ΣΑΝ ΠΕΦΤΕΙ Η ΝΥΧΤΑ...

Μα σαν ερχεται η νυχτα,αιωνια αγαπημενη...
παλι οτι εζησα δεν μου εφτασε...
η πρωινη ελπιδα σβηνει με το περας την ημερας...
βηματα στα σκαλοπατια μου δεν ακουσα και παλι...
και δακρυσα σκεπτομενη πως ολα μενουν ιδια αν και εχουν αλλαξει...
αναπολησα την αλλοτινη ανεμελια μου...
θυμωσα που μεγαλωσα αποτομα...
καταραστηκα τους φοβους μου που μου στερουν το ποθητο...
χαμογελασα με πονο που οι μυρωδιες μενουν στο περασμα του χρονου...
και απορησα για αλλη μια φορα με τις μαγικες τους ιδιοτητες να ξυπνανε μνημες...
τα σκιαχτρα μου ειναι διπλα μου και με περικυκλωνουν...
κι οσο κι αν ζητω να με εγκαταλειψουν η απαντηση ειναι ιδια...
δεν ειναι ωρα ακομη...
κι ετσι θα γυρω στο κρεβατι αλλη μια νυχτα με βαριδια στην ψυχη...
που με κρατανε δεσμια....
κι ουτε στα ονειρα μου πια δεν με αφηνουν να πεταξω...