ΟΤΑΝ ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΕΓΙΝΕ ΜΑΥΡΟ...

Ηταν ολα κοκκινα...
κοκκινο το κρασι που πινανε...
κοκκινα τα χειλη της που προσμεναν το φιλι του...
κοκκινη και η ανασα της γεματη ποθο...

καθισμενη σε κοκκινα σατεν σεντονια χυνει λιγο κρασι πανω της...
μεθαει το ονειρο και ξυπναει εκεινος μεσα του...
ανοιγει ελαχιστα τα ποδια...ισα να χωρα να γλυστρισει το χερι της αναμεσα...
εκεινος...
φαντασια και αναγκη...ερωτας και ηδονη...
εκεινος...

μεθαει το κορμι της με χαδι νωχελικο και γνωριμο...
μεθαει την ψυχη της με ψευδαισθηση...
κυλιεται στο κοκκινο...το γευεται...
ανοιγει τα ματια της και τον αντικρυζει...
τον νιωθει...μεσα της παντου...
τα εχει κυριευσει ολα...δικα του ειναι οσα της ανηκουν...
δεν τα κλεψε οχι...του τα εδωσε απλοχερα...του τα χαρισε...

αλλο ενα ποτηρι κοκκινο κρασι...;

δεν μεθαει η λησμονια μονο ξυπναει πιοτερο...
δεν συμβαινει η αληθεια μονο το ονειρο...
τι με κοιτας ετσι...;
ειμαι λυπημενη...
ετσι οπως καθομαι φορωντας τα καλα μου...
ειμαι λυπημενη...
ετσι πως φτιαχνω ονειρα μεθωντας την αληθεια...
ομως εσυ δεν θελω να με λυπασαι...
μονο να μ'αγαπας ηθελα...

δεν με χωραει τουτος ο τοπος χωρια σου στο ειχα πει...
το βλεμμα κουραστηκε να κοιτα εξω απο το παραθυρο...
πνιγομαι στο αμετρητο βαθος της λυπης μου και του μισεμου...

τι με κοιτας ετσι...;
θελω να σου ουρλιαξω την αναγκη μου...
μα δεν θα ακουσεις...
και δεν ξερω να ζωγραφιζω να σου δειξω τις λυπημενες μου εικονες...
ουτε μουσικη ξερω να παιζω να ακουσεις τις λυπημενες μου νοτες...

θελεις αλλο ενα ποτηρι κοκκινο κρασι...;
ξερεις...σου φερα ενα βραδυ να πιουμε μα εσυ ελειπες...
ειχες ηδη αδειασει το σπιτι...δεν ησουν εκει...
ειχα φορεσει τα καλα μου...ηθελα να με δεις ομορφη...
φορουσα κοκκινα...
κοκκινο ηταν και το κρασι...ηθελα να το πιουμε μαζι...
μα...ειχες κιολας φυγει...δεν σε προλαβα...

δεν ωριμασε ποτε η ιδεα πως δεν σε προλαβα...
τιποτα δεν ωριμασε μεσα μου τοσα χρονια...
μονο οι πληγες...μα κι αυτες κουραστηκα να τις σκαλιζω...

ηρθα εκεινο το βραδυ...
χτυπουσα την πορτα σου ως τα ξημερωματα...
εκλαιγα και σερνομουν εξω απο το σπιτι σου...
οχι...δεν μπορει αληθεια να ειναι ελεγα...τωρα θα φανει...θα μου ανοιξει...
φορουσα τα καλα μου...ακους...;ηθελα να ειμαι ομορφη για σενα...μονο για σενα...
κοκκινα φορουσα...κοκκινα ηταν βαμενα τα χειλη μου...κοκκινο το κρασι που σου 'χα φερει...
κοκκινα τα σημαδια που αφησα στην πορτα σου γδερνοντας την φυγη σου...

πεθανα στην απογνωση εκεινου που σε πηρε μακρια μου...
με μαζεψε το ξημερωμα ενας ηλιος που για μενα δεν υπηρχε πια...

απο τοτε δεν ξημερωνει ποτε...
μονο ξεσκιζω τις νυχτες τα σεντονια μου μετρωντας ωρες...
ξερω εγω...αντεχω...
θα ηθελα να μην ξερεις κι εσυ πως αντεχω...ισως ετσι να μην εφευγες...
δεν επρεπε ποτε να σου πω πως ειμαι δυνατη...
ειπες ομως πως διαβασες τα ματια μου και ειδες...
πως εφυγες ετσι...;δεν προλαβα να σε αποχαιρετησω...να σου πω δυο κουβεντες...να σε δω που θα φευγεις...να σε αποχαιρετησω...
πως εφυγες ετσι και δεν με αφησες να εχω μια επιλογη...

εμεινα πισω...εμεινα εδω...
δεν ειναι δικαιο...εδω ειναι το σπιτι σου...εδω που φτιαξαμε αναμνησεις...
εδω ειναι που αγαπηθηκαμε...
δεν ειναι δικαιο...καθε μερα να βλεπω οσα ζησαμε κι εσυ να μην ξερω που εισαι...
τιποτα να μη σου θυμιζει οσα ζησαμε...κι ετσι να μπορεις να με ξεχνας...
να μπορεις να βαδιζεις διχως το χερι μου κι εγω να αναζητω συνεχεια το δικο σου για ενα βημα...
πως εφυγες ετσι ξαφνικα...;γιατι δεν μου αφησες την επιλογη να κλαψω στην φυγη σου...;

τι με κοιτας τωρα...;
καθε νυχτα αυτο κανω...
ντυνομαι οπως την μερα που ηρθα να σε βρω...
φοραω τα καλα μου...κοκκινα ολα...κοκκινο και το κρασι...το ιδιο με εκεινο που ειχα φερει...
κανω ερωτα στον εαυτο μου και μολις φτασω στην εκρηξη της ηδονης...με κοιτας στα ματια...
τι θες τωρα...;που εισαι καθε νυχτα...;τι με κοιτας ετσι μεσα στο ονειρο...;τι ειναι εκεινο που κανει τα χειλη σου να κινουνται χωρις να ακουγεται λεξη...;τι ειναι αυτο που θες να μου πεις...;γιατι δεν ακουω...;γιατι δεν φωναζεις...;
πεθυμησα μια αγκαλια...

περασαν τοσα χρονια...
ολα φθαρθηκαν στο περασμα των χρονων...ολα...
εκτος απο την αγαπη μου για σενα αγαπημενε μου...

και μονο κοιταζοντας στον καθρεφτη μια νυχτα ειδα...
πως εκαναν αντιθεση τα ασπρα μου μαλλια με το μαυρο μου φορεμα...

κι ομως θα επαιρνα ορκο πως φορουσα κοκκινα...
παντα κοκκινα...να κρυβω το αιμα...

πως να σωθω απο σενα ποτε δεν γυρεψα...
υπεροχο...ματαιο...απροσμενο...αβασταχτο μου ονειρο...
τοσο υπεροχα και ολοκληρωτικα σε λατρεψα...