ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ...

κουραστηκα να τρεχω με αγωνια σε εναν μονοδρομο...
κουραστηκα σε αυτον τον αγωνα να ανταγωνιζομαι μονο εμενα...
κουραστηκα να προσκαλω ολους τους αγαπημενους..και αυτοι να μην ερχοντε...
κουραστηκα να πιστευω στα λογια τους...
κουραστηκα να τους ανοιγω την καρδια μου...
κουραστηκα να πιστευω στα σ'αγαπω τους...
κουραστηκα να μοιραζομαι...
με κουρασε η αδιαφορια του κοσμου...
με κουρασε η ψευτια των ανθρωπων...
σιχαθηκα το βολεμα τους...
θυμωσα με ολα αυτα που δεν αξιζα να ακουσω...
θυμωσα με ολα αυτα που αξιζα και δεν τα ακουσα...
βαρεθηκα μετα απο καθε μου ηδονη να ακολουθει το κλαμμα...
απογοητευτηκα που τα ονειρα μου πια δεν μου δειχνουν σημαδια...
που γιναν μονιμοι εφιαλτες...
τρεμω τα οποια οραματα μου γιατι μου χαμογελαει πισω τους ο φοβος...
κουραστηκα ηδη απο το τωρινο που περασμα σε αυτο τον κοσμο...
ενωσε ολα τα κοματια μου σε προκαλω...
θα στα δειξω εγω δεν θα κουραστεις να ψαχνεις...
μα και παλι παμε στοιχημα οτι θες...στο τελος θα με κοιτας με απορια...
ποσο πολυπλοκη μπορει να ειναι μια καρδια που τα δινει ολα...;
ποσο δυσκολο μπορει να ειναι να την αφηνεις να σ'αγαπα...;
ποσο κουραζει αληθεια η αγαπη...;
ποσο μας βολευει να μας αγαπανε οταν το θελουμε...;
ποσο μας βολευει επειτα να μας αφηνουν στην ησυχια μας...;
ποσο δυσκολο ειναι να ειμαστε αληθινοι στην αγαπη...;
αναπολω...φτιαχνω παραμυθια...αλλαζω την ιστορια...
ειναι δικα μου παραμυθια κανω οτι θελω...
κανω ονειρα με ανοιχτα τα ματια...με κλειστα βλεπω εφιαλτες...
στιγμες..στιγμες..να γυριζα πισω...
στιγμες..στιγμες..να αλλαζα τα παντα...
στιγμες..στιγμες..να ειχα πισω το ραβδακι μου...
ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ ΝΑ ΝΟΣΤΑΛΓΩ...