τρυφεροτητα που ειχες για τα παντα και τους παντες...
μου λειπει η αγαπη που ειχες και δεν περιμενες ποτε πισω να στη δωσουν...
μου λειπει που σε ειδα να σηκωνεσαι απο το κρεββατι του νοσοκομειου με πονους για να φροντισεις την γιαγια απεναντι...απλα για να το κανεις...
μου λειπει αυτη η απιστευτη μανια σου για την κοκα κολα...
μου λειπει πολυ που πεφταμε πανω σου με την μικρη και σε γαργαλουσαμε...
μου λειπει η μυρωδια απο τα μπαχαρικα παντου...στο σπιτι,στο αμαξι...παντου...
μου λειπει να με αγαπησει καποιος οπως εσυ...τοσο ανιοδετελως...τοσο διχως κανενα ανταλλαγμα...να με δεχτει οπως ειμαι...αλλα γι αυτο ειναι μονο οι μαμαδες ξερω...
μου λειπουν ολα...
ολα ομως...
αν μπορουσα να ανταλλαξω οσα εχω με ενα λεπτο ξανα στην αγκαλια σου...μονο αν μπορουσα...

σ'αγαπαω μαμα...
απο τοτε που εφυγες φοβαμαι...τρεμω μην χασω ξανα καποιον που αγαπω τοσο...και δεν ειναι πολλα τα ατομα μαμα...
μετρημενα στα δαχτυλα του ενος χεριου ειναι...
μια μερα θα σου πω ενα παραμυθι για καποιον που σου μοιαζει...αν και ισως ηδη το ξερεις...
πρωτη φορα μετα απο σενα μαμα...πρωτη φορα φοβηθηκα τοσο...ακομα φοβαμαι...
αλλη φορα θα σου πω ομως...

και ξερεις τι...;
κοιταζω εκεινο το cd που σου γραψα και δεν προλαβαμε να ακουσουμε...
γιατι δεν προλαβαμε μαμα...;
γιατι το ακουω μονη μου τωρα...;
και διαβαζω το παραμυθι που σου ειχα γραψει για τα γεννεθλια σου και στο ειχα εκτυπωσει και ολο περηφανια το ειχες μαζι σου και το διαβαζες...
και διαβαζω κι εκεινο το ποιηματακι που ειχες γραψει για μενα οταν ημουν μωρο και με εβλεπες να κοιμαμαι...
και βλεπω τις ανεμωνες που σε στολισαν να κοσμουν μια φωτογραφια σου...
και ολα γυρναν ξανα και ξανα στο μυαλο μου...

ηθελα να ησουν εδω...
για τοσους πολλους λογους μα δεν εισαι...
ποτε ξανα δεν θα εισαι...
κι αυτο το ποτε μαμα σκοτωνει...
το οτι δεν παιρνω απαντηση πια...δεν αντεχεται ωρες ωρες...
θελω να μπω στην αγκαλια σου και ως δια μαγειας να μαλακωσει καθε πονος...
ετσι δεν γινοταν παντα...;
μαγικη η αγκαλια σου μαμα...παντα τα εκανε ολα καλυτερα...
και εγω πολυ αναγκη την ειχα τωρα...
πολυ ομως...

δεν θελω να ποναω αλλο μαμα...
δεν θελω αλλα μαθηματα...
δεν θελω αλλες σφαλιαρες...
δεν θελω αλλες δυσκολες διαδικασιες...
παντα ελεγα πως αντεχω...πως ολα γινονται για καποιον λογο...πως βλεπω το θετικο μεσα στο αρνητικο...πως θα βγει το ουρανιο τοξο μετα την μπορα και ολα αυτα τα αισιοδοξα...
απλα δεν θελω αλλο μαμα...
θελω να ερθουν ολα για μια φορα στη ζωη μου ευκολα,μαλακα,ιδανικα...
για μια φορα...εστω μια...
και θελω να νιωσω την απολυτη ευτυχια και γαληνη διχως να σκεφτομαι σωστο και λαθος...
διχως να σκεφτομαι μηπως το ενα και μηπως το αλλο...
μαμα αν ησουν εδω ολα θα ηταν πιο ευκολα γιατι απλα θα ησουν εδω...
κι απο τοτε που δεν εισαι ενιωσα πολλες φορες μονη...

νιωθω σαν να σε ακουω...
"Βουλα αυτα σου εμαθα εγω...;τι στο καλο εχεις παθει...;για συνελθε σε παρακαλω..."
κι υστερα εκεινο το μοναδικο...
"κι εγω σ'αγαπαω μωρο μου..."

α ρε μαμα...
μια ακομα φορα θα θελα να το ακουσω...
μπα ψεματα λεω...
θα θελα να το ακουω καθε μερα για ολο το υπολοιπο της ζωης μου...

τιποτα δεν ειναι και δεν θα ειναι ποτε ξανα ιδιο μαμα...
ουτε καν το βλεμμα μου...

Υ.Γ ποτε δεν πιστευα οτι θα ερχοταν στη ζωη μου αυτο που ερχεται και δεν θα ησουν εκει...
να ξερες ποσο φοβαμαι πως δεν ξερω τιποτα...πως θα τα κανω ολα λαθος...πως δεν θα γινω αξια οπως εσυ...
σοβαρα τωρα...ποτε δεν πιστεψα πως δεν θα σουν εδω...

Υ.Γ2 η Σ φτιαχνει καφε κι ερχεται εκει να τον πιει μαζι σου...

Υ.Γ3 την αλλη βδομαδα ειπαν τα κοριτσια,οι φιλες σου πως θα ερθουν να πιουμε ενα ουζο...
ετσι θα το θελες το ξερω...ετσι διχως τυπικουρες...

Υ.Γ4 ελπιζω να καταφερνω να σε κανω περηφανη...(ξερω πως αυτη την περιοδο καθολου)...αλλα γενικα...;

δεν ειναι παρηγορο κανενα γραμμα που δεν πηρα απαντηση...
και κανενα βραδυ που ξενυχτησα περιμενωντας...ουτε κι εγω ξερω πως μια επικοινωνια...
κι ουτε ο χρονος γιατρευει καμια πληγη...
απλα μαθαινεις να ζεις με την πληγη...
και τιποτα ξανα δεν ειναι το ιδιο...


για σενα μανουλακι...
το τραγουδι σου...
κι υστερα το τραγουδι μας...
θυμασαι...;
πως κοιταζομασταν στα ματια καθε που επαιζε...
δεν χρειαζοταν να πουμε τιποτα...απλα ξεραμε...



Με πήρες κάποτε απ΄το χέρι και δε σε ρώτησα πού πάμε
σου είπα με σένα δε φοβάμαι μάνα καλή μάνα μου έρμη
εσύ τον άντρα σου είχες χάσει κι εγώ είχα χάσει το γονιό μου
και τότε μάνα καλέ μάνα τότε σε βάφτισα αρχηγό μου

Κλείδωσες δυό φορές το σπίτι μας πήρες κι ήρθαμε στην πόλη
σαν τα κοράκια πέσαν όλοι έτσι όπως σε είδαν φοβισμένη
κι ακόνιζα παιδάκι πράμα τα νύχια μου και το μυαλό μου
με μιά τρεμούλα μ΄ένα φόβο μη γκρεμιστεί ο αρχηγός μου

Κι άρχισαν να κυλούν τα χρόνια όπως το χρώμα στη βατίστα
στην οικοκυρική μοδίστρα κι ο αδερφός μου στα καράβια
η Ελλάδα πήγαινε κι ερχόταν κι έγινε ο τρόμος καθεστώς σου
φοβήθηκα μη σε τσακίσουν και τότε έγινα αρχηγός σου

Και πάνω που άρχιζα να ορίζω ήρθε η αγάπη να με ορίσει
και μπλέχτηκα στο αλισβερίσι οι αγάπες μ΄έβαλαν στη μέση
εσύ νοιαζόσουν μη πονέσω μα αυτές δε΄βλέπαν τον καημό σου
κι όλες στο μάτι είχαν βάλει να ρίξουνε τον αρχηγό σου

Κι όταν με πήρε το τραγούδι ήμουν το στόμα των απόρων
έγινα στόχος των εμπόρων και θύμα της πολυγνωσίας
πήγαν να τρίξουν τα θεμέλια δεν ήταν τ΄αύριο πια δικό μου
τότε ξανάπλωσες το χέρι και σε ξανάκανα αρχηγό μου

Τώρα χαμένη εγώ στους ήχους και λυτρωμένη εσύ χορεύεις
η μόνη εσύ που με πιστεύεις σαν σου μιλώ μεσ΄στα τραγούδια
τώρα αγαπώ μα δεν ορίζω τώρα δεν ψάχνω να΄βρω δίκια
τώρα το δρόμο μου τον βρήκα γκρεμίστηκαν τ΄αρχηγηλίκια

και ξημερωνει 9 του Μαρτη...
μονο στην ψυχη μου δεν ξερω ποτε και αν θα ξημερωσει ξανα...

ΔΥΣΚΟΛΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΓΙΑ ΠΡΙΓΚΙΠΕΣ...

Εξημερωμενος...η-ο
μετοχη παθητικου παρακειμενου του ρηματος εξημερωνω...
ετυμολογια...:
που εχει εξημερωθει,που εχει γινει πιο ηπιος ή που υπακουει σε ανθρωπινες εντολες ή και ελεγχο...

τι θα πει εξημερωνω;ρωτησε ο μικρος πριγκιπας την αλεπου...
ειναι κατι που εχει ξεχαστει απο καιρο ειπε η αλεπου...
σημαινει να κανεις δεσμους...

πως μπορεις να εξημερωθεις...!
καταρχην πιστευεις κι εμπιστευεσαι εκεινον που ετοιμαζεται να σε εξημερωσει...
οι λογοι ειναι πολλοι που καποιος θελει να εξημερωσει καποιον αλλο...
συνηθως ειναι η αναγκη να ενωσει την μοναξια του με μια αλλη...να γινουν παρεα...
καποιοι ειναι εξημερωμενοι απο την φυση τους...πλησιαζουν και πλησιαζονται...
καποιοι αλλοι ειτε γεννηθηκαν αγριοι ειτε αναγκαστηκαν να γινουν...
εκεινους δυσκολα τους εξημερωνεις...
πιο δυσκολη ειναι η δευτερη κατηγορια...οποιος αναγκαστηκε να γινει σημαινει πως καποτε ηταν εξημερωμενος...
κι υστερα...ειτε διωχθηκε...ειτε χτυπηθηκε...ειτε και τα δυο μαζι...ειτε οτιδηποτε που τον αναγκασε να ξαναγινει ανημερος...
σκεψου ενα σκυλι που το χτυπας με το χερι...
οταν πας να το χαιδεψεις ειτε θα μαζευτει τρομαγμενο και φοβισμενο ειτε θα σου αγριεψει...
δεν πλησιαζονται ευκολα οσοι εξημερωθηκαν κι υστερα ξαναγυρισαν στην ανημερη φυση τους...

γιατι να εξημερωθεις...!
γιατι εχεις την αναγκη να κανεις δεσμους...
εχεις αναγκη να νιωσεις ομοιος με καποιον αλλο...
εχεις αναγκη να του εισαι απαραιτητος και να ειναι εκεινος απαραιτητος για σενα...
να μοιραζεσαι...να μοιραζεστε ο ενας στον αλλο...
ειναι υπουλες οι αναγκες...
ξερεις τι μαλακα μπορουν να σε κανουν οι αναγκες...;(αυτο το λεει μια φιλη αλλα ειναι απο αλλο παραμυθι)
η αναγκη λοιπον σε σπρωχνει να αφεθεις στο ημερωμα...

ειπε η αλεπου...:
για μενα εισαι ως τωρα μοναχα ενα αγορακι,ιδιο κι απαραλλαχτο με εκατο χιλιαδες αλλα αγορακια...και δεν σε εχω αναγκη.
Ουτε κι εσυ με εχεις αναγκη. Για σενα δεν ειμαι παρα μια αλεπου ιδια με αλλες εκατο χιλιαδες αλεπουδες.
Αν ομως με εξημερωσεις,θα εχουμε αναγκη ο ενας τον αλλο...
θα εισαι για μενα μοναδικος στον κοσμο...
θα ειμαι για σενα μοναδικη στον κοσμο...

τι γινεται οταν εξημερωνεσαι...!
η αναγκη παιρνει υποσταση...
γινεται πραγματικοτητα και την ζεις...
πλεον ανταποκρινεται η αναγκη σου στην αναγκη του αλλου και τουμπαλιν...
αρχιζεις να προσφερεις και να σου προσφερουν...
ανοιγεσαι...
δινεσαι...
το κομματι σου δεν ειναι πια "σου" ανηκει και σε καποιον αλλο...
αφηνεσαι...
εμπιστευεσαι...
οσο περναει ο καιρος περισσοτερο...
ειναι λιγο αναλογικο ολο αυτο...
ο χρονος λειτουργει υπερ του να ενισχυεις την αναγκη...
δεν ειναι παντοτε καλο αυτο...
αλλα αν εχεις φτασει σε αυτο το σημειο τοτε ή που εκανες ενα βημα μπροστα απο τον θαμνο ή που πλησιασες προς τον θαμνο...
εισαι υπευθυνος σε οποια θεση κι αν εισαι...

ειπε η αλεπου...:
ολες οι κοτες μοιαζουν κι ολοι οι ανθρωποι μοιαζουν... καπως βαριεμαι λοιπον...
αν ομως με εξημερωσεις,η ζωη μου θα λαμψει...
θα αναγνωριζω εναν ηχο βηματων αλλιωτικο απο ολους τους αλλους...
τα βηματα των αλλων με κανουν να χωνομαι στη γη...
τα δικα σου θα με φωναζουν εξω απο τη γη σαν να 'ναι μουσικη...
Υστερα δες!
Να κατω εκει,βλεπεις τα σπαρμενα χωραφια...;
εγω δεν τρωω ψωμι.το σταρι δεν μου χρειαζεται. τα σταχυα στα χωραφια δεν μου θυμιζουν τιποτα.Κριμα, ε!
Εσυ ομως εχεις χρυσαφενια μαλλια.Ετσι θα ειναι υπεροχα οταν με εξημερωσεις!
το χρυσαφενιο σταρι θα μου θυμιζει εσενα! και θα αγαπαω την βουη του ανεμου μες τα σταχυα!
σε παρακαλω εξημερωσε με...ειπε η αλεπου...
θα το θελα πολυ απαντησε ο μικρος πριγκιπας αλλα δεν εχω πολυ καιρο... εχω να ανακαλυψω φιλους και να μαθω πολλα...
δεν μαθανεις παρα τα πραγματα που εξημερωνεις ειπε η αλεπου...


υστερα...;;;

υστερα ερχεται το τελετουργικο του ημερωματος...
δεν ειναι ευκολο...
θελει προσπαθεια και θελει δουλεια...
δεν ακουμπας ευκολα πανω στον αλλο...
παντα υπαρχει ο φοβος μηπως το χερι που ετοιμαζεται να σε χαιδεψει αποδειχτει ομοιο με εκεινο που σε χτυπησε...
αν εισαι απο αυτη την κατηγορια...
μπορει να εισαι απο την αλλη και να φοβασαι απλα τα χερια...
καθε ειδους χερια...
μια φορα φοβος το ενα...φοβος και το αλλο...

τι πρεπει να κανω για να σε εξημερωσω ειπε ο μικρος πριγκιπας...
πρεπει να εχεις μεγαλη υπομονη ειπε η αλεπου...
θα κατσεις πρωτα λιγο μακρια μου,ετσι στο χορταρι...
θα σε κοιταω με την ακρη του ματιου και δεν θα βγαλεις αχνα...
τα λογια ειναι που δημιουργουν τις παρεξηγησεις...
καθε μερα θα μπορεις να καθεσαι και λιγακι πιο κοντα...
θα ηταν καλυτερα να ερχεσαι παντα την ιδια ωρα...
αν ερχεσαι ας πουμε στις τεσσερις το απογευμα,απο τις τρεις θα αρχισω να ειμαι ευτυχισμενη. οσο θα περνα η ωρα,τοσο θα νιωθω ευτυχισμενη.
στις τεσσερις πια θα πηγαινοερχομαι και θα ανησυχω...
θα ανακαλυψω την αξια της ευτυχιας!
αν ομως ερχεσαι οποτε να 'ναι δεν θα ξερω ποτε ακριβως να σου ΄χω ανοιξει την καρδια μου...

κι υστερα...;;;

κι υστερα ο δεσμος εχει πια δημιουργηθει...
η ευτυχια σου εξαρταται απο τον αλλο...
την δυστηχια σου θες να την μοιραζεσαι με τον αλλο...
η καρδια σου ενωνεται με την καρδια του αλλου και συντονιζεται στον ιδιο παλμο...
αλλωτε ειναι γρηγορος και δυνατος κι αλλωτε ηπιος και πιο σιγανος...
ιδιος ομως...
υστερα ειναι στο χερι του καθενα κατα ποσο θα ενισχυσει αυτον το δεσμο...
οσο πιο πολυ απο σενα δωσεις στον αλλο τοσο πιο ισχυρος γινεται...
οσο πιο ισχυρος γινεται τοσο πιο πολυ εξαρτασαι απο τον αλλο...
οσο πιο πολυ εξαρτασαι απο τον αλλο τοσο πιο πολυ του ανηκεις...
οσο πιο πολυ του ανηκεις τοσο πιο πολυ παιρνεις την μορφη του και παιρνει τη δικη σου...
καποιοι καταφερνουν και γινονται ενα...δυο σωματα αλλα μια ψυχη,ενα μυαλο,μια καρδια...
καποιοι πλησιαζουν...
καποιοι απλα κανουν δεσμους...
αλλοι πιο δυνατους κι αλλοι πιο απλους...

δεν ξερω ποιοι ειναι πιο ευτυχισμενοι...αλλωστε η ευτυχια ειναι πολυ προσωπικη υποθεση...
δεν ξερω αν υπαρχει σωστο και λαθος στον καθε ειδους δεσμο...κι αυτο ειναι πολυ προσωπικο...
εξαρταται απο το ποσο ενισχυθηκε ο καθε δεσμος και κατα ποσο ταιριαξαν εκεινος που εξημερωσε κι εκεινος που εξημερωθηκε...
καποιες φορες οι ρολοι αντιστρεφονται στην πορεια...
καποιες αλλες φορες δεν εχει πια καμια σημασια γιατι κανεις δεν θυμαται ποιος ηταν ποιος...


Τελος...!

τελος καποιες φορες υπαρχει και καποιες αλλες οχι παλι...
ειναι κι αυτο μια πολυ προσωπικη υποθεση στο παραμυθι του καθενα...

ομως εδω δεν θα προσθεσω τιποτα δικο μου...
θα αφησω καποιον που μιλησε στην καρδια μου πριν πολλα χρονια να πει μερικες αληθειες...

Ετσι ο μικρος πριγκιπας εξημερωσε την αλεπου κι οταν πλησιασε η ωρα που θα εφευγε...:
-Αχ ειπε η αλεπου.."θα κλαψω"
-Εσυ φταις,ειπε ο μικρος πριγκιπας,εγω δεν ηθελα το κακο σου,εσυ ομως ηθελες να σε εξημερωσω
-και βεβαια,ειπε η αλεπου
-ομως θα κλαις,ειπε ο μικρος πριγκιπας
-και βεβαια,ειπε η αλεπου
-τοτε τι κερδισες;
-κερδισα!ειπε η αλεπου,αφου υπαρχει το χρωμα του σταριου!
και προσθεσε:πηγαινε να ξαναδεις τα τριανταφυλλα...θα καταλαβεις οτι το δικο σου ειναι μοναδικο στον κοσμο.
αλλωστε πονας λιγο οταν αφηνεσαι να σε εξημερωσουν...

Τελος...;;;

τελος...
η αλεπου ζητησε να εξημερωθει...
ο μικρος πριγκιπας δεν ηξερε...
παρολα αυτα ο δεσμος δημιουργηθηκε...

καποιες φορες γινεται το αντιθετο...
η αλεπου δεν ξερει...
ο μικρος πριγκιπας ζητα να την εξημερωσει...

καποιες φορες ουτε η αλεπου αλλα ουτε κι ο μικρος πριγκιπας ξερουν...

παντα ομως...
και οι δυο βοηθησαν στην δημιουργια δεσμου...
ειτε καποιος εκανες το βημα μπροστα απο τον θαμνο ειτε καποιος προς τον θαμνο...
θελει δυο το ημερωμα...

το υστερα...;
δεν ξερω...
ειναι υποθεση πολυ προσωπικη...

μονο μια αληθεια ξερω...
"ειπε η αλεπου...:Μονο με την καρδια βλεπεις καλα...η ουσια δεν φαινεται με τα ματια..."



Υ.Γ1 αυτη η μελωδια πρεπει να με εχει εξημερωσει...ποναω οταν την ακουω...

Υ.Γ2 πονας λιγο(ή και πολυ)...οταν αφηνεσαι να σε εξημερωσουν...(οι ανθρωποι)

Υ.Γ3 χαρισα αυτο το βιβλιο δυο φορες στη ζωη μου...
και τις δυο σε πολυ σημαντικους για μενα ανθρωπους...
και οι δυο με εξημερωσαν...
στον εναν ημουν ημερη ηδη στον αλλο οχι...
οπως ειπα ομως ο δεσμος δημιουργειται σε καθε περιπτωση και εξαρταται απο το υστερα...
δεν ξερω αν ποτε διαβαστηκε...
δεν ξερω τι νοημα μπορει να αποκομισε καθενας ακομα κι αν διαβαστηκε...
ουτε ξερω τι υπηρξα εγω γι αυτους τους ανθρωπους...
ακομα κι αυτο εξαρταται απο το υστερα...
θα θελα...
...αλλα αυτο ας μην το πω...
ειναι μια υποθεση πολυ προσωπικη...

απο χτες το διαβαζω εγω σε μια τριτη ψυχουλα...
ετσι ειμαι σιγουρη πως θα ακουστει...
κι ελπιζω αυτη τη φορα αυτο που θελω να πω να το καταλαβει εστω αυτη...
ειναι ακομα αμολυντη ψυχη...ουτε εξημερωσε ουτε την εχουν εξημερωσει...
θελω να την προστατεψω και να την αγαπησω οσο τιποτε αλλο...
ελπιζω να με αγαπησει κι αυτη...
θελω να βλεπει μεσα απο τα ματια μου,να ακουει μεσα απο τα αυτια μου και να νιωθει μεσα απο την καρδια μου...
θελω να μαθει ολα τα μυστικα αυτου του κοσμου και να μου τα πει κι εμενα...
αλλα εκεινο που θελω πιοτερο απο ολα ειναι να μαθει αυτο το μυστικο...

πως μονο με την καρδια βλεπεις καλα...η ουσια δεν φαινεται με τα ματια...!
κι αν το μαθει τοτε θα ειμαι σιγουρη πως ο σκοπος μου σε αυτον τον κοσμο εκπληρωθηκε...
σε καποιον θα εχω μαθει την αγαπη οπως την βλεπω και τη νιωθω εγω...
την αληθινη...
την αγνη...
την ουσιωδες...
την αμολυντη...
την ανυπερβλητη...

κι ευχομαι μιας που εγω θα τα μαθω ολα σε αυτη τη ψυχη...
εγω να παρω ολο τον πονο του ημερωματος κι εκεινη μονο την αγαπη...!

ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΑΝΑΡΩΤΙΟΥΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ...

Αυτο το παραμυθι ειναι πολυ διαφορετικο απο οσα εχω γραψει μεχρι τωρα...
ωστοσο οπως ολα περα για περα αληθινο...
ειναι πιο πολυ μια απορια...
μαλλον ειναι πολλες αποριες...
δεν ξερω αν βρω απαντησεις γραφωντας το αλλα το αποφασισα για δυο λογους...
ο ενας ειναι πως οταν τα βλεπω γραμμενα ξεκαθαριζει το μυαλο μου παντα..τα βλεπω πιο καθαρα μετα...
ο αλλος ειναι πως με γραπτα εχω ξεπερασει τα περισσοτερα στη ζωη μου κι αν οχι ξεπερασει τα εχω κανει πιο υποφερτα...οποτε ισως ειναι και μια ευχη να ξεπεραστει κι ενα ακομα...

Λοιπον να ενα διαφορετικο παραμυθι...
οποιος εχει ορεξη ας διαβασει...

Μιαν φορα κι εναν καιρο μιλουσα με δυο "φιλους"...
ο ενας με ηξερε καλα...
ο αλλος πιστευα οτι με ηξερα καλυτερα απο τον καθενα...
δεν ξερω τι πιστευω πια γι αυτο μη με ρωτατε...

και στους δυο μιλησα για το ιδιο πραγμα...
την αγαπη...
την αγαπη...
οπως την ξερω...οπως την εχω νιωσει μεσα στην ψυχη μου...
οπως την καταλαβαινω...οπως την διαβαζω σε ποιηματα και σε βιβλια...
την αγαπη στο μεγαλειο της...στην ουσια της...στην πραγματικη της θεση...

αναφερθηκα πολλες φορες στο blog αυτο μιλωντας...
ηθελα να δειξω πως πολυ το πιστευω αυτο για την αγαπη...πως ετσι ημουν παντα...
προσπαθουσα να "πεισω" πως οσα λεω δεν ειναι ψεμματα...δεν ειναι ιδεες που μου 'ρχονταν τωρα,ουτε πως ειχα προσωπικο οφελος...
ηθελα πολυ να κανω δυο ανθρωπους που αγαπω να "δουν"...
ξερω πως ο καθενας "βλεπει" οταν ερθει η ωρα του να δει και πως βοηθεια δινουμε μονο οταν μας τη ζητανε...
γιατι μονο τοτε μπορει να καταλαβει ο αλλος...

ο ενας φιλος μου την ζητησε...
μοιαζουμε και αρκετα και ειχαμε πολλες ιδιες αποψεις για την αγαπη...
αυτος ο φιλος λοιπον εχει θυσιασει πολλα για την αγαπη...πολλα ομως...
τον ρωτησα λοιπον πως αισθανεται γι αυτο αφου εχει μια πολυ προσωπικη εμπειρια...
μου το παρομοιασε τοσο ομορφα...
ειπε πως ειναι "σαν το φως στο σκοταδι..."
υστερα συνεχισε...
μπορει να εχει πολλες ομορφιες η νυχτα,να εχει μαγεια,να εχει αστρα και φεγγαρια που αλλες φορες ειναι μισογεματα και αλλες πανσεληνοι...πραγματα μαγικα...
αλλα σαν το φως οταν ξημερωνει δεν εχει...το δικο του φως καλυπτει ολες τις νυχτες μαζι...
αυτη ειναι η δικη μου αγαπη μου ειπε...και αξιζει ολα τα σκοταδια για εκεινο και μονο το φως...
υστερα λιγο δακρυσε...φοβηθηκε οτι θα εχανε το "φως του" απο δικο του λαθος και δεν το αντεχε...γι αυτο ζητησε βοηθεια...
ηξερα...
ηξερα ποσο ειχε πονεσει τουτος ο ανθρωπος και ηξερα...πως δεν θα εχανε το "φως του" απλα του κρυφτηκε για λιγο...
τον χαρηκα πολυ...
δεν χρειαστηκε να του πω πολλα...ηξερε ηδη πως η αγαπη ειναι μοναδικη για τον καθενα...το βιωνε εδω και πολλα χρονια...
ηθελε απλα να μιλησει με καποιον που ξερει αυτη την αγαπη...την αληθινη...

ο αλλος φιλος δεν μου τη ζητησε...
μα ηθελα τοσο πολυ να του την δωσω...
αυτος μου ειπε πως καποτε ειχε κανει μια ευχη...
ειχε ζητησει να βρει την αγαπη που δεν ειχε ποτε του...
ευχηθηκε να την ζησει βαθια και αληθινα...να την ζησει με την πρωτη ματια...
να την ζησει στο πετσι του...
το ζητησε με την ψυχη του...το ειχε αναγκη...
και του ηρθε!!!ω ναι!!! του ηρθε αυτο που ζητησε...!η ευχη του πραγματοποιηθηκε!
η αγαπη η αληθινη, η διχως ορια αγαπη του ηρθε...
την ηθελε...την αγαπουσε...την ζουσε...
αλλα καποια στιγμη αποφασισε πως δεν ειναι ετσι οπως την θελει και αρχισε να την διωχνει...
την ηθελε πια σε συγκεκριμενη μορφη...
δεν πιστευα στ'αυτια μου...
η θεση μου ηταν λεπτη...
τον αγαπουσα πολυ αυτον τον φιλο για να τον πληγωσω με τα λογια μου...κι υστερα δεν μου ζητησε βοηθεια...κι ηταν και κατι ακομα...
την ηξερα την αγαπη για την οποια μιλουσε...ηξερα πως μπηκε στη ζωη του μετα απο δικη του ευχη...
ηξερα πως ηταν ατοφια,αληθινη,διχως τετριμενους ορους και ορια...
ηταν η αγαπη ετσι οπως την πιστευα παντα...

προσπαθησα με πολλα λογια να του πω πως η αγαπη δεν εχει συγκεκριμενη μορφη...
δεν χρειαζεται ταμπελες...δεν χρειαζεται να φωναζει...δεν χρειαζεται να την οριοθετουμε...
η αγαπη ειναι πανεμορφη οταν δινεται απο ψυχης...ειναι θησαυρος ανεκτιμητος...
και ηξερα...επεμενα γιατι ηξερα πως η δικη του αγαπη ηταν τετοια...
κι εκεινος επεμενε να της δωσει μορφη...
του ειπα το ξερεις οτι ρισκαρεις...;ρισκαρεις να την χασεις για παντα απλα και μονο γιατι θες να την οριοθετησεις...
ειναι η αγαπη σου ρε χαζε...
δεν ξερω αν με καταλαβε...ειπα πολλα...δεν ηθελα να βαλω αλλο προσωπικη πινελια γιατι θα φαινοταν αλλιως...
ηταν μπερδεμενος...ηταν αποφασισμενος...;δεν ξερω...

ξερω πως δακρυσε...
μονο που εδω δακρυσα κι εγω...
γιατι εγω "ειδα"...εκεινος δεν ξερω αν "ειδε¨ τελικα...

λιγο πριν τελειωσει η συζητηση μας εκανα την τελευταια μου προσπαθεια...
του ειπα...:
"το ξερεις οτι αυτο που ζητησες σου ηρθε...;μην το πετας λοιπον...δεξου το οπως ειναι...αλλου ειναι η ουσια..."
η απαντηση του ηταν..."ισως να ειμαι λιγος γι'αυτη την αγαπη τελικα..."
δεν ηξερα τι αλλο να πω...δεν ηθελα να συνεχισω...
και ηταν η πρωτη φορα σε ολη μας τη συζητηση που ενα μικρο κλικ αναψε μεσα μου και σκεφτηκα...ναι...ισως να εχεις δικιο...ισως οντως να εισαι "λιγος" για κατι τοσο μεγαλο...
δεν μπορουν ολοι οι ανθρωποι...
ισως οντως να μη σου αξιζει αφου σου δοθηκε και το αρνηθηκες...
υστερα θυμηθηκα μεσα σε δευτερολεπτα τα λογια του Koehlo απο ενα βιβλιο...-
"τι μπορεις να κανεις Πατερ μου για εκεινον που θελει να επιστρεψει στην κολαση ή στον παραδεισο πριν της ωρας του...;
-"Τιποτα τεκνον μου...Τιποτα..."

ξερω την αγαπη που του ηρθε...προσωπικα...ειναι πολυ κοντινη μου...
ξερω πως πεθανε την στιγμη που της ειπε να της βαλει ταμπελα...
ξερω πως οι δυο καρδιες μαζι λαμπανε και τωρα σκοτεινιασε...
ηταν το "φως στο σκοταδι" που ειπε ο πρωτος μου φιλος και τωρα υπηρχε μονο σκοταδι γιατι εκεινος τραβηξε την λαμπα...
ξερω απο αδελφες ψυχες...
πως λοιπον οταν ευχηθηκες να την βρεις και την βρηκες υστερα την διωχνεις;
δεν ειναι αχαριστια αυτο...;

κι εδω τιθεται το ερωτημα μου γυρω απο την αγαπη...

ξερω πως ο πρωτος φιλος συντομα θα ξαναβρει το φως του γιατι το γνωριζει...και θα κανει τα παντα γι αυτο...
για τον δευτερο δεν ξερω αληθεια...
ξερω ομως οτι δεν θα διαβασει ποτε αυτο το παραμυθι κι ετσι μπορω ανετα να θεσω τις αποριες μου...

οσοι με διαβαζετε εδω και οσοι με ξερετε απο κοντα γνωριζετε τις αποψεις μου περι αγαπης...
παντα ελεγα πως η μοναδικη κινητηριος δυναμη σε αυτη τη ζωη ειναι η αγαπη...
να παιρνεις και να δινεις...
να την δεχεσαι οπως σου ερχεται...
να την αγαπας την αγαπη...
να το λες...με καθε ευκαιρια να το λες...να το δειχνεις...
εχω γραψει αμετρητα παραμυθια για την αγαπη...

θελω λοιπον να ρωτησω το Συμπαν...τη ζωη...εσας...
εχει καμια σημασια η μορφη της αγαπης οταν ειναι αληθινη...;
ειμαι εγω τοσο ρομαντικη κι ονειροπολα που το βλεπω ετσι...;
εχω βρει το νοημα οπως νομιζω ή ειναι λαθος οσα βλεπω με τα ματια της καρδιας...;
διωχνουμε ποτε την αγαπη απο τη ζωη μας;
ειναι τοσο τεραστιο λαθος οσο το βλεπω εγω...;


ειναι δυο παραμυθια της ιδιας της ζωης...
ξερω πως εγω παντα επιλεγω την πραγματικοτητα που εμεις φτιαχνουμε...γιατι αυτη ειναι η πραγματικοτητα...η δικια μας...η ουσια μας...η αληθεια μας...
ειναι η ζωη μας αυτο που φτιαχνουμε εμεις...
περα απο κανονες,περιορισμους,ορια και ταμπελες...
οι ταμπελες μπορει να ειναι ψευτικες οσο ομορφες κι αν φανταζουν...
η ομορφια μπορει να κρυβεται πισω απο το ασχημοτερο σημειο...
τελικα τι θα επιλεξεις...;
την κορνιζα ή την φωτογραφια...;
η' μηπως καλυτερα το προσωπο της φωτογραφιας...ή ακομα και το τοπιο...;
το ξερετε κι οσοι με ξερετε τι θα διαλεγα παντα και ποιες ειναι οι αποψεις μου...
εχω πονεσει πολυ γι'αυτες στο παρελθον...
ειχα ορκιστει να μην ανοιξω πια την ψυχη μου σε κανεναν...
η ζωη πολλες φορες εχει αλλα σχεδια...ή καλυτερα σαν να σου λεει αφου δεν πηρες το μαθημα σου θα στο δινω ξανα και ξανα με τοσο γοητευτικες μορφες ωστε να την πατας μεχρι να το καταλαβεις...
θαρρω πως αυτη τη φορα πια καταλαβα πως αφου εχω πεθανει πολλες φορες ενας ακομα θανατος οσο κι αν πονα κρυβει στην πορεια μια αναγεννηση...
εκεινο που ακομα δυστηχως μενει ιδιο κι απαραλαχτο...ειναι οι ανθρωποι και οι συμπεριφορες τους...

απλα αποψε ηθελα να γραψω αυτο το παραμυθι...
ηθελα να δω καθαρα...
ηθελα να ξεκαθαρισω μεσα μου ενα θολο τοπιο...
ηθελα να πιστεψω ξανα στους ανθρωπους...
ηθελα πιστεψω στην αληθεια που νομιζα πως κρυβουν μεσα τους...
ηθελα να νιωσω και να βοηθησω...

ηθελα να θριαμβεψει η αγαπη...
οπως της αξιζει...!

και γαμωτο...
ηθελα πολυ να ειναι αληθεια πως καποιος ειδε πραγματικα μεσα μου...και με αγαπησε γι αυτο...
καποτε ηταν 3...υστερα εμειναν 2...
ειπα αυτο ειναι...
κι ομως ανοιξα ξανα την πορτα σε ενα αλλο 3 και ειπα "οικογενεια"...
ειναι που και το 3 ειναι ο αριθμος μου αλλα...φαινεται πως με κυνηγα το 2...
υστερα χαμογελασα...ενω το μεσα μου πεθαινε αλλη μια φορα...
ειπα ας ειναι...

πιστεψα για λιγο στο "κοριτσακι" το μικρο και γεματο αναγκες...
τωρα ειναι καιρος να θυμηθω και να γυρισω στα γνωριμα μονοπατια της "γυναικας" που ξερει να περπατα με περισσια ανεση ξυπολυτη πανω σε κοφτερα πετραδακια...
φταιω που πιστεψα ξανα...;δεν ξερω...
ισως και να φταιω...
χαμογελω ομως...κι ας νιωθω πως κατι μεσα μου πεθανε παλι...

αυτο το παραμυθι λοιπον θα το αφιερωσω στους δυο μου φιλους...
αλλα και σε μενα...
αλλα και σε οσους πιστεψαν στην αγαπη με την μορφη την αληθινη...αυτη που αλλαζει και γινεται μοναδικη για τον καθενα...


Υ.Γ καποτε μεσα σε ενα κουτι με κοχυλια ειχα γραψει ενα στιχακι απο ενα τραγουδι...
νομιζω πως σε αυτο το παραμυθι ταιριαζει...

"η αγαπη ζει στα μικροπραγματα...
ζει στα ασημαντα και στα απλα...
δως μου κι αλλα εσυ τετοια ασημαντα...
για να ζησω εγω σημαντικα..."


Υ.Γ2 το τραγουδι αφιερωμενο σε ολες τις μορφες της αγαπης που ειναι ομως αληθινες...

Υ.Γ3 ευχομαι παντα να βλεπω ετσι αληθινα την αγαπη...κι ας ποναει ρε γαμωτο πολλες φορες...
τουλαχιστον πιστευω πως ειμαι αληθινη κι εγω μαζι της ετσι και πινω τους χυμους της...
ακομα κι αν πολλοι εκμεταλευονται την αναγκη να πιεις και ριχνουν και κατι πικρο μεσα...
θα βαζω ζαχαρη...και θα συνεχιζω...

μια ονειροπολα ρομαντικη νεραιδα...

ΣΤΑ ΑΝΤΙΟ ΠΟΥ ΣΧΗΜΑΤΙΣΤΗΚΑΝ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΑ ΨΙΧΑΛΙΣΤΑ...

Κοιμομουν πανω στο στηθος σου κι ειχες τα ματια σου ανοιχτα...
απο πανω μας κρεμοντουσαν αστερια...
περιμενες...εκεινο που θα πεσει για να κανεις μια ευχη...
δεν κοιμοσουν...
ηταν πολυτιμες στιγμες και πως να τις χασεις...;
αλλο εγω...εγω συνηθισα να χανω...

το πλοιο σφυριζε...
επρεπε να φυγω μαζι του...
το ξερες...το ξερα...
σηκωσα την φουστα...
φιλησες τα ποδια μου...ακομα και το φευγιο μου αγαπησες...

υστερα εμεινες μονος να κλαις...


τα βραδια εγιναν απο ζεστα,δροσερα κι υστερα πιο κρυα...κι υστερα παγωμενα...
εμεις παιζαμε ομως στο ιδιο εργο...
δεν θυμαμαι ποσες φορες εγινε αυτη η ιδια σκηνη...
το μονο που θυμαμαι ειναι πως καθε φορα σηκωνα και λιγοτερο την φουστα...
και το πλοιο σφυριζε...
κι εσυ δεν κοιμοσουν...
κι εγω εφευγα...
κι εσυ εκλαιγες...

ξανα και ξανα...και ξανα...
καμια φορα αποζητας οι πληγες να γινουν τοσο βαθιες ωστε τιποτα να μην τις γιατρευει...
καμια φορα συμβαινει να αγαπας τοσο που δεν σε νοιαζει καμια πληγη...
ειναι ενας τροπος να εχεις κατι δικο σου παντοτινα...


το πλοιο σφυριξε...
πριν λιγο ειχες κοιμηθει στο στηθος μου...
δεν εκλεισα τα ματια...
απο πανω μας κρεμοντουσαν αστερια...
περιμενα εκεινο που θα πεσει...για να κανω μια ευχη...

χαμογελουσες στον υπνο σου...
το πλοιο σφυριξε...μια...δυο...τρεις...
και ειχε ηδη ξεκινησει το ταξιδι...
το ξερες...το ξερα...
εκεινο που δεν ηξερες ειναι πως δεν ανοιγα τα ματια οχι για να μην κανω ευχη...
αλλα για να μη χαθει το ονειρο...
δεν συνηθιζεται ποτε η απουσια...ουτε ο πονος...
εκεινο που δεν σου ειπα ειναι πως δεν ειχα αλλο ποδια να σου δειξω για να φιλησεις πια...
μονο πληγες απο καθε μου φευγιο...

καθως το πλοιο απομακρυνοταν αρχισε μια βροχη απο πεφταστερια...
παραξενη που ειναι η ζωη...

θυμηθηκα το χαμογελο σου...
ονειρο εβλεπες τη νεα σου ζωη και πως να σε ξυπνησω...;
καλη σου μερα ψυθιρισα...
να μη ξεχνας να με θυμασαι...
γυρισα απο την αλλη...
υστερα αρχισε να ψιχαλιζει...


..................................................

Είναι επειδή είμαστε παρέα με το παιδί
κι αμέτρητες φορές - αγκαλιά απ' τη μέση
μετρήσαμε τ' αμέτρητα τ' άστρα
και κείνα που λέγανε για καλύτερα χρόνια
τα φάγαμε βγάζοντας κουβάδες με νερό
για να μπορούν να ταξιδεύουνε για πάντα
τα πλοία που δεν άραξαν

κι είναι επειδή μια και κάτω
κατεβάσαμε όλα τα ξυνισμένα κρασιά
και βγάλαμε τα σωθικά μας τραγουδώντας
γεμάτα παράπονο - παιδιακίσα πράγματα -
τον Ιούλιο κάποτε

γι αυτό άμα κάνει κανείς μια κίνηση έτσι
για να μας χαΐδέψει
κάνουμε εμείς μια κίνηση πίσω
σα να μη φάμε ξύλο.

Γι αυτό αν τύχει και μ' αγαπήσεις
πρόσεχε σε παρακαλώ πολύ πολύ
πώς θα μ' αγκαλιάσεις. Πονάει εδώ.
Κι εδώ. Κι εκεί. Μη! Κι εδώ.
Κι εκεί.

Κατερινα Γωγου