ειναι ομως κι εκεινο το μερος μου που ψαχνω απεγνωσμενα να βρω...
εκεινο το μαγικο μερος των ονειρων μου που δεν μπορω να δειξω σε κανεναν...
εκεινο που καταφευγω σε καθε μου αδιεξοδο...
και που τωρα δεν μπορω να βρω που ειναι...
εψαξα σε καθε γνωριμο καταφυγιο...σηκωσα πετρες..παραμερισα λουλουδια...
χτυπησα πορτες ξεχασμενες απο καιρο...φωναξα προσευχες...
ψιθυρισα ξορκια...παρακαλεσα...εκλαψα μες την απογνωση να αποδρασω...
σηκωσα χερια μπας και απλωθει καποιο κρυφο απο καπου να με μαζεψει...
μιλησα σε καθρεφτες και ζητησα να με περασουν απεναντι...καμια απαντηση...
κοιταξα κι εσενα οσο πιο γλυκα μπορουσα με ματια να φωναζουν για την θαλπωρη της αγκαλιας σου
αλλα εστρεψες το βλεμμα σου αλλου...
κουραστηκες κι εσυ απο αυτη μου την τρελλα πουθενα να μη στεριωνω και ολο να θελω να φευγω...
ε μα ματια μου σου το πα απο την αρχη δεν ειμαι εγω για εδω...κι αν ειμαι δεν μπορω να μενω σε κατι για πολυ...
σου το πα...κι εσυ συμφωνησες..μαγευτηκες απο τα λογια μου και τις γητειες μου...
τωρα γιατι αγνοεις την διαφορετικοτητα μου...γιατι δεν την αγαπας πια...;;;
και ακομα δεν μπορω να βρω το περασμα για το μαγικο μου μερος...
και πρεπει επειγοντως να αποδρασω....
4 σχόλια:
Καλή σου ημέρα,σε ευχαριστω για το σχολιάκι στο blog μου, και καλώς ήλθες στην μλογκόσφαιρα.
Γράφεις υπέροχα, συγκινητικά.
Θά ήθελα να σου πω για το μυστικό μέρος μην ψάχνεις άδικα παντού ,μην αναστατώνεις τα λουλούδια, μην χτυπάς ξένες πόρτες,δεν χρειάζεσαι μαγικούς καθρέφτες,μόνο κοίταξε βαθειά μέσα σου, στις πτυχές της ψυχής σου, που σκέπασες με τα τόσα μικρά καθημερινά και ασήμαντα.Μίλα με την καρδιά σου και τότε θα ανακαλύψεις πόσο κοντά είσαι στον τόπο σου τον μαγικό τον ,δικό σου τόπο.
Συνέχισε να γράφεις έτσι,το έχουμε όλοι ανάγκη
xristo σε ευχαριστω πολυ πολυ για τα καλα σου λογια...οπως ειδες εισαι το πρωτο σχολιακι στο blog μου..σε ευχαριστω πολυ για το καλωσορισμα σου!!!
Ειναι τοσο ομορφο, να συναντας ανθρωπους, και δει γυναικες, που επιμενουν να βλεπουν τον κοσμο, απο πιο ψηλο σημειο του βουνου, του οποιου ολοι μας στεκομαστε. Κι οσο κι αν προσπαθουν να μη φανερωσουν αυτη τους την ανθρωπινη διαθεση για αναζητηση, όταν τις συναντας στο φαναρι του δρομου,ή οταν αγοραζεις τσιγαρα στο περιπτερο, αυτες θα φτερουγιζουν, ψαχνοντας το περασμα απο την καθημερινοτητα στη φανταστικη νεραιδοχωρα, που κατοικουν. Πως γινεται να μην μπορουμε να δουμε τον μαγικο τοπο που ζουν, οταν βρισκεται μεσα στον απολιθωμενο δικο μας κοσμο;Ισως γιατι απολιθωμενα γινανε τα ματια μας.Οι νεραιδες ομως θα μας θυμισουν τα ονειρα που ειδαμε εχθες το βραδυ..
lobo με συγκινησες...ειδες τελικα δεν διαφερουμε και πολυ..οσα χρονια και αν περασουν!εχεις παντα την αγαπη μου!!!
Δημοσίευση σχολίου