ΟΙ ΜΟΡΦΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΚΑΘΡΕΦΤΕΣ...

Κοιταξα στον καθρεφτη και ειδα εμενα μεσα στο ονειρο...
οταν εχεις δει αιμα να τρεχει απο σενα ειπα καπου...δεν ανοιγεις πληγη σε αλλον...
και τοσο μικρη φανηκα...τοσο βιαστηκα να πω μεγαλο λογο...
ανοιξα πληγη στο ονειρακι και το εδιωξα...
συνηθησα τους εφιαλτες...
συνηθησα μονη να πεταω...
συνηθησα να αποζητω το ανεκπληρωτο...
χρονια τα αποφευγω και τωρα συνειδητοποιησα οτι μου εγιναν συνηθεια...
κακη συνηθεια...
καπου αλλου διαβασα πως η αγαπη μετριεται σε οτι θυσιαζεις για αυτην...
πως δενουν αυτα...;
δενουν με μια κλωστουλα μαγικη...
σ'αυτα που διωχνω για να περιμενω κατι που ισως να μην ερθει πια...
για να διωξω αυτο που θα ερθει ,αν και οταν ,για το μεγαλο μου παραμυθι...
εκεινο που μου μου λεει οτι ολα θα πανε καλα...
εκεινο που παντα εχει μεσα "εκεινον" τον πριγκηπα που μου σκουπιζει τα δακρυα...
αναρωτιεμαι ποτε κι αυτος θα κουραστει...
εκεινο που διηγειται την "μαγικη μου στιγμη"...
εκεινο που χρονια τωρα παλευω να του δωσω ευτυχισμενο τελος...
τελος...
ενα τελος σε μενα σκεφτομαι πολλες νυχτες...
ενα τελος σε μενα για να αρχισουν τα παραμυθια να κυλανε...
και ας μην ειμαι εγω εκει για να τα διηγουμαι...ολο και καποιος θα βρεθει...
αφου τοσα χρονια περασα να κυνηγαω χαρες αλλα οι λυπες με αγαπησαν πολυ...
ισως να πρεπει να σταματησω το κυνηγητο και να παραδοθω στην αγαπη που μου εχουν οι αλλες...

ξανακοιταω στον καθρεφτη μου...δεν ειμαι πια εγω...
αναρωτιεμαι ποτε επαψα να ειμαι...
αραγε ημουνα ποτε εγω η' παντα καποια αλλη...;
και στην αλλη μερια του καθρεφτη...κενο...
μηπως δεν υπαρχω...;μηπως ειμαι δημιουργημα της φαντασιας μου...;
χρειαζομαι οξυγονο...πρεπει να αποδρασω και παλι δεν βρισκω την εξοδο κινδυνου...

σπαω τον καθρεφτη...και γεμιζει αιμα παντου...καλυτερο αυτο το αιμα...φαινεται...
οχι σαν το αλλο που πλημμυριζει και κανεις δεν το βλεπει...
να φαινεται...να τα βαφει ολα κοκκινα...και να ειναι δικο μου...
μονο δικο μου...να γραψω στους τοιχους με αυτο...
οτι οι καθρεφτες εσπασαν γιατι κοιταξα βαθια μεσα τους...
γιατι για να πιστεψετε πρεπει να δειτε...
οριστε λοιπον το αιμα μου...
τωρα πιστεψτε...

εχω κουραστει...δεν θελω πια να εξηγω τιποτα...
ζητησα συγνωμη απειρες φορες για τη ζωη μου...
κι αυτη ουτε μια φορα σε μενα...
και ξερει οτι μου το οφειλει...
αλλο δεν θα πω παραμυθι αποψε...
οι δρακοι ξεπροβαλαν απο παντου και εχω να πολεμησω και τα δαιμονια μου...
η' ισως να μην πολεμησω...ας παραδοθω μια φορα να δω ποσο κακο μπορουν να μου κανουν...
αλλα ειπαμε συνηθισα τους εφιαλτες μου...
μισω την συνηθεια...





με το αιμα στους τοιχους γραφω:
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΙΣ ΜΟΡΦΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΚΑΘΡΕΦΤΕΣ...
ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΑΠΛΑ ΣΥΝΗΘΙΣΑΝΕ...

ΣΕ ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΟΝΕΙΡΑΚΙ...

Καμια φορα ζητας μια ανασα μεσα σε ενα ονειρο...
δεν ξερεις απο που σου κοβεται ο αερας μονο νιωθεις την δυσφορια...
και ζητας...
η ανασα δεν σε νοιαζει απο που θα ερθει αρκει να μπορεσεις να παρεις αερα ξανα...
ετσι απροσμενα ηρθε μια ανασα ονειρακι...
σε λιγες στιγμες αρχισε να μου δινει ανασες...οχι μια μα πολλες...
απροσμενες...ευαισθητες...αγαπησιαρικες και δυνατες ποτε ποτε...
οταν ηταν δυνατες εγω φοβομουν λιγο...
ηξερα οτι ειναι ονειρο και πως ανα πασα στιγμη μπορω να ξυπνησω...
αλλα δεν ηθελα...
ειχα τη δυναμη να ξυπνησω και ειχα και τη δυναμη να σταματησω τις ανασες...
αλλα ζητουσα κι αλλο...
και συνεχισα να παιρνω κι αλλο...παραπανω απο αυτο που ζητησα...
το ονειρακι με συντροφευε καθε μερα και καθε στιγμη...
αρχισε να μου μιλαει...και του μιλουσα κι εγω...λιγο πιο διστακτικα...
σιγα σιγα φτιαξαμε μαζι εικονες μεσα στο ονειρο...
εικονες μαγικες με ανασες και αγγιγματα...
μου ελεγε παντα αυτο που ειχα στο μυαλο μου...
λιγο πριν του το πω εγω...
αυτο ηταν λιγακι τρομαχτικο...σκεφτομουν πως ειναι δυνατον...;
τοσο πολυ να με ξερει με μια του επισκεψη σε ενα ονειρο...;
κι οσο εγω αμφεβαλα,τοσο εκεινο επεμενε να μου δειχνει πως ειναι αληθινο ονειρο...
μια στιγμουλα μονο...μια λεξη ειπε και παραδοθηκα...
η μαγικη στιγμουλα που αλλαζει την ροη των πραγματων...
αυτη η μαγικη στιγμουλα που παντα την αποζηταμε και οταν ερχεται την τρεμουμε...
ακομα δεν καταλαβα γιατι...
επιασα τον εαυτο μου να κανει προσπαθειες να ξυπνησει...
εγω που ποτε δεν χαλασα ονειρο...τωρα ταρακουνουσα το ονειρακι μου...
γιατι δεν ξερω να απαντησω...
ισως φοβηθηκα οτι εκεινο μολις ξυπνησω δεν θα ξαναρθει...
ισως εγω δεν ηθελα να του χαλασω την δικη του ροη...
παντως δεν το εκανα...οχι ακομα...ισως και να μην το κανω καθολου...
αλλωστε χορτασα εφιαλτες τοσες νυχτες...
και την ανασα την ζητησα εγω...
ηρθε με τη μορφη ενος ονειρου...
μαλλον θα ημουν αδικη αν δεν την δεχομουν...
αν χαμογελαω ακομα ειναι που βλεπω το ονειρακι...
αληθεια η' ψεμα...
παραμυθι...
αν με δειτε να χαμογελαω μην με ξυπνησετε...
παιρνω ανασες...




ονειρα...φλογες μακρινες μου...
του φευγιου μου ονειρα...
κι αγνωστες φωνες μου...
εσυ κοιμησου κι εγω θα συνεχισω να ονειρευομαι...

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ...

Ξεκινησα ενα βραδυ ανακατευοντας τετραδια...
οι σελιδες μου ειχαν τελειωσει...
διαβαζα και ξαναδιαβαζα ιστοριες...
ποσες λευκες σελιδες ειχα ζωγραφισει με δακρυα...
ποσες αλλες προσπαθωντας να περασω συναισθηματα με μελανι...
καπου ενας πριγκιπας εμφανιστηκε...σελιδες γεματες χαμογελα...
καπου λιγο αργοτερα ο φοβος μου εκλεβε τα χαμογελα του πριγκιπα...
ενα στρειδακι λιγο αργοτερα μου ελεγε το παραμυθι του...
πεισμωσα εγω να το ανοιξω να δω τι εχει μεσα...
κι εκεινο πεισματαρικο σαν εμενα δεν ανοιγε...
αλλα ηταν μαγικο στρειδακι καθε φορα που του μιλουσε η καρδια μου ανοιγε μονο του...
και αν μου ειπε μυστικα...κι εγω τα φυλαξα καλα κρυμενα μη τυχει και τα μαθει αλλος κανεις...
αστερακια φιλοι πηγαιναν κι ερχοντουσταν...ολοι με τα μυστικα τους...
αλλοτε ελαμπαν διπλα μου κι αλλοτε συννεφα πολλα τους καλυπταν και τους εχανα...
αλλα ηξερα οτι παντα καπου εκει θα ειναι...
μετα ηταν και η βροχουλα...
ποσες φορες την παρεξηγησα γιατι νομιζα οτι ηθελε να με βουλιαξει...
κι αυτη η καημενη μονο να πλυνει απο πανω μου την βρωμια ηθελε...
πεισματικα εγω κρατουσα μονιμα μια ομπρελα...
λαμψεις μικρες και μεγαλες περνουσαν απο μπροστα μου...
καθε φορα που δεν φορουσα τα μεγαλα μου γυαλια εβλεπα καθαρα...
και στις μουσικες που αλλοτε εκλεινα τα αυτια μου γιατι μου προκαλουσαν πονοκεφαλο...
εμαθα να χορευω...παντα ξυπολητη...και παντα εκστασιασμενη...
και για ολη αυτη την ευλογια αφηνα δακρυα να τρεχουν...
εξαγνιζα ετσι καθε κακο...και η αγαπη θυμοταν τοτε να με επισκεφτει...
κι εγω ελεγα ναι...τα θαυματα γινονται οταν πιστευεις...
και τα παραμυθια εχουν καλο τελος...οταν πιστευεις...
πιστευω...
το τελος δεν το ξερω ακομα...
αλλα θα συνεχισω να τα διηγουμαι και ποιος ξερει...
ισως μια μερα εδω...η' και καπου αλλου να γραψω ενα ευτυχισμενο τελος...
κι αν οχι...η διαδρομη δεν ειναι ασχημη...

ΣΕ ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΕ ΠΙΣΤΕΥΕ...

Καποτε συναντηθηκαν ενα αγορι κι ενα κοριτσι γυρω απο ενα τραπεζι με λουλουδια...
η συναντηση τους ειχε αυτο που καποιοι αποκαλουν "μαγεια"...
τα λογια του αγοριου ηχουσαν στα αυτια της σαν την ομορφοτερη μουσικη...
οι ιστοριες του κοριτσιου ταξιδευαν εκεινο σε μερη που δεν ειχε παει ποτε...
ηταν τοσο διαφορετικοι ο ενας απο τον αλλον αλλα τα ματια τους ηταν ιδια...
οι κοσμοι τους αν και παραλληλοι δεν συναντιοντουσταν πουθενα...
απλα εκεινη ειχε ερθει για λιγο και σε αυτη της την επισκεψη τον γνωρισε...
μαγευτηκαν τοσο πολυ ο ενας απο τον αλλο που αποφασισαν να αψηφησουν την διαφορετικοτητα τους...
τα χρονια περνουσαν και ο κοσμος του αγοριου της ζητουσε πραγματα που για κεινη ηταν αδιανοητα...
ο δικος της κοσμος ειχε θυμωσει που διαλεξε καποιον περα απο το ειδος της...
της ειπε οτι θα τιμωρηθει σκληρα γι αυτη της την αποφαση...
εκεινη τοσο πολυ αγαπουσε το αγορι που αποφασισε να δεχτει την οποια τιμωρια αρκει να τον εχει κοντα της...
της εφτανε μονο ενα χαδι του...ενα χαμογελο του...ενα απο τα μαγικα του λογια...
προσπαθουσε πολυ να τον κανει να καταλαβει πως ποτε δεν θα ειναι απολυτα ομοιοι...
και να ηθελε δεν θα μπορουσε...αλλωστε εκεινη ειχε ηδη τιμωρηθει απο τους δικους της...
καποτε το αγορι αποροφηθηκε απο τον κοσμο του και δεν ηθελε να ακουει τις ιστοριες της...
ματαια εκεινη του μιλουσε και του ελεγε πως η αληθεια δεν ειναι αυτη που ζει...
και πως αν ηθελε αυτη θα μπορουσε να του μαθει την αληθεια...

εκεινος την εβλεπε που πονουσε και παρολο που ειχε γινει σκληρος απεναντι της
οταν την εβλεπε να βαφει κοκκινο το φορεμα της λυγιζε παντα...
πηγαινε κοντα της και της ελεγε οτι ολα θα πανε καλα...
την επαιρνε στην αγκαλια του και την νανουριζε με το τραγουδι των θεων του...
τους ειχε αγαπησει κι αυτη πολυ τους θεους του οταν καποτε την πηγε στις λιμνες που αυτοι
πριν πολλα πολλα χρονια λουζονταν...
της ειχε πει ιστοριες για αυτες τις λιμνες και αυτη θυμοταν τον δικο της κοσμο που ηταν γεματος απο πηγες...πηγες με καθε ειδους ξωτικα και νεραιδες...πλασματακια πειραχτηρια και μικροσκοπικα...
που συνηθιζαν να πειραζουν τους περιεργους περαστικους που ξαποστεναν εκει...
το κοριτσι ειχε αναπολησει πολυ τον κοσμο της και πολλες φορες σκεφτοταν να γυρισει πισω...
η τιμωρια της ομως ηταν αυτη...να μεινει για παντα εδω κρατοντας ολες τις ιδιοτητες της που ομως μονο για τους αλλους θα μπορουσε να χρησιμοποιησει...τιποτα για τον εαυτο της...

ετσι περνουσαν κι αλλα χρονια και εκεινη βοηθουσε οσους μπορουσε...
δεν μπορουσε να βοηθησει ομως τον εαυτο της...
το αγορι θυμωνε γιατι ελειπε η λαμψη απο τα ματια της...
εκεινη εφευγε τα βραδια απο κοντα του και πηγαινε στις λιμνες...
εκλαιγε και παρακαλουσε να της χαρισουν ξανα την λαμψη της...
να της επιτρεψουν να παιξει ξανα στα νερα λιγο μαζι με τους δικους της...

τοτε εμφανιστηκε η κυρα της λιμνης...πικραμενη κι εκεινη απο καποιον ερωτα
την καταλαβε και της προτεινε κατι...
θα της εδινε πισω την λαμψη της...θα την αφηνε να ερχεται σε τουτο τον κοσμο οποτε ηθελε...
αλλα αυτο που ζητησε σαν αντιτιμο ηταν η μνημη της...
αν ξαναβουτουσε σε αυτα τα νερα μαζι της,θα ξεχνουσε μια για παντα τον αγαπημενο της...
ακομα και αν τον ξαναβλεπε καποτε δεν θα θυμοταν τιποτα για εκεινον...

το κοριτσι αφησε τα δακρυα της να πεσουν στη λιμνη...
εβγαλε το λευκο μαντηλι που φυλουσε στο μερος της καρδιας και το εδωσε στην κυρα των νερων...
ας ειναι να μην αποκτησω ποτε ξανα την λαμψη μου την παλια...
ας ειναι ποτε να μην κολυμπησω ανεμελη στα νερα σου,μανα ολων μας...
αλλα δεν θα μπορεσω ποτε να ζησω αν ξερω οτι η ζωη θα ειναι μακρια του...
αν δεν νιωσω ποτε ξανα το χαδι του...αν δεν αναγνωρισω το χαμογελο του...
πικραμενη θα ειμαι και πικρα θα σπερνω στο περασμα μου...
θα ειμαι στον κοσμο μου αλλα δεν θα ανηκω πουθενα...

η κυρα εφυγε αφηνοντας το μαντηλι και τα δακρυα του κοριτσιου στα νερα...

το κοριτσι με το ξημερωμα γυρισε στον αγαπημενο της...
εκεινος την εσφιξε στην αγκαλια του κλαιγοντας...
-τι επαθες τον ρωτησε απορημενη...
-ειδα το χειροτερο ονειρο...με αφησες...σου εταξαν τα παντα για να με αφησεις κι εσυ με αφησες...
-που θα μπορουσα να παω χωρις εσενα...;
-θα με συγχωρεσεις που σε στεναχωρησα...;
-αν με συγχωρεσεις κι εσυ που ημουν τοσο μελαγχολικη για τον κοσμο που αφησα...
-λεω να βρουμε το μυστικο περασμα που θα μπορουμε να πηγαινοερχομαστε μια στον δικο σου και μια στον δικο μου κοσμο...εισαι...;
-ειμαι...
-μου υποσχεσαι να το προσπαθησεις...;
-αρχισα ηδη να το προσπαθω...

καπου εκει κοντα σε μια λιμνη...φυτρωσαν κατι λευκα νουφαρα...που ευωδιαζουν...
λενε πως αν μια νεα τα μυρισει η καρδια της θα παραδωθει παντοτινα στον αντρα που θα αγαπησει...
και μεχρι να βγει η ψυχουλα της αλλον δεν θα θελησει...

σε σενα που ακομα πιστευω πως εισαι "εκεινος"
κι εγω "εκεινη" παρεμεινα...αν με θυμασαι ακομα...

ΠΕΡΠΑΤΩ ΜΕΣ ΤΟΝ ΥΠΝΟ ΣΟΥ....

Μια φορα κι εναν καιρο ηταν ενα αγορι που περπατουσε διπλα μου...
μου εδινε κρυφα φιλια κατω απο μαρκιζες...
κατω απο γεματα φεγγαρια που πραγματοποιουσαν ευχες...
με σ'αγαπω μοναδικα και μαγικα...
καθε φορα εγω προσπαθουσα να φυγω γιατι την ανθρωπινη αγαπη
μια νεραιδα δεν μπορει να την αντεξει....
η ανθρωπινη αγαπη εχει πολυ πονο μεσα της...
στη χωρα του ποτε δεν υπαρχει πονος...ουτε εμποδια...μονο αγαπη
και αυτη απο μονη της ειναι αρκετη...
ομως πολυ το αγαπουσα αυτο το αγορι και εμενα εκει...
ετσι αποφασισα να τον φερω λιγο στον δικο μου κοσμο...
του φορεσα ενα μαγικο δαχτυλιδι...
αφου το μελετησα με την αγαπη του νεραιδοκοσμου...
το ποτισα με τα δακρυα των αποχωρισμων μας...
και του εδωσα την μαγικη ιδιοτητα καθε φορα που θα το φοραει
και θα το πιανει στα χερια του να βρισκομαι κοντα του...
να τον τυλιγω με τις ανασες μου...
να του δινω οτι του λειπει...
μου εδωσε κι εκεινος ενα με τη σειρα του...
και καθε φορα που το αγγιζω ειναι διπλα μου και με αγκαλιαζει...
μου λεει πως ολα ειναι καλα...
πως θα ερθει η ωρα παλι και για μας...
κι εγω χαμογελω και αποκοιμιεμαι...
περπατω μαζι του διπλα διπλα στα ονειρα μας και μου κραταει το χερι...
κανουμε βολτες διπλα στη θαλασσα και μου λεει σ'αγαπω...
σκυβει και με φιλαει και γεμιζω απειρες πεταλουδες...
η ευχη μου πραγματοποιηθηκε...
οσο για την ερωτηση σου που με ξυπνησε αποτομα ενα πρωι...
και ταραξε τα ονειρα μου...
ναι...η απαντηση ειναι ναι...
ακομα ειμαι εδω και σε περιμενω...

κι ομως να περπατω μες τον υπνο σου εγω...
και μου δινεις φιλια στα ονειρα σου ξανα...
και σε παιρνω αγκαλια,με τα ματια κλειστα....
πως γενναει στο σκοταδι η λυπη...χαρα...

ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ...ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ...

-μ'αγαπας λιγο...;
-πολυ..παρα πολυ...
-ποσο πολυ...;
-μεχρι το τελος του ουρανου...
-και που τελειωνει ο ουρανος...;
-δεν τελειωνει ποτε...
-θα σ'αγαπαω μεχρι το τελος αυτης της ζωης...
-το υποσχεσαι...;
-το υποσχομαι...
-και υποσχομαι και στην αλλη ζωη να ψαξω να σε βρω...
-πως θα με γνωρισεις...;
-απλα θα ξερω οτι εισαι εσυ...
-οπως το ηξερες και σ'αυτη τη ζωη...;
-ετσι ακριβως...αρκει να με πιστεψεις...
-σε πιστευω...
-σ'αγαπω...
-μεχρι το τελος...;
-δεν υπαρχει τελος...

ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ...(ΙΔΙΑ)...ΖΑΛΗ

γιατι το παραμυθι του φοβου τελειωνει και ξαναρχιζει...
θυμιζοντας μου για ακομα μια φορα αυτο που λεει ενα αλλο τραγουδι...
πως οταν θα κλεισεις...
οταν θα τελειωσεις...
οταν διαβασεις πολλα γραμμενα...
θα δεις πως ολα μπορουν να υπαρχουν...
να συνεχιζουν...
ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ...
κι εμενα με αγαπησε πολυ ο φοβος...
κι εγω αγαπησα πολυ τις φυγες μου...
ετσι ειμαστε σε ενα συνεχη κυνηγητο...
εγω τρεχω να του ξεφυγω...
κι εκεινος βρισκει καινουργιους τροπους να με πιανει...
και φτου κι απ'την αρχη...
δεν μου αρεσει αλλο αυτο το παιχνιδι...

ΜΑΖΕΥΩ ΟΤΙ ΣΚΟΡΠΙΣΤΗΚΕ...

Εμεινα εκει να μαζευω σταχτες...
με τα λογια που ειχα ακουσει να χοροπηδαν στο κεφαλι μου...
και να μου τρυπανε την καρδια...
το λευκο μου φορεμα γεμισε κοκκινα λουλουδακια και παλι...
προσπαθησα να δικαιολογησω την φλογα που πριν λιγο με εκαιγε...
τι φταιει και αυτη σκεφτηκα...
η σπιθα την αναγκασε να φουντωσει...
καταραστηκα κατευθειαν την καρδια μου που επιμενει να δικαιολογει
την φωτια που με εκαψε...
εφερα στο μυαλο μου τις απεγνωσμενες μου προσπαθειες
να ριξω νερο στη φωτια...
και παλι σκεφτομουν πως να δροσισω την φλογα,παραβλεποντας την καταστροφη
που προκαλουσε σε μενα...
δυστηχως εκεινη δεν εβλεπε τις καλες μου προθεσεις και δυναμωνε περισσοτερο...
ηταν αποφασισμενη να μην αφησει τιποτα ζωντανο...
και τα καταφερε...
ουτε τα δακρυα μου για τις απωλειες αυτης της καταστροφης δεν την δροσισαν...
τωρα ειμαι εδω...μαζευω σταχτες...
τι φταει κι αυτη...;
η σπιθα την αναγκασε να φουντωσει...
μονο που δεν προλαβα να της πω οτι η σπιθα δεν ημουν εγω...
λαθος φωτια εβαλες...
αλλα τι εφταιγες κι εσυ...;

ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ...

Μια σιωπουλα ηρθε και μου ψυρισε το παραμυθι της...
μου ειπε οτι ποναει...
πονεσα κι εγω μαζι της...
δεν ηξερα πως να τη βοηθησω ομως...
αποφασισα πως μερικες αγκαλιες λουσμενες με χρυσοσκονη ισως της απαλυνουν τον πονο...
κι ετσι καθε μερα της κανω και απο μια...
μετα μου εμπιστευτηκε και το τραγουδι της...
μου ειπε πως καθε φορα που θα το ακουω αν την σκεφτομαι ο πονος θα μικραινει...
καθε μερα λοιπον ακουω το τραγουδι της και την σκεφτομαι...
κι ελπιζω ο πονος να μικραινει...
κι ευχομαι το παραμυθι της να εχει ευτυχισμενο τελος...
αυτο που ακολουθει ειναι το τραγουδι της σιωπουλας...
και οποιος το ακουει και την σκεφτεται ο πονος της θα απαλυνει...

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΕ ΜΙΑ ΝΕΡΑΙΔΑ ΠΟΥ ΣΙΩΠΑ...
ΓΙΑΤΙ ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ ΑΚΟΜΑ...ΑΛΛΑ ΜΟΝΟ ΟΣΟΙ ΕΧΟΥΝ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΑΝΟΙΧΤΑ ΜΑΣ ΒΛΕΠΟΥΝ

Η ΑΛΛΗ ΟΨΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΜΥΘΙΟΥ...

Ο λυκος δεν εφταιξε σε τιποτα...
χρησιμοποιησε αυτο που του εδωσε η φυση για να ικανοποιησει τα ενστικτα του...
η κοκκινοσκουφιτσα ηταν χαζη και αφελης που τον πιστεψε...
η γιαγια φυσικα επρεπε να ειναι αρρωστη για να υπαρχει μια δικαιολογια...
οσο για τον κυνηγο...περιττος...
το παραμυθι δεν χρειαζοταν ηρωα...
η κοκκινοσκουφιτσα ηξερε οτι δεν επρεπε να τον εμπιστευτει και το εκανε...
οποτε επρεπε να φαγωθει και να πληρωσει για το λαθος της...

Το βασιλοπουλο δεν ηρθε ποτε...
βρηκε μια αλλη πριγκιπισσα που η αγαπη της δεν ζητουσε θυσιες και κοπο
και βολευτηκε μαζι της...
ετσι η ωραια κοιμωμενη εμεινε για παντα στο γυαλινο φερετρο της...
σ'εναν αιωνιο υπνο χωρις ονειρα...
και φυσικα επαψε να ειναι ωραια...απεμεινε απλα κοιμωμενη...

Το γοβακι δεν ηταν στο νουμερο της σταχτοπουτας...
κι ετσι το πριγκιποπουλο παντρευτηκε μια αλλη που στριμωξε το ποδι της στο γοβακι,
και η σταχτοπουτα συνεχισε να μενει με την μητρια της και τις τρεις κακες αδελφες της,
μαζευοντας καθε δειλι τις σταχτες της καρδιας της...
μεχρι που ξεψυχησε καποια στιγμη απο τον καημο της ανεκπληρωτης αγαπης...
η νεραιδονονα της δεν εμφανιστηκε ποτε ξανα...

Η πριγκιπισσα δεν φιλησε ποτε τον βατραχο...
γιατι η ασχημια της μορφης...υπερισχυσε την ομορφια της ψυχης...
εκεινη πηρε τον δρομο της με ενα ομορφο βασιλοπουλο που δεν την αγαπησε ποτε...
και ο πριγκιπας εμεινε καταδικασμενος σε βατραχο και δεν αγαπηθηκε ποτε...

Το κοριτσι εμεινε να κοιταει εξω απο το παραθυρο...
περιμενοντας την υποσχεση του αγαπημενου της οτι θα ερθει και παλι κοντα της...
αλλα εκεινος την γελασε...της ειπε ψεματα και δεν φανηκε ποτε...
δεν αγαπησε ποτε αλλον κι εμεινε μια φιγουρα μονιμη στο παραθυρο να περιμενει...

Την μοναδικη αληθεια στα παραμυθια την ειπε η αλεπου στον μικρο πριγκιπα...
ΠΟΝΑΣ ΛΙΓΑΚΙ ΟΤΑΝ ΑΦΗΝΕΣΑΙ ΝΑ ΣΕ ΕΞΗΜΕΡΩΣΟΥΝ...
ετσι οσοι εχετε ακομα το τριανταφυλλο σας να το περιποιειστε καλα
και με την αγαπη που χρειαζεται...
γιατι αν πεσει και το τελευταιο πεταλο πριν η πενταμορφη φιλησει το τερας...
τοτε χαθηκε μια για παντα το παραμυθι της Αγαπης...

ΟΝΕΙΡΟ ΗΤΑΝΕ...

ΜΗ ΞΗΜΕΡΩΝΕΙΣ ΟΥΡΑΝΕ...

ΜΙΑ ΕΝΩΣΗ...ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ...

Καμια ηδονη δεν ειναι ιδανικοτερη απο τον πονο και την ευτυχια,
συνδυασμενα σε μια στιγμη δυνατης ενωσης...
Μια στιγμη οπου φως και σκοταδι καθρεφτιζονται στον ιδιο καθρεφτη...
και δεν εισαι σιγουρος τι απο τα δυο σου ταιριαζει καλυτερα...
ποιο απο τα δυο αντανακλας εσυ...
Με κλωστες αορατες δεμενη αιωνια σ'ενα σωμα αλλο...
που κρυβεσαι μεσα του και ανακαλυπτεις εσενα...
Με μελι να ξεχυλιζει απο τους τοιχους και αιμα να αναβλυζει απο το πατωμα...
να γλυκαινεσαι και να πονας...
να ζεις και να πεθαινεις για την ιδια εκεινη στιγμη...
Μοναδικη νικητρια και απολυτα νικημενη στην ιδια μαχη...
παραδωμενη σε κυματα σεντονια...αγρια..αφρισμενα...
που σε ταξιδευουν στον αγνωστο πολυποθητο προορισμο...
με οροφη ουρανο να εναλλασει τον ηλιο πιο λαμπερο απο ποτε...
με χιλιαδες αστερια στην πιο ομορφη νυχτα σου...
με θεσπεσια μουσικη να στηνουν τρελο χορο οι νεραιδες γυρω σου...
και οι αγγελοι να χαμογελουν απο ευτυχια...
με αρωματα γνωριμα και ανασες πολυαγαπημενες...
ΙΔΑΝΙΚΟ...ΠΟΘΗΤΟ...ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ...
ψιθυριζω....
ΜΝΗΜΗ...ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ...ΟΝΕΙΡΟ...
φωναζει καποιος αλλος...

ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΜΕ ΛΥΠΗΜΕΝΟ ΤΕΛΟΣ...

ΜΑ ΕΓΩ ΑΠΟΜΕΙΝΑ ΠΑΙΔΙ...
ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΠΟΥ ΧΑΡΑΖΕΙ...ΜΕ ΤΡΩΕΙ ΤΟ ΜΑΡΑΖΙ....

ΙΘΑΚΗ

Σαν βγεις στον πηγαιμο για την Ιθακη,
να ευχεσαι να 'ναι μακρυς ο δρομος,
γεματος περιπετειες,γεματος γνωσεις.
Τους Λαιστρυγονας και τους Κυκλωπας,
τον θυμωμενο Ποσειδωνα μη φοβασαι,
τετοια στον δρομο σου ποτε σου δεν θα βρεις,
αν μεν' η σκεψις σου υψηλη,αν εκλεκτη
συγκινησις το πνευμα και το σωμα σου αγγιζει.
Τους Λαιστρυγονας και τους Κυκλωπας,
τον αγριο Ποσειδωνα δεν θα συναντησεις,
αν δεν τους κουβανεις μες την ψυχη σου,
αν η ψυχη σου δεν τους στηνει εμπρος σου.

Να ευχεσαι να 'ναι μακρυς ο δρομος,
Πολλα τα καλοκαιρινα πρωια να ειναι
που με τι ευχαριστηση,με τι χαρα
θα μπαινεις σε λιμενας πρωτοειδωμενους
να σταματησεις σ'εμπορεια Φοινικικα,
και τες καλες πραγματειες ν'αποκτησεις,
σεντεφια και κοραλλια,κεχριμπαρια και εβενους,
και ηδονικα μυρωδικα καθε λογης,
οσο μπορεις πιο αφθονα ηδονικα μυρωδικα.
σε πολεις Αιγυπτιακες πολλες να πας,
να μαθεις και να μαθεις απ'τους σπουδασμενους.

Παντα στο νου σου να 'χεις την Ιθακη.
Το φθασιμον εκει ειν' ο προορισμος σου.
Αλλα μη βιαζεις το ταξιδι διολου.
Καλλιτερα χρονια πολλα να διαρκεσει
και γερος πια ν' αραξεις στο νησι,
πλουσιος με οσα κερδισες στον δρομο,
μη προσδοκωντας πλουτη να σε δωσει η Ιθακη.

Η Ιθακη σ' εδωσε το ωραιο ταξιδι.
Χωρις αυτην δεν θα 'βγαινες στον δρομο.
'Αλλα δεν εχει να σε δωσει πια.

Κι αν πτωχικη την βρεις,η Ιθακη δεν σε γελασε.
Ετσι σοφος που εγινες,με τοση πειρα,
ηδη θα το καταλαβες οι Ιθακες τι σημαινουν.

Κ.Καβαφης

ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ ΑΚΟΜΑ...

επειδη αναρωτηθηκα....
αλλωστε ενα παραμυθι ειναι και αυτο...
γι αυτους που ορκιζονται και για τους αλλους που πιστευουν...

ΕΥΧΕΣ...

Ενα παραθυρο στον ουρανο...
να εχω την αισθηση οτι ταξιδευω μεσα του...
μια σκαλα να φτανει μεχρι την θαλασσα...
σαν εναλλακτικη διαφυγη στο απεραντο της...
ενα ψεμα να κρατηθω για να πιστεψω και παλι στην αληθεια...
ενα θαυμα για να μη χασω την πιστη μου...
ενα χερι για να πιασω οταν χανομαι στο πληθος...
ενας ανθρωπος για να πιστεψω οτι ακομα υπαρχει αυτο το ειδος...
ενα παραμυθι για να κοιμηθω χωρις εφιαλτες...
τα καποτε αυτονοητα εγιναν ευχες...

ΣΑΝ ΠΕΦΤΕΙ Η ΝΥΧΤΑ...

Μα σαν ερχεται η νυχτα,αιωνια αγαπημενη...
παλι οτι εζησα δεν μου εφτασε...
η πρωινη ελπιδα σβηνει με το περας την ημερας...
βηματα στα σκαλοπατια μου δεν ακουσα και παλι...
και δακρυσα σκεπτομενη πως ολα μενουν ιδια αν και εχουν αλλαξει...
αναπολησα την αλλοτινη ανεμελια μου...
θυμωσα που μεγαλωσα αποτομα...
καταραστηκα τους φοβους μου που μου στερουν το ποθητο...
χαμογελασα με πονο που οι μυρωδιες μενουν στο περασμα του χρονου...
και απορησα για αλλη μια φορα με τις μαγικες τους ιδιοτητες να ξυπνανε μνημες...
τα σκιαχτρα μου ειναι διπλα μου και με περικυκλωνουν...
κι οσο κι αν ζητω να με εγκαταλειψουν η απαντηση ειναι ιδια...
δεν ειναι ωρα ακομη...
κι ετσι θα γυρω στο κρεβατι αλλη μια νυχτα με βαριδια στην ψυχη...
που με κρατανε δεσμια....
κι ουτε στα ονειρα μου πια δεν με αφηνουν να πεταξω...

ΣΑΝ ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ...

Καμια φορα ξυπναω κι ελπιζω ακομα σε αυτη την πλευρα της ζωης...





life's a piece of shit
when you look at it
life's a laugh and death's a joke,it's true
you'll see it's all a show
keep 'em laughing as you go
just remember that the last laugh is on YOU!!!

ΝΑ 'ΧΑ ΧΙΛΙΕΣ ΣΙΩΠΕΣ ΝΑ ΑΚΟΥΣ...

Παντα μιλουσα...
νομιζα πως μπορουν να χωρεσουν τα συναισθηματα σε λεξεις...
πασχιζα να εξηγησω τους χτυπους της καρδιας...
τα ονειρα του μυαλου...
την αγωνια της ψυχης...
αν δεν εβρισκα λεξεις απογοητευομουν...
και τωρα πως θα κανω να καταλαβει τι ακριβως νιωθω...;;;
θυμωνα και εψαχνα...
οταν δεν μπορουσα μιλουσα με τραγουδια...
με αποσπασματα απο βιβλια...
με λογια ποιητων....
λες κι ολα αυτα ηξεραν καλυτερα απο μενα το μεσα μου...
αργησα να καταλαβω πως οι σιωπες λενε περισσοτερα απο καθε λεξη...
πως με τα λογια ταζεις αλλα με την σιωπη εκπληρωνεις...
κι ετσι αποφασισα να κρατησω το στομα μου κλειστο...
αλλωστε τα ειχα πει ολα πια και αλλα να πω δεν ειχα...
τωρα δεν μιλαω...σιωπω...
και λεω τοσα πολλα ετσι...
ακους...;;;

ΟΙ ΝΕΡΑΙΔΕΣ...

καθε φορα που καποιος λεει οτι δεν υπαρχουν νεραιδες...
καπου εκεινη τη στιγμη πεθαινει μια...
την επομενη φορα πριν το πειτε σκεφτειτε τι θα κανετε...

ΜΟΙΡΑ'Ι'ΔΑ...

Στη Μοιρα πιστευουν περισσοτερο εκεινοι που δεν πετυχαν οσα ηθελαν...
γιατι παντα πιστευαν στη Μοιρα και δεν εμαθαν να προσπαθουν...
οι αλλοι,εκεινοι που προσπαθουν ακομα κι αν δεν πετυχαινουν παντα...
πιστευουν στις νεραιδες...
εκει που φαινεται πως δεν υπαρχει λυση,να το πιστευεις πως θα εμφανιστει
η καλη σου νεραιδα...
θα χτυπησει με πεισμα το γοβακι της στο πατωμα και θα διωξει την κοινη λογικη...
μια Μοιρα σαν νεραιδα δηλαδη...

Μοιρα'ι'δα μια μοιρα σαν νεραιδα

Η ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ....

περναει ο χρονος και καπου εκει κι εμεις παρεπιπτοντως...
ποτε δεν πιστεψα στο παρεπιπτοντως...
δεν θεωρησα τυχαιο κανενα γεγονος και καμια συναντηση...
οποτε τολμησα να μιλησω γι'αυτο οι περισσοτεροι με κοροιδεψαν...
καποιοι πιο τολμηροι με χαρακτηρισαν τρελη...
πραγμα που εγω ποτε δεν αρνηθηκα...
απλα προτιμω τον ορο "αλλοπαρμενη"...που ειναι πιο ποιητικος...
καποιοι λιγοι που ηταν σαν εμενα συμφωνησαν με βεβαιοτητα πως ετσι ειναι...
υπαρχουν και οι μηδενιστες φυσικα που με την ψυχρη λογικη τους
προσπαθησαν να με πεισουν πως κανω λαθος αφου δεν εχω αποδειξεις...
και αφου ειδαν πως περιπτωση να με πεισουν δεν υπαρχει παραιτηθηκαν και αυτοι...
αναρωτιεμαι γιατι ειναι τοσο δυσκολο για τους ανθρωπους να πιστεψουν...
να πιστεψουν χωρις να δουν...
τοσο πια εμπιστοσυνη στα ματια μας και καμια στην καρδια μας...;;;
η παραμυθια χρειαζεται σε ολους...αλλα οι ανθρωποι ξεχασαν τα παραμυθια...
και την γαληνη που φερνουν αυτα στην ψυχη μας...
κακο πραγμα η λησμονια τελικα...κακο και το βολεμα στην ψευτικη πραγματικοτητα...

ΜΕΤΡΑΩ ΜΝΗΜΕΣ...

οι μερες ειναι ιδιες και τα προσωπα ιδια...
καποιον παρομοιο καιρο μετρουσα...
μετρουσα χωρις να ξερω για τι ακριβως...
μετα εμαθα...
εμαθα και με αγωνια περιμενα να φτασει το μετρημα στο τελος...
ιδιος καιρος κι εγω βρεθηκα παλι να μετραω...
δεν ηξερα οτι επρεπε να σταματησω...
μετα το εμαθα...
αυτος ο μηνας μπηκε και μου θυμισε αποτομα στην πρωτη του αυγη...
οτι εγω δεν εχω να μετραω αλλο...
σαν να με ζορισε να θυμηθω εφερε τηλεφωνα αποψε...
εφερε φωτογραφιες με χαραγμενες ημερομηνιες πανω...
ολα εμειναν ιδια...και ολα αλλαξαν...
αλλη μια αλλαγη που δεν με ρωτησε πριν ερθει...
γρηγορες εναλλαγες πριν προλαβω καν να τις υιοθετησω...
σημεια συναντησης και προσωπα...
κι εγω να πρεπει να ειμαι εκει...
αλλα τιποτα δεν θα ειναι ιδιο κι εγω αν και θα παρευρισκομαι
δεν θα ειμαι εκει...
οι μνημες με βαρυναν πολυ αποψε...
οι θαλασσες ξεχυλησαν μεσα μου...
και οι προσευχες μου εγιναν κραυγες...
τα ερωτηματικα μου ακομα εκει...
και η ελπιδα μου ακομα εκει...
κι εγω καπου εκει στον πατο να τα κοιταω ολα σαν ψεμα
να κανουν κυκλους πανω απο το κεφαλι μου...
και λεω θα ξυπνησω δεν μπορει...
και ανακουφισμενη θα πω ενα κακο ονειρο ηταν και παει...
καμια φορα θες να φυγεις κι εχεις προορισμο...
καμια φορα θες να φυγεις απο σενα...
και καμια φορα θες να φυγεις γενικα...
σημερα η νυχτα σπρωχνει στη γενικη φυγη...
κακο πραγμα να θυμασαι...κακο και να ξεχνας...

ΠΕΣ ΜΟΥ ΞΑΝΑ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΑΥΤΟ...

καθε νυχτα που περναει γυριζω ξανα...
σκοταδι γινομαι και παραδινομαι...
στον ρυθμο σου που καιει ακομα...
αυτο το σωμα που μενει χρονια χωρις σκια...
κι ολο φευγω το τελος πριν να δω.....

ΤΑ ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ ΑΠΛΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ...

Δεν χρειαζεται να προσπαθησεις...
τα αυτονοητα απλα υπαρχουν...
χωρις καμια προσπαθεια απο μερους μας...
οι λεξεις κανουν κακο καμια φορα και πληγωνουν ανεπανορθωτα...
και το τραυμα αυτο ειναι κρυφο...
δεν φαινεται απο που αναβλυζει το αιμα και δεν μπορεις να το σταματησεις...
το "παραπανω" δεν το τολμησε ποτε κανεις...
κρυφη μου παντα επιθυμια αυτο το "παραπανω"...
περιμενα διακαως να το ανακαλυψει καποιος...
σαν κρυμμενος θησαυρος που ποτε δεν διαβαστηκε ο χαρτης που οδηγει σε εκεινον...
δεν χρειαζεται να προσπαθησεις...
τα αυτονοητα απλα υπαρχουν...
χωρις καμια προσπαθεια απο μερους μας...
αν χρειαστει να προσπαθησεις,τοτε δυστηχως...
δεν ειναι αυτονοητα...
κι εγω απλα αλλη μια φορα γελασμενη...
χρεος...δικο μου...καταδικο μου και κανενος αλλου...