Ο ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΜΟΥ...

Οσο κραταει ο ηλιος ολα ειναι φωτεινα...
λαμπουν οι στιγμες χρυσαφι γεματες...
δεν ξεχωριζω αληθεια η' ψεμα...
Μα σαν πεσει η βροχη ξεπλενει την ψευτια....
σταγονες σχηματιζουν μορφες κι ονοματα...
επανω σε παραθυρα μονιμα κλειστα...
φωναζει η αληθεια βρεγμενη πως ειναι εδω...
μπορω να κλεισω τα ματια και να κανω πως δεν τη βλεπω...
προτιμω ομως να της χαμογελασω...
σαν πεσουν και οι κεραυνοι ξεκαθαριζουν ολα...
καποιοι τρεχουν να κρυφτουν απο φοβο...
και καποιοι αλλοι κοιτουν την ομορφια τους...
σε ποιο παρεακι ανηκεις...;
αυτο που μενει η' αυτο που φευγει...;
εγω φοβηθηκα αλλα εμεινα...
καποιος μου ειπε πως μετα απο τετοιες μπορες...
βγαινει το ουρανιο τοξο...
και πως αν καταφερεις να το ακολουθησεις...
στην ακρη του θα βρεις τον θησαυρο σου...
δεν λεω...
κρατησε πολυ η μπορα...
σκεφτηκα κι εγω να φυγω να σωθω....
μα τι τωρα τι αργοτερα...
ετσι κι αλλιως βρεγμενη ημουν...
και αστραψε η αληθεια μου με εναν τελευταιο κεραυνο...
γεμισε φως ο ουρανος...
κι ο ηλιος προβαλε δειλα...
χρωματα ξεπηδησαν και βαψαν το γαλαζιο του...
σηκωθηκα κι εγω με μια αχνη ελπιδα...
χαμογελασα στα χρωματα και αφουγκραστηκα το καλεσμα τους...
αφου αντεξα στην μπορα δεν μπορει...
ο θησαυρος μου θα με περιμενει...
εκει στην ακρη των χρωματων...
κι αν τον φυλαει καποιο ξωτικο ξερω πως θα τον παρω...
θα του μιλησω για το μεγαλο μου μυστικο...
την μονη αληθεια που κρατω...
ξερω πως ειναι μακρυς ο δρομος...
μα πιο δωρο μου δοθηκε χωρις κοπο...;
λενε...
πως εκει που ειναι η καρδια σου...
εκει ειναι και ο θησαυρος σου...
ειναι ωρα να κινησω...