ΤΙ ΝΑ ΘΥΜΗΘΩ...

το αποψινο παραμυθι εχει τετοια γευση...γλυκοπικρη μαλλον ειναι...

ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ...

Ενα κοριτσι που παραπονεθηκε οτι θα προτιμουσε να ηταν σε μια παραλια
και να λιαζοταν παρα στο σπιτι της να υπακουει σε εναν αντρα πολυ μεγαλυτερο της...
οι μεγαλυτεροι αντρες δεν σε καταλαβαινουν τελικα μου ειπε...
βιαστηκα...ειμαι μολις 22...
τι ομορφο το κοχυλακι στο λαιμο σου παρατηρησε...
ναι...της απαντησα και σκοτεινιασε για λιγο το βλεμμα μου...
πρεπει να φυγω μου ειπε..και εφυγε...
Μια γυναικα που ειδε την νεραιδα στο κορμι μου και θυμηθηκε και το δικο της ονειρο
για ενα σημαδι στο δικο της κορμι...
της το αναβαλλαν οι διαφοροι αντρες της ζωης της...
μεχρι που ο ιδανικος φοβος ενος ιδανικου αντρα εσβησε μια για παντα την επιθυμια της...
οι θυμησες σκοτεινιασαν το προσωπο της και εφυγε λυπημενη...
Ενας μικρος που ετρεξε με λαχταρα στην αγκαλια μου και μου εσκασε ενα σοκολατενιο φιλι...
εισαι δικια μου μου ειπε...
φυσικα του απαντησα...
σιγα που θα του χαλουσα το παραμυθι του...
χαμογελασε ευτυχισμενος που αν και πιο "μεγαλη" εγω...τελικα ειμασταν ιδιοι...
Ενας μεγαλης ηλικιας αντρας μου αποκαλυψε πως ο κοσμος ειναι πονηρος...
αλλα εκεινος θελει να δωσει αγαπη...
εσυ την δεχεσαι μικρη μου μου ειπε...φαινεται απο μακρια...
δυστηχως για σενα την δινεις κιολας....
μου αφησε την αγαπη του φτιαγμενη για μενα σ'ενα κουτι γλυκα και εφυγε
ευχαριστημενος που εδωσε αγαπη και καποιος την δεχτηκε...
Ενας νεοτερος αντρας με κοιταξε επεξεργαστικα...
εισαι εσυ;;; με ρωτησε...
σουφρωσα το προσωπο μου ετοιμη να αμυνθω...
με κοροιδευετε;;; απαντησα...
οχι οχι μη θυμωνεις...απλα καθε μερα μου φαινεσαι πως αλλαζεις...
μου χαμογελασε με κατεβασμενα ματια σαν να ζητουσε συγνωμη που με αναστατωσε...
λυπηθηκα που παρολιγο να του χαλασω το παραμυθι...
ειναι το πολλαπλο μου ειδωλο του απαντησα γυριζοντας του το μειδιαμα...
Τελευταια ηρθε μια πριγκιπισα...
ντυμενη στα ροζ με μεγαλα καστανα ματια...
με πλησιασε και μου ειπε το μυστικο της στο αυτι...
στο σπιτι του παππου και της γιαγιας εξω στον κηπο εχει πολλες νεραιδες...
καθε μεσημερι που αυτοι κοιμουντε εγω βγαινω εξω και παιζω μαζι τους...
κοιταχτηκαμε με το ιδιο συνωμοτικο βλεμμα...
το ξερω...της απαντησα...
το κανω κι εγω ακομα οταν παω στο σπιτι του παππου και της γιαγιας...
ακομα εκει ειναι εκεινες...

ΤΡΑΓΟΥΔΟΠΑΡΑΜΥΘΙΑ....

...ωραια παραμυθια αφιερωμενα σε αυτους που τα πιστευουν ακομα....

Ο ΜΠΑΜΠΟΥΛΑΣ ΜΟΥ...

στεκομαι στην ακρη του κρεβατιου μου...
σκεπαζομαι με το σεντονι και λεω προσευχες...
προσπαθω να διωξω τον "μπαμπουλα" μου...
εκεινον που με τρομαζει καθε βραδυ...
εκεινον που εισβαλει στο μυαλο μου...
και το γεμιζει σαπιες σκεψεις...
εκεινον που βαζει φραγμο στα ονειρα...
και αφηνει ανοιχτη την πορτα στους εφιαλτες...
καπου διαβασα πως αν βρω το ονομα του και το πω δυνατα
θα εξαφανιστει...
καθε νυχτα φωναζα και αλλο ονομα...
εκεινος εκει...γελουσε και μου τραβουσε λιγο το σεντονι...
διασκεδαζε στη προσπαθεια μου να τον διωξω...
ωσπου ενα βραδυ καταφερε να μου τραβηξει ολο το σεντονι...
εβγαλα μια κραυγη στο αντικρυσμα του ειδωλου μου...
εκεινος ειπε το ονομα μου...
κι εγω οπως προσταζει ο μυθος...εξαφανιστηκα...

ΠΟΣΟ ΘΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΣ...;;;

51 χρονια...9 μηνες..4 μερες...
εσυ ποσο θα περιμενες για τον ερωτα της ζωης σου...;;;

"ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ"

Τα νεανικα ζευγαρια,οταν βρισκοντε στη νιοτη
ορκο δινουνε "για παντα" στην αγαπη τους την πρωτη...
θα μου πειτε το "για παντα" ειναι λεξη πλανερη
απ'τις ψευτικες εκεινες που κανενας δεν τηρει...

Κι ομως γνωρισα μια νεα που ειχε καποτε ορκιστει
το "για παντα" σ'εναν νεο κι εμεινε σ'αυτο πιστη...
την παρατησε ο νεος,ομως αυτη δεν ξεχνουσε
το "για παντα" που σαν χτυπος στην καρδουλα της χτυπουσε...

Δεκα χρονια ειχαν περασει,καποια μερα,καποιο δειλι
μια μικρη χαρα σαν πρωτα αστραψε στα ωχρα της χειλη...

Περασαν δεκαδες χρονια που την ειδαμε μοναχη
να χαμογελα σαν πρωτα κι απορουσαμε τι να 'χει
τι συμβαινει τη ρωταμε κι εχεις σημερα χαρα;
σαν σημερα μας λεει τον πρωτοειδα μια βραδια...

Ελεγε συντετριμμενη,καθισμενη στην βεραντα...
κι απο τοτε η καρδουλα της σταματησε "ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ"

ξεθαμενο απο πολυ παλια τετραδια πριν καμια δεκαρια χρονια...
παντα επικαιρο ωστοσο...

ΑΚΟΜΑ Σ'ΑΓΑΠΩ...

"....τωρα που γρηγορα νυχτωνει,σαν παραμυθι θα στο πω...
οτι αγαπας δεν τελειωνει..κι εγω ακομα σ'αγαπω..."

Μιλτος Πασχαλιδης

ΣΟΥ ΜΙΛΟΥΣΑ...

Μιλουσα για μαγεια...
μαγικες στιγμες γεματες αρωματα...
λογια κρυφα να τ'ακουει μονο η νυχτα...
χαδια ποθητα κι ονειρεμενα...
μιλουσα για συναντησεις και οχι συμπτωσεις...
μιλουσα για φανταστικα ταξιδια μακρια απο καθε απαγορευση...
μιλουσα για αυτονοητα ανεκλπηρωτα...
μιλουσα για αιωνια αγαπη...
αγαπη που δεν τρομαζει στον φοβο,τον χρονο,την αποσταση...
μιλουσα για προηγουμενες ζωες και για επομενες...
μιλουσα για θαλασσες..αστερια..ανεμους..
και για νυχτες..μιλουσα πολυ για νυχτες...
για τις νυχτες μου μακρια απο σενα...
για τις νυχτες που περιμενα να κοιμηθουν οι ανθρωποι...
να φορεσω τα φτερα μου και να ερθω...
να πεταξω μονο για να δω ενα χαμογελο ακουμπωντας τα χειλη μου στα δικα σου...
να κλεψω αλλη μια στιγμη...
μιλουσα...αλλα δεν ξερω πια αν με ακουγες η' ειχες αποκοιμηθει...

ΟΙ ΝΥΧΤΕΣ ΜΟΥ ΜΑΚΡΙΑ ΣΟΥ...

Αν πεταξω τα κλειδια,αυτες οι πορτες θα μεινουν κλειστες για παντα...
Ισως να μην ειναι δυσκολο να περασεις στην απεναντι πλευρα...
μαλλον εξαρταται απο το ποιος σε περιμενει εκει...

ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ ΜΕ ΠΑΡΕΑ....

-θα ειμαι καπου εκει κοντα...
-που;ψαχνω...δεν σε βλεπω...
-εισαι τα παντα μου...
-αληθεια;με κανεις τοσο ευτυχισμενη...
-σ'αγαπω...
-κι εγω σ'αγαπω πολυ πολυ πολυ...
-σ'αγαπω...
-ποσο;
-τοοοοοσο πολυ και μετα κι αλλο τοσο...
-μη με αφησεις...
-ποτε...
ποτε ποτε;
-ποτε σου λεω...
-θα ειμαι εδω να σε περιμενω παντα...
-παντα;
-παντα καρδια μου...
-θα ερχεσαι;
παντα...
-αχ η καρδια μου χτυπαει τοσο δυνατα..να πιασε να δεις...
-η καρδια μου ειναι δικια σου...
-η καρδια μου ειναι μιση χωρις εσενα...
-βολτιτσα;
-που;
-παραλια...εχει γεματο φεγγαρι...παμε για ευχη...
-η ευχη μου εισαι εσυ...
-και η δικια μου εσυ...
-αρα εχουμε οτι θελουμε ε;
-ναι...
-αγκαλιτσα;
-ανοιχτη...
-χαδακια;
-οσα θες...
-θελω εσενα παντα και παντου...
-παμε ταξιδακι;
-βαλε φαντασια και παμε οπου θες...
-τωρα πρεπει να φυγω...
-μη φυγεις...σε παρακαλω...
-θα ερχομαι...
-θα κλαιω μεχρι να ξαναρθεις...
-θα εχει παρεα η βροχη...
-κι ο ηλιος;εκεινος ποτε θα εχει παρεα;
-μα οταν θα ερχομαι...
-υπομονη...
-την μισω αυτη τη λεξη...
-εχεις δικιο θα βρουμε μια καινουργια...
-φευγω τωρα...
-να ερθω μαζι;
-μην το κανεις πιο δυσκολο...
-σ'αγαπω..μ'αγαπας;
-σ'αγαπω....
-πεφτεις;
-πεφτω...
-σ'ακολουθω...

ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΑΛΛΙΩΤΙΚΟ...

μεσα σε χρονια δανεικα,απροσμενα και ξενα...
μες τα ποταμια τα θολα που ζω σαν σμερνα...
μες την ανασα του βορια,σε συμπαντα ηττημενα...
θα σιγοκαινε σαν φωτια..
Η ΑΓΑΠΗ...ΚΑΙ...Η ΛΗΣΜΟΝΙΑ...
θα χουν τα ματια μου σκουρια,θα ζω χωρις εσενα...
θα με χλευαζουν τα παιδια,θα πιω απ'τη μαυρη στερνα...
μες των μηρων σου τη δροσια πως ξαποστενα τρυφερα...
τα χερια μου δυο ελαφια κουρασμενα...
κι εγω που δεν μπορω πια να ξεχασω το ονομα του...
να τριγυρνω εδω κι εκει ψαχνοντας τ'αρωμα του...
στον κηπο της Γεσθημανη να ξαγρυπνω διχως φωνη...
σαν λυπημενο φαντασμα στον ταφο της αγαπης...

ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ

ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ...

κουραστηκα να τρεχω με αγωνια σε εναν μονοδρομο...
κουραστηκα σε αυτον τον αγωνα να ανταγωνιζομαι μονο εμενα...
κουραστηκα να προσκαλω ολους τους αγαπημενους..και αυτοι να μην ερχοντε...
κουραστηκα να πιστευω στα λογια τους...
κουραστηκα να τους ανοιγω την καρδια μου...
κουραστηκα να πιστευω στα σ'αγαπω τους...
κουραστηκα να μοιραζομαι...
με κουρασε η αδιαφορια του κοσμου...
με κουρασε η ψευτια των ανθρωπων...
σιχαθηκα το βολεμα τους...
θυμωσα με ολα αυτα που δεν αξιζα να ακουσω...
θυμωσα με ολα αυτα που αξιζα και δεν τα ακουσα...
βαρεθηκα μετα απο καθε μου ηδονη να ακολουθει το κλαμμα...
απογοητευτηκα που τα ονειρα μου πια δεν μου δειχνουν σημαδια...
που γιναν μονιμοι εφιαλτες...
τρεμω τα οποια οραματα μου γιατι μου χαμογελαει πισω τους ο φοβος...
κουραστηκα ηδη απο το τωρινο που περασμα σε αυτο τον κοσμο...
ενωσε ολα τα κοματια μου σε προκαλω...
θα στα δειξω εγω δεν θα κουραστεις να ψαχνεις...
μα και παλι παμε στοιχημα οτι θες...στο τελος θα με κοιτας με απορια...
ποσο πολυπλοκη μπορει να ειναι μια καρδια που τα δινει ολα...;
ποσο δυσκολο μπορει να ειναι να την αφηνεις να σ'αγαπα...;
ποσο κουραζει αληθεια η αγαπη...;
ποσο μας βολευει να μας αγαπανε οταν το θελουμε...;
ποσο μας βολευει επειτα να μας αφηνουν στην ησυχια μας...;
ποσο δυσκολο ειναι να ειμαστε αληθινοι στην αγαπη...;
αναπολω...φτιαχνω παραμυθια...αλλαζω την ιστορια...
ειναι δικα μου παραμυθια κανω οτι θελω...
κανω ονειρα με ανοιχτα τα ματια...με κλειστα βλεπω εφιαλτες...
στιγμες..στιγμες..να γυριζα πισω...
στιγμες..στιγμες..να αλλαζα τα παντα...
στιγμες..στιγμες..να ειχα πισω το ραβδακι μου...
ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ ΝΑ ΝΟΣΤΑΛΓΩ...

Ο ΟΡΦΕΑΣ ΚΑΙ Η ΕΥΡΥΔΙΚΗ...

την Ευρυδικη αγαπησε ο Ορφεας και απο την Ευρυδικη αγαπηθηκε υπερ παντα θνητων...
ενω η φυση ετοιμαζε την ταιριαστη τους ενωση,ενα φιδακι πηρε τη νυμφη με δαγκωμα...
και την εστειλε στον αδη...
για τον Ορφεα ηταν το τελος του κοσμου που εγνωριζε...
την αγαπη πως να γυρισεις πισω στο φως...;
Ο Ορφεας δρομο παιρνει,δρομο αφηνει και φτανει με οπλο μοναδικο τη λυρα του
στον υπογειο αδη...
οι ψυχες ανακουφιστηκαν απο την ουρανια μουσικη...
η Περσεφονη,η πικραμενη θεα λυγισε απο τον ερωτα...
και επετρεψε στον Ορφεα να γυρισει στο φως με την αγαπημενη του...
αλλα ο ορος που εθεσε ηταν...η Ευριδικη επρεπε να βλεπει την πλατη του καλου της...
ωσπου να ανεβει στο φως..οχι το προσωπο του...
τοτε στην εξοδο κοντα,ο Ορφεας λυγισε και εστρεψε να δει την σκια που τον ακολουθουσε...
ευθυς η Ευρυδικη εγινε αυτο που παντοτε ηταν...ανεγνωριστη και αορατη...

ο ορφεας στον αδη..

ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΣΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ...

την βλεπω...πελωρια γυναικα με ολες τις χαρες και τις δυναμεις
να στεκει επανω μου...
εγω τοσο μικρη μπροστα της...αδυναμη μπροστα στη δυναμη της...
κραταει ενα δρεπανι και καθε τοσο μου κοβει και απο κατι...
μια χαρα..μια στιγμη..ενα χερι..ενα ποδι..ενα φτερο..μετα και τα δυο...
πεφτω κατω μες τα αιματα...
την παρακαλω...με λυπαται...μου τα ξαναδινει πισω
της χαμογελω...της λεω χιλια ευχαριστω...
εκεινη ομως παιζει μαζι μου...ξαναπαιρνει πισω οτι μου εδωσε...
τωρα κραταει ενα τεραστιο σφυρι και με χτυπαει...
τα γονατα λυγιζουν...πεφτω παλι...συνεχιζω να της χαμογελω...
τιποτα...
αποφασιζω να παλεψω μαζι της...
μαζευω τις δυναμεις μου και σηκωνομαι...στεκομαι μπροστα της και ειμαι ετοιμη...
γελαει δυνατα και ειρωνικα...
με χτυπαει ξανα και ξανα και ξανα...
με χωνει σχεδον ολοκληρη κατω απο τη γη...
της δινω ενα τελευταιο χαμογελο αγαπης και παρακλησης....
τα ματια της ψυχρα...δεν με κοιταει καν...
μου δινει ενα τελευταιο χτυπημα μα αφηνει τα χερια μου εξω απο το χωμα...
τα απλωνω οσο μπορω προς το μερος της...μα δεν τη βλεπω ουτε την ακουω πια...
δεν ξερω αν ειναι καν εκει εξω...
φανταζομαι ομως οτι στεκει πελωρια με ολες τις χαρες
πανω απο τον ταφο που μου εφτιαξε και γελαει δυνατα και ειρωνικα με τα ψυχρα της ματια...
αυτο ειναι ενα γραμμα σε εκεινη που πασχιζουμε να κρατησουμε...
σε εκεινη που κλαιμε οταν την πρωτοαντικρυσουμε...
σε εκεινη που της χαμογελαμε οταν μας δινει ομορφιες...
σε εκεινη που βριζουμε οταν μας τις παιρνει πισω...
σε εκεινη που ειναι αδικη...
σε εκεινη που ειναι ωραια...
σε εκεινη που παντα της χαμογελουσα κι αυτη παντα μου επαιρνε οτι αγαπουσα...
σε εκεινη που αποφασισε να με θαψει με ενα χαμογελο για να χω να θυμαμαι...
αμα δειτε τα χερια μου μη προσπαθησετε να με τραβηξετε...

Σ'ΑΓΑΠΩ..Σ'ΑΓΑΠΩ..Μ'ΑΚΟΥΣ;

στα νερα ενα ενα,μ'ακους;
τα πικρα μου βοτσαλα μετρω,μ'ακους;
κι ειναι ο χρονος μια μεγαλη εκκλησια,μ'ακους;
οπου καποτε οι φιγουρες Των Αγιων
βγαζουν δακρυ αληθινο,μ'ακους;
οι καμπανες ανοιγουν αψηλα,μ'ακους;
ενα περασμα βαθυ να περασω...
περιμενουν οι αγγελοι με κερια και ψαλμους...
πουθενα δεν παω,μ'ακους;
η' κανεις η' κι οι δυο μαζι,μ'ακους;
απο μονο το θελημα της αγαπης,μ'ακους;
ανεβασαμε ολοκληρο νησι,μ'ακους;
με σπηλιες και με καβους κι ανθισμενους γκρεμους...
ακου..ακου..
ποιος μιλει στα νερα και ποιος κλαιει-ακους;
ποιος γυρευει τον αλλο,ποιος φωναζει-ακους;
ειμαι εγω που φωναζω κι ειμαι εγω που κλαιω,μ'ακους;
Σ'ΑΓΑΠΩ..Σ'ΑΓΑΠΩ...Μ'ΑΚΟΥΣ;

το μονογραμμα
οδυσσεας ελυτης

ΦΤΙΑΧΝΩ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ...

φτιαχνω τα παραμυθια μου και τα πουλαω οσο οσο...
πουλαω τον πονο...
πουλαω την χαρα...
πουλαω στιγμες...
πουλαω ομορφιες...
μερη μακρινα και ονειρεμενα...
μαγικα χαλια και βασιλοπουλες που περιμενουν τον πριγκηπα τους...
μαγισσες πονεμενες που κανουν ξορκια αγαπης με δακρυα...
πριγκηπες που πολεμανε τους δρακους για να σωσουν την αγαπη τους...
ξωτικα που γερασανε...
νεραιδες που λυπηθηκανε πολυ και γινανε λουλουδια...
κι εγω ακομα ψαχνω το ζησανε αυτοι καλα κι εμεις καλυτερα στο δικο μου παραμυθι....

ΠΑΡΑΜΥΘΑΚΙ ΜΟΥ....

θυμαμαι εκεινον...
εκεινο τον καιρο που το φθινοπωρο της ζωης μου μεταμορφωθηκε σε ανοιξη και παλι...
θα μεινω καθισμενη πλαι σου οσα θα εισαι εδω...
αν κοιμηθεις θα πλαγιασω μπροστα στην πορτα σου...
αν φυγεις μακρια θα ακολουθησω τα βηματα σου...
ωσπου να μου πεις φυγε...
και τοτε θα φυγω...
ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΨΩ ΝΑ Σ'ΑΓΑΠΩ ΩΣ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΟΥ ΜΕΡΑ...

Στις οχθες του ποταμου πιεδρα καθισα και εκλαψα...

ΠΑΕΙ ΚΑΙ ΠΙΟ ΚΑΤΩ....

Και ηταν και αυτο το ξαφνικο μαντατο που ξεπηδησε μεσα απο το μεσημεριανο μου οραμα...
και σαν εφτασε η νυχτα πηρε σαρκα και οστα...
ζωντανεψε και ξυπνησε τον φιλο μου τον πονο...
εμεινα να κοιταζω με απορια αλλη μια φορα...
ακινητη και ανικανη να αντιδρασω...
και εκει που λες δεν παει παρακατω ολο και κατι σε διαψευδει...
εχει πολυ παρακατω και εβαλα στοχο φαινεται να πιασω πατο...
οσο για σενα που κρατας τα μεσα μου δικα σου...
να σαι καλα...γιατι αν με την τοση αγαπη σου δεν μου φτιαχνες λιγο πονο...
δεν θα ειχα λεξεις εγω να ξεπηδαν απο το κεφαλι μου...
και να χαριζουν ηδονη στις αδειες μου σελιδες...

ΤΟ ΠΙΟ ΩΡΑΙΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ...

"...για μενα εισαι ως τωρα μοναχα ενα αγορακι,ιδιο και απαραλαχτο με εκατο χιλιαδες αλλα αγορακια.
και δεν σε εχω αναγκη.ουτε κι εσυ με εχεις αναγκη...Για σενα δεν ειμαι παρα μια αλεπου,ιδια με αλλες εκατο χιλιαδες αλεπουδες.Αν ομως με εξημερωσεις...θα εχουμε αναγκη ο ενας τον αλλο...Θα εισαι για μενα μοναδικος στον κοσμο...Θα ειμαι για σενα μοναδικη στον κοσμο...
Αρχιζω να καταλαβαινω ειπε ο μικρος πριγκηπας...υπαρχει καποιο λουλουδι..νομιζω με εχει εξημερωσει...
..δεν μαθαινεις παρα τα πραγματα που εξημερωνεις...
Θα ηταν καλυτερα να ερχεσαι παντα την ιδια ωρα ειπε η αλεπου...
αν ερχεσαι ας πουμε στις τεσσερις το απογευμα,απο τις τρεις θα αρχιζω να ειμαι ευτυχισμενη...Οσο θα περναει η ωρα,τοσο θα νιωθω ευτυχισμενη...Στις τεσσερις πια,θα πηγαινοερχομαι και θα ανησυχω...Θα ανακαλυψω την αξια της ευτυχιας!!!Αν ομως ερχεσαι οποτε να 'ναι,ποτε δεν θα ξερω ποτε ακριβως να σου 'χω ανοιξει την καρδια μου...
Ετσι ο μικρος πριγκηπας εξημερωσε την αλεπου..και οταν πλησιασε η ωρα που θα εφευγε...
αχ,ειπε η αλεπου..θα κλαψω...
εσυ φταις... ειπε ο μικρος πριγκηπας. εγω δεν ηθελα το κακο σου.εσυ ομως ηθελες να σε εξημερωσω...
κινδυνευεις να κλαψεις λιγακι οταν αφηνεσαι να σε εξημερωσουν...
γεια σου του ειπε η αλεπου και ακου το μυστικο μου...
μονο με την καρδια βλεπεις καλα...η ουσια δεν φαινεται με τα ματια...
οι ανθρωποι εχουν ξεχασει αυτην την αληθεια...εσυ ομως δεν πρεπει να την ξεχασεις...θα εισαι παντα υπεθυνος για εκεινα που εχεις εξημερωσει...!!!!

ο μικρος πριγκηπας

ΜΗ ΜΟΥ ΜΙΛΑΣ...

ΜΗ ΜΟΥ ΜΙΛΑΣ ΓΙΑ ΚΟΛΑΣΗ...ΤΗΝ ΕΧΩ ΖΗΖΕΙ ΟΛΗ...
ΜΗ ΜΟΥ ΜΙΛΑΣ ΓΙΑ ΟΥΡΑΝΟΥΣ..ΓΙΑ ΘΕΙΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ...
ΜΗ ΜΟΥ ΜΙΛΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΨΑΧΝΟΥΝΕ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ...
ΣΑΝ ΤΟΥΣ ΑΛΗΤΕΣ..ΤΟΥΣ ΣΟΦΟΥΣ..ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ ΑΠΟ ΝΟΜΟΥΣ...
ΜΗ ΜΟΥ ΜΙΛΑΣ ΓΙΑ ΤΙΠΟΤΑ..ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΩ...
ΜΕΣ ΤΑ ΕΡΕΙΠΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙΡΟΥ..ΖΩΗ ΠΑΩ ΝΑ ΧΤΙΣΩ...

Παυλος Σιδηροπουλος

ΣΕ ΕΝΑΝ ΑΓΓΕΛΟ...

Αυτο το σημερινο μου παραμυθι θα ειναι λιγο διαφορετικο...
θα μιλησω για ολους αυτους τους ανθρωπους που ειναι κρυμενοι καλα αναμεσα στους υπολοιπους που θελουν να λεγοντε ανθρωποι...αλλα δεν τους αξιζει ο χαρακτηρισμος...
για ολους αυτους λοιπον λεω οτι ειναι αγγελοι που μας εστειλε Ο Θεος,οποιος κι αν ειναι Ο Θεος σας...για να μας θυμιζουν οτι υπαρχει ακομα αγαπη και ελπιδα...
Αυτοι οι αγγελοι λοιπον ερχοντε στη ζωη μας την καταληλη στιγμη..οταν δεν αντεχουμε αλλο...οταν μιλαμε και κανεις δεν μας απαντα..οταν φωναζουμε και ολοι κλεινουν τα αυτια τους...οταν οι περισσοτεροι συμπονουν..αλλα εχουν και τα δικα τους μωρε...οταν φτασουμε στην υστατη στιγμη...τοτε ενας αγγελος ερχεται και σε αγκαλιαζει με τα φτερα του για να μπορεις να συνεχισεις...
αν τον αγνοησεις θα φυγει...
αν τον δεχτεις με αγαπη θα σου την ανταποδωσει δεκα φορες...
θα μεινει κοντα σου οσο τον χρειαζεσαι αλλα και να φυγει παντα καπου κοντα σου θα ειναι...
και οταν τον ξαναχρειαστεις απλα παλι καλεσε τον...
ποσοι περνανε καθε μερα διπλα μας να ξερατε...
ποσοι μας μιλανε κι εμεις απλα δεν ακουμε...
αλλοι τους εχετε μεσα στο σπιτι σας...
και αλλοι μεσα στην καρδια σας...
γνωρισα πολλους αγγελους..αλλοι ηρθαν και φυγαν και αλλοι εμειναν κοντα μου...
αλλοι ειναι μεσα στο σπιτι μου και αλλοι στην καρδια μου...
αυτο ομως το παραμυθι θα το αφιερωσω σε εναν αγγελο που ηρθε μετα απο πολυ κοπο και μου ειπε μερικα μυστικα...εναν αγγελο με πολυ αγαπη στην καρδια του...τοσο πολυ που ξεχειλιζει και φτανει για ολους...
δεν θα σας πω το ονομα του γιατι ειναι ενα απο τα μυστικα που πρεπει να κρατησω...
θα σας πω μονο οτι αν τον φωναξετε θα ερθει στη ΖΩΗ σας...
οι αγγελοι ειναι αναμεσα μας...κοιταξτε καλα γυρω σας...

ΑΝ...

Αν ξαναχορεψω με τα λευκα μου φορεματα ξυπολητη επανω στα κυματα...;
Αν στα χερια μου καθισουν ξανα γαλαζιες πεταλουδες...;
Αν φωλιασουν στα μαλλια μου ξανα τα χελιδονια με τον ερχομο καθε Ανοιξης...;
Αν τα αρωματα των λουλουδιων αρωματισουν το κορμι μου...;
Αν τα χρωματα ζωγραφισουν και παλι μεσα μου κατι ομορφο...;
Αν θα ξαναμιλησω με τα ελαφια και ολα τα ζωα του δασους...;
Αν θα ξανατραγουδησουμε μαζι με τον ανεμο τις νυχτες...;
Αν θα ξαναδω ποτε τα ματια του...;
Αν θα ξανανιωσω το αγγιγμα του...;
Αν θα ξανακοιμηθω σε μια αγκαλια ανακουφισμενη και ηρεμη...;
Δεν ξερω "αν" κατι απο ολα αυτα θα ξαναγινει...
κι αν γινει δεν ξερω αν θα μπορεσω να το καταλαβω πια...
Μακαριοι ολοι εσεις που ειστε διαφορετικοι απο εμενα...
ειναι μια απο εκεινες τις μερες που θα θελα να μουν εσεις...

Η ΑΠΟΨΙΝΗ ΝΥΧΤΑ...

αποψε η νυχτα ειναι ιδανικη...
υπαρχει το απαραιτητο σκοταδι που με τυλιγει...
φυσαει και ανακατευονται οι σκεψεις μου...
εβρεξε πριν απο λιγο και ξεπλυνα ακομα μια φορα τις αμαρτιες μου...
βρηκα κατι ξεχασμενες μωβ κορδελες και τυλιξα την ψυχη μου...
διπλα μου καθεται η μοναξια μου κι ετσι εχω και παρεα...
χορεψα εναν ερωτικο χορο με τον πονο μου...
ιδανικος και προθυμος καβαλιερος παντα...
εστειλα κατι ξεχασμενα μυνηματα με τα συννεφα...
μιλησα λιγο με αυτο το πουλι που καθε νυχτα την στηνει στο παραθυρο μου...
χαμογελασα στην σκεψη ενος μακρινου αγαπημενου...
και πριν το καταλαβω αρχισε να ξημερωνει...
ιδανικη αποψε η νυχτα...

ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ...

ειναι τα καλοκαιρια που δεν εχουν πια αρωματα...
τα τραγουδια που δεν παιζουν πια στο ραδιοφωνο μου...
η βροχη που συνεχιζει να πεφτει μονο πανω στην ομπρελα μου...
τα καινουργια μου ρουχα αφορετα στην ντουλαπα μου...
τα λουλουδια στο μπαλκονι μου που μαραθηκαν...
τα γραμματα μου που δεν βρηκαν παραληπτη...
τα γραμματα σου που κιτρινισαν...
τα μυνηματα που εμειναν αναπαντητα...
οι νυχτες που δεν με ακουσε κανεις...
οι φωτογραφιες που ξεθωριασαν...
τα χρωματα που αλλοιωθηκαν...
εσυ...που απλα δεν καταλαβες...
εγω...που δεν σου εξηγησα...
η ζωη που την ονειρευτηκαμε αλλιως...
η ιδια ζωη που τα φερνει αλλιως...
η ψυχη μου που διχαζεται...
η αγαπη μου που μοιραζεται...
τα ματια μου που δεν βλεπουν πια καθαρα...
τα χειλη μου που δεν λενε την αληθεια...
το μυαλο μου που αρχιζει να σαλευει...
το ειδωλο μου στον καθρεφτη που αλλαξε...
μονο αυτη η καρδια μου εμεινε η ιδια...που να την παρει...

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ...

Αποψε κανεις δεν μπορει να σε πεισει για καποια ουσια που αναπνεει δηθεν...
πισω απο τις μπαγιατικες εικονες...
δεξου τον πιο στεγνο υπνο...
κι ως το πρωι εγω θα σκαρφιστω χιλιες αλλοκοτες ιδεες...
στιχακια..γνωμικα..και μαγγανειες...
ΜΠΑΣ ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΣΕΙΣ ΝΑ ΣΤΑΘΕΙΣ ΞΑΝΑ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΣΟΥ!!!

απο την ποιητικη συλλογη του Γιαννη Αγγελακα

ΕΝΑ ΣΥΓΝΩΜΗ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ...

αυτη η σιγουρια ολων σας για την ταχα δυναμη μου...
θα σας εκπλήξει τελικα πολυ...
θα αναλωθειτε σε τυπικοτητες για το "πως" και το "γιατι"...
αφου δεν κανατε κανεναν κοπο να τα απαντησετε ποτε...
κι αφου εγω ουρλιαζα αλλα ειχατε κλειστα τα αυτια σας...
και αφου εγω κουνουσα τα χερια μου γιατι πνιγομουν...
αλλα εσεις νομιζατε οτι σας χαιρετουσα...
αφου τοσο πολυ απειχαμε μεταξυ μας τοτε...
και τωρα καμια απαντηση δεν θα παρετε στις τυπικες ερωτησεις σας...
αλλα εγω θα χαμογελαω ανακουφισμενη πια για την λυτρωση που τοσο αποζητουσα...
οσο για ολους εσας θα πω ενα ακομα συγνωμη...
που σας φορτωσα ακομα μερικα ερωτηματα στην τοσο αναπαντητη ζωη σας...
συγνωμη φιλοι μου...
αλλα εχετε την επιλογη να κανετε αυτο που ξερετε καλα και παντα κανατε...
απλα να μην ασχοληθειτε...

ΠΡΟΣΜΟΝΗ....

θυμαμαι ενα ανοιξιατικο απογευμα που αλλαξε ολη μου η ζωη...
μια συναντηση μετα απο τοσα πολλα χρονια...
δυο βλεμματα που βυθιστηκαν το ενα στο αλλο...
δυο ψυχες που ξαναχαιρετηθηκαν με τοση χαρα...
δυο στοματα που δεν σταματησαν να μιλαν...
ειχαν τοσα πολλα να αναπληρωσουν απο τον χαμενο χρονο...
θυμαμαι πως δεν μπορουσαν να κρατηθω μακρια σου οσες προσπαθειες κι αν εκανα...
με τραβουσε τοσο πολυ το παρελθον μας κι ας μη το θυμομουν...
θυμαμαι μετα μια νυχτα....το πρωτο σου σ'αγαπω μετα απο χρονια...
παρακαλουσα ποτε να μη ξημερωνε τουτο το βραδυ...
γιατι σε ειχα αγκαλια και η μερα που ερχοταν θα σε έπαιρνε και παλι μακρια μου...
κι εγω τωρα που σε συναντησα πως να σε αφησω ξανα να μου φυγεις...;;;
πως να σου πω οτι δεν θελω να ζησω χωρις εσενα διπλα μου...
πως να σου πω οτι με ματωνει ο καθε μας αποχωρισμος...
πως σε ονειρευομαι καθε που βραδιαζει...
πως κοιταζω το φεγγαρι και ελπιζω καπου εκει να το κοιταζεις κι εσυ συγχρονως...
κι ετσι να κανουμε πως ειμαστε αγκαλια...
πως να σου πω οτι καθε φορα ολο το μεσα μου ουρλιαζει.."μη φυγεις...μη μ'αφησεις παλι..."
αλλα τελικα μενω βουβη...
πως θελω να τρεξω ξωπισω σου και να σου πω παρε με μαζι σου εστω...
αλλα μενω ακινητη...
πως θελω να ριξω ποταμια δακρυα για την φυγη σου...
αλλα δεν θελω να σε πονεσω...
κι ετσι μενω ανεκφραστη...
μονο καμια φορα κανω εκεινη την λυπημενη φατσουλα που σου αρεσει...
για να μου σκασεις ενα τελευταιο χαμογελο...
"....θα περιμενα ολη μου τη ζωη για σενα..."...ειπες...
"...μη με αφησεις ποτε να ζω χωρις εσενα..απλα δεν μπορω.."...ειπα...
μετα δεν μιλησαμε αλλο κι εγω δεν μπορεσα να κρατησω τα δακρυα μου αυτη τη φορα...
ευτυχως ειχες γυρισει ηδη την πλατη και δεν σε πονεσα...
"....θα σε περιμενω παντα...για παντα μ'ακους;..."
δεν ξερω αν με ακουσε κι ετσι εμεινα να περιμενω....
χωρις να ξερω αν θα ξαναρθει ποτε...

ΧΩΡΙΣ ΜΑΣΚΑ...

καθολου δεν σας μοιαζω...
δεν μπορεσα ποτε να μπω στην απιστευτη λογικη σας...
δεν μπορεσα να ακολουθησω τα οποια προγραμματα μου βαλατε...
δεν δεχτηκα την αδιαφορια σας σε καθε τι ανθρωπινο...
την απαθεια σας σε καθε τι διαφορετικο απο αυτο που ξερατε...
δεν φορεσα ποτε καμια μασκα...
οχι οτι δεν παρασυρθηκα κι εγω απο την χρυσοσκονη σας...
ουκ ολιγες φορες...απλα δεν μου χωρουσε καμια και αναγκαζομουν να ξαναφοραω
το πραγματικο μου προσωπο...
βεβαια μου ταιριαζε καλυτερα οπως και να το κανουμε...
δεν μπορεσα να μπω σε ρολους οσο και αν με γοητευε η υποκριτικη...
και δεν καταλαβα ποτε περα απο το θεατρο σαν τεχνη που μας χρησιμευουν αυτοι οι ρολοι...
χορεψα πολυ στις χαρες σας...και πεθαινα κι εγω με καθε σας πενθος...
με κανατε φιλη σας γιατι σας γοητευσα αθελα μου...
με ερωτευτηκατε γιατι....κι εγω εχω αναπαντητο αυτο το "γιατι"
γιατι αραγε...;;;
εν τελει ομως με διωξατε γιατι ημουν παρατερη στον θιασο σας...

Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΕΞΙΛΕΩΣΗ...

δωσε μου μια λεξη...μια οποιαδηποτε λεξη κι εγω θα σου την στολισω...
πες μου τον πονο σου,οποιος κι αν ειναι κι εγω θα σου τον απαλυνω...
αφησε σε μενα τον μαυρο σου πινακα και θα σου τον γεμισω λευκες κουκιδες...
ετσι η νυχτα σου θα εχει πλεον αστερια...
αυτο ξερω να κανω...
ισως και να ειναι ο σκοπος μου εδω...
ισως και να ειναι αυτοσκοπος...
μπορει..λεω μπορει να ψαχνω ενδομυχα την δικη μου εξιλεωση μεσα απο ολο αυτο...
εσυ παντως χαμενος δεν θα βγεις...
εγω παλι μπορει...
αλλα δεν βαριεσαι...στο κατω κατω πρεπει να εχω και κατι να κανω...

Ο ΛΥΚΟΣ ΜΟΥ...

ο λυκος μου κι εγω δεν χωραμε σε ενα παραμυθι...
εκεινος πρεπει ακομα να προκαλει φοβο σε καθε παιδακι που δεν τρωει...
εγω παλι πρεπει να συνεχισω να παραμυθιαζομαι...
δεν τον φοβηθηκα ποτε τον λυκο μου...παντα ηταν καλη συντροφια στους φοβους μου...
καθοταν απεναντι μου και με κοιτουσε με εκεινο το διαπεραστικο του βλεμμα...
του απλωνα τα χερια κι εκεινος ερχοταν κοντα και εγλυφε τις πληγες μου...
εχωνε το κεφαλι του στην αγκαλια μου σαν να αποζητουσε οσο κι εγω ενα χαδι...
μονο σε κατι γεματα φεγγαρια εκεινος ουρλιαζε...
κι εγω ματωνα ακομα περισσοτερο που πονουσε ο φιλος μου...
οχι δεν τον φοβηθηκα ποτε τον λυκο μου...
μονο πολυ τον αγαπησα....

ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΜΟΥ ΜΕΡΟΣ...

ειναι ομως κι εκεινο το μερος μου που ψαχνω απεγνωσμενα να βρω...
εκεινο το μαγικο μερος των ονειρων μου που δεν μπορω να δειξω σε κανεναν...
εκεινο που καταφευγω σε καθε μου αδιεξοδο...
και που τωρα δεν μπορω να βρω που ειναι...
εψαξα σε καθε γνωριμο καταφυγιο...σηκωσα πετρες..παραμερισα λουλουδια...
χτυπησα πορτες ξεχασμενες απο καιρο...φωναξα προσευχες...
ψιθυρισα ξορκια...παρακαλεσα...εκλαψα μες την απογνωση να αποδρασω...
σηκωσα χερια μπας και απλωθει καποιο κρυφο απο καπου να με μαζεψει...
μιλησα σε καθρεφτες και ζητησα να με περασουν απεναντι...καμια απαντηση...
κοιταξα κι εσενα οσο πιο γλυκα μπορουσα με ματια να φωναζουν για την θαλπωρη της αγκαλιας σου
αλλα εστρεψες το βλεμμα σου αλλου...
κουραστηκες κι εσυ απο αυτη μου την τρελλα πουθενα να μη στεριωνω και ολο να θελω να φευγω...
ε μα ματια μου σου το πα απο την αρχη δεν ειμαι εγω για εδω...κι αν ειμαι δεν μπορω να μενω σε κατι για πολυ...
σου το πα...κι εσυ συμφωνησες..μαγευτηκες απο τα λογια μου και τις γητειες μου...
τωρα γιατι αγνοεις την διαφορετικοτητα μου...γιατι δεν την αγαπας πια...;;;
και ακομα δεν μπορω να βρω το περασμα για το μαγικο μου μερος...
και πρεπει επειγοντως να αποδρασω....

ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΧΩΡΙΣ ΤΕΛΟΣ...

ωραια καμια αληθεια δεν θα πω και αποψε...μονο ενα ακομα παραμυθι...
ενα παραμυθι για σενα που σου το χρωσταω...
για τα χειλη σου που σχεδον ποτε δεν λενε αυτο που προσταζει η καρδια σου...
για τις αμυνες που ακομα κρατας για το προσωπο μου κι ας περασε καιρος...
για τα χερια σου που με αγγιξαν και ακομα εχω σημαδια...
για τα ματια σου που παντα προδιδουν ενα κρυφο "σ'αγαπω"...
για ολες τις μικρες μας βολτες σε μια μικρη πολη...
για ολες τις φορες που δεν μπορουσα να πω κατι παραπανω...
για ολα τα "πρεπει"που μου εμαθες να ακολουθω ενω καθολου δεν ηθελα...
για ολα τα ονειρα που εκανα μαζι σου και ποτε δεν θα βγουν αληθινα...
για ολα τα ονειρα που εκανα εν αγνοια σου....
και για τα δικα σου ονειρα που δεν τολμησες ποτε να πεις...
για καθε αποχαιρετισμο μας συνηθως σε καποια πλατεια...
χωρις δακρυα παντα για να μην γινεται πιο δυσκολος...
για την φιγουρα σου που απομακρυνεται ωσπου δεν την βλεπω πια...
για την φιγουρα που μενει πισω μισοαδεια πια αφου εφυγες εσυ αλλη μια φορα...
για την ιδια φιγουρα που παντα μενει να περιμενει αλλη μια φορα μεχρι να ξαναρθεις...
μαλλον σημερα λεω ενα παραμυθι που δεν εχει τελος...
κι αν εχει δεν το ξερω ακομα να σας το πω...

Η ΜΑΓΙΚΗ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Καθε μερα Ο Θεος μας δινει μαζι με τον ηλιο και μια στιγμη κατα την οποια ειναι δυνατο να αλλαξει το καθετι που μας κανει δυστηχισμενους.Καθε μερα προσποιουμαστε πως δεν αντιλαμβανομαστε οτι υπαρχει αυτη η στιγμη,κανουμε πως πιστευουμε οτι το σημερα ειναι ιδιο με το χτες και θα ειναι το ιδιο με το αυριο.
Αλλα το ον που δινει προσοχη στη μερα την οποια ζει ανακαλυπτει τη μαγικη στιγμη.μπορει να ειναι κρυμμενη στο λεπτο που βαζουμε,το πρωι,το κλειδι στην κλειδαρια...μεσα στη συντομη σιωπη που ακολουθει το βραδινο φαγητο,μεσα σε χιλιαδες πραγματα που μας φαινονται ολα ιδια.
Αλλα αυτη η στιγμη υπαρχει,μια στιγμη που ολη η δυναμη των αστρων περναει απο μεσα μας και μας επιτρεπει να κανουμε θαυματα.
Η ευτυχια ειναι καμια φορα ευλογια αλλα πιο συχνα ειναι μια κατακτηση.Η μαγικη στιγμη της ημερας μας βοηθαει να αλλαξουμε,μας σπρωχνει να φυγουμε σε κακα περασματα,αλλα αυτες ειναι μεταβατικες περιοδοι που δεν αφηνουν ιχνη.Κι αργοτερα θα μπορουμε να κοιταζουμε πισω με περηφανια και πιστη.
Δυστυχης αυτος που φοβαται να ριψοκινδυνευσει.Γιατι αυτος ισως δεν απογοητευετει ποτε,ισως δεν γνωρισει ποτε την πλανη,δεν θα υποφερει σαν αυτους που εχουν να κυνηγησουν καποιο ονειρο.
Οταν ομως θα κοιταξει πισω του(γιατι παντα κοιταμε πισω μας)θα ακουσει την καρδια του να του λεει:τι εκανες τα θαυματα που εσπειρε Ο Θεος στις μερες σου;τι εκανες τα ταλεντα που σου εμπιστευτηκε Ο Κυριος;
Τα εθαψες βαθια μεσα σε μια τρυπα γιατι φοβοσουν μην τα χασεις.Τοτε αυτο σου απεμεινε:η βεβαιοτητα πως εχασες τη ζωη σου...
Δυστυχης αυτος που ακουει τουτα τα λογια.Τοτε θα πιστεψει στα θαυματα,αλλα οι μαγικες στιγμες της υπαρξης θα εχουν περασει αμετακλητα..."

αποσπασμα απο το βιβλιο του παολο κοελιο "στις οχθες του ποταμου πιεδρα καθησα και εκλαψα"

ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΜΟΥ ΞΕΝΟΙ...

λοιπον μη σε ακουσω να παραπονιεσαι αλλη φορα για ολους αυτους που ταχα σε εκμεταλευτηκαν...
για ολους αυτους που δεν καταλαβαν ποτε ποια εισαι...
για ολους αυτους που δεν ηρθαν οταν περιμενες...
για ολους αυτους που δεν σταθηκαν διπλα σου οταν εσυ ηθελες...
για ολους αυτους που δεν ακουσαν το κλαμμα σου...
για ολους αυτους που τους εδωσες τα παντα...
για ολους αυτους που ταχα μου τωρα αποκαλεις κλεφτες κι εκμεταλευτες...
ποιους κλεφτες ματια μου...;;;
εσυ τους εδωσες τα κλειδια να μπαινοβγαινουν μεσα σου οποτε θελησουν...
δικοι σου καλεσμενοι ηταν....
δικοι σου εκλεκτοι ολοι χωρις καμια εξαιρεση...
τι φωναζεις τωρα οτι ειναι ξενοι...;;;

ΚΡΥΦΤΟ ΜΕ ΤΗ ΣΕΛΗΝΗ

Μου υποσχεθηκες ενα καλοκαιρινο βραδυ πριν χρονια,πως θα ερχεσαι να με συντροφευεις
καθε μου νυχτα μακρια απο τους υπολοιπους...
κι αποψε αποφασισες να παιξουμε κρυφτουλι με τα συννεφα...
αδικια ειναι ξερεις...στημενο το παιχνιδι σου...
ψαχνοντας την κρυψωνα σου,εχω το βλεμμα στραμενο ψηλα και δεν βλεπω που παταω...
ποδοπατησα πολλους αθωους για το αντικρυσμα της μορφης σου...
οχι,τα αστερια δεν ειναι δικαιολογια ουτε παρηγορια για να μη φανεις αποψε...
ξερεις οτι δεν μπορω να μοιραζω την αγαπη μου...
δεν κρατησες την υποσχεση σου αποψε...
ξημερωσε....