ΧΑΜΕΝΗ ΣΤΗΝ ΜΟΝΗ ΑΓΑΠΗ ΠΟΥ ΕΜΑΘΑ...

Περπατησα πανω σε αυτη τη γη και πονεσα τοσο πολυ...
τοσο βαθια...
που νομιζα πως ο πονος δεν θα σταματουσε ποτε...
Μερικες φορες αισθανομουν τοσο βασανισμενος που δεν ειχα ουτε
τη δυναμη να ζησω και η σκεψη του θανατου ηταν η πιο ευχαριστη σκεψη για μενα...

Ενιωθα οτι ειχα υποφερει τοσο πολυ,τοσο εντονα και για τοσο καιρο,οσο δεν ειχε υποφερει κανενας ανθρωπος,κανενας αντρας,γυναικα ή παιδι στο χρονο τον απαντα.
Ημουν απολυτα σιγουρος πως βασανιστικα για ολη την ανθρωποτητα.

και μα Τον Θεο,ενιωθα τοσο χαμενος...
περισσοτερο χαμενος κι απο την πρωτη συνειδητη σκεψη ενος παιδιου...
περισσοτερο χαμενος κι απο την πρωτη δεκαρα που κερδισες και ξοδεψες...
ειναι εκπληκτικο μεχρι ποιο σημειο μπορει να αισθανεται χαμενος ενας ανθρωπος...
και ωστοσο την ιδια στιγμη να ξερει που βρισκεται...

Ενιωθα μεσα μου να συνθλιβομαι σε βαθμο πολυ μεγαλυτερο απο οτι ενα λουλουδι
που εμεινε χιλιαδες χρονια συμπιεσμενο αναμεσα στα φυλλα ενος τεραστιου βιβλιου...Ημουν τοσο χαμενος,τοσο μονος,τοσο συντετριμενος,τοσο τραυματισμενος...
που νομιζα πως δεν θα μπορουσα να αντεξω ουτε ενα λεπτο παραπανω...
και νομιζω πως μια δυο φορες δεν μπορεσα...
τελικα ομως επεζησα...

Σταθηκα εδω τοσο μονος,τοσο απελπισμενος και αδειος...
που η επιθυμια μου να νιωσω την αγκαλια καποιου...οποιουδηποτε,να με τυλιγει,
εγινε πονος.
Ομως δεν ενιωσα καμια αγκαλια...
ωστοσο τα καταφερα...
Σταθηκα εδω και πεθανα χιλιες δυο φορες μεσα μου...
καθε φορα με πιο επωδυνο θανατο
και ορκιστηκα πως ποτε δεν θα βοηθουσα ανθρωπο...
ποτε δεν θα νοιαζομουν για κανεναν οσο θα ζουσα...

Τοσο ειχα κουραστει ψυχικα...τοσο ειχα κουραστει να δινω...τοσο ειχα κουραστει να νοιαζομαι για τους αλλους...
και ωστοσο παντα κατεληγα να νοιαζομαι για καποιον και για τα προβληματα του...
και εμαθα πολυ περισσοτερα απο οσα θα ηθελα για το τι σημαινει να δινεις...

και γιατι ενιωθα ετσι...;η αιτια δεν εχει σημασια...

Αυτο που εχει σημασια ειναι το γεγονος οτι εμαθα απο αυτες τις καταστασεις...
εμαθα να αγαπω ολον τον κοσμο...
οταν καποιος σε κανει να πονεσεις...
οταν καποιος σε συνθλιψει...
δεν εχεις παρα να τον αγαπησεις...
και να συνεχισεις να προχωρας...να αγωνιζεσαι...

στο τελος ως αποτελεσμα ολων αυτων ανακαλυπτεις
πως ειναι ευκολο να ζεις...

αποσμασμα απο το βιβλιο "Μια ζωη δεν μας φτανει"του David Frasure

................................................................................Ηταν μια νυχτα καλοκαιριου...
συνηθιζω να επισκεπτομαι ενα συγκεκριμενο βιβλιοπωλειο της πολης μας που ειναι ανοιχτο νυχτες...
ολο το κλιμα ηταν τελειως διαφορετικο εκεινο το βραδυ...
μπηκα μεσα και μια περιεργη ενεργεια πλανιοταν γυρω μου...
μια κοπελα με πλησιασε...
οσο κι αν προσπαθησα μετα δεν μπορεσα να θυμηθω τι συζητηση καναμε...
ουτε πως ηταν μπορεσα να θυμηθω...
ουτε απο που ξεφυτρωσε ξαφνικα...
ουτε θυμαμαι πως κρατησα το βιβλιο στα χερια μου...
το μονο που θυμαμαι ειναι να μου λεει πως "δεν χρειαζεται να το παρω αν δεν θελω απλα και μονο επειδη μου το προτεινε εκεινη..."
το θεμα ειναι πως δεν μου το προτεινε...
αλλα δεν μπορω να θυμηθω πολλα απο εκεινη τη νυχτα...

Το θεμα ειναι πως αυτη η νυχτα...
αυτο το βιβλιο μου αλλαξαν τη ζωη...
απο τοτε η πορεια αρχισε να βγαζει νοημα...
οι αναμνησεις εστεκαν καπου...
κι ολα εκεινα που ειχα μεσα μου αλλα φοβομουν να μοιραστω απεκτησαν υποσταση...

ολα οσα συνεβησαν απο εκει κι επειτα ηξερα πως μονο τυχαια δεν ηταν...
προσπαθησα πολλες φορες να αλλαξω εκεινα που ηξερα πως θα γινουν...
θα μπορουσες να το πεις "χαρισμα"...θα μπορουσες να το πεις και "καταρα"...
ακομα δεν ξερω τι ονομα να του δωσω...

προσπαθησα πολλες φορες να μη δωσω σημασια στα ξεκαθαρα "σημαδια"...
ηθελα να ηταν απλα "τυχαια"..."παιχνιδια του μυαλου"...
ηθελα πολυ να κανω λαθος...
περα απο το μυαλο...την ψυχη...αντιδρουσε και το κορμι...
απλα και μονο γιατι δεν μπορουσα να αποδεχτω...
οσα ηξερα...τωρα...
μετα απο τοσα χρονια ξερω πως δεν μπορω να αλλαξω πολλα...
ισως και τιποτα...
ξερω πως τιποτα δεν ειναι τυχαιο...

προσπαθησα πολλες φορες να πεισω αλλους ανθρωπους γι αυτο...
εψαχνα απεγνωσμενα να βρω καποιους να μου μοιαζουν...
ηθελα να μοιραστω ολα αυτα...
καμια φορα ειναι αβασταχτα τα μυστικα του νου...
προσπαθησα...
η αληθεια ειναι πως προσπαθησα πολυ...
συνηθως ματαια...
αν δεν ειναι η ωρα καποιου να θυμηθει,να παρει καποιο μαθημα,να δει λιγο αλλιως...
οτι κι αν πεις...οτι κι αν κανεις...ειναι ματαιο...
προσπαθησα να ελεγξω και την καρδια μου...
αυτη την αυθορμητη ανεξελεγκτη συνηθεια να ανοιγομαι...να δινομαι...να αφηνομαι...
προσπαθησα να γινω ετσι οπως ειναι οι πολλοι...
να μη νοιαζομαι...να μην ανησυχω...να μην δειχνω...
ετσι θα περνουσε ευκολα αυτη η ζωη μου ειπανε...
ετσι επιβιωνεις...
τα υπολοιπα ειναι για αλλες εποχες...

συνηθιζα να λεω στους ανθρωπους "μην με παρεξηγεις"...
απλα οταν μου βγει να πω σ'αγαπω το λεω...
οταν θελω να αγκαλιασω το κανω...
οταν δεν εισαι καλα θελω να σε παρω τηλεφωνο...
θελω να ερθω κοντα σου...να σου αφησω ενα χαδι...
να ξαγρυπνησω διπλα σου...
θελω να σου αφησω ενα τραγουδι...θελω να σου δωσω κατι...εστω κατι μικρο...
να σου δειξω πως σημαινεις κατι για μενα...
πως μου αρεσει το μεσα και το εξω σου...

"μη με παρεξηγεις"...
συνηθως με παρεξηγουσαν...
παρερμηνευτηκαν ολες οι κινησεις...ολες οι λεξεις...ολα...

οι ανθρωποι συνηθως ειναι καχυποπτοι...
συνηθως πιστευουν πως κρυβεις κατι πισω απο αυτο που δειχνεις...
στην καλυτερη παιρνουν οτι εχεις να δωσεις κι υστερα χανονται...
στην χειροτερη...
αυτο ειναι κατι που δεν θελω να θυμαμαι...

λοιπον προσπαθησα πολυ...
να γινω καποια αλλη...που ισως θα ζουσε πιο ευκολα τη ζωη...
ουτε αυτο το καταφερα...

αυτο ειναι που δεν καταφερα ποτε...καθολου...
και ειναι το μονο που δεν εχω σκοπο να προσπαθησω να αλλαξω ποτε...
μεσα σε ολα οσα...
οσα εγιναν...
οσα δεν εγιναν...
οσα εχασα κι οσους εχασα...
οσα εδωσα...οσα πηρα...
οπου ακουμπησα και αφησε σημαδι...
για ολο τον πονο...
για καθε μικρη χαρα...
για καθε ελπιδα που ξεπροβαλε οταν αντικρυζα ψυχες στο δρομο...
για καθε απογοητευση...
για καθε λαθος κινηση...λαθος υπολογισμο...
για εκεινους που ηρθαν για να μεινουν...
για οσους εφυγαν...
για ολες τις σιωπες...
για ολες τις κραυγες...

η μοναδικη μου απαντηση ειναι η αγαπη...
το μοναδικο που εμαθα καλα...

κι ας επιμενουν σχεδον ολοι πως ειναι λαθος προσεγγιση...

η μοναδικη απαντηση σε ολα...
η αγαπη...
ενα μικρουλι σ'αγαπω...
που οταν το λες ,πρωτος εσυ νιωθεις αλλιως...
που οταν το εισπρατεις νιωθεις να ρεει η ενεργεια μεσα σου...
ενα μικρουλι σ'αγαπω...
που τοσο φοβομαστε...τοσο ντρεπομαστε να πουμε...
κι ισως αυριο να ειναι πολυ αργα...
ισως οταν αποφασισουμε να το εκφρασουμε,να το δειξουμε...
η ευκαιρια να εχει πια χαθει...

και δεν εγινε και τιποτα αν δεν παρετε πισω απαντηση...
εσεις που το νιωσατε θα το εχετε πει...θα το εχετε δειξει...
και αυτο φτανει...
αυτο ειναι που μενει στο τελος...
σε καθε τελος...

ενα μικρουλι...
τοσο δα...
σ'αγαπω...



Υ.Γ αφορμη γι αυτο το παραμυθι...
η αγαπη που αργησε ξανα αλλη μια μερα...

τα βλεμματα των ανθρωπων...
που τοσο αλλαζουν απο τη μια στιγμη στην αλλη...

τα συναισθηματα που μαθαμε να ξεπουλαμε ευκολα...

η ελλειψη...

ο εγωισμος που αφηνουμε να μπει πανω απο την καρδια...


αφορμη,αιτια κι αποτελεσμα γι αυτο το παραμυθι...
ο ανθρωπος...
που ακομα να ανοιξει τα ματια της ψυχης για να δει καθαρα...

Αφορμη...

το οτι εμαθα να χανομαι...
γιατι ειχα ονειρα πολλα...

"Γιατι ημουν παντα μονος...
και θα 'μαι παντα μονος..."

επιμενω να ζω στον κοσμο μου...
γιατι ειναι καλυτερος απο τουτον εδω...
και πια δεν με νοιαζει να πεισω κανεναν για τιποτα...