Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2012

ΣΤΑ ΑΝΤΙΟ ΠΟΥ ΣΧΗΜΑΤΙΣΤΗΚΑΝ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΑ ΨΙΧΑΛΙΣΤΑ...


Κοιμομουν πανω στο στηθος σου κι ειχες τα ματια σου ανοιχτα...
απο πανω μας κρεμοντουσαν αστερια...
περιμενες...εκεινο που θα πεσει για να κανεις μια ευχη...
δεν κοιμοσουν...
ηταν πολυτιμες στιγμες και πως να τις χασεις...;
αλλο εγω...εγω συνηθισα να χανω...

το πλοιο σφυριζε...
επρεπε να φυγω μαζι του...
το ξερες...το ξερα...
σηκωσα την φουστα...
φιλησες τα ποδια μου...ακομα και το φευγιο μου αγαπησες...

υστερα εμεινες μονος να κλαις...


τα βραδια εγιναν απο ζεστα,δροσερα κι υστερα πιο κρυα...κι υστερα παγωμενα...
εμεις παιζαμε ομως στο ιδιο εργο...
δεν θυμαμαι ποσες φορες εγινε αυτη η ιδια σκηνη...
το μονο που θυμαμαι ειναι πως καθε φορα σηκωνα και λιγοτερο την φουστα...
και το πλοιο σφυριζε...
κι εσυ δεν κοιμοσουν...
κι εγω εφευγα...
κι εσυ εκλαιγες...

ξανα και ξανα...και ξανα...
καμια φορα αποζητας οι πληγες να γινουν τοσο βαθιες ωστε τιποτα να μην τις γιατρευει...
καμια φορα συμβαινει να αγαπας τοσο που δεν σε νοιαζει καμια πληγη...
ειναι ενας τροπος να εχεις κατι δικο σου παντοτινα...


το πλοιο σφυριξε...
πριν λιγο ειχες κοιμηθει στο στηθος μου...
δεν εκλεισα τα ματια...
απο πανω μας κρεμοντουσαν αστερια...
περιμενα εκεινο που θα πεσει...για να κανω μια ευχη...

χαμογελουσες στον υπνο σου...
το πλοιο σφυριξε...μια...δυο...τρεις...
και ειχε ηδη ξεκινησει το ταξιδι...
το ξερες...το ξερα...
εκεινο που δεν ηξερες ειναι πως δεν ανοιγα τα ματια οχι για να μην κανω ευχη...
αλλα για να μη χαθει το ονειρο...
δεν συνηθιζεται ποτε η απουσια...ουτε ο πονος...
εκεινο που δεν σου ειπα ειναι πως δεν ειχα αλλο ποδια να σου δειξω για να φιλησεις πια...
μονο πληγες απο καθε μου φευγιο...

καθως το πλοιο απομακρυνοταν αρχισε μια βροχη απο πεφταστερια...
παραξενη που ειναι η ζωη...

θυμηθηκα το χαμογελο σου...
ονειρο εβλεπες τη νεα σου ζωη και πως να σε ξυπνησω...;
καλη σου μερα ψυθιρισα...
να μη ξεχνας να με θυμασαι...
γυρισα απο την αλλη...
υστερα αρχισε να ψιχαλιζει...


..................................................

Είναι επειδή είμαστε παρέα με το παιδί
κι αμέτρητες φορές - αγκαλιά απ' τη μέση
μετρήσαμε τ' αμέτρητα τ' άστρα
και κείνα που λέγανε για καλύτερα χρόνια
τα φάγαμε βγάζοντας κουβάδες με νερό
για να μπορούν να ταξιδεύουνε για πάντα
τα πλοία που δεν άραξαν

κι είναι επειδή μια και κάτω
κατεβάσαμε όλα τα ξυνισμένα κρασιά
και βγάλαμε τα σωθικά μας τραγουδώντας
γεμάτα παράπονο - παιδιακίσα πράγματα -
τον Ιούλιο κάποτε

γι αυτό άμα κάνει κανείς μια κίνηση έτσι
για να μας χαΐδέψει
κάνουμε εμείς μια κίνηση πίσω
σα να μη φάμε ξύλο.

Γι αυτό αν τύχει και μ' αγαπήσεις
πρόσεχε σε παρακαλώ πολύ πολύ
πώς θα μ' αγκαλιάσεις. Πονάει εδώ.
Κι εδώ. Κι εκεί. Μη! Κι εδώ.
Κι εκεί.

Κατερινα Γωγου

26 σχόλια:

324 είπε...

Η αγάπη είναι ισχυρότερα του θανάτου... Αυτά που γράφεις μαρτυρούν πως το ξέρεις ήδη... αγαπάμε και μετά το θάνατο... κάποιες φορές...

Arorarea... είπε...

Δεν έχεις συγχωρήσει τον εαυτό σου για κάτι που έγινε στο παρελθόν.Κοιμάσαι και ξυπνάς ελπίζοντας για κάτι που θα σε ολοκληρώνει.Για κάτι που το είχες και ίσως το έχασες.Για κάτι που ο εγωισμός σου ο ίδιος δεν σ'άφησε να πιστέψεις πως αυτό ήταν.Καλή σου τύχη και να πιστέψεις στην αγάπη.Μόνο αυτή μπορεί να τα νικήσει όλα!

Hfaistiwnas είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Hfaistiwnas είπε...

Κάθε αντίο και το το δικό του πόνο.. είναι καλύτερα να μην φεύγεις ποτέ.. αλλά μερικές φορές αναπόφευκτο..
Ελπίζω να είσαι καλά!
Καλη χρονιά να έχουμε!!!

Ανώνυμος είπε...

Καλή χρονιά
κι' αστείρευτη από ομορφιά.

ξωτικό είπε...

Nεραϊδάκι πόσο χάρηκα την...συναδελφική ευχή σου !!!
Να έχεις μια πλούσια χρονιά γεμάτη έντονες συγκινήσεις και πολλάααα πολλάααα παραμύθια ,συμμαχίες με ξωτικά και να μην φοβάσαι τίποτα.Όποιος δεν έκλαψε πολύ είναι ο χαμένος !!
Καλή χρονιά Νεραϊδούλα .

anima είπε...

κι αν έφυγα..
είμαι πάντα εδώ

δεν ξεχνώ,δε λησμονώ
και κρατώ βαθειά μου κείνη την ευχή..

παρά τ΄αντίο μας
που δεν ειπωθηκε ποτέ
όχι με λόγια...

θυμάσαι άραγε εσύ?
.......

Άιναφετς είπε...

Αυτό που θυμήθηκα Νεράιδα μου, είναι κάτι που είχες γράψει πριν πολύ καιρό...πως βγάζεις στον ήλιο τις πληγές σου να στεγνώσουν...το έκανα για μήνες και ξεράθηκαν, καμιά φορά όμως, σαν πρόκληση, σαν τεστ, τις ξύνω λίγο...ξέρεις αυτή η ηδονική φαγούρα, που μόνο ο πόνος τη σταματά!
Χαίρομαι να σε συναντώ στις μπλογκογειτονιές...
Καλή φωτεινή και γαλήνια χρονιά σου εύχομαι, γεμάτη Αγάπη!

Rosy! είπε...

uperoxo!!!alli mia fora!

Κωνσταντίνος Κόλιος είπε...

Ακόμα Παραμύθια Πουλάς; :)
Καλή Χρονιά Παραμυθατζού, με Υγεία, Αγάπη και Πρόοδο στη Ζωή σου.

Ως Απάντηση στο Κείμενο σου, αφήνω μια Φράση που διάβασα Κάπου: "όποιος μ' αγαπάει, ας κινδυνεύσει εξ ίσου".

Καλό Ξημέρωμα.

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

324 καλως ορισες στα παραμυθια...
δεν σε εχω ξαναπετυχει καπου...
"η αγαπη ειναι ισχυροτερα του θανατου" ναι...χιλιες φορες ναι...
συμφωνω,το ξερω,το εζησα...

για τις φορες που αγαπαμε και μετα τον θανατο λοιπον...!

να εισαι καλα!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

Αrorare δεν ξερω αν το σχολιο σου ειναι συμπερασμα ή απλα καποια αναφορα...
αν ειναι το πρωτο ειναι απλα λανθασμενο...
πορευομαι μονο με αγαπη,πιστευω οτι ειναι η υπερτατη δυναμη...
ολα τα υπολοιπα ειναι προσωπικα του καθενος κι εδω οπως λεει και ο τιτλος...παραμυθια πουλω...

νεραιδενια σου καλησπερα!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

Ηφαιστιωνακο...
ο πονος ειναι αναποσπαστο κομματι της ζωης μερικες φορες...
αλλα εχει κι αυτος την ομορφια του ε...;

καλη χρονια καλε μου!!!

νεραιδενια σου φιλια!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

Ανωνυμε/η καλη χρονια και σε σενα γεματη υγεια και ευτυχια!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

Ξωτκουλι να που συναντιομαστε και εδω ξανα!!!
σε ευχαριστω για ολα!!!
μακαρι τετοια χρονια να ειναι...γεματη ομορφα παρανυθια!!!

σε φιλω με αγαπη εις διπλουν!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

anima...ταξιδιαρα...

δεν ξεχασα ποτε...
εχασα απλα...
χαθηκα κιολας...

κι αν φαινεται πως ισως ξεχναω θα πρεπε να ξερεις καλυτερα πως δεν ειναι ετσι...

σε φιλω...

παντα θυμαμαι...

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

Αιναφετς ειναι ηδονη δεν ειναι...;
εμεις που μαθαμε τις πληγες,μαθαμε να τις κοιταμε,να τις περιεργαζομαστε,να τις χαιδευουμε και να τις ξυνουμε να ματωνουν που και που...
ετσι σαν τεστ...

καλη χρονια γλυκια μου γεματη ευτυχια!!!
κι εγω χαιρομαι που στα παραμυθια ακομα τριγυρνουν ψυχες!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

Rosy...
τι να πω περα απο ενα μεγαλο ευχαριστω απο καρδιας...;

να εισαι καλα...

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

Κωνσταντινε σαν τα χιονια...!

μμμ...
παντα θα πουλαω...εδω,εκει,παραπερα...
δεν εχει σημασια το μερος...
περασα απλα κι απο εδω...

καλη χρονια γεματη υγεια κι ευτυχια!!!

μου αρεσε πολυ το τελευταιο...
πολυ ομως...!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ναύτης είπε...

αυτη η ανάρτηση δεν είναι για την απώλεια
είναι για την αγάπη!
δεν είναι για το παρελθον
είναι για το πάντα...

καλημέρα νεράϊδα!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

Ναυτη ακριβως...
επιασες το νοημα του παραμυθιου...
αυτο ειναι...

καλησπερα και σε σενα καλε μου!

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

χαιρομαι που εισαι εδω.Καλη χρονα και παλι και μονο καλα απο εδω και περα στη ζωη σου.

Prisoned Soul είπε...

Κάθε φορά που φεύγω οι πληγές να μεγαλώνουν... τι παράξενο...
είναι δεν είναι;
γιατί στις αναμνήσεις και στα όνειρα αυτές οι τεράστιες πληγές εξαφανίζονται... και καταλαβαίνεις πως ζεις στο ψέμα
και κλείνεις τα μάτια σφιχτά
τόσο σφιχτά
μην χρειαστεί ξανά να τα ανοίξεις
και να αντικρίσεις τις πληγές,
την απώλεια....

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

skroytzako καλη χρονια καλε μου!!!
μακαρι να ειναι ετσι οπως τα λες!!!

νεραιδενια σου φιλια!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

sweet truth ειναι οντως παραξενο...
θα πρεπε και στην πραγματικοτητα να ειναι ετσι...
οι πληγες να εξαφανιζονται κι οχι να μεγαλωνουν...
αλλα...
αλλα...

φιλια γλυκια μου!!!