Κυριακή 12 Απριλίου 2009

ΕΝΑ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΛΗΣΜΟΝΙΑ...


Ετσι απλα...
ενα βραδυ...

οι τηλεφωνικοι θαλαμοι μου θυμιζουν ποσο μονος ειμαι στον κοσμο...
τελικα ολα περνανε χωρις να το καταλαβει κανεις σα να συνεβησαν καπου αλλου
η' σε εναν αλλον...

η νυχτα ηταν γλυκια και ανοιξιατικη...
κι εγω χαζευα τον ουρανο...

καθε φορα που βλεπω ενα φτυαρι καθως φτιαχνουν τον δρομο...
σκεφτομαι οτι το παιδι που υπηρξα μενει αταφο ακομα...

ακουγα λιγη μουσικη...
εκανα κι απο κανενα τσιγαρο...

η αισθηση πως κατι εχει χαθει για παντα...
η βεβαιοτητα πως δεν θα ξαναβρεθει ποτε...

ανοιγα και τα ποιηματα ...
εριχνα καμια ματια και συλλογιζομουν...

τα βραδια πλανιεμαι στους δρομους ανακαλυποντας ωραιες θλιψεις γι'αυριο...
κι η ποιηση ειναι η νοσταλγια μας για κατι ακαθοριστο που ζησαμε καποτε μες το ονειρο...
ω, μη ρωτας που παμε...

ποσες ιδιες λεξεις και εννοιες μπορει να ταιριαζουν σε διαφορετικους ανθρωπους...
κι ομως ο καθενας να βρισκει τον δικο του μοναδικο πονο μεσα σε αυτες...

κι αλλοτε ερχονται στιγμες που πρεπει να πεθανει κανεις...
ισως γι αυτο τα βραδια παιρνουν καποτε μια μαγεια που δεν την εχει η ζωη...

αποψε...
ετσι ξαφνικα...
κανει κυκλους η ζωη και θυμαται...

μια καρεκλα που πεφτει,μια λαμπα που σβηνει γινονται αξαφνα τα ακατανοητα σημαδια
μια αλλης ζωης...εκει που ζησαμε παντα...
εδω κανεις δεν μας γνωριζει...σαν Τον Θεο που ειναι ακαταληπτος μεσα στο ιδιο Του το σπιτι...

θυμαται κυριως αυτα που θα θελε να ξεχασει...
η' ακομα καλυτερα...αυτα που δεν ηθελε να υπαρχουν για να φτιαχνουν αναμνησεις...

σταθηκα στη μεση της καμαρας και κοιταξα ολο το ανεκλπηρωτο της ζωης μου...

μεγαλο κομματι μου φανηκε για τα χρονια που ζω...

κι ισως σκεφτομαι,απο εκει να ξεκινησε ο θανατος...απο το ονειρο καποιου που δεν του εφτανε ο κοσμος...

γεμιζει στιγμες και εικονες το μυαλο μου...
μηνες τωρα γεμιζει...

στιγμες που δεν σε φτανει μια ζωη να αναπολησεις οσα εζησες...
και τα βραδια εριχνα ολες τις σκεψεις μου απο το παραθυρο μηπως και βρουν τον δρομο
τους οι χαμενοι ταξιδιωτες...
μονο καμια φορα ενα τραγουδι μακρινο την νυχτα η΄μια ακαθοριστη μυρουδια ξυπναει τ'αλλοτινα...
ποιος θα σε σωσει τοτε...;

ζω...υπαρχω...αναπνεω...και γεμιζω εικονες και σκεψεις...
χαμογελαω...προχωραω και δοκιμαζω τη ζωη...
μα με δοκιμαζει πιο πολυ αυτη...
και δεν αδειαζω το μεσα μου πουθενα και σε κανεναν...

θα δινα ενα βασιλειο για μια παιδικη νυχτα...

ποσο πιο απλα ηταν τοτε ολα...
τα ονειρα ακομα ειχαν υποσταση...
η ζωη ηταν μπροστα...
και ηταν ευκολη...
κανεις δεν σε προιδεαζει πως αυτες οι νυχτες της παιδικοτητας δεν εχουν καμια σχεση με την μετεπειτα ζωη...
μα και να το εκανε καποιος δεν θα τον πιστευες...

με μια λεξη...
ενας μανιωδης συλλεκτης αστρων που δεν εχω τι να τα κανω...
ενας νοσταλγος μιας ευτυχιας που εζησα μεσα στ'ονειρο και ξυπνησα για να πεθανω...
ανθρωποι αθωοι σαν αγραφες σελιδες...
ανθρωποι ανυπερασπιστοι σαν τις σελιδες που γραφτηκαν πια...

τελος παντων...
ηταν ενα βραδυ που μαζευτηκαν ολα...
και δεν ειχα τι να τα κανω πια...
ελεγα λογια στον εαυτο μου...

λογια που λεμε οταν μας εχουν ολοι απαρνηθει...

μα δεν επιανε τιποτα εκεινο το βραδυ...
λιγο η μουσικη...λιγο τα ποιηματα...λιγο το κρασι...
μια λεξη χρειαστηκε να ακουστει στο σκοταδι...
ενας αλλος ανθρωπος να μιλησει για να νιωσω μια επαφη εκει κοντα...
κι ολα ξεχυθηκαν απο μεσα μου σαν χειμαρος...
δακρυα που ειχαν μηνες μαζευτει...και λογια αναμεσα σε λυγμους...
για ολα...
για ολα...
για το ονειρο...
το ανεκπληρωτο...
για την ζωη...
που σου χαμογελαει αλλα μετα σου κλεινει και το ματι...
δεν μπορουσα να ελεγξω πια τον εαυτο μου...
και γιατι αλλωστε...
εκλαψα...
για ολα...
και χτυπηθηκα...
και το ειχα αναγκη...

κατι τετοια βραδια...
ξερω πως δεν θα πεθανω ποτε...

μα θα πεθαινω καθε μερα...

υστερα εκλεισα τα παραθυρα και αφησα τους αλλους κοσμους απεξω...
χαμηλωσα την μουσικη και το κρασι ειχε τελειωσει...
αφησα τα δακρυα να στεγνωσουν πανω μου και οπως παντα εγλυψα ενα που κυλουσε...
ετσι λενε δεν θα πικρανεις τον εαυτο σου ποτε...
μα τι να σου κανει κι αυτο...;υπαρχει παντα καποιος αλλος να σε πικρανει...

καπως ετσι αυτη η νυχτα περασε στη λησμονια...
μαζι της κι εγω μαζι με ολες τις στιγμες που βγηκαν απο τα ματια μου...

μετα απο αυτο το παραμυθι δεν θα την ξαναθυμηθω...
ουτε κι αυτη εμενα...
μεχρι το επομενο μας ραντεβου...
εκεινη να μου θυμιζει...
κι εγω να την πληρωνω με δακρυα...

να μην ξεχασω να γλυψω ενα...
κι ισως το φτυσω μετα πανω της...
λεω...ισως να πιασει το υποννοουμενο...
ποτε δεν ξερεις...

στα κοκκινα γραμματα αποσπασματα απο τα ποιηματα του Τασου Λειβαδιτη!


41 σχόλια:

b|a|s|n\i/a είπε...

βυθίστηκα περισσότερο στα μωβ τα γράμματα. έτσι απλά. το βράδυ αυτό.
πολλά πολλά φιλιά!

Τάκης Τσαντήλας είπε...

"..Ζήσαμε το απέραντο
σε μικρές σκοτεινές κάμαρες
και το τίποτα
στις μεγάλες σελίδες της Ιστορίας.."

Τάσος Λειβαδίτης

Με την καλημέρα μου και τις ευχές μου
για ένα ευχάριστο Πάσχα..

jacki είπε...

Δε μου αρέσει η λησμονιά.. Μα έρχεται.. Έρχεται. Σχεδόν έφτασε.. Δε θα ανοίξω την πόρτα.. Αλλά χτυπάει επίμονα.

Σταλαγματιά είπε...

Στην αγκαλιά της λησμονιάς να αφήνεις μόνο ότι σε πονά,
Τίποτε άλλο!!

Τι να πω για τον Λειβαδίτη,
Η κάθε του λέξη σαν να ήξερε τα βάσανα του καθενός μας!!

Καλό Πάσχα γλυκιά μου νεράιδα

elis.pandora. είπε...

Σας παρακαλω δε θελω να πονατε...ουτε να θλιβεσται σαν μοναχοι βρεθητε Ολα αυτα για μοναξια και απουσια με φερνουνε δακρυα στα ματια...για τον αδικο και ματαιο πονο λεω...οσο για τη λησμονια ειναι αδελφη του χρονου ποιος δεν τη θελει/?Μας χρειαζεται για να ωριμαζουμε ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ

Μαρια Νικολαου είπε...

Πάντα με χτυπουσε η μοιρα και πάντα στεκομουν δυνατή απέναντί της
Αυτή ειναι η μαγκιά τελικά

Καλο Πασχα

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

...μα θα πεθαίνω κάθε μέρα
και κάθε βράδυ
θα πεθαίνω διπλά...
είναι που δεν άντεξα να λησμονήσω...
κι οι χορδές ξεκουρδίστηκαν
με τους αιώνες
γιατί λησμόνησαν να πιουν αθανασία...

Καλησπέρα με φιλιά!

avraoneirou είπε...

άλλο ένα κείμενο που με παρέσυρε...
το χω νιώσει αυτό που λές...να χεις μαζεμενη θλίψη,απογοητευση,φόβο ίσως και πόνο και να ξεσπάς....να κλαις...
εγώ πάντα έτσι εκφράζω τα πιο πολλλά συναισθήματα-πολλές φορες και τα όμορφα-με το κλάμα...και να μη σταματάω και να θέλω το χρόνο μου για να ηρεμήσω...

μ αρεσε πολύ αυτο που έγραψες για τα δάκρυα...δεν το ήξερα και μου κανε εντύπωση...

κάπου είχα ακόύσει ότι τα δάκρυα κάποτε γίνονται διαμάντια κ λάμπουν σαν τον ήλιο...

έτσι θέλω να λάμπεις κ εσύ...

άλλη μια ανάρτηση σου που με παρέσυρε...

φιλάκια γλυκά και διαμαντένια!!!
:) :) :)

τον Λειβαδείτη τον λατρεύω

Aristodimos είπε...

Kανει κυκλους η ζωη και θυμαται...

κι αυτό την κανει πιο ωραία κι ολο ανυπομονησία για ... το επόμενο ραντεβου κι οτι εκει μας κρύβει ! ! !

Καλή Μεγαλοβδομάδα να εχεις

Αρης

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

basnia μου κι ηταν σαν να μου εκανες παρεα...
ετσι ενιωσα...

πολλα πολλα φιλακια σε σενα γλυκε μου!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

τακη μου πραγματικα απο τους ποιο αγαπημενους μου ποιητες...
ολα τα ποιηματα του αν μπορουσα θα εγραφα...τι να πρωτο ξεχωρισεις...

παντου σε βρισκει...και παντου βρισκεις κατι απο σενα...
αυτο ειναι μαγεια της ποιησης...

να εχεις κι εσυ ενα καλο πασχα καλε μου και καλη ανασταση!
στο ευχομαι απο την καρδια μου!!!

τα νεραιδενια μου φιλια!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

jacki μου εκεινη ερχεται...
αλλοτε την θελω κι αλλοτε οχι...
την πορτα μονο δεν εχω τη δυναμη να κρατησω αναλογα με τα θελω μου παντα...

σε φιλω γλυκια μου φιλη!!!

Κωνσταντίνος Κόλιος είπε...

Μάλλον δεν θα το πιάσει το υπονοούμενο αλλά καλό είναι να πιστεύει κανείς πως δεν θα ξανάρθει.
Θα σε ξαφνιάσει βέβαια πάλι αλλά θα έχεις μαζέψει όλη την απαραίτητη δύναμη να την αντιμετωπίσεις.
Έτσι προχωρά κανείς,με λίγα ψέμματα.Tις αλήθειες ?Αυτές τις αντιμετωπίζει !

Καλή μεγάλη βδομάδα

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

αναστασια μου αυτο εγραψα μολις στο παραπανω σχολιο...
ειναι τοσο μαγικη η ποιηση του που μας βρισκει και βρσικουμε μεσα της κατι απο μας...
παντα...

οσο για την λησμονια μακαρι να μπορουσαμε να ρυθμισουμε την επιρροη της στη ζωη μας...
ισως καποιες φορες μπορουμε...

καλο πασχα γλυκια μου και σε σενα!!!

σε φιλω με την αγαπη μου!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

elis.pandora καλη μου...
ποιος αραγε πονος μπορει να θεωρηθει αδικος και ματαιος...;
μπορουμε εμεις να κρινουμε τον πονο του καθενα...;
οχι...κανεις κανενος...
μονο οποιος ποναει ξερει το ποσο αντεχει η ψυχη του να ποναει...

οσο για τη λησμονια ειναι αδελφη του χρονου ποιος δεν τη θελει?

ναι...ετσι ειναι καλη μου!

καλο πασχα και σε σενα και καλη ανασταση!!!

τα φιλια μου!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

Μαρακι μου ναι αυτη ειναι η μαγκια...
να στεκεσαι οταν σε χτυπαει η μοιρα ξανα στα ποδια σου...

μονο που δεν ξερω ακομα και τελικα τι κερδιζουμε απο αυτη τη μαγκια...;

καλο πασχα και σε σενα φιλη μου και καλη ανασταση!!!

την αγαπη μου!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

αναρχες φλογες προμηθεα...
καποιες φορες δεν αντεχουμε να λησμονησουμε...
και καποιες αλλες ειναι αλησμονητα εκεινα που μας σημαδευουν αιωνια...
κι ετσι επιλεγουμε που και που να πεθαινουμε...
κυριως τις νυχτες που συνηθως δεν μας ακουνε...
και ισως καταβαθος να μην ειναι καν επιλογη αυτος ο θανατος...
απλα αναγκη...

νεραιδενια φιλια καλε μου!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

avraoneirou γλυκια μου...
ολοι μας εχουμε τετοιες φασεις να μαζευουμε μεσα μας συναισθημα και πονο και καποια στιγμη να ξεσπαμε...
εγω απλα ειχα μαθει να το κανω στον καιρο του το καθε τι...
τωρα ομως δεν ειχα δακρυα για πολυ καιρο...
κι ετσι ξεσπασα...
συμβαινει κι αυτο καμια φορα...
ειναι τετοιες οι συνθηκες που το ευνοουν...

η γιαγια μου ελεγε οταν κλαις να σκουπιζεις με ενα κομματι ψωμι το δακρυ σου και να το δινεις σε κεινον που αγαπας...ετσι δεν θα σε πικρανει ποτε...
απο τοτε εγω γλυφω τα δακρυα μου σαν μια μικρη παραλλαγη αυτου που ειπε...
χαζο μα το κανω...

οσο για τον Λειβαδιτη κι εγω τον αγαπαω πολυ!

σε ευχαριστω αλλη μια φορα γλυκια μου για τα ομορφα σου λογια!

σε φιλω πολυ!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

ari κανει κυκλους και θυμαται...
δεν ξερω αν την κανει αυτο πιο ωραια μα σιγουρα μπορω να σου πω πως δεν ανυπομονω καθολου για τετοια ραντεβου...
αλλα ξερω πως θα ερχονται και αυτα σαν μερς του κυκλου λιγο πριν κλεισει...

νεραιδενια φιλακια καλε μου!
καλη μεγαλη εβδομαδα και σε σενα!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

κωνσταντινε μου ειμαι σιγουρη πως δεν θα το πιασει το υποννοουμενο...
αλλα ηθελα να παραμυθιαστω λιγακι πως ισως...
ξερεις ειναι αυτα τα ψεμματα που σε κανουν να προχωρας...
τις αληθειες τις αντιμετωπιζεις...
ετσι ειπε ενας φιλος και συμφωνω...

νεραιδενια φιλακια καλε μου!!!
καλη μεγαλη εβδομαδα και σε σενα!!!

Unknown είπε...

οι νύχτες θέλουν το μωβ τους. τα χρώματα θέλουν τη σκιά τους να τους δίνει διάσταση. κι εσύ έχεις τη σκέψη σου να σε ταξιδεύει. άλλες φορές τη νιώθεις σκοτεινή, άλλοτε πιο φωτεινή. μα είσαι εσύ. όλα. και το παιδί μέσα σου φωνάζει για παιχνίδι...

δώστου το...

φιλιά βρόχινα μάτια μου...

Unknown είπε...

ΝΑΙΑΔΑ
Για άλλη μια φορά γράφεις υπέροχα στο ιστολόγιο σου.
Σε αγαπώ πολύ για αυτό το λόγο σου.
Σου αφιερώνω αυτό το video
http://www.youtube.com/watch?v=U-mrX_cvr70
Να είσαι καλά και να πετάς ψηλά...

Αλοη Καππα είπε...

Αυτό το πρέπει το θανάτου δεν μπόρεσα ακόμη να το καταλάβω. Το κείμενο σου με άγγιξε για τους δικούς μου λόγους. Εξήγησε κάπως την θλίψη μου

aggelika είπε...

Υπέροχο! Τα ταίριαξες όλα πολύ καλά, μοιάζουν σαν να είναι ένα!
Αλήθεια πόσο ωραία ήταν τότε που ήμασταν παιδιά! Κι εμείς οι ανίδεοι βιαζόμασταν να μεγαλώσουμε! Που να ξέραμε πόσο σκληρή είναι η ζωή στη συνέχεια.. κανείς δεν μας το είπε!
καλό βράδυ νεράιδα!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

νεραιδα μου...τι ομορφα που το ειπες να θελουν τα χρωματα τη σκια τους...
πολλες φορες απλα τυχαινει να βλεπουμε μονο τη σκια χωρις χρωμα και τοτε ξερεις πολυ καλα τι νυχτες ακολουθουν...
ναι και μεσα σε αυτες τις νυχτες ξερω να ζω...και σε αυτες και στις φωτεινες...

νεραιδενια φιλακια ματια μου!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

παιδι της πλατειας το ευχαριστω μου θα ειναι λιγο για τα ομορφα λογια που αφηνεις εδω αλλη μια φορα...!
χαμογελω πλατια στους ανθρωπους που λενε σ'αγαπω χωρις να γνωριζουν καποιον...
ειναι τοσο ομορφο να λειτουργουμε ετσι απλα επειδη λεμε αυτο που νιωθουμε...

το βιντεακι ειναι απλα ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ!!!
η Ελλη Λαμπετη λατρεμενη με εκεινο το μονιμα μελαγχολικο της βλεμμα και την μοναδικη φωνη της να απαγγελει ποιηση...
το ακουσα ξανα και ξανα και θα το ξανακουσω...
σε ευχαριστω μεσα απο την καρδια μου ειναι απο τα ωραιοτερα δωρα που μου χαρισανε!!!

την αγαπη μου σου στελνω!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

Αλοη καλωσορισες στα παραμυθια μου...

κανενα πρεπει δεν μπορεσα να καταλαβω ποτε...

και η θλιψη μεσα μας ειναι και καποιες φορες βγαινει προς τα εξω με διαφορους τροπους...

αν εδω βρηκες μια εξηγηση τοτε χαιρομαι γιατι εγω ακομα δεν εχω βρει για τις δικες μου θλιψεις...

νεραιδενια φιλια!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

aggelika σε ευχαριστω γλυκια μου...
μονα τους ταιριαξαν αληθεια...
αυτο το παραμυθι ηταν κατι μεταξυ κρασιου,ποιησης και μουσικης...δεν σκεφτηκα καθολου απλα εγραφα...
καμια φορα οι λεξεις βρισκουν μονες τους δρομο να φτιαξουν ιστορια...

ποιος να μας το λεγε...μα κι αν το λεγαν,που το ελεγαν δλδ οι μεγαλυτεροι δεν θα ακουγαμε...
οπως δεν θα ακουσουν τα μικρα που θα τους το πουμε εμεις...
γι αυτο δεν θα τους πω τιποτα...
ετσι κι αλλιως ολοι μονοι μας μαθαινουμε τελικα...

σε ευχαριστω γλυκια μου!
πολλα νεραιδενια φιλακια!!!

ΚΙΡΚΗ είπε...

Όμορφο, όμορφο, ... όλα όμορφα πολύ! Και τα λόγια και οι σκέψεις που αφήνεις πάνω στο χαρτί. Και οι θλίψεις και οι χαρές και ο πόνος στις στιγμές που περιγράφεις...
Φιλί

mauveair είπε...

έμεινα στα μωβ γράμματα...έτσι απλά.

ΠΡΩΤΟΠΛΑΣΤΗ... είπε...

Παιδικες ζωες που εφυγαν (;) κλεβοντας την αθωοτητα και την ξεγνοιασια. Εκλεψαν την γαληνη της νυχτας. Τα ονειρα. ... Κι ακομα κι αν εμειναν καποια ονειρα, εχουν διαφορετικη μορφη, ειναι κλεισμενα (σε κλουβια, σε μυαλα, σε ψυχες).

Κρατω αυτο απο τον Λειβαδιτη: "κι η ποιηση ειναι η νοσταλγια μας για κατι ακαθοριστο που ζησαμε καποτε μες το ονειρο...", με αγγιξε πολυ (ολο το κειμενο).

Να 'σαι καλα γλυκια μου ναιαδα!
Φιλια πολλα!

Albus Genius είπε...

Για το παιδί που δεν έχει πεθάνει. Καλό Πάσχα, καλή Ανάσταση κι ένα μεγάλο κόκκινο αυγό να θυμίζει τα πάθη την αγάπη, την προσδοκία, το όνειρο.

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΝΑΪΑΔΑ είπε...

κιρκη μαγισσουλα μου σε ευχαριστω πολυ!!!

μεγαλο θεμα να βρισκεις την ομορφια ακομα και μεσα στην θλιψη και τον πονο!

και παλι σε ευχαριστω πολυ!

πολλα νεραιδενια φιλακια γλυκια μου!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

mauveair μου εσυ που αλλου θα εμενες...;
ετσι απλα...

πολλα νεραιδενια φιλια!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

πρωτοπλαστη μου κι αν εφυγαν οι εποχες της παιδικοτητας θελω να πιστευω πως καπου μεσα μας βαθια κρατησαμε λιγακι αθωοτητα...
κι ας μην την βγαζουμε παντα προς τα εξω...

οσο για τα ονειρα...
οπως εχουμε ξαναπει συνηθως τα κλεινουμε καπου βαθια...σε κλουβια,σε ψυχες...

ο Λειβαδιτης το ειπε τοσο ομορφα οπως ομορφα λεει και το καθε τι...

σε ευχαριστω γλυκια μου...χαιρομαι που σε αγγιξε...

πολλα νεραιδενια φιλακια!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

albus καλε μου το παιδι που ακομα δεν πεθανε σε ευχαριστει μεσα απο την παιδικη ψυχη του για τις ευχες σου!
Καλο Πασχα και καλη Ανασταση και σε σενα!!!

πολλα φιλια!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

nico δεν πειραζει καθολου...
μου αρεσει που συμπληρωνεις τα παραμυθια μου...
κοκκινα η' μωβ...

αλλωστε μου αρεσε τοσο πολυ αυτο...

"Δάκρυα αποκύρηξης για αυτό που έφυγε...
Και κύρηξης για αυτό που έρχεται..."


πολλα νεραιδενια φιλακια!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

milch δεν θα σου χαλασχω χατηρι...
οτι πεις...!

νεραιδενια καλησπερα!!!

nina είπε...

Μου άρεσε η εναλλαγή των εκφράσεών σου με εκείνες του ποιητή.
Όλα μια μέρα θα γίνουν ομορφότερα

Καλό Πάσχα!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

nina μου σε ευχαριστω πολυ!
καλο Πασχα και καλη Ανασταση και σε σενα!!!
μια μερα μακαρι ολα να γινουν ομορφοτερα!

νεραιδενια φιλακια!!!