ΗΤΑΝ ΑΝΟΙΞΗ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΤΩΡΑ...

Σου γραφω παλι απο αναγκη...
μια ακομα ερωτικη επιστολη σε σενα...
δεν ξερω ποσες εχω να μετραω πια...
νομιζω πως σου γραφω συνεχεια...ακομα και με την σκεψη μου...
καθε ωρα και καθε στιγμη που σε σκεφτομαι σου γραφω...
δεν ξερω αν και τι διαβαζεις απο ολα αυτα...μα εγω εχω την αναγκη να στα πω...

να μ'αγαπας...

ηρθε η Ανοιξη και λεω να σου στειλω αυτο το γραμμα με τα πρωτα χελιδονια...
θα το δεσω με μια κοκκινη κορδελα και θα σου αφησω ενα φιλι επανω...
να σμιξουν τα χειλια μας εστω κι ετσι...
ηρθε η Ανοιξη...επανω στις πληγες μου φυτρωσαν λουλουδια που ευωδιαζουν απο σενα...

σου χρωσταω λιγη ακομα αγαπη...
ανταμωσα τα ματια σου και τα χειλη μου σφραγισαν...
η γλωσσα μου μπερδευτηκε και το μυαλο μου γεμισε ανακατες εικονες...
το μονο που καταφερα ηταν βουβα δακρυα να σου χαρισω...
κι ειχα τοσα να σου πω...για τοσες νυχτες να σου μιλησω...

να μ'αγαπας...

ξερεις δεν σου ειπα τοσο καιρο μακρια σου ποσο κουραστηκα να πολεμαω...
πως το μαχαιρι μου σκουριασε απο τοσες βροχες και δεν μπορουσε πια να βλαψει κανεναν...
ετσι κι εγω ανοιγα πληγες σε μενα...
γεμισε το κορμι μου ουλες...και καθε μια απο αυτες ηταν κι ενα σκοταδι βαθυ...
δεν ξερω...μη με ρωτησεις πως χωρεσαν τοσα σκοταδια μεσα μου...
το μονο που ξερω ειναι πως δεν ηθελα πια να κοιταω εντος...πως καθε που με αγγιζα πονουσα...

κι υστερα ηρθες εσυ και απλωσες τα χερια σου...
περασες το χαδι σου απο πανω μου κι εκεινες αρχισαν να επουλωνονται...
με κοιταξες μες τα ματια και καθρεφτιστηκα ομορφη οπως παλια μεσα στο βλεμμα σου...
μου εσφιξες το χερι κι εκεινο πεταξε το μαχαιρι στο χωμα...
μου μιλησες και σταματησα να ακουω σιωπες να ουρλιαζουν...
ακουγα την παλια γνωριμη μελωδια...
εκεινη που που ακουσα την πρωτη φορα που σε συναντησα...
την πρωτη φορα που με φιλησες...την πρωτη φορα που καναμε ερωτα...
Ανοιξη ηταν θυμασαι...;οπως και τωρα...και Ανοιξη εγινε ολο μου το ειναι...
απο τοτε αγαπαω αυτη την εποχη...επειδη τοτε σ'αγαπησα...

να μ'αγαπας...



ναι σου χρωσταω λιγη ακομα αγαπη...
γιατι με αγγιξες και τα φτερα μου ανοιξαν και παλι...
και αληθεια ειχαν μεινει τοσο καιρο μαζεμενα...
γιατι σκορπαω χαμογελα...κι απο πισω κρυβεται η εικονα σου...
γιατι ξυπνησες τις ασθησεις μου που ειχαν πεσει σε βαθυ υπνο...

μια ζωη δεν μας φτανει σου ειχα πει καποτε...
κι ετσι δωσαμε ραντεβου και στην επομενη...
σου ελεγα πως εισαι η αδερφη ψυχη μου και γελουσες...
καθολου δεν πιστευες σε ολα αυτα που σου ανελυα εγω...μα εγω συνεχιζα να στα λεω...
κι εσυ συνεχιζες να χαμογελας...ισως καταβαθος να τα πιστευες κι εσυ...
μια ζωη δεν μας φτανει κι ενα πρωτο σ'αγαπω φανηκε...

να μ'αγαπας

κι υστερα τιποτα δεν εφτανε πια...
δεν μου φτανει αυτη η ζωη για να σ'αγαπω...
δεν μου φτανει για να σε φροντιζω...
δεν μου φτανει για να χωρεσει μεσα της ολη την αναγκη μου για σενα...
δεν μου φτανει για να σου λεω καλημερες και καληνυχτες...
και για να σου χαριζω λιγη ακομα αγαπη...

σου ειπα πως ταξιδεψαμε σε ζωες και θανατους και συναντηθηκαμε παλι...
πως αλλιως να εξηγησω τα γνωριμα σου ματια...
και την απεριοριστη μου αγαπη σε σενα...
πως να εξηγησω το αρωμα σου που πλανιεται γυρω μου ακομα και οταν λειπεις...
πως να εξηγησω την αγκαλια σου που αισθανομαι να με τυλιγει...
και πως να εξηγησω τα λογια που ψιθυριζω και ξερω πως ακους...

να μ'αγαπας

θελω να εξηγησεις κι εσυ κατι αν μπορεις...
πως βρεθηκε ενα μικρο στρειδακι στο παραθυρο ενος σπιτιου επανω στο βουνο...;
η αποσταση της θαλασσας απο το βουνο τεραστια...
μα οι αποστασεις δυο ψυχων ειναι μηδαμινες οταν αγγιζουν η μια την αλλη...

αγαπημενε μου...
εχω αποδεχτει πως παντα μιση θα ειναι η καρδια μου διχως σου...
πως μονο μαζι σου θα γινεται ολοκληρη και θα χτυπαει δυνατα...
τοσο δυνατα που θα δινει ρυθμο σε ολα τα στοιχεια της φυσης...
κι εκεινα θα χορευουν να γιορταζουν μια τετοια ενωση μαγικη...

ξερεις κατι...;
το μακρια δεν υπαρχει μεταξυ μας...
ειμαι παντα διπλα σου και σου κρατω το χερι...
ελπιζω να σου δινει λιγη δυναμη αυτο...
κι αν εγω καμια φορα χανομαι στα σκοταδια...
μου αρκει μια σου λεξη να ξαναδω το φως...τοσο λιγο ειναι αυτο που χρειαζομαι...
μια λεξη...η' εστω μια ματια...

να μ'αγαπας

κρατα μου το χερι...
μην το αφησεις ποτε...
και κοιτα ψηλα...το ιδιο φεγγαρι βλεπουμε κι οι δυο μας...

αν και τελειωνει αυτο το γραμμα...
η αναγκη μου δεν τελειωνει εδω...

εγω...
απλα...
δεν αντεχω...
να μην σε αγαπω...

εσυ...
απλα...
οσο μπορεις...
να μ'αγαπας...

να μ'αγαπας...
οσο μπορεις...

παντοτινα δικη σου...