Τετάρτη 9 Σεπτεμβρίου 2009

ΟΤΑΝ ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΕΓΙΝΕ ΜΑΥΡΟ...



Ηταν ολα κοκκινα...
κοκκινο το κρασι που πινανε...
κοκκινα τα χειλη της που προσμεναν το φιλι του...
κοκκινη και η ανασα της γεματη ποθο...

καθισμενη σε κοκκινα σατεν σεντονια χυνει λιγο κρασι πανω της...
μεθαει το ονειρο και ξυπναει εκεινος μεσα του...
ανοιγει ελαχιστα τα ποδια...ισα να χωρα να γλυστρισει το χερι της αναμεσα...
εκεινος...
φαντασια και αναγκη...ερωτας και ηδονη...
εκεινος...

μεθαει το κορμι της με χαδι νωχελικο και γνωριμο...
μεθαει την ψυχη της με ψευδαισθηση...
κυλιεται στο κοκκινο...το γευεται...
ανοιγει τα ματια της και τον αντικρυζει...
τον νιωθει...μεσα της παντου...
τα εχει κυριευσει ολα...δικα του ειναι οσα της ανηκουν...
δεν τα κλεψε οχι...του τα εδωσε απλοχερα...του τα χαρισε...

αλλο ενα ποτηρι κοκκινο κρασι...;

δεν μεθαει η λησμονια μονο ξυπναει πιοτερο...
δεν συμβαινει η αληθεια μονο το ονειρο...
τι με κοιτας ετσι...;
ειμαι λυπημενη...
ετσι οπως καθομαι φορωντας τα καλα μου...
ειμαι λυπημενη...
ετσι πως φτιαχνω ονειρα μεθωντας την αληθεια...
ομως εσυ δεν θελω να με λυπασαι...
μονο να μ'αγαπας ηθελα...

δεν με χωραει τουτος ο τοπος χωρια σου στο ειχα πει...
το βλεμμα κουραστηκε να κοιτα εξω απο το παραθυρο...
πνιγομαι στο αμετρητο βαθος της λυπης μου και του μισεμου...

τι με κοιτας ετσι...;
θελω να σου ουρλιαξω την αναγκη μου...
μα δεν θα ακουσεις...
και δεν ξερω να ζωγραφιζω να σου δειξω τις λυπημενες μου εικονες...
ουτε μουσικη ξερω να παιζω να ακουσεις τις λυπημενες μου νοτες...

θελεις αλλο ενα ποτηρι κοκκινο κρασι...;
ξερεις...σου φερα ενα βραδυ να πιουμε μα εσυ ελειπες...
ειχες ηδη αδειασει το σπιτι...δεν ησουν εκει...
ειχα φορεσει τα καλα μου...ηθελα να με δεις ομορφη...
φορουσα κοκκινα...
κοκκινο ηταν και το κρασι...ηθελα να το πιουμε μαζι...
μα...ειχες κιολας φυγει...δεν σε προλαβα...

δεν ωριμασε ποτε η ιδεα πως δεν σε προλαβα...
τιποτα δεν ωριμασε μεσα μου τοσα χρονια...
μονο οι πληγες...μα κι αυτες κουραστηκα να τις σκαλιζω...

ηρθα εκεινο το βραδυ...
χτυπουσα την πορτα σου ως τα ξημερωματα...
εκλαιγα και σερνομουν εξω απο το σπιτι σου...
οχι...δεν μπορει αληθεια να ειναι ελεγα...τωρα θα φανει...θα μου ανοιξει...
φορουσα τα καλα μου...ακους...;ηθελα να ειμαι ομορφη για σενα...μονο για σενα...
κοκκινα φορουσα...κοκκινα ηταν βαμενα τα χειλη μου...κοκκινο το κρασι που σου 'χα φερει...
κοκκινα τα σημαδια που αφησα στην πορτα σου γδερνοντας την φυγη σου...

πεθανα στην απογνωση εκεινου που σε πηρε μακρια μου...
με μαζεψε το ξημερωμα ενας ηλιος που για μενα δεν υπηρχε πια...

απο τοτε δεν ξημερωνει ποτε...
μονο ξεσκιζω τις νυχτες τα σεντονια μου μετρωντας ωρες...
ξερω εγω...αντεχω...
θα ηθελα να μην ξερεις κι εσυ πως αντεχω...ισως ετσι να μην εφευγες...
δεν επρεπε ποτε να σου πω πως ειμαι δυνατη...
ειπες ομως πως διαβασες τα ματια μου και ειδες...
πως εφυγες ετσι...;δεν προλαβα να σε αποχαιρετησω...να σου πω δυο κουβεντες...να σε δω που θα φευγεις...να σε αποχαιρετησω...
πως εφυγες ετσι και δεν με αφησες να εχω μια επιλογη...

εμεινα πισω...εμεινα εδω...
δεν ειναι δικαιο...εδω ειναι το σπιτι σου...εδω που φτιαξαμε αναμνησεις...
εδω ειναι που αγαπηθηκαμε...
δεν ειναι δικαιο...καθε μερα να βλεπω οσα ζησαμε κι εσυ να μην ξερω που εισαι...
τιποτα να μη σου θυμιζει οσα ζησαμε...κι ετσι να μπορεις να με ξεχνας...
να μπορεις να βαδιζεις διχως το χερι μου κι εγω να αναζητω συνεχεια το δικο σου για ενα βημα...
πως εφυγες ετσι ξαφνικα...;γιατι δεν μου αφησες την επιλογη να κλαψω στην φυγη σου...;

τι με κοιτας τωρα...;
καθε νυχτα αυτο κανω...
ντυνομαι οπως την μερα που ηρθα να σε βρω...
φοραω τα καλα μου...κοκκινα ολα...κοκκινο και το κρασι...το ιδιο με εκεινο που ειχα φερει...
κανω ερωτα στον εαυτο μου και μολις φτασω στην εκρηξη της ηδονης...με κοιτας στα ματια...
τι θες τωρα...;που εισαι καθε νυχτα...;τι με κοιτας ετσι μεσα στο ονειρο...;τι ειναι εκεινο που κανει τα χειλη σου να κινουνται χωρις να ακουγεται λεξη...;τι ειναι αυτο που θες να μου πεις...;γιατι δεν ακουω...;γιατι δεν φωναζεις...;
πεθυμησα μια αγκαλια...

περασαν τοσα χρονια...
ολα φθαρθηκαν στο περασμα των χρονων...ολα...
εκτος απο την αγαπη μου για σενα αγαπημενε μου...

και μονο κοιταζοντας στον καθρεφτη μια νυχτα ειδα...
πως εκαναν αντιθεση τα ασπρα μου μαλλια με το μαυρο μου φορεμα...

κι ομως θα επαιρνα ορκο πως φορουσα κοκκινα...
παντα κοκκινα...να κρυβω το αιμα...

πως να σωθω απο σενα ποτε δεν γυρεψα...
υπεροχο...ματαιο...απροσμενο...αβασταχτο μου ονειρο...
τοσο υπεροχα και ολοκληρωτικα σε λατρεψα...

42 σχόλια:

Hfaistiwnas είπε...

Καλησπέρα!
Στιγμές ηδονής με απούσες ανάσες.. με χρώματα που ερεθίζουν και ξυπνούν τον πόθο..
Πόσο να περιμένεις το πρόσωπο που θα σε κάνει να πέσεις στο κρεβάτι από παρούσα ηδονή..;;
Η ερώτηση πάντα η ίδια.. όλο κάτι να περιμένεις..

avraoneirou είπε...

νεραιδούλα μου με συνεπήρε η ιστορία σου....

''να μπορεις να βαδιζεις διχως το χερι μου κι εγω να αναζητω συνεχεια το δικο σου για ενα βημα...''

τί όμορφα λόγια και τί αλήθεια κρύβουν μέσα τους...

φιλάκια πολλά καλή μου! :)

Κωνσταντίνος Κόλιος είπε...

Καλό,το, παραμύθι αλλά τόσο γάντζωμα δε το συνιστώ. Υπάρχει μέσα στον άνθρωπο μια υγιείς αντίδραση που λέει: Στο καλό να πας και να μας γράφεις:) Δεν είναι εύκολο αλλά τα νεκροταφεία είναι γεμάτα αναντικατάστατους. Η ζωούλα η γλυκιά μας είναι μόνο μία. Ο αυτοσεβασμός μας, η αξιοπρέπεια και ο υγιής εγωισμός μας πρέπει να λειτουργούν σε ένα επίπεδο προστατευτικό για μας. Θαυμάζω την ποιήτρια Σαπφώ που αυτοκτόνησε από έρωτα αλλά δε τη θεωρώ παράδειγμα προς μίμηση.
Καλό βράδυ, λάκια φι:)

Άρτεμις είπε...

Πρώτα νιώσε πως πονάω,
μετά έλα να μου πεις,
πως η καρδιά είναι μονάχα ένας μυς...

Μαρια Νικολαου είπε...

Kοκκινο φορουσα
μα το έκλεψε ενα βράδυ
Ηταν πολύ αργά... μετά τα μεσάνυχτα...
Και μ' άφησε άχρωμη στους δρομους να γυρνώ...

Καλησπέρα νεραΊδάκι μου

Λi είπε...

Αχ αυτές οι "φυγές"....

Αυτές οι επιστροφές σε χώρους αδειανούς...

Απουσίες που σε στιγματίζουν...

Και ερωτηματικά καταραμένα, αναπάντητα μια ζωή να μείνουν...

Και μετά πως συνεχίζεις, μου λες?...

Άσε... εγώ 8α σου πω...

Με μια πληγή μονίμως ανοιχτή...

Συνεχίζεις όμως!....

Τιγροφιλί με νύχι μέσα και βλέμμα χαμηλωμένο...

nikos είπε...

Μάταιο; Αβάσταχτο; ...

lena_zip είπε...

Αχ βρε Ναϊάδα μου... άσπρα τα μαλλιά και μαύρο το φόρεμα... μια ζωή στην αναμονή και στην ανάγκη... Ζωή;

υγ. Η μουσική που επέλεξες έφτιαξε πολύ όμορφη ατμόσφαιρα.

Ανώνυμος είπε...

Τί σκέψεις οδηγούν σε τέτοιους στίχους;
Γιατί τόση απόγνωση από τώρα;
Και όσα περιμένουν μπροστά; Και αυτά κόκκινα μπορεί να είναι, βαμμένα από το χρώμμα της ζωής...

Ελπίζω να πρόκειται για ποιητική αδεία γιατί αλλιώς θα σε μαλώσω...

Φιλί

tovenito είπε...

μου θύμισες κάπως τη σονάτα του σεληνόφωτος με κάποιο τρόπο, αν γνωρίζεις το ποίημα..
το μαύρο περιέχει όλα τα χρώματα, όχι;
μπορεί να ξαναγίνει και κόκκινο και κίτρινο και ό,τι άλλο θέμε

Μυστικό Μονοπάτι είπε...

Όταν τα χρώματα αντικαθιστούνται από το μαυρο.... Όταν η ευτυχία αντικαθιστάται από την φυγή.... Όταν το πάθος σβήνει....
Όταν περιμένεις...αλήθεια πρέπει να περιμένεις???? Όταν τον κοιτάς ακόμη κι οταν λείπει....

Τι δύσκολο!!! Το ξέρω!!! Όλοι το ξέρουμε!!! Αλλά δεν πρέπει να χάσεις όλες σου τις ελπίδες!!! Δεν πρέπει...για σενα!!!

"Μυστικά" φιλιά

Unknown είπε...

είναι φορές που όταν κοιταζόμαστε στον καθρέφτη δεν βλέπουμε αυτό που δείχνει μα αυτό που θέλουμε να δούμε. και δεν είναι μόνο τα χρώματα που μοιάζουν διαφορετικά...

...μα κι ο ίδιος ο χρόνος...

πάντα πίσω...

φιλιά βρόχινα...

Bουλα. είπε...

δεν μεθαει η λησμονια μονο ξυπναει πιοτερο...και
δεν ωριμασε ποτε η ιδεα πως δεν σε προλαβα...και παντου κοκκινο..

jacki είπε...

Τι με κοιτάς.. είμαι λυπημένη..
Εγώ ξέρω να παίζω μουσική.. Μα ποτέ δε θα ακούσεις τις λυπημένες μου νότες..
Το μαύρο είναι χρώμα σταθερό.. Και πάντα γνώριμο και αγαπημένο..
Εκεί θα μείνω..
ΕΠικίνδυνο είναι να παίζεις με το κόκκινο..
Πολύ επικίνδυνο.

b|a|s|n\i/a είπε...

βάλε το μαύρο το φουστάνι. εκείνο που σε κάνει. να μοιάζεις πυρκαγιά. έλα και μην μετράς τα άσπρα. τα κόκκινα μαλλιά βαμμένα. είναι δώρα. που καίνε σαν φωτιά.
κατά τα άλλα καλημέρα! φιλιά πολλά! τόσο υπέροχα και ολοκληρωτικά. πάντα να λατρεύεις.
γιατί σημασία δεν έχει το χρώμα τόσο.
μα το χρωματίζειν.

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

Ηφαιστιωνακο μου η ερωτηση παντα ιδια...
μα και η απαντηση για μενα παντα ιδια..."για παντα"...

οταν ολες οι στιγμες ηδονης και οι αισθησεις ανηκουν εκει που της χαρισες δεν μενεις παρα να περιμενεις...

νεραιδενια φιλακια γλυκε μου!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

avraoneirou γλυκια μου...
σε ευχαριστω πολυ...
μονο αληθειες στα λογια μας...

σε φιλω νεραιδενια κοριτσακι μου!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

Κωνσταντινε μου...
αχ βρε κωνσταντινε μου...
μου ανοιγεις θεμα τωρα...

αναλυω...
σαφεστατα και υπαρχει η υγιης αντιδαρση που αναφερεις...και καμια φορα ειναι απαραιτητη...
ομως...
καμια φορα και το γαντζωμα ειναι αναποφευκτο...
οσο για την Σαπφω κι εγω την θαυμαζω οπως επισης και το οτι επελεξε την αυτοκτονια...
καθως και τον οποιοδηποτε που επελεξε πως δεν αντεχει λογω καποιων πιστευω,ιδανικων και ερωτα...

ετσι στο απλο μαθαμε να τα περναμε ολα στη ζωη μας,διχως βαση,διχως αληθεια...παντα υπαρχει κατι παρακατω λεμε κι ετσι για τιποτα πια δεν θελουμε να αγωνιστουμε,να πονεσουμε,να θρηνησουμε και να πεθανουμε γι αυτο...

φυσικα δικη μου αποψη αυτη...

νεραιδενια φιλακια καλε μου!!!

Cassiel είπε...

Για μια ακομα φορα σε νοιωθω ματια μου!! Να'ξερες ποσες φορες εχω νοιωσει ετσι για ενα συγκεκριμενο ατομο, αλλα εβγαλα τα μαυρα, πνιγομουν πια, δεν μπορουσα πια να ζησω ετσι, εβαλα κοκκινο, ετσι απο πεισμα το εβαλα, για να λεω στον εαυτο οτι μπορω και εγω να φορεσω κοκκινο!! Κρυβουν πολλες αληθειες τα λογια σου Ναιαδουλα μου!! Τωρα ειμαι καλα....λιγο λιγο ομως, ο δρομος προς το κοκκινο, προς το πραγματικο κοκκινο ειναι μακρυς αλλα εχει αρχισει να διακρινεται.
Πολλα φιλια!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

Αρτεμις μου...
ετσι ακριβως ειναι ματια μου...

πολλα νεραιδενια φιλακια σε σενα!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

Μαρακι μου...
αχρωμη...
παντα δινεις εναν ποιητικο τονο σε ολα...

νεραιδενια σου φιλακια κοριτσακι μου!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

τιγρακι μου γλυκο...
φυγες κι επιστροφες...
παντα στους ιδιους αδειανους σταθμους που αφησαμε ενα κομματι δικο μας...
κι υστερα...;
πως συνεχιζεις να ζεις...;

ετσι ακριβως...
με μια πληγη ανοιχτη...
ισως και με παραπανω...

μα συνεχιζεις...
πως αλλιως...;

νεραιδενια φιλακια με την αγαπη μου γλυκια μου!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

Νικο μου...
το ματαιο ισως οχι...
το αβασταχτο ναι καποιες στιγμες...
το αγαπημενο παντα...
η λατρεια ιδανικη...

σε φιλω γλυκε μου!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

lenaki μου γλυκο...
δεν ξερω αν τελικα επιλεγουμε η' μας επιλεγουν καποιες καταστασεις...
η' καποια συναισθηματα...;
ξερεις ομως...
οταν νιωθω την καρδια να χτυπαει σε εναν συγκεκριμενο σκοπο τοτε λεω πως αξιζει...
δεν ψαχνω πια να δω αν επελεξα η' με επελεξε...
λεω ετσι ειναι...απλα ετσι ειναι...

πολλα νεραιδενια φιλακια με την αγαπη μου γλυκια μου!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

οδοιπορε μου καλε οχι...
μη με μαλωσεις...
και οι σκεψεις αν δεν γινουν λεξεις μπορει να μας βασανιζουν πιοτερο...
καλυτερα ετσι...
ποιητης δεν ειμαι...μονο μια παραμυθου εγω...

κανεις δεν αποκλειει τα χρωματα στο μελλον αλλιως πως θα ζουσαμε διχως ελπιδα...

πολλα νεραιδενια φιλακια γλυκε μου!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

tovenako μου την σονατα...;
ιιι αυτο ειναι ενα αριστουργημα...
εγω απλα γραφω παραμυθια...!

ναι βεβαια και το ξερω και το λατρευω αυτο το ποιημα...

σε ευχαριστω!

μα βεβαια και εχει ολα τα χρωματα μεσα...μα βεβαια και μπορει να ξαναγινει εκεινο που ποθησαμε...
ναι βεβαια...

νεραιδενια σου φιλακια καλε μου!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

Μυστικο μου μονοπατι...
οταν ολα γινονται αλλιως απο αυτα που ηξερες...
μεσα σε λιγες στιγμες...
περιμενεις...;
περιμενω...
για παντα λεω...εστω και σιωπηλα...
καπως ετσι...ισως και λιγο αλλιως...μα περιμενω...

ξερεις...ξερω...ισως ολοι ξερουμε εστω και λιγο...ισως παλι κανεις μας τιποτα...

οταν τον "κοιτας" ακομα κι οταν λειπει...κατι λεει...ε;

νεραιδενια σου φιλακια γλυκια μου!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

βροχερη μου αγαπημενη...
ναι δεν ειναι μονο τα χρωματα διαφορετικα...
ο χρονος πανω απο ολα...
πως με νιωθεις...

νεραιδενια φιλακια ματια μου!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

Βουλιτσα μου...
ετσι ακριβως γλυκια μου...
ετσι ακριβως...

σε φιλω με την αγαπη μου!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

jackouli μου γλυκο...
κι αν ειναι επικινδυνο...;
δεν θα παιξουμε...;
μπορουμε να μην παιξουμε...;
μπορεις να οριοθετησεις την καρδια...;
οχι ματια μου...
η απαντηση ειναι οχι...
κι ας ξερουμε τους κινδυνους...
κι ας στεκουμε λυπημενοι φορωντας μαυρα που ειναι γνωριμα και σταθερα...

σε φιλω ματια μου!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

basniaki μου γλυκο κι αγαπημενο...
αλλαξες ολοκληρωτικα το τραγουδι αλλα μου αρεσε πολυ!!!

τι εχει σημασια τελικα...;
πως βλεπουμε εμεις τα χρωματα κι ας φανταζουν αλλιως στα ματια των υπολοιπων...
δεν με νοιαζει...
αφου ετσι κι αλλιως λατρευω εκεινο που κρυβεται κατω απο το χρωμα...
την αληθεια του συναισθηματος...

νεραιδενια φιλια κι αγαπημενα γλυκε μου!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

cassiel γλυκουλα μου...
σε νιωθω κι εγω...γιατι μολις διαβασα πισω απο τις λεξεις σου...
εκεινον τον πονο και την χαρα που κρυβουν...την απογνωση και την ελπιδα...
καλα εκανες και φορεσες κοκκινο...εστω απο πεισμα στην αρχη...ναι γιατι αν θες μπορεις να το φορεσεις το κοκκινο και μετα αρχιζεις να ελκυεις το χρωμα στη ζωη σου...
να οπως εσυ...που τωρα σιγα σιγα αρχιζει να σβηνει το μαυρο και να διακρινεται το κοκκινο...
γιατι θαρρω σου παει πιο πολυ!!!

σε ευχαριστω κοριτσακι μου!!!

νεραιδενια φιλακια με την αγαπη μου!!!

lena_zip είπε...

Κατά βάθος επιλέγουμε νομίζω. Αν δεν θέλεις κάτι μέσα σου πολύ τίποτα δεν μπορεί να σε αναγκάσει να το έχεις. Κι έχουμε πιστεύω καρδιές που αισθάνονται κα θέλουν τόσα πολλά.
Φιλιά σου νεραϊδοπριγκίπισσά μου!

Ανέμη είπε...

Ανατρίχιασα μικρή νεράιδα...με το ολοκληρωτικό δώσιμο,την αναμονή κι ελπίδα,με την τραγικότητα της όλης κατάστασης που όλοι ζούμε αλλά κανείς δεν το ομολογεί...όλα αυτά και μαζί ο χρόνος να χτυπάει τα λεπτά,τις βδομάδες,τους μήνες,τα έτη που μείναμε να περιμένουμε σκαλίζοντας τα ίδια...μνήμες και αγάπη...πόνος και πάλι αγάπη...κι αυτή η λατρεία δεν ξεθωριάζει ποτέ...

"πως να σωθω απο σενα ποτε δεν γυρεψα...
υπεροχο...ματαιο...απροσμενο...αβασταχτο μου ονειρο...
τοσο υπεροχα και ολοκληρωτικα σε λατρεψα..."

Τα λογάκια σου είναι τόσο υπέροχα,ένα προς ένα...δεν ξέρω τι άλλο να πω,καιίσως δεν χρειάζεται κάτι άλλο...ξέρεις πως πάντα αγγίζεις ευαίσθητες χορδες...

καληνύχτες νεραιδάκι :)

ναδα.- είπε...

Ερώτηση 1)αφού όλα κόκκινα γιατί τα έγραψες πράσινα; :P

Ερώτηση 2) βρε όμορφη δεν σου είπαν σαν νοσοκόμα ότι τις πληγές δεν τις σκαλίζουμε για να κλείσουν;:pp

Υστερόγραφο . Ναι τι θες; Όλο σοβαρά ; αφού ξέρεις :)

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΝΑΪΑΔΑ είπε...

lenaki μου ναι...
οντως οταν δεν θες κατι δεν το εχεις...ισως να το ανεχεσαι μα στην ουσια δεν το εχεις...
βεβαια αυτες οι καρδιες ειναι αλλο...μεγαλο θεμα γιατι τελικα την ζημια αυτες την κανουν...

νεραιδενια φιλακια γλυκο μου κοριτσακι!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

Ανεμη μου γλυκια...
ειμαι λιγο περιεργη σε οτι αφορα τα θεματα καρδιας...
δηλαδη αν το δοσιμο δεν ειναι ολοκληρωτικο δεν ειναι δοσιμο...αν δεν αγαπας μην χρησιμοποιεις τουτη τη λεξη...την λερωνεις...
και την εχουμε λερωσει ολοι μας τοσο πολυ που η καθαροτητα της σπανιζει πια...

σε ευχαριστω κοριτσακι μου για τα πολυ ομορφα σου λογια!!!
αγγιζω χορδες εκει που υπαρχουν...και σε σενα υπαρχουν καθως φαινεται...

πολλα νεραιδενια φιλακια με την αγαπη μου!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

Ναδα μου...

1)επειδη ηταν ολα κοκκινα ειπα να κανω την διαφορα με το κιτρινο...αληθεια το πρασινο που το ειδες...;για να κανουμε εναν ελεγχο στους οφθαλμους...

2)ειναι που δεν πηρα το πτυχιο ακομα αλλιως θα το ηξερα...μου διεφυγε αυτο να παρει...

3)οχι...τρελαινομαι και για εκεινα που δεν ειναι σοβαρα...ναι ΜΕ αρεσουν εξισου...

νεραιδενιο φιλι παντα χαμογελαστο!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

Μπατλερακο δεν διαβαζουμε...;
ε...;
τελος παντων αν ειναι για να περνας απο εδω ας ειναι...:PPP

συμφωνω καλε μου...
και οι δυο καταστασεις χρειαζονται μεγαλη δυναμη...ισως η δευτερη ακομα περισσοτερη...
τωρα γιατι δεν εφυγε εκεινη δεν ξερω...δεν το σκεφτηκα αυτο...
ισως να μην προλαβε...ισως παλι να μην ηθελε...

νεραιδενια σου φιλακια καλε μου!!!

Argyrios G. είπε...

"δεν μεθαει η λησμονια μονο ξυπναει πιοτερο...
δεν συμβαινει η αληθεια μονο το ονειρο...
τι με κοιτας ετσι...;
ειμαι λυπημενη...
ετσι οπως καθομαι φορωντας τα καλα μου...
ειμαι λυπημενη...
ετσι πως φτιαχνω ονειρα μεθωντας την αληθεια...
ομως εσυ δεν θελω να με λυπασαι...
μονο να μ'αγαπας ηθελα..."

omorfo...
omorfo..
omorfo.
giati i lipi kai i dimiourgika pane parea?
erotiso enos dimiourgika lipimenou :-)

strange attractor είπε...

Μελαγχολικό το παραμύθι σου.. μα τόσο όμορφο..
ωραίο το κόκκινο..κρίμα που μάτωσε τόσο που πια έγινε μαύρο..