ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΣΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ...

την βλεπω...πελωρια γυναικα με ολες τις χαρες και τις δυναμεις
να στεκει επανω μου...
εγω τοσο μικρη μπροστα της...αδυναμη μπροστα στη δυναμη της...
κραταει ενα δρεπανι και καθε τοσο μου κοβει και απο κατι...
μια χαρα..μια στιγμη..ενα χερι..ενα ποδι..ενα φτερο..μετα και τα δυο...
πεφτω κατω μες τα αιματα...
την παρακαλω...με λυπαται...μου τα ξαναδινει πισω
της χαμογελω...της λεω χιλια ευχαριστω...
εκεινη ομως παιζει μαζι μου...ξαναπαιρνει πισω οτι μου εδωσε...
τωρα κραταει ενα τεραστιο σφυρι και με χτυπαει...
τα γονατα λυγιζουν...πεφτω παλι...συνεχιζω να της χαμογελω...
τιποτα...
αποφασιζω να παλεψω μαζι της...
μαζευω τις δυναμεις μου και σηκωνομαι...στεκομαι μπροστα της και ειμαι ετοιμη...
γελαει δυνατα και ειρωνικα...
με χτυπαει ξανα και ξανα και ξανα...
με χωνει σχεδον ολοκληρη κατω απο τη γη...
της δινω ενα τελευταιο χαμογελο αγαπης και παρακλησης....
τα ματια της ψυχρα...δεν με κοιταει καν...
μου δινει ενα τελευταιο χτυπημα μα αφηνει τα χερια μου εξω απο το χωμα...
τα απλωνω οσο μπορω προς το μερος της...μα δεν τη βλεπω ουτε την ακουω πια...
δεν ξερω αν ειναι καν εκει εξω...
φανταζομαι ομως οτι στεκει πελωρια με ολες τις χαρες
πανω απο τον ταφο που μου εφτιαξε και γελαει δυνατα και ειρωνικα με τα ψυχρα της ματια...
αυτο ειναι ενα γραμμα σε εκεινη που πασχιζουμε να κρατησουμε...
σε εκεινη που κλαιμε οταν την πρωτοαντικρυσουμε...
σε εκεινη που της χαμογελαμε οταν μας δινει ομορφιες...
σε εκεινη που βριζουμε οταν μας τις παιρνει πισω...
σε εκεινη που ειναι αδικη...
σε εκεινη που ειναι ωραια...
σε εκεινη που παντα της χαμογελουσα κι αυτη παντα μου επαιρνε οτι αγαπουσα...
σε εκεινη που αποφασισε να με θαψει με ενα χαμογελο για να χω να θυμαμαι...
αμα δειτε τα χερια μου μη προσπαθησετε να με τραβηξετε...