ΣΤΑ ΑΝΤΙΟ ΠΟΥ ΣΧΗΜΑΤΙΣΤΗΚΑΝ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΑ ΨΙΧΑΛΙΣΤΑ...

Κοιμομουν πανω στο στηθος σου κι ειχες τα ματια σου ανοιχτα...
απο πανω μας κρεμοντουσαν αστερια...
περιμενες...εκεινο που θα πεσει για να κανεις μια ευχη...
δεν κοιμοσουν...
ηταν πολυτιμες στιγμες και πως να τις χασεις...;
αλλο εγω...εγω συνηθισα να χανω...

το πλοιο σφυριζε...
επρεπε να φυγω μαζι του...
το ξερες...το ξερα...
σηκωσα την φουστα...
φιλησες τα ποδια μου...ακομα και το φευγιο μου αγαπησες...

υστερα εμεινες μονος να κλαις...


τα βραδια εγιναν απο ζεστα,δροσερα κι υστερα πιο κρυα...κι υστερα παγωμενα...
εμεις παιζαμε ομως στο ιδιο εργο...
δεν θυμαμαι ποσες φορες εγινε αυτη η ιδια σκηνη...
το μονο που θυμαμαι ειναι πως καθε φορα σηκωνα και λιγοτερο την φουστα...
και το πλοιο σφυριζε...
κι εσυ δεν κοιμοσουν...
κι εγω εφευγα...
κι εσυ εκλαιγες...

ξανα και ξανα...και ξανα...
καμια φορα αποζητας οι πληγες να γινουν τοσο βαθιες ωστε τιποτα να μην τις γιατρευει...
καμια φορα συμβαινει να αγαπας τοσο που δεν σε νοιαζει καμια πληγη...
ειναι ενας τροπος να εχεις κατι δικο σου παντοτινα...


το πλοιο σφυριξε...
πριν λιγο ειχες κοιμηθει στο στηθος μου...
δεν εκλεισα τα ματια...
απο πανω μας κρεμοντουσαν αστερια...
περιμενα εκεινο που θα πεσει...για να κανω μια ευχη...

χαμογελουσες στον υπνο σου...
το πλοιο σφυριξε...μια...δυο...τρεις...
και ειχε ηδη ξεκινησει το ταξιδι...
το ξερες...το ξερα...
εκεινο που δεν ηξερες ειναι πως δεν ανοιγα τα ματια οχι για να μην κανω ευχη...
αλλα για να μη χαθει το ονειρο...
δεν συνηθιζεται ποτε η απουσια...ουτε ο πονος...
εκεινο που δεν σου ειπα ειναι πως δεν ειχα αλλο ποδια να σου δειξω για να φιλησεις πια...
μονο πληγες απο καθε μου φευγιο...

καθως το πλοιο απομακρυνοταν αρχισε μια βροχη απο πεφταστερια...
παραξενη που ειναι η ζωη...

θυμηθηκα το χαμογελο σου...
ονειρο εβλεπες τη νεα σου ζωη και πως να σε ξυπνησω...;
καλη σου μερα ψυθιρισα...
να μη ξεχνας να με θυμασαι...
γυρισα απο την αλλη...
υστερα αρχισε να ψιχαλιζει...


..................................................

Είναι επειδή είμαστε παρέα με το παιδί
κι αμέτρητες φορές - αγκαλιά απ' τη μέση
μετρήσαμε τ' αμέτρητα τ' άστρα
και κείνα που λέγανε για καλύτερα χρόνια
τα φάγαμε βγάζοντας κουβάδες με νερό
για να μπορούν να ταξιδεύουνε για πάντα
τα πλοία που δεν άραξαν

κι είναι επειδή μια και κάτω
κατεβάσαμε όλα τα ξυνισμένα κρασιά
και βγάλαμε τα σωθικά μας τραγουδώντας
γεμάτα παράπονο - παιδιακίσα πράγματα -
τον Ιούλιο κάποτε

γι αυτό άμα κάνει κανείς μια κίνηση έτσι
για να μας χαΐδέψει
κάνουμε εμείς μια κίνηση πίσω
σα να μη φάμε ξύλο.

Γι αυτό αν τύχει και μ' αγαπήσεις
πρόσεχε σε παρακαλώ πολύ πολύ
πώς θα μ' αγκαλιάσεις. Πονάει εδώ.
Κι εδώ. Κι εκεί. Μη! Κι εδώ.
Κι εκεί.

Κατερινα Γωγου