ΣΕ ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΕ ΠΙΣΤΕΥΕ...

Καποτε συναντηθηκαν ενα αγορι κι ενα κοριτσι γυρω απο ενα τραπεζι με λουλουδια...
η συναντηση τους ειχε αυτο που καποιοι αποκαλουν "μαγεια"...
τα λογια του αγοριου ηχουσαν στα αυτια της σαν την ομορφοτερη μουσικη...
οι ιστοριες του κοριτσιου ταξιδευαν εκεινο σε μερη που δεν ειχε παει ποτε...
ηταν τοσο διαφορετικοι ο ενας απο τον αλλον αλλα τα ματια τους ηταν ιδια...
οι κοσμοι τους αν και παραλληλοι δεν συναντιοντουσταν πουθενα...
απλα εκεινη ειχε ερθει για λιγο και σε αυτη της την επισκεψη τον γνωρισε...
μαγευτηκαν τοσο πολυ ο ενας απο τον αλλο που αποφασισαν να αψηφησουν την διαφορετικοτητα τους...
τα χρονια περνουσαν και ο κοσμος του αγοριου της ζητουσε πραγματα που για κεινη ηταν αδιανοητα...
ο δικος της κοσμος ειχε θυμωσει που διαλεξε καποιον περα απο το ειδος της...
της ειπε οτι θα τιμωρηθει σκληρα γι αυτη της την αποφαση...
εκεινη τοσο πολυ αγαπουσε το αγορι που αποφασισε να δεχτει την οποια τιμωρια αρκει να τον εχει κοντα της...
της εφτανε μονο ενα χαδι του...ενα χαμογελο του...ενα απο τα μαγικα του λογια...
προσπαθουσε πολυ να τον κανει να καταλαβει πως ποτε δεν θα ειναι απολυτα ομοιοι...
και να ηθελε δεν θα μπορουσε...αλλωστε εκεινη ειχε ηδη τιμωρηθει απο τους δικους της...
καποτε το αγορι αποροφηθηκε απο τον κοσμο του και δεν ηθελε να ακουει τις ιστοριες της...
ματαια εκεινη του μιλουσε και του ελεγε πως η αληθεια δεν ειναι αυτη που ζει...
και πως αν ηθελε αυτη θα μπορουσε να του μαθει την αληθεια...

εκεινος την εβλεπε που πονουσε και παρολο που ειχε γινει σκληρος απεναντι της
οταν την εβλεπε να βαφει κοκκινο το φορεμα της λυγιζε παντα...
πηγαινε κοντα της και της ελεγε οτι ολα θα πανε καλα...
την επαιρνε στην αγκαλια του και την νανουριζε με το τραγουδι των θεων του...
τους ειχε αγαπησει κι αυτη πολυ τους θεους του οταν καποτε την πηγε στις λιμνες που αυτοι
πριν πολλα πολλα χρονια λουζονταν...
της ειχε πει ιστοριες για αυτες τις λιμνες και αυτη θυμοταν τον δικο της κοσμο που ηταν γεματος απο πηγες...πηγες με καθε ειδους ξωτικα και νεραιδες...πλασματακια πειραχτηρια και μικροσκοπικα...
που συνηθιζαν να πειραζουν τους περιεργους περαστικους που ξαποστεναν εκει...
το κοριτσι ειχε αναπολησει πολυ τον κοσμο της και πολλες φορες σκεφτοταν να γυρισει πισω...
η τιμωρια της ομως ηταν αυτη...να μεινει για παντα εδω κρατοντας ολες τις ιδιοτητες της που ομως μονο για τους αλλους θα μπορουσε να χρησιμοποιησει...τιποτα για τον εαυτο της...

ετσι περνουσαν κι αλλα χρονια και εκεινη βοηθουσε οσους μπορουσε...
δεν μπορουσε να βοηθησει ομως τον εαυτο της...
το αγορι θυμωνε γιατι ελειπε η λαμψη απο τα ματια της...
εκεινη εφευγε τα βραδια απο κοντα του και πηγαινε στις λιμνες...
εκλαιγε και παρακαλουσε να της χαρισουν ξανα την λαμψη της...
να της επιτρεψουν να παιξει ξανα στα νερα λιγο μαζι με τους δικους της...

τοτε εμφανιστηκε η κυρα της λιμνης...πικραμενη κι εκεινη απο καποιον ερωτα
την καταλαβε και της προτεινε κατι...
θα της εδινε πισω την λαμψη της...θα την αφηνε να ερχεται σε τουτο τον κοσμο οποτε ηθελε...
αλλα αυτο που ζητησε σαν αντιτιμο ηταν η μνημη της...
αν ξαναβουτουσε σε αυτα τα νερα μαζι της,θα ξεχνουσε μια για παντα τον αγαπημενο της...
ακομα και αν τον ξαναβλεπε καποτε δεν θα θυμοταν τιποτα για εκεινον...

το κοριτσι αφησε τα δακρυα της να πεσουν στη λιμνη...
εβγαλε το λευκο μαντηλι που φυλουσε στο μερος της καρδιας και το εδωσε στην κυρα των νερων...
ας ειναι να μην αποκτησω ποτε ξανα την λαμψη μου την παλια...
ας ειναι ποτε να μην κολυμπησω ανεμελη στα νερα σου,μανα ολων μας...
αλλα δεν θα μπορεσω ποτε να ζησω αν ξερω οτι η ζωη θα ειναι μακρια του...
αν δεν νιωσω ποτε ξανα το χαδι του...αν δεν αναγνωρισω το χαμογελο του...
πικραμενη θα ειμαι και πικρα θα σπερνω στο περασμα μου...
θα ειμαι στον κοσμο μου αλλα δεν θα ανηκω πουθενα...

η κυρα εφυγε αφηνοντας το μαντηλι και τα δακρυα του κοριτσιου στα νερα...

το κοριτσι με το ξημερωμα γυρισε στον αγαπημενο της...
εκεινος την εσφιξε στην αγκαλια του κλαιγοντας...
-τι επαθες τον ρωτησε απορημενη...
-ειδα το χειροτερο ονειρο...με αφησες...σου εταξαν τα παντα για να με αφησεις κι εσυ με αφησες...
-που θα μπορουσα να παω χωρις εσενα...;
-θα με συγχωρεσεις που σε στεναχωρησα...;
-αν με συγχωρεσεις κι εσυ που ημουν τοσο μελαγχολικη για τον κοσμο που αφησα...
-λεω να βρουμε το μυστικο περασμα που θα μπορουμε να πηγαινοερχομαστε μια στον δικο σου και μια στον δικο μου κοσμο...εισαι...;
-ειμαι...
-μου υποσχεσαι να το προσπαθησεις...;
-αρχισα ηδη να το προσπαθω...

καπου εκει κοντα σε μια λιμνη...φυτρωσαν κατι λευκα νουφαρα...που ευωδιαζουν...
λενε πως αν μια νεα τα μυρισει η καρδια της θα παραδωθει παντοτινα στον αντρα που θα αγαπησει...
και μεχρι να βγει η ψυχουλα της αλλον δεν θα θελησει...

σε σενα που ακομα πιστευω πως εισαι "εκεινος"
κι εγω "εκεινη" παρεμεινα...αν με θυμασαι ακομα...