Κοιταξα στον καθρεφτη και ειδα εμενα μεσα στο ονειρο...
οταν εχεις δει αιμα να τρεχει απο σενα ειπα καπου...δεν ανοιγεις πληγη σε αλλον...
και τοσο μικρη φανηκα...τοσο βιαστηκα να πω μεγαλο λογο...
ανοιξα πληγη στο ονειρακι και το εδιωξα...
συνηθησα τους εφιαλτες...
συνηθησα μονη να πεταω...
συνηθησα να αποζητω το ανεκπληρωτο...
χρονια τα αποφευγω και τωρα συνειδητοποιησα οτι μου εγιναν συνηθεια...
κακη συνηθεια...
καπου αλλου διαβασα πως η αγαπη μετριεται σε οτι θυσιαζεις για αυτην...
πως δενουν αυτα...;
δενουν με μια κλωστουλα μαγικη...
σ'αυτα που διωχνω για να περιμενω κατι που ισως να μην ερθει πια...
για να διωξω αυτο που θα ερθει ,αν και οταν ,για το μεγαλο μου παραμυθι...
εκεινο που μου μου λεει οτι ολα θα πανε καλα...
εκεινο που παντα εχει μεσα "εκεινον" τον πριγκηπα που μου σκουπιζει τα δακρυα...
αναρωτιεμαι ποτε κι αυτος θα κουραστει...
εκεινο που διηγειται την "μαγικη μου στιγμη"...
εκεινο που χρονια τωρα παλευω να του δωσω ευτυχισμενο τελος...
τελος...
ενα τελος σε μενα σκεφτομαι πολλες νυχτες...
ενα τελος σε μενα για να αρχισουν τα παραμυθια να κυλανε...
και ας μην ειμαι εγω εκει για να τα διηγουμαι...ολο και καποιος θα βρεθει...
αφου τοσα χρονια περασα να κυνηγαω χαρες αλλα οι λυπες με αγαπησαν πολυ...
ισως να πρεπει να σταματησω το κυνηγητο και να παραδοθω στην αγαπη που μου εχουν οι αλλες...
ξανακοιταω στον καθρεφτη μου...δεν ειμαι πια εγω...
αναρωτιεμαι ποτε επαψα να ειμαι...
αραγε ημουνα ποτε εγω η' παντα καποια αλλη...;
και στην αλλη μερια του καθρεφτη...κενο...
μηπως δεν υπαρχω...;μηπως ειμαι δημιουργημα της φαντασιας μου...;
χρειαζομαι οξυγονο...πρεπει να αποδρασω και παλι δεν βρισκω την εξοδο κινδυνου...
σπαω τον καθρεφτη...και γεμιζει αιμα παντου...καλυτερο αυτο το αιμα...φαινεται...
οχι σαν το αλλο που πλημμυριζει και κανεις δεν το βλεπει...
να φαινεται...να τα βαφει ολα κοκκινα...και να ειναι δικο μου...
μονο δικο μου...να γραψω στους τοιχους με αυτο...
οτι οι καθρεφτες εσπασαν γιατι κοιταξα βαθια μεσα τους...
γιατι για να πιστεψετε πρεπει να δειτε...
οριστε λοιπον το αιμα μου...
τωρα πιστεψτε...
εχω κουραστει...δεν θελω πια να εξηγω τιποτα...
ζητησα συγνωμη απειρες φορες για τη ζωη μου...
κι αυτη ουτε μια φορα σε μενα...
και ξερει οτι μου το οφειλει...
αλλο δεν θα πω παραμυθι αποψε...
οι δρακοι ξεπροβαλαν απο παντου και εχω να πολεμησω και τα δαιμονια μου...
η' ισως να μην πολεμησω...ας παραδοθω μια φορα να δω ποσο κακο μπορουν να μου κανουν...
αλλα ειπαμε συνηθισα τους εφιαλτες μου...
μισω την συνηθεια...
με το αιμα στους τοιχους γραφω:
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΙΣ ΜΟΡΦΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΚΑΘΡΕΦΤΕΣ...
ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΑΠΛΑ ΣΥΝΗΘΙΣΑΝΕ...
14 σχόλια:
Αυτό που λέμε συνήθεια ή που γίνεται συνήθεια μπορεί να μεταμορφωθεί σε υπέρβαση, σε εκπλήρωση των άπιαστων επιθυμιών.
Αρκεί να περάσουμε πάνω από μας, να φτάσουμε στην άλλη πλευρά...υπερβατικά ή μη.
Μα ότι μας δένει στα παλιά
ειν' οι κακές συνήθειες.
Κοριτσάκι....κοίτα στον καθρέφτη. Δες μια ομορφιά. Μη την πληγώνεις. Τη χρειάζεσαι. Ζωντανή να την κρατήσεις. Αυτή θα σε αγαπάει μέχρι το τέλος. Κανένας άλλος.
Καλημέρα και ένα φιλί για σένα.
....εγω στο καθρεφτη σου βλεπω ενα ονειρακι,ενα γλυκοπικρο παραμυθακι...κι αν εχει μη πληγη ανοιχτη,κι αν σταζει αιμα,εχει κερδισει την επιγνωση..δεν προκειται ποτε να πληγωσει καποιον αλλο..κι αυτο απο μονο του ειναι λυτρωτικο..μπορει και την συνηθεια της αναμονης του εφιαλτη να εξουδετερωσει..η και να μετουσιωσει...χαμογελα μικρο μου[αχ πως σε νοιωθω..πως καταλαβαινω τη κουραση που λες..]καλημερα παραμυθακι μου με αγαπη
Καταρχήν πολύ ουσιώδεις και θαρραλέα καταχώρηση. Μπράβο σου!
Πιστεύω η αγάπη δεν μετριέται σε ότι θυσιάζεις για αυτήν...είναι η ίδια η θυσία.. Και η κλωστούλα που λες ,η μαγική ,έχει το κόστος της .Πρέπει αφού σφιχτά, την έχεις δέσει στην καρδιά σου, ώστε να μην ξεχνά να αγαπά ,να δώσεις την άλλη της άκρη της κλωστής εκεί που αγαπάς .Και άμα δεθεί και σε εκείνη την καρδιά καλώς, άμα όχι τότε ψάξε τρόπο να την κόψεις .Γιατί θα ‘ναι η καρδιά σου μαριονέτα στα χέρια που αγαπάς….
Και μην ξεχνάς είσαι νεράιδα με ένα απαλό μαγικό άγγιγμα ,άμα το θέλεις, με ένα καλό λόγο, με ένα γλυκό χαμόγελο, μπορείς να συναρμολογήσεις ξανά πολλούς καθρέφτες . Για τον δικό σου δεν ξέρω, αξίζει τον κόπο να βλέπεις το είδωλο σου ;Αν ναι ,τότε ξανά συναρμολόγησε τα κομμάτια σου με αγάπη, με χαρά, με καθόλου εγωισμό.
Η αρχή δεν είναι ποτέ συνήθεια πιστεύω. Να μην τα βάζεις κάτω ακόμα και αν έχασες ότι πολύτιμο είχες. Συνήθεια για εμένα είναι η μιζέρια και η μοιρολατρία. Όλα έχουν ένα σκοπό που γίνονται και όλα λειτουργούν με την δράση ,αντίδραση.
Όπως και να έχει δεν είμαι πρίγκιπας και δεν σκουπίζω δάκρυα από νεράιδες. Άλλη είναι η δουλειά μου. Σου έφτιαξα ένα καινούργιο τελάρο σιδερένιο, γλυκιά μου να'ι'αδα, για τον καθρέφτη σου ,ή για την ¨πόρτα¨ σου.
Σιδερένια καλημέρα σου αφήνω και έχεις σχόλιο μου και στην προηγουμένη ανάρτηση σου.
mauveair φυσικα κι εγω πιστευω οτι μπορει να γινει...αλλα σιγουρα ειναι μια υπερβαση...και καθε υπερβαση ειναι δυσκολη και συνηθως εχει απωλειες...βεβαια παντα θα υπαρχουν απωλειες αν θελουμε να προχωρησουμε...
jacki μου ναι...οτι δεν παρεις μοναχος κανεις δεν θα ρθει να στο δωσει...ετσι ειναι και ξερω το σωστο...αλλα παντα ακολουθω το λαθος μαλλον...
σε ευχαριστω για το φιλι το ειχα αναγκη!!!
φωτεινουλα παντα με εναν γλυκο λογο..σημερα με συγκινησες πολυ...
ειναι και οι μερες τετοιες ανοιξαν οι βρυσουλες μου και δεν λενε να κλεισουν...
σε ευχαριστω πολυ για μια απο τις ομορφοτερες καταχωρησεις σου...
σε νεραιδοφιλω!!!
sidera μου εχεις τοσο δικιο σε οσα εγραψες...
πρεπει να δεσω την κλωστουλα καλα γιατι αφησα την καρδια μαριονετα πολυ καιρο τωρα...
ξερεις ειμαι νεραιδα σε λαθος κοσμο...η' αναμεσα σε δυο κοσμους καλυτερα..ψαχνω χρονια να βρω τροπο να τους συνδυασω και τους δυο,μα παντα καπου γερνω περισσοτερο...ποτε δεν μπορω να μεινω μονο σε εναν και αυτο ειναι το εμποδιο μου...
θα παρω το τελαρο που μου εφτιαξες με ευγνωμοσυνη...αφου θα ειναι μαγικο λεω να το χρησιμοποιησω για εναν καινουργιο καθρεφτη-περασμα...καθε φορα που το ειδωλο μου δεν θα αντεχει αυτον τον κοσμο εκεινος θα με προειδοποιει και θα γινεται πορτα για τον δικο μου κοσμο...μαλλον θα ειναι ενα απο τα πολυτιμοτερα δωρα που μου εχουν κανει...
ξερεις ομως οι νεραιδες για να δεχτουν ενα δωρο πρεπει να δωσουν ανταλλαγμα..περιμενω λοιπον να μου ζητησεις κατι για να σου προσφερω απο τον δικο μου κοσμο...
σου δινω νεραιδενιο φιλι πασπαλισμενο με αστεροσκονη προς το παρον...!!!
Γιατί τόσος πόνος νεραϊδούλα μου;
Πέρα από το καθρεφτάκι σου σε περιμένει ένα θαυματάκι..
christina μου ειναι καμια φορα κατι τετοιες νυχτες...που τα φτερα ειναι βαρια...που οι καθρεφτες δεν αντεχουν τα βλεματα... που ο αερας δεν σου φτανει...
βλεπεις περα απο το καθερφτη θαυματακι...;
το πιστευω κι εγω...απλα κατι τετοιες νυχτες γινομαι "απιστη"...
σε ευχαριστω που μου το υπενθυμησες...σε φιλω!!!
Kαι γω το ιδιο..
Μισω τη συνήθεια..
Καλημερα και καλο μηνα
καλημερα Μαρια μου και καλο μηνα!!!
το ειπε και η jacki οτι μας δενει στα παλια ειναι οι κακες συνηθειες...εχουμε και καλες βεβαια...
Κι όμως... η μικρή Αλίκη συνάντησε κι έναν ιππότη μέσα στον καθρέφτη...
sun w knight δεν ειμαι η αλικη αλλα μπορω να δω μεσα στους καθρεφτες πολλα...ακομα και πριγκιπες...λες να ειναι η αναγκη μου που τους δημιουργει;μπορει...αλλα ακομα πιστευω σε αυτους...
σε νεραιδοκαλωσοριζω στα παραμυθια μου!!!
Δημοσίευση σχολίου