Παραμυθια πουλω...: ΤΙ ΝΑ ΘΥΜΗΘΩ...

Κυριακή 29 Ιουνίου 2008

ΤΙ ΝΑ ΘΥΜΗΘΩ...

το αποψινο παραμυθι εχει τετοια γευση...γλυκοπικρη μαλλον ειναι...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Ηξερες να δινεσαι αγαπη μου...δινοσουνα ολακερη και δεν κραταγες για τον εαυτο σου...
παρα μονο την εγνοια αν ειχες ολακερη δοθει...

ολα μπορουσανε να γινουνε στον κοσμο αγαπη μου...
τοτε που μου χαμογελουσες...

γιατι πριν μπεις ακομα στη ζωη μου...
ειχες πολυ ζησει μεσα στα ονειρα μου...

στην πιο μικρη στιγμη μαζι σου...
εζησα ολη τη ζωη...

θα ξαναβρεθουμε μια μερα...
και τοτε...
ολα τα βραδια και ολα τα τραγουδια
θα 'ναι δικα μας...

Τασος Λειβαδιτης

Ποσες φορες αληθεια συναρμολογησες τη διαμελισμενη σου ψυχη...;
Σαμπως θυμασαι...;
Ποσες νυχτες τρυπησες,για να βγεις στο φως...;
Ποση βροχη καταπιες...;
Ποσους ανεμους εκρυψες στην αγκαλια σου...;
Τωρα μου γραφεις..."Ειμαι καλα.Βρηκα μια θεση στη ζωη.Μπορει προσωρινα.Αλλα να ξερεις ειναι θεωρειο!
Επιτελους μου χαριστηκε Ο Θεος"
Αμ,δε στη χαρισε Ο Θεος τη θεση,ματια μου.
Στην πουλησε.Και μαλιστα,πανακριβα!

Αλκυονη Παπαδακη

Εχω μπει σε πολλα παραμυθια...
κι ενω ηξερα το τελος του παραμυθιου
προσπαθουσα να το παραποιησω...
ενω ηξερα...πως δεν μπορω...
καθομουν μεσα στη γυαλινη σφαιρα του παραμυθιου...
νομιζα πως δεν μπορουσαν να με δουν απεξω...
αλλα εκανα λαθος...
δεν μπορουσα να δω εγω εξω...
οι αλλοι με εβλεπαν καθαρα...

Η αληθεια μετραει για οσο την αντεχεις...
γι' αυτο τις ερωτησεις που θα κανεις να προσεχεις...

Μετραει η αληθεια για οσο την αντεχω...
γι'αυτο τις ερωτησεις που θα κανω θα προσεχω...

"Το αγορι που κρυφτηκε σε ενα γυαλινο παραμυθι"

...

Νεραϊδένια μου κόρη
Σε ποιες αλήθειες χάνεσαι, παιδάκι πράμα;
Ποιες νύχτες ανεμόδαρτες σε στοιχειώνουν, τζάνεμ;
Νωρίς ειν’ ακόμα!
Νωρίς,
Γι’ αλήθειες, κοφτερές λεπίδες
Για ξεσκισμένα κουρέλια ψυχές,
Για ματοβαμμένα ουρλιαχτά κι απελπισμένες θύμισες.
Καρδιά μου εσύ, ολάνθιστη
Τι ξέρεις από θολωμένο νου σε εγρήγορση κι αγιασμό φαρμάκι
Λυτρωτικό βάλσαμο συντροφικού πόνου κι αγρύπνιας;
Νωρίς ειν’ ακόμα!
Οι νύχτες σου, νύχτες ζωής και ξόδεμα έρωτα θε να ‘ναι,
Ακούς;
Στη ζάλη της αγάπης πύρινη λαίλαπα να καις
Κι ανάσες γρήγορες, μισές
Με τα μικρούλικα «αχ!» παρθένας ηδονής στιγματισμένες.
Ακούς;
Κι οι αλήθειες και τα ψέματα κι η μέθη για νυστέρι
Ύστερα!
Ώρα όταν θα ‘ναι,
Ακούς;
Εδώ ψηλά, όπου φυσάν αέρηδες κι Απρίλης δε ζυγώνει…
Εδώ που, λιποτάχτες δέρνονται κι αποστάτες αναμετρόνται
Με ερινύες,
Ειμαρμένες
Ύβρεις
Νεμέσεις
Τίσεις.
Νωρίς ειν’ ακόμα, τζάνεμ!
Ύστερα,
Εδώ,……

Σταυρουλα

Κυριακή 29 Ιουνίου 2008

ΤΙ ΝΑ ΘΥΜΗΘΩ...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Παραμυθένια Ακούσματα

ΠΕΤΑΩ ΤΙΣ ΝΥΧΤΕΣ ΣΤΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ...

ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΑΣΗΜΟΚΟΥΤΟ..

Πληροφορίες

...

Όσοι δεν πήραν μέρος στο παραμύθι