αποψε ξεκλειδωνω τα σκοταδια μου...
να τραφουν οι φοβοι μου...
αναμασω ολα τα ψεμματα και φτυνω αληθειες...
εκεινο το ονειρο που λουζοταν στο φως που πηγε...;
τι ωρα πρεπει να κοιμηθω για να το δω...;
τι να κανω για να το ξανακερδισω...;
επεσα στα σκοταδια και σιωπησα κι εγω...
θυσιασα εμενα για ενα κοιταγμα...
παρακλητικα σηκωσα τα ματια μου και...
με ενα βλεμμα μου εσπασα ολους τους καθρεφτες σου...
φτηνη πλανη το ειδωλο μου πανω τους...
ποση σιωπη μου στοιχισε η φωνη μου...;
υστερα εγινε ουρλιαχτο...
σπασε το γυαλινο κλουβι μου...
κι ασε να κοπω με το εχτισα μονη μου...
υστερα θα σκορπισω λιγο απο το αιμα μου...
σε οσους ζητησαν λιγο απο την ψυχη μου...
χαρισμα στις αιωνιες σιωπες τους...
και με οτι απομεινει...
θα σταθω γυμνη επανω σε λευκο χιονι...
θα παγωσω τις μνημες μου...
και θα ζωγραφισω νεες εικονες...
για οσους θα ερθουν...
για εκεινους που θα ζηλεψουν μια κοκκινη ζωη...
σε λευκο φοντο...
χωρις να θελουν να πληρωσουν το τιμημα...
θα προδιαγραψω μια πορεια...
κι εγω θα απουσιαζω...
κι οσοι θα ζησετε σ'αυτην θα πονατε για μενα...
χωρις να ξερετε γιατι πονατε...
κι οταν τραφει ο φοβος σας απο τον θυμο μου...
εγω θα στεκομαι απο μακρια...
γυμνη σκια...
και θα γελαω...
για το θρασος σας να την περασετε ανωδυνα...
και...
για ολα εκεινα που δεν ηρθαν στη σωστη ωρα...
τρεις θα τιναξω τα φτερα μου...
και θα μεινετε αιωνια εγκλωβισμενοι...
στο απολυτο τιποτα...
στο δικο μου απολυτο τιποτα...
ζωγραφισμενο ειδικα για εσας...
ποναει...;
να τραφουν οι φοβοι μου...
αναμασω ολα τα ψεμματα και φτυνω αληθειες...
εκεινο το ονειρο που λουζοταν στο φως που πηγε...;
τι ωρα πρεπει να κοιμηθω για να το δω...;
τι να κανω για να το ξανακερδισω...;
επεσα στα σκοταδια και σιωπησα κι εγω...
θυσιασα εμενα για ενα κοιταγμα...
παρακλητικα σηκωσα τα ματια μου και...
με ενα βλεμμα μου εσπασα ολους τους καθρεφτες σου...
φτηνη πλανη το ειδωλο μου πανω τους...
ποση σιωπη μου στοιχισε η φωνη μου...;
υστερα εγινε ουρλιαχτο...
σπασε το γυαλινο κλουβι μου...
κι ασε να κοπω με το εχτισα μονη μου...
υστερα θα σκορπισω λιγο απο το αιμα μου...
σε οσους ζητησαν λιγο απο την ψυχη μου...
χαρισμα στις αιωνιες σιωπες τους...
και με οτι απομεινει...
θα σταθω γυμνη επανω σε λευκο χιονι...
θα παγωσω τις μνημες μου...
και θα ζωγραφισω νεες εικονες...
για οσους θα ερθουν...
για εκεινους που θα ζηλεψουν μια κοκκινη ζωη...
σε λευκο φοντο...
χωρις να θελουν να πληρωσουν το τιμημα...
θα προδιαγραψω μια πορεια...
κι εγω θα απουσιαζω...
κι οσοι θα ζησετε σ'αυτην θα πονατε για μενα...
χωρις να ξερετε γιατι πονατε...
κι οταν τραφει ο φοβος σας απο τον θυμο μου...
εγω θα στεκομαι απο μακρια...
γυμνη σκια...
και θα γελαω...
για το θρασος σας να την περασετε ανωδυνα...
και...
για ολα εκεινα που δεν ηρθαν στη σωστη ωρα...
τρεις θα τιναξω τα φτερα μου...
και θα μεινετε αιωνια εγκλωβισμενοι...
στο απολυτο τιποτα...
στο δικο μου απολυτο τιποτα...
ζωγραφισμενο ειδικα για εσας...
ποναει...;
51 σχόλια:
Πονάει καρδούλα μου.. Γιατί είναι τόσο γεμάτο με συναίσθημα.. Πονάει γιατί στα παγωμένα μας πολύ σαν μαχαίρι χαράζει αυτό το τίποτα. Και από τον πάγο στάζει αίμα.
Φιλάκι και ζεστή αγκαλίτσα.
έτσι σε θέλω μάτια μου. κόκκινη και να φτύνεις είδωλα...
κι όσοι δεν τρομάξουν, είναι κι αυτοί που θ' αξίζουν...
προχώρα!
φιλιά βρόχινα...
παγωμένες μνήμες...μάλλον δεν πονούν πια...τελείωσαν όλα.
Πολύ θυμό βγάζεις από μέσα σου αλλά εγώ το λέω πόνο. Γιατί τρέφεις έναν τέτοιο πόνο και δεν τον αφήνεις να πεθάνει μόνος του;
Αν μπορούσαμε αναμασώντας ψέμματα να βρούμε τις αλήθειες μας τότε θα είχαμε κάνει το πιο μεγάλο βήμα.
Ξέρω πόσο δύσκολο είναι,
ξέρω από πόνο και ποιος δεν ξέρει,
μα μέσα του ο κάθε πόνος κρύβει ένα νέο ξεκίνημα.
Αυτό το ξεκίνημα πρέπει να βρεις και να το κάνεις πορεία.
Κι όσοι σε πίκραναν ή σε πόνεσαν ας γίνουν άνεμος που χάνεται μακριά.
Μια γλυκιά καληνύχτα για σένα νεράιδα
όσο αναπνέω είμαι ζωντανός. και όσο είμαι ζωντανός. και πονάω. και όσο πονάω μοιάζει να μην φοβάμαι. γιατί κάθε φορά σκέφτομαι τι περισσότερο θα μπορεί να συμβεί.
όσο αναπνέω είμαι ζωντανός. και όσο είμαι ζωντανός ονειρεύομαι. και όσο ονειρεύομαι περισσότερα όνειρα κάνω αλήθεια. αλήθεια.
Πονάει το τίποτα, όπως τις περισσότερες φορές και το πολύ. Μέρα καλή
To απόλυτα τιποτα γινεται
καποια στιγμή συνηθεια καλώς ή κακώς
Ομως πρεπει να παλευουμε για να το "γεμίσουμε"
Ποσοι πολλοι αραγε επιζητουν αυτο το "ανωδυνο"; Και ποσο λαθος κανουν αληθεια αν πιστευουν οτι υπαρχει...
Τροχος...Ολα...
Ποναει, ναι...Γιατι ειναι αληθινο...
Κυριως γι'αυτο...
Φιλια πολλα ναιαδα μου!
Αλήθειες…τις πιο βαθιές αλήθειες φοβάμαι πια να τις πω, μόνο σαν κεραυνοί τρυπάνε την ψυχή μου. Πάλι θρύψαλα εν αγνοία του και ας μην ακούει κι ας μην βλέπει κι ας μη μ’ αισθάνεται κι ας μην μιλάω πια, και όλες οι μεριές πονάνε…πονάνε πολύ
εγω βλεπω πολυ απαισιοδοξια ..εστω και εαν ειπαν ψεματα.δεν πρεπη να θυσιαζομαστε εμεις για κατι που δεν καταλαβενουν οι αλλοι...η ζωη ειναι γεματη αχαριστια...και η τιμωρια τους θα ερθη καποτε και για αυτους που μας πληγωνουν..καλο βραδυ καλη μου νεραιδα..
Αυτό το τίποτα είναι προτιμότερο απ' το ψέμα... Και η αλήθεια δεν θα αργήσει να έρθει να σου το γεμίσει... (Τρύπες... Αδυναμία μου...)
jackouli ποναει...
παντα και πολυ...
το φιλακι και την αγκαλιτσα την περιμενω σε λιγες μερες με ανυπομονησια!!!
πολλα νεραιδενια φιλακια και αγκαλιτσες απο μενα!!!
νεραιδα μου,ημουν σιγουρη πως θα καταλαβεις...
οχι αλλο ανωδυνες απολαυσεις...
εκεινοι που δεν τρομαζουν εκεινοι αξιζουν ναι...
νεραιδενια φιλια ματια μου!!!
mauveair μου οταν παψουν να πονουν τοτε σιγουρα θα εχουν παγωσει...
εκεινο που φοβαμαι ειναι πως καποια στιγμη με ενα ερεθισμα οι παγοι θα λιωσουν...
νεραιδενια φιλια!
καιρο εχεις να φυσηξεις στα μερη μου!
χαρηκα που μυρισε ο αερας σου εδω!!!
lena μου ναι αυτο το παραμυθι ειναι θυμωμενο και πονεμενο...
ετσι μου βγηκε...
πως αφηνεις τον πονο να πεθανει...;
δεν ξερω...
φανταζομαι πως καποια στιγμη μονος του θα αποχωρισει...
νεραιδενια φιλια καλη μου!!!
αναστασια μου κι ομως αναλογιζομενη τα ψεμματα ακουσα τις πιο μεγαλες αληθειες...απλα δεν τις παραδεχομαι και αυτο ειναι που προκαλει τον πονο...
νομιζω αν γινουν γεγονος τοτε ο πονος θα ειναι ακομα μεγαλυτερος κι ετσι στασιμες τις εχω να αιωρουνται και καμια φορα να πονανε...
κι αυτα ευχομαι να χαθουν με οσους τα προκαλεσαν...
πολλα γλυκα νεραιδενια φιλακια κουκλιτσα μου!!!
basnia οσο ποναω ειμαι ζωντανη...οσο ειμαι ζωντανη και ποναω γινομαι πιο δυνατη...οσο πιο δυνατη γινομαι τοσο περισσοτερο πονο αντεχω...
κι οσο αντεχω...
θα μπορω να ονειρευομαι και να φτιαχνω νεα παραμυθια...
πολλα νεραιδενια φιλακια!!!
λακη μου ποναει ακομα και το τιποτα οταν καποτε ηταν κατι...
νεραιδενια φιλακια!!!
Μαρακι να παλευουμε για να το γεμισουμε...
πως...;
με τι...;
οταν δεν απομενει τιποτα πια...
νεραιδενια φιλια ομορφουλα μου!!!
πρωτοπλαστη μου οπως φαινεται πολλοι ειναι εκεινοι που ψαχνουν το ανωδυνο σκορπωντας πονο ηθελημενα η' οχι...
οπως ειπες ομως ειναι τροχος...
και γυριζει...τουλαχιστον για οσους το εκαναν με σκοπιμοτητα...
ποναει...
νεραιδενια φιλακια πολλα!!!
ninaki μου κι εγω το κανω αυτο...τις φοβαμαι...μα ξερεις τι;
ειναι εκει αυτες ειτε τις ξεστομισουμε ειτε οχι...
ειτε τις παραδεχτουμε ειτε οχι...
και πονανε με καθε μορφη...
ολες οι αληθειες πονανε μεχρι να σε λυτρωσουν οπως λενε οταν ερθει η ωρα...
πολλα νεραιδενια φιλακια καλη μου!!!
οι πόνοι πρέπει να φωνάζονται
ό,τι θάβεται πριν γίνει θυμός
θα ξανάρθει άγριο και απειλητικότερο
ο θυμός πρέπει να ουρλιάζεται για να εξαφανιστεί
δεν υπάρχουν άλλοι τρόποι...
γι' αυτό λοιπόν, ούρλιαξε και φτύστα!
γρηγορη μου η ζωη εχει λιγο απο ολα....απλα καμια φορα η ζυγαρια γερνει σε μια κατευθυνση και δεν ειναι παντα καλη...
οσο για την τιμωρια που λες...δεν βαριεσαι δεν ειμαι φανατικη του οτι επαθα να το παθεις...μη δινεις σημασια αν καμια φορα γραφω θυμωμενα...
νεραιδενια φιλακια!!!
creep μου ολα τα ψεμματα ειναι καλυτερα απο τις αληθειες οταν εκεινες πονανε...
και η αληθεια η μια θα ερθει οταν σταματησει ο πονος...
και μενα ειναι απο τα αγαπημενα μου συγκροτηματα!
νεραιδενια φιλακια καλη μου!!!
anepidoti μου πολυ μου αρεσε το σχολιο σου!
ουρλιαξε και φτυστα!
αυτο θα κανω...
ναι ναι θα το κανω και πολυ συντομα μαλιστα!
πολλα νεραιδενια φιλια!!!
έπεσα στα σκοτάδια και σιώπησα κι εγώ...
θυσίασα έμενα για ενα κοίταγμα...
Στα γόνατα πέφτω!!Υποκλίνομαι στην απόδοση αισθημάτων ...
Ο πόνος πεθαίνει όταν αδιαφορείς, όταν τον περιφρονείς και του δείχνεις με εγωισμό τη δύναμη που έχεις μέσα σου. Έτσι νικιέται ο πόνος και πεθαίνει.
Πολύ πονάει, νεραϊδούλα...
έχεις ένα θεϊκό χάρισμα..
να δίνεις μια παραμυθένια ομορφιά στις λέξεις και ακόμα και ο πόνος να γίνεται όμορφος...
φαντάζομαι και λαχταρώ να δω το εκπληκτικό αποτέλεσμα όταν θ' αρχίσεις να γράφεις παραμύθια και για την χαρά...
Να έχεις μιαν υπέροχη Κυριακή, χωρίς πόνο..ούτε καν παραμυθένιο..
Πονάει ο πόνος.Και στάζει πόνο.Θυμό.Οργή.Αίμα..
Στάζει τίποτα
Κενό
Ζήστόν μέχρι το τέλος.Γλέντησέ τον.Κάντον τραγούδι.Παραμύθι
Μόνο τότε θα βρείς τη δύναμη να προχωρήσεις.Αν κατάματα τον κοιτάξεις και τον αντιμετωπίσεις
Και τότε καμιά εξουσία δε θα μπορεί να έχει πάνω σου...
Φιλί καλησπέρας...
βουλα μου υποκλιση στα αισθηματα...
μα μονο στα αληθινα...
ξερεις εσυ...
πολλα νεραιδενια φιλακια!!!
lena μου ισως...
δεν διαφωνω ισως ετσι να τον νικας...
νεραιδενια φιλια γλυκια μου!ευχαριστω !
χριστινακι μου χαρισμα να φτιαχνω ομορφα τον πονο...;
ποιος θα το φανταζοταν...;
γλυκια μου ναι εχεις δικιο καποια στιιγμη ισως γραψω και για την χαρα...δεν ξερω...
ουτε ξερω αν αυτα που γραφω ειναι αποκλειστικα για τον πονο...μαλλον θα ειναι ομως...
πολλα νεραιδενια φιλακια κουκλα μου!!!
anima μου να γλεντησουμε τον πονο...
και ολο και καποια χαρα θα ξεπηδησει απο αυτο το πανηγυρι δεν μπορει...
τοτε θα αξιζουν ολα...
και ο θυμος και το τιποτα και το κενο και το αιμα...
νεραιδενια φιλακια ταξιδιαρα μου!!!
Ποναει... πολυ μικρουλα μου*
Καλό είναι κάποιες στιγμές που αισθανόμαστε δυνατοί να αντιμετωπίσουμε τα σκοτάδια μας.
Πονάει αλλά στο τέλος πιστεύω,νιώθουμε λύτρωση.
Ένα συναίσθημα ελευθερίας,ένα συναίσθημα που μας ωθεί να ζωγραφίζουμε νέες εικόνες.
Δεν υπάρχει το τίποτα.
Υπάρχει "τα πάντα".
Καλό μήνα γλυκιά μου!
Φιλιά.
Ναϊαδα μου, μην μου στεναχωριεσαι ματια μου, σημερα εισαι εσυ, αυριο αυτοι, ετσι ειναι!! What goes around comes around!! What doesn't kill us makes us stronger!! Πολλα Φιλια!!!
ποναει γλυκια μου φιλη...
ποναει πολυ ακομα και αγγελους σαν εσενα...
σ'αγαπω!
assel μου καλο μηνα και σε σενα!
εχεις δικιο στο οτι οταν ειμαστε δυνατοι ειναι ευκαιρια να αντιμετωπισουμε τα σκοταδια μας...
μα δεν ξερω αν υπαρχει το "για παντα"
οχι σε ολονων το λεξικο παντως...
πολλα νεραιδενια φιλακια γλυκια μου!!!
Cassiel μου για λιγο στεναχωριεμαι και μετα χαμογελω...ετσι ειμαι...ολα μου περνανε...
σιγουρα πιστευω σε αυτα που εγραψες...
ολα τροχος ειναι...
πολλα νεραιδενια φιλακια φωτεινο πλασμα!!!
Α! Να σου πω
Μπορείς να κουνήσεις λίγο τα φτερά σου προς τα δω;
Ε;
Λίγο ;
Θα ρθεις;
Λοιπόν...
Υπήρχε μια χώρα μακριά όπου ένας τεράστιος γίγαντας θέλοντας να πάει για μπάνιο, και επειδή φοβόταν μην τον κλέψουν, είχε κρύψει την ζώνη του κάτω από ένα λιβάδι .
Αλλά, όταν του την δώσανε οι γονείς του, του είχαν πει ότι η ζώνη του ήταν συνδεμένη με την ζωή του, και δεν πρέπει ποτέ να την χάσει .
Έτσι, αφού απομακρύνθηκε λίγο, ένοιωσε κάτι να τον τραβάει πίσω, και κατάλαβε.
Έτρεξε προς το λιβάδι, αλλά δεν θυμόταν που την είχε θάψει και άρχισε να σκάβει ολόγυρα .
Επιφανειακά στην αρχή, πιο βαθιά στην συνέχεια .
Έσκαβε, έσκαβε ώσπου κουράστηκε και αποκοιμήθηκε στον λάκκο του .
Όταν αποκοιμήθηκε τα ξωτικά πήγαν και πήραν την ζώνη του, γιατί πάνω της, είχε ένα διαμάντι που φώτιζε με ένα γαλάζιο χρώμα τον ουρανό
όταν έπεφτε η νύχτα ,και έτσι υπολογιστικά του πήραν και την ζωή του, και άρχισαν να τον θάβουν .
Κατά το χάραμα ο γίγαντας σήκωσε το χέρι του από τον λάκκο του .
βγήκε από μέσα είδε τα ξωτικά που κράταγαν την ζώνη του, την πήρε πίσω ,τα ευχαρίστησε που του την βρήκαν, και αποφάσισε να μην την ξανά κρύψει όταν πάει για μπάνιο.
Και τα ξωτικά να μην μιλήσουν για αυτή την ιστορία ξανά .
Ο ήλιος σηκώθηκε.
Και έτσι άρχισε .
Μια όμορφη και γαλήνια μέρα.
Σα νάΔα! στο λέω .
Να το πάρεις υπόψηΝ σου
ή
και όχι !
Τίναξε τα τιποτάκια έλη απο πάνω σου, πάρε ανάσες βαθιές και δοκίμασε ξανά τα φτερά σου.
και έκπληκτη θα δεις πως ποτέ σου δεν ξέχασες ανέμελα να πετάς...
Την καλησπέρα μου
Ναδα μου καλοσωρισες στα παραμυθια μου!
ηρθες με ενα παραμυθακι κι εσυ και πολυ πολυ μου αρεσε!
σε ευχαριστω...:))))
ερχομαι να κουνησω τα φτερα μου σε σενα!
θερμο νεραιδοκαλοσωρισμα και νεραιδενια φιλια!!!
πνευμα μου αυτο θα προσπαθησω να κανω...
μου ελειψε το ανεμελο πεταγμα τις νυχτες στα παραθυρια των ονειροπολων...
τα νεραιδενια μου φιλια!!!
Aν πονάει;Πονάει πολύ, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι ότι ακόμα νιώθεις και αλλίμονο σε εκείνους που απευθύνεις το κείμενο!
Μαζί σου και εγώ...
Φιλιά μεταμεσονύχτια...την ώρα που βγαίνουν οι νεράιδες δηλαδή...
Όσο πιο ψηλά ανεβάινεις...τόσο πιο χαμηλά πέφτεις...
Όσο περισσότερο αγαπάς...τόσο θα πονάς μετά...
Δυστηχώς στην ζωή μας υπάρχουν αντίτημα που καλούμαστε να τα πληρώσουμε
Αλλά προτιμώ να ζω και να πονάω παρά να μένω θαμμένη απο τον φόβο του πόνου...
Καλό σου βράδυ νεραιδούλα μου
Νεράιδα μου.. κάτσε να πάρω το χιόνι απ'τα φτερά σου.
Να απομακρύνω και τα σπασμένα γυαλιά.
Κείνες τις ζωγραφιές στο χιόνι και στις ψυχές των περαστικών απ'τη ζωή σου, να της βάψεις με χρώμα
απ'το όνειρο.
Όχι με το αίμα σου.
Κείνο το τίποτα.
Αιώνιο δεν ήταν πάντα.
Κάποτε κάτι θα ήταν.
Κι έτσι εκείνο το τίποτα,
αιώνιο δε θα μείνει.
Γιατί κάτι άλλο θα ρθει.
Πάντα έρχεται.
Πονάει.
Πολύ.
Και η υγρασία των ματιών σου
κάνει πάχνη πάνω στα τζάμια των ονείρων σου
και δε βλέπεις.
Δε βλέπεις πως άμα θέλεις, μπορείς.
Πάρε το χρόνο σου νεράιδα μου.
Κι όταν είσαι έτοιμη άνοιξε τα πολύχρωμα φτερά σου και πέτα.
Ψηλά και μακριά.
Και μη σε νοιάζει η πτώση.
Το δύσκολο είναι να σηκώνεσαι.
Ηλιαχτιδένια φιλιά.
σ'αγαπάω μικρούλα μου.
κιρκη μου τολμω να πω πως ισως εισαι η μοναδικη που καταλαβες τι ενιωθα γραφοντας αυτο το κειμενο...
η' εστω η μονη που αφησες να φανει στο σχολιο σου...
ποναει πολυ...
νεραιδενια φιλια...εχεις δικιο τετοια ωρα βγαινουν οι νεραιδες...
λιμανακι μου για μια στιγμη ευτυχιας αναλογουν δεκα στιγμες πονου...
ακριβο πολυ το αντιτιμο...
μα να σου πω την αληθεια μου κι εγω προτιμω να νιωσω εστω μια στιγμη ευτυχιας κι ας ξερω πως θα την πληρωσω ακριβα παρα να μην τη ζησω καθολου...
πολλα νεραιδενια φιλια καλη μου!!!
ηλιαχτιδακι μου γλυκο...
μια φορα να μη με συγκινησεις...
εισαι απιστευτη ψυχη...
κοιτα σε γεμισα αιματα στην προσπαθεια σου να με βοηθησεις...
το ξερω ματια μου...
το να σηκωνεσαι ειναι το δυσκολο...
η πτωση ερχεται παντα τοσο ευκολα...
θα σηκωθω...το ξερω που θα μου παει θα σηκωθω...αμα θελω ολα τα μπορω μου ειπαν κατι αχτιδες του ηλιου σημερα το πρωι...
και σαν φωτισαν το σωμα μου ειδα πως δεν ειχα πια πληγες...ειχαν κλεισει...
σ'αγαπω κι εγω ματακια μου ομορφα!!!
Δημοσίευση σχολίου