ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΚΛΟΥΒΙΑ...

Γνωριζα καποτε ενα αγορι...
κυκλοφορουσε με σκισμενα τζην,μακρια μαλλια και μπλουζακια με συνθηματα...
καθε τοσο κατεβαινε σε πορειες και διαδηλωνε...για τα παντα...
για τις αδικιες,για τα δικαιωματα,για την οικονομια,την οικολογια...
τα παντα...
ποτε δεν θα γινω σαν ολους αυτους που κοροιδευω ελεγε...
πολυ τον αγαπουσα...και τον θαυμαζα...
οχι ερωτικα...μα γιατι ειχε πιστευω που υπερασπιζε σε καθε ευκαιρια...
οχι μονο σε πορειες και διαδηλωσεις αλλα ολη του η ζωη ειχε κεντρο τις ιδεες του...

περασαν χρονια απο τοτε...
τον συναντησα μια μερα σε ενα δικηγορικο γραφειο...
φορουσε ενα μαυρο κοστουμι...γραβατα και κοντοκουρεμενα μαλλια...
τελικα ακολουθησε το επαγγελμα του πατερα του μιας και ειχε ετοιμη πελατεια...
και φυσικα πολλα χρηματα που θα χρειαζοταν να απαρνηθει...
Δημητρη εσυ...;ναι αλλαξα λιγακι απο τοτε που 'χεις να με δεις ε...;
λιγακι...;αλλος ανθρωπος εγινες...
μεγαλωσαμε μωρε...αλλαζουν οι αναγκες,αλλαζουν οι προτεραιοτητες...
και οι ιδεες σου...;τα πιστευω σου...;η ζωη αυτη που κοροιδευες...;
ε ημουν μικρος τοτε τι να ξερω...;υστερα χαμηλωσε τα ματια...
κι αυτα τα κωλοπαιδα που βγαινουν και φωναζουν τωρα ουτε που ξερουν το γιατι...
ξερεις Δημητρη καπως ετσι σε αποκαλουσαν κι εσενα τοτε ολοι εκεινοι που κοροιδευες....

Πριν καποια χρονια γνωριζα τον Στελιο...
ο Στελιος ηταν ποιητης...
εγραφε πισω απο καθε σχολικο και φοιτητικο βιβλιο στιχακια...
ειχε γινει μελος μιας ποιητικης ομαδας στο πανεπιστημιο και φροντιζε ενα περιοδικο που κυκλοφορουσε ανα τακτα χρονικα διαστηματα...
με τον Στελιο πηγαιναμε αργα τα βραδια στα καστρα...
παιζανε κιθαρες παιδια απο την παρεα κι εκεινος μας διαβαζε τα ποιηματα του...
ατενιζε την θεσσαλονικη απο ψηλα κι εδινε ορκους αιωνιας αγαπης με μια και μοναδικη γυναικα...
εκεινη που θα ενιωθε την ψυχη του...εκεινη που θα δεχοταν την διαφορετικοτητα του...
εκεινη που μαζι της δεν θα χρειαζοταν να κανει τιποτα συνηθισμενο και τυπικο...
κι αν καποτε την παντρευοταν θα ηταν οι δυο τους σε ενα εκκλησακι καπου στο δασος καθως θα της διαβαζε τους στιχους που θα ειχε γραψει για εκεινη και μονο....
τον αγαπουσα πολυ τον Στελιο...
και ζηλευα την γυναικα που θα ερωτευοταν και θα της χαριζε την ψυχη του...

περασαν χρονια απο τοτε...
μια μερα μου ηρθε ενα προσκλητηριο στο πατρικο μου...
η μαμα μου ολο χαρα πηρε να μου ανακοινωσει πως το περιεργο παιδι ο Στελιος επιτελους εβαλε μυαλο...
παντρευεται μια καλη και ευκαταστατη κοπελα και θα ζησουνε σε μια μεζονετα στο πανοραμα...
το γλεντι θα γινοταν σε ενα απο τα πιο κοσμικα ξενοδοχεια της πολης μιας και ειχε και κοινωνικο χαρακτηρα το γεγονος που θα βοηθουσε τον Στελιο να αναδειχτει στο νεο μελος της εταιριας του πεθερου του...
μα ο Στελιος ειναι ποιητης ειπα...θα παντρευοταν μονος με την αγαπη της ζωης του σε ενα εξωκλησι και θα της διαβαζε ορκους μονο για εκεινη γραμμενους απο την καρδια του...
και θα ζουσαν διαφορετικα και μοναδικα χωρις τυπικοτητες...αυτος ειναι ο Στελιος...
η' μαλλον αυτος ηταν...

πριν καποια χρονια γνωριζα την Χριστινα...
η χριστινα ηταν μια πανεμορφη,γλυκια κοπελα με τρελλα σχεδια για το μελλον της...
την γνωρισα στα πρωτα φοιτητικα χρονια...ειχε ερθει απο ενα χωριο της ηπειρου...
κρυφα διαβαζε για να περασει στο πανεπιστημιο...οταν τελικα ανακοινωσε στους γονεις της πως ειχε πετυχει στη σχολη που ηθελε και θα πηγαινε να σπουδασει εγινε χαμος στο σπιτι της...
απειλες και φοβερες μα εκεινη το ειχε παρει αποφαση...δεν ηθελε να ακολουθησει την ζωη του χωριου...απο παιδι εβλεπε πως ζουσαν ολες οι γυναικες εκει με μια προκαθορισμενη μοιρα και με τιποτα δεν ηθελε να ειναι μια απο αυτες...
απορουσα πως στα σημερινα χρονια υπαρχουν ακομα κοπελες που δεν εχουν την επιλογη μιας καλυτερης ζωης...
πως υπαρχουν γονεις που θεωρουν πως η ευτυχια του παιδιου τους θα ειναι μια καλη συζηγος και νυκοκοιρα...
φυσικα οι πιεσεις των γονιων δεν σταματησαν επειδη η χριστινα ειχε κανει την μικρη της επανασταση...
στη θεια της που εμενε εδω επαιρναν καθημερινα τηλεφωνα και οι απειλες συνεχιζονταν...
καθε που ειχαμε διακοπες και πηγαινε στο σπιτι της,της εκαναν τις λιγες μερες εκει μαρτυρικες...
εκεινη ομως ειχε αλλα σχεδια...θα τελειωνε...θα επιανε μια δουλεια και ενα δικο της σπιτι εδω και θα εκανε την ζωη που ηθελε...
με τον καιρο χαθηκαμε η καθε μια στα δικα της κι ετσι δεν μαθαινα πια νεα της...

μετα οχι απο πολλα χρονια...
εγω ειχα καθυστερησει το πτυχιο μου για προσωπικους λογους...
πηγα λοιπον στην σχολη να δηλωσω καποια μαθηματα...
κι εκει ειδα την χριστινα...διπλη...
εμεινα με το στομα ανοιχτο και την αγκαλια επισης...
τι εγινε...;πως...;ποτε...;νομιζα ειχες τελειωσει με την σχολη τι κανεις εδω...;
και βλεπω ετοιμαζεις και κατι σε κανα δυο μηνες αν καταλαβαινω καλα...;
καλα καταλαβαινεις...7 μηνων ειμαι και κοιτα...εφερε μπροστα στα ματια μου το δεξι της χερι κουνωντας επιδεικτικα ενα δαχτυλο που φορουσε μια βερα...
μα καλα ποτε...;πως...;
κοιτα ηρθα να διακοψω την εγγραφη μου στη σχολη...και που θα με βοηθησουν τελικα ολα αυτα που μαθαινουμε εδω...ασε που γαμος και σπιτι και καριερα δεν πανε μαζι...κι αυτο που κουβαλαω ποιος θα το φροντιζει αν οχι η μαμα του...Δοξα Τον Θεο ο αντρας μου δουλευει πολλες ωρες κι ετσι δεν θα μας λειψει τιποτα...εχω και τους γονεις κοντα να με βοηθανε και φυσικα τα πεθερικα μου μενουν ακριβως απο πανω μας....
........................να ζησετε Χριστινα μου!ευχομαι ολα να πανε καλα στη ζωη σου!

Καποτε ειχα μια κολητη αδερφικη φιλη...
κι αν περασαμε μαζι χαρες και λυπες...
κι αν μοιραστηκαμε στιγμες,ποτα,τσιγαρα,ανησυχιες,ονειρα...
την Αννα την αγαπουσα σαν οικογενεια...κι εκεινη συνηθιζε να λεει πως ημουν η αδερφη της...
η Αννα εμπλεξε καποτε με εναν τυπο λιγο μεγαλυτερο της...μετα τον πρωτο καιρο που ολα παντα πανε πολυ καλα...ξεκινησε να της φερεται πολυ ασχημα...την ζηλευε παθολογικα,την εβριζε οταν θυμωνε και ακομα...την χτυπουσε...
παρολα αυτα...εκεινη δεν τον χωριζε..ενα συγνωμη του εφτανε και ολα διορθωνονταν μεχρι την επομενη φορα...
ατελειωτες συζητησεις και συμβουλες και δυναμη για να τον χωρισει και τελικα μετα απο πολυ καιρο και πολυ φοβο τα καταφερε...
ημουν κοντα της σε ολα...ενημερωνα τους γονεις της οτι ειναι μαζι μου για να μην φοβουντε...
αρχισαμε να βγαινουμε χωρις το αγχος οτι μπορει να τον βρουμε απεξω να μας περιμενει...
αρχισε να ντυνεται οπως ηθελε χωρις τον φοβο οτι θα την χτυπησει επειδη φαινεται η κοιλια της η' τα ποδια της λιγο παραπανω...
ειχε βρει τον εαυτο της...
θα κανω την ζωη που μου αξιζει επιτελους ελεγε...θα ζω ελευθερη φωναζε...δεν θα φοβαμαι κανεναν...δεν θα αφησω κανεναν ξανα να με περιορισει...
χαμογελουσα για τα αυτονοητα που επιτελους καταλαβαινε...

μεσα σε ενα βραδυ τα παντα αλλαξαν...
η Αννα μου ειπε πως θα μεινει μεσα...
βγηκε ομως με τον Γιαννη...εκεινον τον ιδιο Γιαννη...
εκεινος της ειπε πως δεν μπορει να ζησει μακρια της...πως την αγαπαει οσο κανεναν σε αυτη τη ζωη και πως θα αυτοκτονησει αν δεν δεχτει να παντρευτουνε...
η Αννα δεχτηκε...η Αννα ειπε πως τον αγαπουσε...η Αννα δεν με καλεσε στο γαμο της...
ο Γιαννης δεν με συμπαθουσε και πολυ...
εμαθα πως η Αννα εχει ενα παιδακι κι ετοιμαζει και δευτερο...
μου ειπαν πως η Αννα κυκλοφορει με γυαλια ηλιου παντα και μακρυα ρουχα που καλυπτουν τις μελανιες...

προχτες το βραδυ στη δουλεια ακουσα μια συνηθισμενη ερωτηση απο τον ιδιο πελατη...
ποτε επιτελους θα παμε για ποτο εμεις οι δυο...;
αποψε του λεω εισαι...;ειμαι...μισο να κανω ενα τηλεφωνημα και φυγαμε...
"θα αργησω να ερθω σπιτι...συναντησα τον τακη και θα παμε για καμια μπυρα..."
φυσικα ηξερα οτι ειναι παντρεμενος...φυσικα ηξερα οτι εχει δυο παιδια...φυσικα ηξερα οτι λεει ψεμματα στη γυναικα του και φυσικα το ποτο μας ειχε τον σκοπο να σταματησει επιτελους η συνηθισμενη ερωτηση καθε τεταρτη βραδυ...
-λοιπον παει κοντα ενας χρονος που με ρωτας μεταξυ αστειου και σοβαρου ποτε θα παμε για ποτο...
-ναι και τελικα σε κερδισα ετσι...;
-ας πουμε πως ναι...με κερδισες...και τωρα τι...;
-κοιτα μικρη ειμαι ερωτευμενος με τα ματια σου...με το χαμογελο σου...με την ευγενεια σου...καθε νυχτα που ξαπλωνω σε σκεφτομαι...
-ναι...μα ξερεις πως ειμαι ερωτευμενη με αλλον και ξερουμε πως κι εσυ εχεις οικογενεια...
-κι αυτο τι μας εμποδιζει να ζησουμε εμεις οι δυο κατι διαφορετικο...;
-κατι παραλληλο εννοεις...;
-κοιτα μικρη εγω δεν ειμαι πια ερωτευμενος με την γυναικα μου...αλλα εχουμε και τα μικρα και δεν ειναι ευκολο να χωριζεις οταν εχεις παιδια...ειμαι ερωτευμενος με σενα...εσενα θελω...
-εμενα προφανως δεν μπορεις να με εχεις...σου ειπα οτι αγαπω αλλον...οτι ειμαι δοσμενη εκει...
μα εσυ αφου δεν αγαπας την γυναικα σου πια γιατι δεν χωριζεις...;γιατι δεν δινεις στον εαυτο σου την ελευθερια που ζητας...;και γιατι δεν δινεις και σε εκεινη την ευκαιρια να γνωρισει καποιον που θα την αγαπαει στ'αληθεια...;
-δεν ειναι οτι δεν την αγαπαω,ουτε οτι δεν την εκτιμαω απλα δεν την ποθω πια και ειναι δυσκολο να στο εξηγησω...οταν θα κανεις οικογενεια θα καταλαβεις κι εσυ...
-συγχωρα με μα ελπιζω πως οταν θα κανω οικογενεια δεν θα μοιαζει σε αυτο που περιγραφεις εσυ...
κι ελπιζω οσο γινεται να ζω ευτυχισμενη...κι ελπιζω τις τεταρτες ο αντρας που θα διαλεξω να μην κανει προτασεις για ποτο στην ευγενικη υπαλληλο...κι ελπιζω να μην εμφανιζεται απο το πουθενα ο τακης που θελει να πιει μπυρα με τον φιλο του...
-λυπαμαι μικρη μα η ζωη δεν ειναι οπως την ονειρευεσαι...
-αυτο ασε με να το εξακριβωσω μονη μου...

σημερα ο κυριος χ με την κυρια χ και τα δυο μικρα τους περασαν χερι χερι απο μπροστα μου...
μ'αγαπας τον ρωτησε εκεινη...
σ'αγαπω της απαντησε...


οι παραπανω ιστοριες ειναι αληθινες με διαφορετικα ονοματα...

αφιερωμενο το παραμυθι σε ολους οσους επελεξαν κλουβια να στεγασουν τα ονειρα τους...
και μια παρατηρηση απο μια ονειροπαρμενη...
ακομα και με χρυσο αν ειναι κατασκευασμενα...δεν παυουν να ειναι κλουβια...!!!

το τραγουδι αφιερωμενο σε εσας που ξεχασατε τα ονειρα σας...κι ας μη με διαβασετε ποτε...