Ο ΛΥΚΟΣ ΜΟΥ...

ο λυκος μου κι εγω δεν χωραμε σε ενα παραμυθι...
εκεινος πρεπει ακομα να προκαλει φοβο σε καθε παιδακι που δεν τρωει...
εγω παλι πρεπει να συνεχισω να παραμυθιαζομαι...
δεν τον φοβηθηκα ποτε τον λυκο μου...παντα ηταν καλη συντροφια στους φοβους μου...
καθοταν απεναντι μου και με κοιτουσε με εκεινο το διαπεραστικο του βλεμμα...
του απλωνα τα χερια κι εκεινος ερχοταν κοντα και εγλυφε τις πληγες μου...
εχωνε το κεφαλι του στην αγκαλια μου σαν να αποζητουσε οσο κι εγω ενα χαδι...
μονο σε κατι γεματα φεγγαρια εκεινος ουρλιαζε...
κι εγω ματωνα ακομα περισσοτερο που πονουσε ο φιλος μου...
οχι δεν τον φοβηθηκα ποτε τον λυκο μου...
μονο πολυ τον αγαπησα....