ΕΝΑ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΛΗΣΜΟΝΙΑ...

Ετσι απλα...
ενα βραδυ...

οι τηλεφωνικοι θαλαμοι μου θυμιζουν ποσο μονος ειμαι στον κοσμο...
τελικα ολα περνανε χωρις να το καταλαβει κανεις σα να συνεβησαν καπου αλλου
η' σε εναν αλλον...

η νυχτα ηταν γλυκια και ανοιξιατικη...
κι εγω χαζευα τον ουρανο...

καθε φορα που βλεπω ενα φτυαρι καθως φτιαχνουν τον δρομο...
σκεφτομαι οτι το παιδι που υπηρξα μενει αταφο ακομα...

ακουγα λιγη μουσικη...
εκανα κι απο κανενα τσιγαρο...

η αισθηση πως κατι εχει χαθει για παντα...
η βεβαιοτητα πως δεν θα ξαναβρεθει ποτε...

ανοιγα και τα ποιηματα ...
εριχνα καμια ματια και συλλογιζομουν...

τα βραδια πλανιεμαι στους δρομους ανακαλυποντας ωραιες θλιψεις γι'αυριο...
κι η ποιηση ειναι η νοσταλγια μας για κατι ακαθοριστο που ζησαμε καποτε μες το ονειρο...
ω, μη ρωτας που παμε...

ποσες ιδιες λεξεις και εννοιες μπορει να ταιριαζουν σε διαφορετικους ανθρωπους...
κι ομως ο καθενας να βρισκει τον δικο του μοναδικο πονο μεσα σε αυτες...

κι αλλοτε ερχονται στιγμες που πρεπει να πεθανει κανεις...
ισως γι αυτο τα βραδια παιρνουν καποτε μια μαγεια που δεν την εχει η ζωη...

αποψε...
ετσι ξαφνικα...
κανει κυκλους η ζωη και θυμαται...

μια καρεκλα που πεφτει,μια λαμπα που σβηνει γινονται αξαφνα τα ακατανοητα σημαδια
μια αλλης ζωης...εκει που ζησαμε παντα...
εδω κανεις δεν μας γνωριζει...σαν Τον Θεο που ειναι ακαταληπτος μεσα στο ιδιο Του το σπιτι...

θυμαται κυριως αυτα που θα θελε να ξεχασει...
η' ακομα καλυτερα...αυτα που δεν ηθελε να υπαρχουν για να φτιαχνουν αναμνησεις...

σταθηκα στη μεση της καμαρας και κοιταξα ολο το ανεκλπηρωτο της ζωης μου...

μεγαλο κομματι μου φανηκε για τα χρονια που ζω...

κι ισως σκεφτομαι,απο εκει να ξεκινησε ο θανατος...απο το ονειρο καποιου που δεν του εφτανε ο κοσμος...

γεμιζει στιγμες και εικονες το μυαλο μου...
μηνες τωρα γεμιζει...

στιγμες που δεν σε φτανει μια ζωη να αναπολησεις οσα εζησες...
και τα βραδια εριχνα ολες τις σκεψεις μου απο το παραθυρο μηπως και βρουν τον δρομο
τους οι χαμενοι ταξιδιωτες...
μονο καμια φορα ενα τραγουδι μακρινο την νυχτα η΄μια ακαθοριστη μυρουδια ξυπναει τ'αλλοτινα...
ποιος θα σε σωσει τοτε...;

ζω...υπαρχω...αναπνεω...και γεμιζω εικονες και σκεψεις...
χαμογελαω...προχωραω και δοκιμαζω τη ζωη...
μα με δοκιμαζει πιο πολυ αυτη...
και δεν αδειαζω το μεσα μου πουθενα και σε κανεναν...

θα δινα ενα βασιλειο για μια παιδικη νυχτα...

ποσο πιο απλα ηταν τοτε ολα...
τα ονειρα ακομα ειχαν υποσταση...
η ζωη ηταν μπροστα...
και ηταν ευκολη...
κανεις δεν σε προιδεαζει πως αυτες οι νυχτες της παιδικοτητας δεν εχουν καμια σχεση με την μετεπειτα ζωη...
μα και να το εκανε καποιος δεν θα τον πιστευες...

με μια λεξη...
ενας μανιωδης συλλεκτης αστρων που δεν εχω τι να τα κανω...
ενας νοσταλγος μιας ευτυχιας που εζησα μεσα στ'ονειρο και ξυπνησα για να πεθανω...
ανθρωποι αθωοι σαν αγραφες σελιδες...
ανθρωποι ανυπερασπιστοι σαν τις σελιδες που γραφτηκαν πια...

τελος παντων...
ηταν ενα βραδυ που μαζευτηκαν ολα...
και δεν ειχα τι να τα κανω πια...
ελεγα λογια στον εαυτο μου...

λογια που λεμε οταν μας εχουν ολοι απαρνηθει...

μα δεν επιανε τιποτα εκεινο το βραδυ...
λιγο η μουσικη...λιγο τα ποιηματα...λιγο το κρασι...
μια λεξη χρειαστηκε να ακουστει στο σκοταδι...
ενας αλλος ανθρωπος να μιλησει για να νιωσω μια επαφη εκει κοντα...
κι ολα ξεχυθηκαν απο μεσα μου σαν χειμαρος...
δακρυα που ειχαν μηνες μαζευτει...και λογια αναμεσα σε λυγμους...
για ολα...
για ολα...
για το ονειρο...
το ανεκπληρωτο...
για την ζωη...
που σου χαμογελαει αλλα μετα σου κλεινει και το ματι...
δεν μπορουσα να ελεγξω πια τον εαυτο μου...
και γιατι αλλωστε...
εκλαψα...
για ολα...
και χτυπηθηκα...
και το ειχα αναγκη...

κατι τετοια βραδια...
ξερω πως δεν θα πεθανω ποτε...

μα θα πεθαινω καθε μερα...

υστερα εκλεισα τα παραθυρα και αφησα τους αλλους κοσμους απεξω...
χαμηλωσα την μουσικη και το κρασι ειχε τελειωσει...
αφησα τα δακρυα να στεγνωσουν πανω μου και οπως παντα εγλυψα ενα που κυλουσε...
ετσι λενε δεν θα πικρανεις τον εαυτο σου ποτε...
μα τι να σου κανει κι αυτο...;υπαρχει παντα καποιος αλλος να σε πικρανει...

καπως ετσι αυτη η νυχτα περασε στη λησμονια...
μαζι της κι εγω μαζι με ολες τις στιγμες που βγηκαν απο τα ματια μου...

μετα απο αυτο το παραμυθι δεν θα την ξαναθυμηθω...
ουτε κι αυτη εμενα...
μεχρι το επομενο μας ραντεβου...
εκεινη να μου θυμιζει...
κι εγω να την πληρωνω με δακρυα...

να μην ξεχασω να γλυψω ενα...
κι ισως το φτυσω μετα πανω της...
λεω...ισως να πιασει το υποννοουμενο...
ποτε δεν ξερεις...

στα κοκκινα γραμματα αποσπασματα απο τα ποιηματα του Τασου Λειβαδιτη!