ωραια καμια αληθεια δεν θα πω και αποψε...μονο ενα ακομα παραμυθι...
ενα παραμυθι για σενα που σου το χρωσταω...
για τα χειλη σου που σχεδον ποτε δεν λενε αυτο που προσταζει η καρδια σου...
για τις αμυνες που ακομα κρατας για το προσωπο μου κι ας περασε καιρος...
για τα χερια σου που με αγγιξαν και ακομα εχω σημαδια...
για τα ματια σου που παντα προδιδουν ενα κρυφο "σ'αγαπω"...
για ολες τις μικρες μας βολτες σε μια μικρη πολη...
για ολες τις φορες που δεν μπορουσα να πω κατι παραπανω...
για ολα τα "πρεπει"που μου εμαθες να ακολουθω ενω καθολου δεν ηθελα...
για ολα τα ονειρα που εκανα μαζι σου και ποτε δεν θα βγουν αληθινα...
για ολα τα ονειρα που εκανα εν αγνοια σου....
και για τα δικα σου ονειρα που δεν τολμησες ποτε να πεις...
για καθε αποχαιρετισμο μας συνηθως σε καποια πλατεια...
χωρις δακρυα παντα για να μην γινεται πιο δυσκολος...
για την φιγουρα σου που απομακρυνεται ωσπου δεν την βλεπω πια...
για την φιγουρα που μενει πισω μισοαδεια πια αφου εφυγες εσυ αλλη μια φορα...
για την ιδια φιγουρα που παντα μενει να περιμενει αλλη μια φορα μεχρι να ξαναρθεις...
μαλλον σημερα λεω ενα παραμυθι που δεν εχει τελος...
κι αν εχει δεν το ξερω ακομα να σας το πω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου