Παρασκευή 25 Ιουλίου 2008

ΠΕΡΠΑΤΩ ΜΕΣ ΤΟΝ ΥΠΝΟ ΣΟΥ....

Μια φορα κι εναν καιρο ηταν ενα αγορι που περπατουσε διπλα μου...
μου εδινε κρυφα φιλια κατω απο μαρκιζες...
κατω απο γεματα φεγγαρια που πραγματοποιουσαν ευχες...
με σ'αγαπω μοναδικα και μαγικα...
καθε φορα εγω προσπαθουσα να φυγω γιατι την ανθρωπινη αγαπη
μια νεραιδα δεν μπορει να την αντεξει....
η ανθρωπινη αγαπη εχει πολυ πονο μεσα της...
στη χωρα του ποτε δεν υπαρχει πονος...ουτε εμποδια...μονο αγαπη
και αυτη απο μονη της ειναι αρκετη...
ομως πολυ το αγαπουσα αυτο το αγορι και εμενα εκει...
ετσι αποφασισα να τον φερω λιγο στον δικο μου κοσμο...
του φορεσα ενα μαγικο δαχτυλιδι...
αφου το μελετησα με την αγαπη του νεραιδοκοσμου...
το ποτισα με τα δακρυα των αποχωρισμων μας...
και του εδωσα την μαγικη ιδιοτητα καθε φορα που θα το φοραει
και θα το πιανει στα χερια του να βρισκομαι κοντα του...
να τον τυλιγω με τις ανασες μου...
να του δινω οτι του λειπει...
μου εδωσε κι εκεινος ενα με τη σειρα του...
και καθε φορα που το αγγιζω ειναι διπλα μου και με αγκαλιαζει...
μου λεει πως ολα ειναι καλα...
πως θα ερθει η ωρα παλι και για μας...
κι εγω χαμογελω και αποκοιμιεμαι...
περπατω μαζι του διπλα διπλα στα ονειρα μας και μου κραταει το χερι...
κανουμε βολτες διπλα στη θαλασσα και μου λεει σ'αγαπω...
σκυβει και με φιλαει και γεμιζω απειρες πεταλουδες...
η ευχη μου πραγματοποιηθηκε...
οσο για την ερωτηση σου που με ξυπνησε αποτομα ενα πρωι...
και ταραξε τα ονειρα μου...
ναι...η απαντηση ειναι ναι...
ακομα ειμαι εδω και σε περιμενω...

κι ομως να περπατω μες τον υπνο σου εγω...
και μου δινεις φιλια στα ονειρα σου ξανα...
και σε παιρνω αγκαλια,με τα ματια κλειστα....
πως γενναει στο σκοταδι η λυπη...χαρα...



10 σχόλια:

Χριστίνα είπε...

Τελικά μου αρέσει αυτή η χώρα

mauveair είπε...

το όνειρο και η πραγματικότητα,
η χαρά και η λύπη,
το παραμύθι και η αλήθεια,
το φως και το σκοτάδι,
η παρουσία και η απουσία
μπλέξε το κάθε τι...
ζήσε!!

Unknown είπε...

τι όμορφο ,μαγικό όπως τα περισσότερα γραπτά σου.

jacki είπε...

Ακόμα ένα παραμύθι που με κάνει να χαμογελάω αμήχανα. Μου αρέσει το παραμύθι αυτό.
Ένα δαχτυλίδι...ναι. Να το φοράω στο χέρι. Να μην το βγάλω ποτέ. Μέσα απο αυτό κάποτε κοίταξα την πανσέληνο, έκανα μια ευχή...όπως μου είπε μια νεράιδα.
Σε φιλώ κρυφά...κάτω από μια μαρκίζα ;) χιχιχι

Ανώνυμος είπε...

Τι όμορφη και απλή που είναι
η Αγάπη, πόσο απλά και εύκολα
δένει τους Κόσμους,όσο κι αν
διαφέρουν, ακόμα κι όταν
δεν αγγίζονται!
Μια μαγική καλησπέρα από τον
λουλουδόκοσμο!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

christina καλωσορισες στα παραμυθια και στην χωρα του ποτε...!!!
εδω ειναι και οταν γινουμε πολλοι μπορουμε να παρουμε οτι πολυτιμοτερο εχουμε,την καρδια μας και να ζησουμε εκει για παντα...για παντα στο ποτε!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

mauveair αν και αερας μοναδικος και παντα μπλεκεις και σκορπιζεις με νιωθεις...ετσι μονο μπορω να ζησω...
ενας φιλος χτες μου ειπε..δεν μπορει εισαι απο αλλο πλανητη..δεν μπορει...
μα φυσικα του απαντησα τοσο καιρο το φωναζω...!!!
ευχαριστω για το αερακι σου!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

βασιλη μου τι ομορφα και μαγικα παντα τα λογια σου...συντροφευουν τα παραμυθια μου και αμα καμια φορα λειπεις...κατι λειπει απο αυτα...ενα συννεφο που δεν λεει να γινει βροχη!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

jacki μου το παραμυθι αυτο...ισως να μην ειναι και παραμυθι...αλλωστε αυτο κανω οπως ειπε και ο φιλος μας mauveair μπλεκω αληθειες με ψεμα και φτιαχνω παραμυθια...μετα τα πουλω...οσο οσο..τζαμπα για τις ψυχες μας που τα εχουν αναγκη...για τη δικη μου που δεν λεει να συμβιβαστει με τουτες εδω τις αληθειες του ψευτικου κοσμου...
χαμογελασες...;;;ποσο χαρουμενη με κανεις...
ακου την νεραιδα που σου ειπε το μυστικο...ξερει αυτη
ω τι ομορφο φιλι κατω απο τη μαρκιζα ηταν αυτο...μυρισε βροχη και φεγγαρι...!!!σε ευχαριστω!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

κιτρινο νουφαρο καλωσορισες!καταρχην πρεπει να σου πω οτι εχεις υπεροχο ονοματακι κι ελγω λατρευω τα νουφαρα...εκει στις λιμνες που κοιμαμαι τα βραδια καμια φορα ξαποστενω διπλα τους...
η αγαπη ειναι μια και δεν αλλαζει..δυστηχως οι ανθρωποι αλλαζουν...
μια νεραιδοκαλησπερα κι απο μενα κι ευχομαι να σε βλεπω!!!