Ο ΜΠΑΜΠΟΥΛΑΣ ΜΟΥ...

στεκομαι στην ακρη του κρεβατιου μου...
σκεπαζομαι με το σεντονι και λεω προσευχες...
προσπαθω να διωξω τον "μπαμπουλα" μου...
εκεινον που με τρομαζει καθε βραδυ...
εκεινον που εισβαλει στο μυαλο μου...
και το γεμιζει σαπιες σκεψεις...
εκεινον που βαζει φραγμο στα ονειρα...
και αφηνει ανοιχτη την πορτα στους εφιαλτες...
καπου διαβασα πως αν βρω το ονομα του και το πω δυνατα
θα εξαφανιστει...
καθε νυχτα φωναζα και αλλο ονομα...
εκεινος εκει...γελουσε και μου τραβουσε λιγο το σεντονι...
διασκεδαζε στη προσπαθεια μου να τον διωξω...
ωσπου ενα βραδυ καταφερε να μου τραβηξει ολο το σεντονι...
εβγαλα μια κραυγη στο αντικρυσμα του ειδωλου μου...
εκεινος ειπε το ονομα μου...
κι εγω οπως προσταζει ο μυθος...εξαφανιστηκα...