Κυριακή 27 Ιουλίου 2008

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ...

Ξεκινησα ενα βραδυ ανακατευοντας τετραδια...
οι σελιδες μου ειχαν τελειωσει...
διαβαζα και ξαναδιαβαζα ιστοριες...
ποσες λευκες σελιδες ειχα ζωγραφισει με δακρυα...
ποσες αλλες προσπαθωντας να περασω συναισθηματα με μελανι...
καπου ενας πριγκιπας εμφανιστηκε...σελιδες γεματες χαμογελα...
καπου λιγο αργοτερα ο φοβος μου εκλεβε τα χαμογελα του πριγκιπα...
ενα στρειδακι λιγο αργοτερα μου ελεγε το παραμυθι του...
πεισμωσα εγω να το ανοιξω να δω τι εχει μεσα...
κι εκεινο πεισματαρικο σαν εμενα δεν ανοιγε...
αλλα ηταν μαγικο στρειδακι καθε φορα που του μιλουσε η καρδια μου ανοιγε μονο του...
και αν μου ειπε μυστικα...κι εγω τα φυλαξα καλα κρυμενα μη τυχει και τα μαθει αλλος κανεις...
αστερακια φιλοι πηγαιναν κι ερχοντουσταν...ολοι με τα μυστικα τους...
αλλοτε ελαμπαν διπλα μου κι αλλοτε συννεφα πολλα τους καλυπταν και τους εχανα...
αλλα ηξερα οτι παντα καπου εκει θα ειναι...
μετα ηταν και η βροχουλα...
ποσες φορες την παρεξηγησα γιατι νομιζα οτι ηθελε να με βουλιαξει...
κι αυτη η καημενη μονο να πλυνει απο πανω μου την βρωμια ηθελε...
πεισματικα εγω κρατουσα μονιμα μια ομπρελα...
λαμψεις μικρες και μεγαλες περνουσαν απο μπροστα μου...
καθε φορα που δεν φορουσα τα μεγαλα μου γυαλια εβλεπα καθαρα...
και στις μουσικες που αλλοτε εκλεινα τα αυτια μου γιατι μου προκαλουσαν πονοκεφαλο...
εμαθα να χορευω...παντα ξυπολητη...και παντα εκστασιασμενη...
και για ολη αυτη την ευλογια αφηνα δακρυα να τρεχουν...
εξαγνιζα ετσι καθε κακο...και η αγαπη θυμοταν τοτε να με επισκεφτει...
κι εγω ελεγα ναι...τα θαυματα γινονται οταν πιστευεις...
και τα παραμυθια εχουν καλο τελος...οταν πιστευεις...
πιστευω...
το τελος δεν το ξερω ακομα...
αλλα θα συνεχισω να τα διηγουμαι και ποιος ξερει...
ισως μια μερα εδω...η' και καπου αλλου να γραψω ενα ευτυχισμενο τελος...
κι αν οχι...η διαδρομη δεν ειναι ασχημη...



17 σχόλια:

Μαρια Νικολαου είπε...

Μια φορα κι εναν καιρό... ήσουν εσύ...ήμουν κι εγω..

Καλησπέρα παραμυθένια μου..

jacki είπε...

Πολύ με ξεκουράζει ο περίπατος σε αυτή τη γειτονιά. Είναι σα να βλέπω μα ψυχή καθρέφτη μου. Το στρείδι είχε μέσα μαργαρητάρι; Μην το πάρεις. Άστο εκεί να μεγαλώσει, να ζήσει, να γίνει πανέμορφο.
Σε φιλώ. Εδώ βρέχει από το πρωί. Μας εξάγνισε.

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

καλως το Μαρακι μας!!!
μας ελειψες εδω στην χωρα του ποτε...!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

jacki μου το στρειδι ειχε μεσα θησαυρο ανεκτιμητο...
προσπαθησα να το παρω αλλα μετα καταλαβα πως και μονο που το ειχα ημουν τυχερη...δεν χρειαζοταν να το ανοιξω...
το κρεμασα κι εγω στο λαιμο μου και κουβαλαω θησαυρους αναμνησεις οπου κι αν παω...
βρεχει κι εδω...
σε φιλω με βροχινο φιλι!!!

Ανώνυμος είπε...

..Καλησπερα γλυκια μου..ευχομαι καποτε να γραψεις ενα ευτυχισμενο τελος στα παραμυθια σου..κι αν οχι..ειπαμε η διαδρομη μετραει[νοιωθω τυχερη που ανακαλυψα τις σελιδες σου..ενας μαγικος κοσμος..μπραβο..]καληνυχτα με αγαπη...

Ανώνυμος είπε...

Μολις βρω καινουργια αχτιδα θα στη δειξω.. ειναι ετοιμη η ψυχη μα και ο χρονος.. δεν με νικησε ο πονος...ενα μονο να θυμασαι ως το τελος, οτι γυρεψα για να βρω ενα βελος...να τρυπησει τη ψυχη να καθαρισει η πληγη, να ματωσει, να πονεσει και να ζησει... Αμα βρω μια τετοια αχτιδα θα στη δειξω..Να αντεξεις σου ζητω και μη μισεψεις, οσα σου΄γραψα θα δεις και θα πιστεψεις...Συ που μπορεσες το χρωμα μου και ειδες, θα το νοιωσεις πως γυρισαν οι ελπιδες..* Φεγγαρολουστη...Σ΄αγαπω μικρη.

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

φωτεινουλα καλωσορισες στη χωρα του ποτε!!!
εγω ειμαι τυχερη που βρηκα τοσους συνταξιδιωτες να ταξιδευουμε μαζι σε ολα αυτα...η διαδρομη ναι αυτη μετραει...οσο για το τελος αν ειναι καλο ακομα καλυτερα!
σε ευχαριστω πολυ και τωρα ειμαι σιγουρη θα τα λεμε!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

Γλυκια μου Φεγγαρολουστη μου ελειψαν τα δικα σου γραπτα πολυ πολυ!!!
ειμαι σιγουρη για σενα πως την αχτιδα θα μου δειξεις μολις την βρεις...
ειμαι σιγουρη πως κανεις οτι μπορεις για να κλεινουν οι πληγες...
μια καθαρια ψυχη γεματη αγαπη σαν τη δικη σου μονο το καλο μπορει να πραττει...
ακομα ελπιζω...ακομα περιμενω...και επειδη με ξερεις...ακομα προσπαθω...
σ'αγαπω πολυ!!!σε ευχαριστω για ολα!!!

Ανώνυμος είπε...

Εγω σ΄ευχαριστω κοριτσακι γιατι καθημερινα μου αποδεικνυεις πως υπαρχουν ακομα ανθρωποι... αγγελοι...νεραιδες....
Σ΄αγαπω και ειμαι διπλα σου..*

mauveair είπε...

κλείνω τη μωβ ομπρέλα μου και περιμένω τη βροχή των παραμυθιών σου να με λούσει, τις ιστορίες σου να έχουν μια αρχή, ένα τέλος, μια διαδρομή.
καλημέρα...:)

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

καλως τον ταξιδιαρικο μωβ αερα μου...
σε χρειαζομαι ναι φυσας ευχες και προσευχες...και καμια φορα οταν σε πιανουν οι δυνατες σου ορεξεις να ανοιγω τα φτερα μου και να με βοηθας στο πεταγμα...ομπρελες κλειστες λοιπον...και τα παραμυθια συνεχιζονται...

Sideras είπε...

Έτσι κάνουν οι νεράιδες…,τα παραμυθία. Λυπούνται μα χορεύουν σαν έρθει η ώρα να κόψουνε με της αγάπης το μαχαίρι τα φτερά τους. Και άμα ποτέ πεθυμήσουνε τα φτερά τους, διαβάζουν παραμύθια....

Παραμυθένια ,ταξιδιάρικα λόγια. Σιδερένια καλημέρα σου.

Ανώνυμος είπε...

Όπως λέει κι η Σώτη: γράφουμε ξανά και ξανά την ίδια ιστορία προσπαθώντας να της δώσουμε ευτυχισμένο τέλος. Όμορφα τα κείμενά σου. Μέρα καλή

Χριστίνα είπε...

Σίγουρα η διαδρομή είναι παραμυθένια και χαίρομαι που σε συναντώ σε αυτή.
Καλή σου μέρα...

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

sidera καλως ηρθες με παραμυθενια διαθεση!!!ετσι ειναι οι νεραιδες...φαινεται το ξερεις κι εσυ...κι ετσι λεμε παραμυθια...και καμια φορα αυτα μας ξαναπανε πισω..
σε ευχαριστω που ηρθες!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

Λακη μου ναι αυτο κανουμε...λες η επιμονη αυτη να ειναι καλη?δεν ξερω παντως ειναι η διεξοδος...η προσπαθεια...το ταξιδι που το κανει ολο αυτο μοναδικο!
σε ευχαριστω για τα καλα σου λογια απο καποιον που γραφει τοσο ομορφα!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

christina η χαρα ειναι δικη μου που συναντω εκει και αλλους...η χωρα του ποτε αποκταει σιγα σιγα κι αλλους πιστους...και ολοι μαζι ενα βραδυ θα στησουμε τρελο χορο κατω απο το φεγγαρι γυρω απο μια φωτια και στην εκσταση επανω θα πουμε τα πιο αληθινα μας παραμυθια!!!