ΠΡΟΣΜΟΝΗ....

θυμαμαι ενα ανοιξιατικο απογευμα που αλλαξε ολη μου η ζωη...
μια συναντηση μετα απο τοσα πολλα χρονια...
δυο βλεμματα που βυθιστηκαν το ενα στο αλλο...
δυο ψυχες που ξαναχαιρετηθηκαν με τοση χαρα...
δυο στοματα που δεν σταματησαν να μιλαν...
ειχαν τοσα πολλα να αναπληρωσουν απο τον χαμενο χρονο...
θυμαμαι πως δεν μπορουσαν να κρατηθω μακρια σου οσες προσπαθειες κι αν εκανα...
με τραβουσε τοσο πολυ το παρελθον μας κι ας μη το θυμομουν...
θυμαμαι μετα μια νυχτα....το πρωτο σου σ'αγαπω μετα απο χρονια...
παρακαλουσα ποτε να μη ξημερωνε τουτο το βραδυ...
γιατι σε ειχα αγκαλια και η μερα που ερχοταν θα σε έπαιρνε και παλι μακρια μου...
κι εγω τωρα που σε συναντησα πως να σε αφησω ξανα να μου φυγεις...;;;
πως να σου πω οτι δεν θελω να ζησω χωρις εσενα διπλα μου...
πως να σου πω οτι με ματωνει ο καθε μας αποχωρισμος...
πως σε ονειρευομαι καθε που βραδιαζει...
πως κοιταζω το φεγγαρι και ελπιζω καπου εκει να το κοιταζεις κι εσυ συγχρονως...
κι ετσι να κανουμε πως ειμαστε αγκαλια...
πως να σου πω οτι καθε φορα ολο το μεσα μου ουρλιαζει.."μη φυγεις...μη μ'αφησεις παλι..."
αλλα τελικα μενω βουβη...
πως θελω να τρεξω ξωπισω σου και να σου πω παρε με μαζι σου εστω...
αλλα μενω ακινητη...
πως θελω να ριξω ποταμια δακρυα για την φυγη σου...
αλλα δεν θελω να σε πονεσω...
κι ετσι μενω ανεκφραστη...
μονο καμια φορα κανω εκεινη την λυπημενη φατσουλα που σου αρεσει...
για να μου σκασεις ενα τελευταιο χαμογελο...
"....θα περιμενα ολη μου τη ζωη για σενα..."...ειπες...
"...μη με αφησεις ποτε να ζω χωρις εσενα..απλα δεν μπορω.."...ειπα...
μετα δεν μιλησαμε αλλο κι εγω δεν μπορεσα να κρατησω τα δακρυα μου αυτη τη φορα...
ευτυχως ειχες γυρισει ηδη την πλατη και δεν σε πονεσα...
"....θα σε περιμενω παντα...για παντα μ'ακους;..."
δεν ξερω αν με ακουσε κι ετσι εμεινα να περιμενω....
χωρις να ξερω αν θα ξαναρθει ποτε...