ΠΕΡΠΑΤΩ ΜΕΣ ΤΟΝ ΥΠΝΟ ΣΟΥ....

Μια φορα κι εναν καιρο ηταν ενα αγορι που περπατουσε διπλα μου...
μου εδινε κρυφα φιλια κατω απο μαρκιζες...
κατω απο γεματα φεγγαρια που πραγματοποιουσαν ευχες...
με σ'αγαπω μοναδικα και μαγικα...
καθε φορα εγω προσπαθουσα να φυγω γιατι την ανθρωπινη αγαπη
μια νεραιδα δεν μπορει να την αντεξει....
η ανθρωπινη αγαπη εχει πολυ πονο μεσα της...
στη χωρα του ποτε δεν υπαρχει πονος...ουτε εμποδια...μονο αγαπη
και αυτη απο μονη της ειναι αρκετη...
ομως πολυ το αγαπουσα αυτο το αγορι και εμενα εκει...
ετσι αποφασισα να τον φερω λιγο στον δικο μου κοσμο...
του φορεσα ενα μαγικο δαχτυλιδι...
αφου το μελετησα με την αγαπη του νεραιδοκοσμου...
το ποτισα με τα δακρυα των αποχωρισμων μας...
και του εδωσα την μαγικη ιδιοτητα καθε φορα που θα το φοραει
και θα το πιανει στα χερια του να βρισκομαι κοντα του...
να τον τυλιγω με τις ανασες μου...
να του δινω οτι του λειπει...
μου εδωσε κι εκεινος ενα με τη σειρα του...
και καθε φορα που το αγγιζω ειναι διπλα μου και με αγκαλιαζει...
μου λεει πως ολα ειναι καλα...
πως θα ερθει η ωρα παλι και για μας...
κι εγω χαμογελω και αποκοιμιεμαι...
περπατω μαζι του διπλα διπλα στα ονειρα μας και μου κραταει το χερι...
κανουμε βολτες διπλα στη θαλασσα και μου λεει σ'αγαπω...
σκυβει και με φιλαει και γεμιζω απειρες πεταλουδες...
η ευχη μου πραγματοποιηθηκε...
οσο για την ερωτηση σου που με ξυπνησε αποτομα ενα πρωι...
και ταραξε τα ονειρα μου...
ναι...η απαντηση ειναι ναι...
ακομα ειμαι εδω και σε περιμενω...

κι ομως να περπατω μες τον υπνο σου εγω...
και μου δινεις φιλια στα ονειρα σου ξανα...
και σε παιρνω αγκαλια,με τα ματια κλειστα....
πως γενναει στο σκοταδι η λυπη...χαρα...